หึงโหด....รักร้ายแสนรัก

     
                         ตึกๆๆๆๆ แฮ่กๆๆ ‘อึก’ ทำไมนะผมทำอะไรให้กันนะถึงต้องมาจับผมด้วย
               “เฮ้ย พวกมึงหามันให้ทั่วมันไปไหนไม่ได้ไกลหรอกเราซ้อมมันขนาด นั้นน่ะ ไป!!” สิ้นเสียงอันแสนดังก้องก็ตามด้วยฝีเท้าของคนจำนวนมากกำลังตามหาสิ่งมีชีวิตที่เป็นตัวทำเงินมหาสาร
              ‘ผมไปทำอะไรให้นะถึงต้องมาซ้อมผม ผมแค่...แค่ไม่อยากไปเพื่อเป็นสินค้าเท่านั้นเอง’ ‘เฮือก!! ไม่นะพวกเขาเจอผมแล้วต้องรีบหนี อึก เจ็บจัง ’
              “นายครับเจอตัวแล้วมันอยู่นี้ครับ” จบเสียงรายงายก็ตามด้วยเสียงฝีเท้าที่ใกล้เข้ามา และล้อมไว้จนหมดทางหนี
              “หนีไปก็เท่านั้นล่ะไอ้หนู พ่อของแกขายแกให้ฉันแล้ว มากับพวกเราดีๆจะได้ไม่เจ็บตัว” พอพูดจบเขาก็ย่างเท้ามาหาผม ผมรู้สึกสั่นจนตัวเองรู้สึกได้ ทั้งกลัว และหวาดหวั่น แต่ผมก็สู้ ผมวิ่งหลบคนตรงหน้าและเห็นช่องว่างที่เหลืออยู่จนออกมาจากกำแพงมนุษย์ได้ แต่!!
              “อ๊ะ” ตุ้บ ไม่นะไม่รอดหรอ! แต่เอ๊ะทำไมไม่เจ็บทั้งที่เมื่อกี้ได้ยินเสียงดังตุ้บแท้ๆ    
              “เจ็บตรงไหนไหม?” เสียงที่นุ่มและแลดูอ่อนโยนดังขึ้น ผมลืมตาและมองคนตรงหน้า ผมทับตัวเขาอยู่!!
              “ไอ้ตัวดีมานี้นะมึง!!” ผมต้องสะดุ้งและตกใจกลัวจนสั่นอีกครั้งเมื่อเสียงของคนที่เพิ่งตามล่าผมดังขึ้น
              “ถอยออกไปให้ห่างซะ!!” เสียงที่นุ่มและอ่อนโยนเมื่อกี้ดังขึ้นอีกครั้งแต่ตอนนี้มันไม่ได้อ่อนโยนหากแต่ดูเย็นยะเยือก ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นสะดุ้งและถอยห่างออกไปรวมทั้งผมด้วย แต่เขากลับกอดผมไว้แน่น ผมรู้สึกปลอดภัยเมื่ออยู่ในอ้อมกอดนี้
               “ต....แต่เด็กนั้นเป็นคนของเรา ช่วยส่งคืนมาด้วย” อีกฝ่ายเอ่ยขึ้นด้วยเสียงตะกุตะกะ ผู้ชายที่กอดผมอยู่มองหน้าผมแล้วพูดขึ้น
               “อยากไปอยู่กับฝั่งนั้นไหม” เขาถามเสียงนุ่มน่าฟัง และแน่นอนผมส่ายหน้า และเริ่มร้องไห้ สั่นกลัว กลัว กลัวว่าเขาจะส่งผมให้ฝั่งนู่น ผมจึงมองหน้าและพูดขึ้น
               “ได้โปรดผมไม่อยากไป ได้โปรด...ฮึกช่วยผมด้วย....ได้โปรด....ได้โปรด....” ผมพูดครั้งสุดท้ายอย่างแผ่วเบาและสติของผมก็ดับวูบไม่รู้สึกอะไรอีกเลย
 
 
สนุกไหม? เรื่องนี้คิดอย่างแรงกล้า ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่ะนักเขียนเป็นพวกมือใหม่ไม่ดีตรงไหนแนะนำด้วยนะค่ะ