หึงโหด....รักร้ายแสนรัก

-

เขียนโดย ดีไวส์

วันที่ 16 เมษายน พ.ศ. 2557 เวลา 16.30 น.

  6 ตอน
  1 วิจารณ์
  10.17K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 16 เมษายน พ.ศ. 2557 16.43 น. โดย เจ้าของนิยาย

แชร์นิยาย Share Share Share

 

4) ตอนที่ 3 (ซัฟไฟร์)

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

     

              หือ? ผมเป็นอะไรไปนะ ปวดหัว ปวดตัวไปหมดเลยแถมรู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวด้วย ว่าแต่หนาวจัง ผมพยายามลืมตาขึ้นเพื่อมองภาพข้างหน้าแต่มันหลับหนักเหลือเกิน แต่ผมก็พยายามจนมันสำเร็จจนได้ อา...ดูเหมือนว่าจะเป็นไข้สินะ ผมน่ะป่วยบ่อยจนคิดว่าพวกไข้หวัดเป็นเพื่อนไปแล้วล่ะร่างกายผมน่ะเรียกได้ว่าอ่อนแอมาตั้งแต่เด็กๆ เพราะไม่ได้ไปซีดวัณซีนป้องกันโรคต่างๆเลยจนเป็นเด็กขี้โรคไปแล้วล่ะ

              “ฟื้นแล้วหรอ?” เสียงที่นุ่มและน่าฟังดังขึ้น ผมพยายามมองหาแต่พอมองดีๆ เขากลับมายืนอยู่ข้างเตียงซะได้

               “น....น้ำ” ผมพูดขึ้นด้วยความยากลำบากเพราะรู้สึกคอแห้งผาก และไม่นานก็มีหลอดน้ำมาจ่อตรงปากของผม ผมรีบดื่มน้ำทันทีด้วยความหระหาย

               “เป็นยังไงบ้าง ปวดตรงไหนไหม?” เสียงนุ่มนั้นถามขึ้นรับรู้ได้ถึงความเป็นห่วง ผมพยายามยามพยุงตัวเองลุกขึ้นนั่งโดยมีเขาช่วยอีกแรง

                “ผมไม่เป็นไรแล้วครับ” ผมโกหกออกไปเพราะกลัวว่าจะเป็นภาระให้เจ้าของเสียงนุ่มน่าฟังนั้น

                “อย่าโกหกสิ ดูก็รู้ว่าเป็นไข้หน้าแดงเชียว” เขาพูดพรางเอามือมาแตะหน้าผากของผม ผมสะดุ้งเพราะไม่ค่อยมีใครมาทำอย่างนี้กับผมเท่าไรนอกจากแม่ของผม ท่านทิ้งผมไปไหนนะ

                “อะ....กินข้าวซะจะได้กินยานะ” เขาเอามือออกแล้วยกชามข้าวต้มที่ดูหอมและน่ากินมาวางไว้ตรงหน้าผม ผมยกมือไหว้ขอบคุณเขา เขาดีกับผมเหลือเกิน ผมลงมือทานข้าวผมไป 5-6 คำได้แล้ววางช้อนลง

                “กินแค่นี้หรอ? กินอีกสิ” เขาถามแล้วบอกให้ผมกินอีกแต่ผมทานไม่ไหวแล้วผมเลยบอกเขาออกไป

                “ ผมทานไม่ไหวแล้วครับ เดียวจะอาเจียนแล้วเสียของเปล่าๆ” เขาพยักหน้าเข้าใจแล้ววยื่นยามาให้ผม ผมมองยาที่อยู่ในแก้วขนาดเล็กสองเม็ด

                “กินยาสิจะได้นอนพัก” เขาบอกผม ผมมองเขาแล้วกลับมามองที่ยาอีกครั้งแล้วบอกเขาด้วยเสียงอ้อนๆ “ไม่กินได้ไหม?ครับ” ผมน่ะ ตรงๆเลยนะครับไม่ถูกโรคกะยาเลยจริงๆถึงจะป่วยบ่อยก็เถอะแต่เกลียดยาเขาเส้นเลยอ่ะ

                “ไม่กินแล้วจะหายไหม! กินๆเข้าไปเถอะน่า” เขาพูดบอกเหมือนออกแนวต่อว่าผมว่าดื้อเลยอ่ะ(เขาไปพูดตอนไหนเนี้ย) ไม่รู้แหละผมไม่ได้ดื้อนะ บู๊ สุดท้ายผมก็ต้องกลืนเข้าเม็ดยาสีขาวลงคอจนได้ ฮื่อออออ ขมง่ะT^T

                “หึหึ เด็กน้อยนอนพักซะนะ” เขาหัวเราะผมอ่ะ!! เชอะนอนก็ได้ แต่ว่าก็เคล้มๆอยู่เหมือนกันนะ งั้นหลับเลยล่ะกันฝันดีนะคร้าบบบบบบบ                              

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยาย

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
0 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
0 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
0 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

อ่านนิยายเรื่องอื่น

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา