เพื่อนผมเป็นแวมไพร์ My friend is a vampire

     หลังจากนั่นองค์รักษ์ก็เดินจากไปโดยดีและมิลล์ก็คงตามหาห้องคนที่ตัวเองกำลังตามหา มิลล์รู้ว่าการหนีมาครั้งนี้จะโดนลงโทษแบบไหนแต่มิลล์ก็พร้อมที่จะไปถ้ามันทำให้เค้าได้เจอคนๆนั้นอีกครั้ง
     “คุณค่ะ ขอโทษที่ทำให้รอนานนะค่ะห้องพักที่ 369 ค่ะ”
     “ขอบคุณครับ”
     มิลล์ไม่ได้คิดหรือตั้งใจจะมาอยู่นี้หรอกแค่ตอบแทนที่เค้าช่วยเหลือเอาไว้เท่านั่น มิลล์ก็แอบคิดบ้างว่าฟลุ๊คก็เหมือนคนที่ตัวเองตามหาอยู่แต่มิลล์ไม่แน่ใจเพราะเค้าไม่รู้จักคนที่เขาชอบเท่าไร
     พอมิลล์เดินมาถึงห้องของฟลุ๊ค มิลล์ก็ได้ยินเสียงของผู้หญิงบางคนพอมิลล์ดูทางช่องกระจกเข้าไปก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่งดูแลฟลุ๊คอย่างดี มิลล์เลยหยุดที่จะเปิดประตูเข้าไปและหันหลังกลับออกมาที่ประชาสัมพันธ์และโทรหาองค์รักษ์ก่อนที่จะขอกระดาษเขียนโน๊ตและฝากพยาบาลไปให้ มิลล์ตัดสินใจที่จะกลับโดยไม่บอกลาฟลุ๊คสักคำ
     ทางด้านฟลุ๊คที่นอนรอเวลาที่มิลล์จะมาหาแต่มีคนมาถึงก่อนกลับเป็นคนที่ฟลุ๊คไม่อยากเจอนั่นคือแฟนเก่าของเค้าเอง แฟนเก่าคนนี้คบกันได้ไม่ถึงปีฟลุ๊ครู้สึกเบื่อและเครียด การรอยิ่งนานขึ้นไปเรื่อยๆ หลังจากนั่นพยาบาลก็เดินเข้ามาหาและเอาโน้ตมาให้
     “อะไรหรอครับ”
     ฟลุ๊คทำหน้าสงสัยกลับสิ่งที่พยาบาลส่งมาให้
     “มีคนฝากมาให้ค่ะ งั้นฉันขอตัวก่อนนะค่ะ”
     ฟลุ๊ครีบอ่านข้อความในโน้ตอย่างรวดเร็ว
     “ถึงฟลุ๊ค ขอบคุณสำหรับการดูแลเราเป็นอย่างดีนายอ่านโน้ตนี้เราอาจจะไปไกลแสนไกลแล้วนาย คงอยากรู้ใช้ไหมทำไมวันแรกที่เราเจอ เราถึงตัวมีแต่เลือด เพราะผมตามใครคนหนี่งที่เค้าจากผมไปตอนที่ผมกำลังจะขึ้นม.ปลาย เค้าชื่ออะไรผมก็ไม่รู้จัก วันที่เรากำลังขึ้นม.ปลายผมกำลังจะไปทำความรู้จักเค้าเพราะจริงแล้วผมแอบชอบเค้า ตอนที่ผมกำลังจะเดินไปผมก็ได้เห็นเค้านั่งรถออกไปเสียแล้วผมก็ได้แต่ยืนมองเท่านั้น หลังจากนั้นผมก็เดินไปถามเพื่อนๆของเค้าว่าเค้าไปไหนแต่ไม่มีคนตอบผมสักคนแต่มีผู้หญิงคนหนึ่งบอกผมว่าเค้าย้ายไปเรียนต่างประเทศตามที่บ้าน หลังจากผมเรียนจบผมก็ตัดสินใจไปเรียนต่อต่างประเทศ ระหว่างที่ผมเรียนอยู่ผมก็โดนมืดแทงในตรอกจนใกล้ตายแล้วและมีคนมอบชีวิตใหม่ให้ผม หลังจากนั่นเวลาผ่านมาก็นานแล้วผมเลยตัดสินใจบินกลับมาที่เมืองไทยพอผมมาถึงวันแรกก็มาเที่ยวบาร์กับเพื่อนๆที่บินตามมาหลังจากนั่นผมก็เมามากแต่จำความได้ว่ามีคนลากผมเข้าห้องน้ำมืดคิดจะข่มขืนผมแต่ผมถืบและวิ่งออกมาก่อนหลังจากนั้นพวกนั่นก็ดักตีผมกับเพื่อนแต่โชคร้ายเพื่อนของผมโดนตีจนเลือดท่วมผมเลยจับตัวเค้าขึ้นมาลพาหนีพอมาถึงครึ่งทางเค้าก็ให้ผมทิ้งเค้าและหนีไปแค่ผมทำไม่ได้เลยโดนเพื่อนต่อยและบอกให้หนีไปจากตรงนี้ ผมเลยเอามือถือเพื่อนมาโทรรียกรถพยาบาลพอบอกที่เกิดเหตุได้พวกมันก็วิ่งมาพอดี ผมเลยวิ่งหนีออกจากตรงนั่นและทิ้งเพื่อนไหวข้างหลัง ผมวิ่งมาถึงที่นั่นผมก็หมดแรงและนอนลงที่พื้นตรงที่เราเจอกัน ผมไม่รู้หรอกว่าเราจะได้เจอกันอีกไหมและคงมีความคิดในใจสินะว่าทำไมผมถึงไม่เข้าไปหาเพราะเห็นมีคนดูแลนายอยู่แล้ว ลาก่อนนะ...จากมิลล์”
     พอฟลุ๊คอ่านจบเขาก็เริ่มร้องไห้และเริ่มคิดมากกับสิ่งที่เขาทำและในใจเขามันก็ว้าวุ่นไปหมดเขารีบลุกออกจากเตรียงดึงสายน้ำเกลือออกและหยิบผ้าห่มทิ้ง
     “ฟลุ๊คเธอจะไปไหนเธอยังไม่หาดีเลยนะเดี่ยวแผลก็ฉีกหรอก”
     ฟลุ๊คไม่สนใจและรีบวิ่งออกจากห้องพักของตัวเองไปโดยทิ้งเธอไว้ข้างหลัง
     หลังจากมิลล์เขียนโน้ตเสร็จก็เดินออกจากโรงพยาบาลพอเดินออกมาก็เห็นองค์รักษ์จอดรถรอรับอยู่ มิลล์ก็ขึ้นรถและหยิบมือถือออกมาจากกระเป๋าและโทรถามอาการเพื่อน
     “เป็นไงมั่งขอโทษที่พึ่งโทรถามอาการนะ”
     “ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้วทำไมพึ่งโทรมาถามอาการล่ะ”
     มิลล์ไม่ได้ตอบคำถามที่เพื่อนถามเอาแต่มองไปข้างนอกก่อนที่จะมองกระจกมองหลังเห็นองค์รักษ์มองอยู่
“เดี่ยวมาเจอกันหน้ามหาลัยเลยนะตอนนี้กำลังกลับไปและจะเล่าเรื่องให้ฟังทุกอย่าง”
     พอมิลล์พูดจบมิลล์ก็มองออกไปนอกหน้าต่างและหน้าตาเค้าดูเศร้ามากหลังจากนั้นองค์รักษ์จึงขับรถออก พอรถออกฟลุ๊คก็วิ่งออกมาถึงหน้าประตูพอดีและเค้าก็เห็นมิลล์กำลังห่างออกไป
     “มิลล์อย่างพึ่งไป...”
     มิลล์กำลังหายไปจากสายตาเค้า ฟลุ๊คก็นั่งลงบนพื้นและแผลก็ฉีกเลือดไหลออกมาเต็มพื้นพยาบาลจึงรีบมารับตัวกลับไปที่ห้องพักของเค้าแต่เค้ารู้สึกได้ถึงมิลล์และลืมตาขึ้นมาเห็นมิลล์คอยมองอยู่แต่พอมองมาอีกทีกลับเป็นอลิสแฟนเก่าของเค้าเองและเค้าก็หมดสติและหลับไป
     มิลล์มองออกไปนอกหน้าต่างรถขณะที่รถยังขยับอยู่ทุกอย่างเปลี่ยนไปมากต่างจากเมื่อก่อนเค้ามองออกไปจนเห็นซอยที่ชินตาเค้ารีบบอกองค์รักษ์ให้ขับรถเข้าซอยข้างหน้า องค์รักษ์ขับตามสิ่งที่มิลล์บอกจนมาถึงบ้านเก่าๆหลังหนึ่งเป็นบ้านที่เงียบและมันไม่เหมือนเมื่อก่อนที่มีแต่ความสุขนั่นคือบ้านของมิลล์ ตอนที่เค้ายังมีชีวิตครอบครัวเค้ารักเค้ามากทุกคนมีความสุขมากจนกระทั้งเค้าได้ตายไปจากครอบครัวนี้ เค้าอยากกลับมาอยู่เป็นเหมือนเดิมแต่มันคงเป็นไปไม่ได้เพราะตัวเค้าเองจะทำให้คนที่รักเจ็บปวดและทุกข์ใจ
     มิลล์มองดูบ้านหลังนี้ก่อนที่เค้าจะลงจากรถแล้วเดินเข้าไปดูที่ประตูหน้าบ้านและมองดูทุกสิ่งในบ้านมันอาจเปลี่ยนไปบางแต่ความทรงจำยังคงอยู่ในสมองเค้าไม่เปลี่ยนไปมิลล์หลับตาและนึกถึงเวลาที่ผ่านมาที่เค้ายังเป็นลูกบ้านนี้ ก่อนจะมีเสียงหนึ่งดังขึ้นมา
     “หนู...มาหาใครเหรอ”
     เสียงผู้หญิงที่ดูท่าจะมีอายุเดินเข้ามาถาม มิลล์หันไปมองก่อนที่จะเอ่ยคำถาม
     “ผมมาหาเจ้าของบ้านหลังนี้ครับป้าพอจะรู้ไหมครับว่าครอบครัวนี้ไปไหน”
ผู้หญิงที่มิลล์คุยด้วยทำหน้าเศร้าและทำท่าเหมือนจะไปบอกอะไรแต่ก็บอกออกมา
     “ครอบครัวนี้เค้าย้ายบ้านไปอยู่ที่อื่นแล้วเพราะเค้าทนที่เสียงลูกชายคนเดี่ยวของเค้าไม่ได้ ตัวผู้เป็นแม่ร้องไห้ทุกวันไม่ยอมทานอะไรเลย ส่วนด้านพ่อก็ค่อยดูและรักษาผู้เป็นเมีย หลังจากนั่นเค้าก็ประกาศขายบ้านหลังนี้ทิ้งแล้วไปอยู่กลับลูกสาวของเค้า”
     พอมิลล์ฟังจบก็รู้สึกเศร้าใจในสิ่งที่ได้ฟังเลยขอเบอร์เจ้าของบ้านเพราะเค้าไม่อยากเสียบ้านหลังนี้ไป หลังจากนั่นเค้าก็โทรติดต่อกับครอบครัว
     “สวัสดีครับ...ใช้บ้านสวยๆในหมู่บ้านมานีรินใช้ไหมครับ ผมอยากติดต่อการซื้อขายบ้านหลังนี้ครับไม่ซาบว่าขายเท่าไรหรอกครับ”
     พอมิลล์พูดจบเค้าก็ได้ยินชื่อที่เคยชิน
     “แมค...แมค ใช้ไหมลูกกลับมาตั้งแต่เมื่อไร”
     ดวงตามิลล์เริ่มเป็นสีเทาอมดำทำให้องค์รักษ์เริ่มเป็นห่วงและจะต้องรีบพาตัวกลับอย่างรวดเร็วก่อนที่เค้าจะกล้าเป็นสิ่งที่อันตลายไปมากกว่านี้
     “ขอโทษน่ะครับเดี่ยวทางเราจะติดต่อกลับไปใหม่ครับ”
     หลังจากนั่นองค์รักษ์รีบนำตัวมิลล์ขึ้นเครื่องบินประจำตัวก่อนที่ทุกอย่างจะสายไปพอถึงลงสนามบินก็มีพวกหน่วยองค์รักษ์มารับและนำมิลล์ไปยังที่พักในมหาลัยพอถึงที่พักทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบตาของมิลล์ไม่เปลี่ยนสีกลับทำให้ทุกคนเริ่มเป็นห่วงและมิลล์ก็โดนสั่งห้ามออกจากที่พักจนกว่าด้วยตาจะกลับเป็นสิเดิม เวลาผ่านมาได้สักพักมิลล์เอาแต่มองออกไปนอกบ้านต้นไม้เค้าไม่อยากพบหน้าใครเลยสักคนเค้าเอาแต่นั่งบนเก้าอี้เงียบๆจนเวลาผ่านไปฤดูต่างๆผ่านไปแล้วก็ผ่านมาอีกจนคลิฟฟ์องค์รักษ์ทนไม่ไหว
     “มิลล์จะอยู่แบบนี้ไปตลอดไม่ได้นะ”
     มิลล์หันหน้ามามองด้วยความเศร้า
     “แล้วจะให้เราทำไง มีความสุขหรอ...แต่เราไม่รู้นี้ว่าความสุขคืออะไรเราอยู่นี้เพื่อนเราก็ไม่มีเพื่อนสักคนนอกจากนายและกัสเท่านั่น”
     พอมิลล์พูดจบเค้าก็หันน่าไปมองหน้าต่างเหมือนเดิมจนเพื่อนรักเดินมาหามันทำให้มิลล์รู้สึกไม่เหงาอีกต่อไปดวงตามิลล์เปลี่ยนจากสีเทากลับเป็นสีม่วงอมแดงนั่นแปลว่าตอนนี้มิลล์มีความรู้สึกรักและเป็นห่วงอะไรบางอย่าง มิลล์คุยกับกัสถึงเรื่องหลังจากที่ส่งกัสกลับมาจนถึงตอนนี้ทำให้กัสรู้สึกได้ถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในใจของเพื่อน กัสก็เข้าใจความรู้สึกที่เกิดขึ้นระหว่างแวมไฟล์กับคนธรรมดา
     “ฉันจะเข้าป่าลึกลับและพวกนายไม่ต้องตามเข้าไปล่ะฉันไม่อยากให้ใครได้รับอัตรายเพราะที่นั่นอันตรายต่อพวกนายทั้งหมดและฉันอยากให้นาย...คลิฟฟ์ติดต่อซื้อบ้านหลังนั่นให้ได้โดยเร็วที่สุด”
     ทั้งสองคนมองหน้ากันและตกใจกลับสิ่งที่มิลล์พูดก่อนที่มิลล์จะเดินเก็บกระเป๋าและก่อนที่จะกระโดดลงหน้าต่างก่อนจะหายตัวไปอย่างไม่มีใครสามารถติดตามได้ถึงคลิฟฟ์จะเป็นหมาป่าและประสาทดมกลิ่นจะเร็วก็ตาม การเวลาเปลี่ยนแปลงไปตามฤดูกาลจิตใจของผู้ที่หาทางออกไม่เจอยังคงทำให้เค้าปิดตัวเองอยู่ในที่เค้ารู้สึกว่าปลอดภัยมิลล์ใช้เวลาส่วนมากในป่าลึกลับและออกมาเรียนแต่เค้าไม่สนใจที่จะคบเพื่อนคนไหนหัวใจของเค้าเหมือนชีวิตที่ผ่านมาเค้าเหมือนตัวอยู่คนเดียวเค้าคิดว่าตัวเองไม่มีค่ามีราคาสำหรับแม่ของเค้าจนวันหนึ่งเค้าได้รู้ว่าชีวิตที่ปกติของเค้าไม่เหมือนเดิมตอนที่เค้ายังใช้ชีวิตเป็นคนธรรมดาเค้าไม่เคยทำตัวผิดจากคนอื่นเค้าดูและทุกอย่างปกกันตัวเองทุกอย่างจนวันหนึ่งเค้าได้ลืมทำสิ่งที่เคยทำจนทำให้เค้าติดโรคในวันที่เค้าไปตรวจเลือดวันนั่นแม่ของเค้าพูดด่าต่างๆนานๆเค้าไปตรวจและผลออกมาทำให้ชีวิตที่สร้างมาของเค้าจบลงแต่เรื่องนั่นไม่จริงชีวิตหลังจากนี้ของเค้าต่างหากที่รู้ว่าสิ่งที่บนโลกนี้สร้างมามันจะมีความดีงามอยู่บางหรือป่าวเค้าไม่กล้ามีแฟนเพราะเค้าพูดเรื่องนี้ทุกคนจะห่างหายหรือทิ้งเค้าให้อยู่ตัวคนเดียวและไม่กล้าทำอะไรในชีวิตของเค้าอยู่กับเพื่อนที่พอไหวใจได้และเก็บบางอย่างไม่ให้คนอื่นรู้เค้าอาจจะเป็นคนปกติเพราะเค้ากินยาทุกวันไปเจอหมอบางตามคำสั่งจนวันหนึ่งชีวิตของเค้าได้โรยราเค้าได้พบกับผู้ชายคนหนึ่งได้มอบชีวิตใหม่ให้เค้า มิลล์นั่งคิดถึงเรื่องราวในอดีตที่ผ่านมาตรงโซฟาก่อนที่เค้าจะหลับไป...