หึงโหด....รักร้ายแสนรัก

                   ผมมองร่างที่พูดประโยคสุดท้ายอย่างแผ่วเบาและน่าสงสาร ร่างเล็กๆนี้มีรอยมากมาย

            “ผมขอคนของผมคืนด้วยครับ คุณลาราส” เสียงที่ช่างขัดตาขัดใจ ผมพูดขึ้น ผมผละจากร่างเล็กไปมองชายหนุ่มที่อายุ 20 ต้นๆก่อนจะพูดในสิ่งที่ตนเองไม่คิดว่าว่าจะหลุดออกมาจากปากของตัวเองได้ “เท่าไร?” ผมได้ยินฝั่งนั้นร้องกลับมาว่า ‘ ห๊ะ’

             “เด็กคนนี้เท่าไร ผมจะเอาเด็กคนนี้” ผมพูดพร้อมมองหน้าชายหนุ่ม

             “เด็กคนนั้นเป็นสินค้าชั้นดี ผมเกรงว่า...”

             “เท่าไร ผมยินดีจ่ายเพื่อให้ได้เด็กคนนี้มา แค่บอกว่ามาเท่าไร” ฝ่ายนั้นยังพูดไม่จบผมก็แทรกขึ้น แล้วบอกเขาเสียงเย็น หลังจบคำพูดผมฝ่ายนั้นก็จำต้องยอมเพราะรู้ดีว่าผมเป็นใคร

    บ้าน

            “ไอ้คุณชาย ไม่คิดว่าแกจะพาเด็กน่ารักขนาดนี้เข้าบ้านนะเนี้ย?”

             “หุบปากหมาๆ ของคุณซะนะครับคุณแพทย์ฟิว” ผมพูดบอกเพื่อนผมที่มักจะยียวนกวนบาทาผมประจำและเพราะมันจบแพทย์ผมเลยเรียกมันมาดูเด็กที่ผมเพิ่งจะเสียเงินไป ‘30 ล้าน’ เพื่อเอาตัวมา ผมไม่แปลกใจเลยว่าทำไมถึง 30 ล้าน เพราะรูปร่างหน้าตาที่ออกจะน่ารักขนาดนี้ทั้งที่มีผ้าพันแผลอยู่เต็มตัวไปหมด จากที่ผมดูน่ะนะ เป็นเด็กผู้ชายที่น่ารักมากคนหนึ่งเลยล่ะ ทั้งตัวเล็ก ผิวขาวถึงขาวมาก ขนตาที่ยาว กับใบหน้าที่เรียวเล็กสวยกำลังดี จมูกเล็กโด่ง ปากเล็กแดงเหมือนลูกเชอรี่ จากที่ดูแล้วน่ารักเหี้ยๆเลยล่ะ (จะน่ารักหรือหน้าเหี้ยจ๊ะ)(น่ารักครับน่ารัก)

             “พวกมึงไปทะเลาะกันข้างนอกไม่ดีกว่าหรอว่ะ เดียวเด็กนี่ก็ตื่นหรอก” ผมกับไอ้ฟิวหันไปมองไอ้บาสหลังจากที่มันเงียบมานานเพราะมองผมสองคนคุย(?)กัน แล้วถามว่าออกไหม ก็ออกสิครับเดี๋ยวเด็กตื่น

             “บาสมึงไปสืบประวัติเด็กนี้มาให้กูด้วยนะ” พอออกจากห้องผมก็สั่งงานไอ้บาสทันทีหรืออีกตำแหน่งหนึ่งคือ เลียขา เฮ้ย เลขา

              “ครับๆ เจ้านายแหม แล้วทำไมถึงซื้อเด็กคนนั้นมาเนี้ยนี้ไม่ใช่นิสัยแกเลยนะเว้ย”

              “ไม่รู้ว่ะ” ใช่!! มันไม่ใช่นิสัยผม เพราะผมไม่ชอบซื้อเด็กมาเลี้ยงเท่าไร หรือซื้อมาเพราะแกเบื่อ แก้ขัดในบางเรื่อง ทั้งหญิงและชายแต่ส่วนมากเสนอตัวมาทั้งนั้น แต่ถามว่าอยู่ไหนน่ะหรอผมส่งไปอยู่บ้านพักตากอากาศที่ต่างๆล้ว จะไปอ่อยใคร ไปเอาใครเชิญ เจอคนที่ใช่เจอคนที่ชอบมาขอมาบอกผมตรงๆผมก็ปลอยไป หรือไปเลยก็ไม่ว่าอะไรแต่ส่วนน้อยเท่านั้นล่ะที่ไป เพราะอะไรน่ะหรอ เงิน ไงล่ะ ผมน่ะโอนให้ทุกคนอยู่แล้วแต่แล้วแต่อารมณืน่ะนะว่าเดือนล่ะเท่าไรไต่ไม่ต่ากว่า 2 หมื่นแน่นอน ไม่ได้เครียดอะไรน่ะนะ ผมเดินกลับเข้าไปในห้องและมองดูร่างเล็กๆที่นอนอยู่ก่อนจะออกจากห้องไปห้องทำงานเพื่อทำงานของตัวเอง