เพื่อนผมเป็นแวมไพร์ My friend is a vampire

     ฟลุ๊คเดินไปที่หน้าต่างมองออกไป กวาดสายตาไปตามแสงไฟตามบ้านที่ส่องประกายระยิบระยับท่ามกลางเมืองที่ไม่เคยหลับไหลนี้เขามองเห็นหน้าใครคนหนึ่ง...มันนานมากแล้วที่มิลล์ไม่ได้อยู่ที่ห้องนอนของเขาแต่ฟลุ๊คก็เดินไปหาและดูทุกวันจนวันหนึ่งฟลุ๊คเริ่มอยากรู้และคิดไม่ตกเรื่องของมิลล์กล้วว่ามิลล์จะหนีหายไปเขาจึงสะกดลอยตามจนได้รู้ว่ามิลล์เบื่อและแอบมารับงานสอนพิเศษโดยการสอนพิเศษนักเรียน นักเรียนที่สอนส่วนมากจะเป็นนักเรียนม.ปลายที่กำลังจะสอบเข้ามหาลัยหรือไม่ก็เป็นนักเรียนม.ต้นจนฟลุ๊คมองไปเห็นนักเรียนคนหนึ่งที่จะดูแลและสนใจมิลล์เป็นพิเศษไม่ว่าจะไปซื้อของกินมาให้ซื้อน้ำมาให้ หลังจากที่มิลล์สอนเสร็จฟลุ๊คก็เดินเข้าไปยืนข้างหน้ามิลล์

     “ทำไม่ถึงมาแอบสอนพิเศษแล้วเด็กคนนั่นเป็นใครทำไมต้องซื้อของกินมาให้ด้วย”

     ฟลุ๊คถามด้วยความโกรธ

     “ก็แค่นักเรียนที่มาเรียนพิเศษและเด็กคนนั่นอาสาไปซื้อของกินมาให้ก็เท่านั่น..อีกอย่างผมก็ไม่ได้คิดอะไรมากกว่านั่น”

     หลังจากที่มิลล์พูดจบมิลล์ก็เดินออกไปจากฟลุ๊คปล่อยให้ฟลุ๊คยืนอยู่ทำให้ฟลุ๊คเห็นแผ่นหลังที่เค้าเหมือนเคยเห็นที่ไหนทำให้เขาตกอยู่ในพะวังทำให้มิลล์หายไปจากสายตาของเขาพอรู้ตัวอีกที่มิลล์ก็หายไปแล้วพอฟลุ๊คเดิน ออกไปฟลุ๊คก็เห็นมิลล์ขึ้นรถแท็กซี่ไปแล้ว หลังจากนั่นฟลุ๊คก็ขับรถมอเตอร์ไซค์ตามไปติดๆพอรถติดไฟแดงฟลุ็คก็เคาะกระจกรถแต่มิลล์ทำเป็นไม่สนใจและบอกคนขับว่าอย่าไปสนใจพอไฟเขียวรถออกฟลุ๊คก็ขับตามและตัดสินใจทำบางอย่าง ฟลุ๊คก็ขับมอเตอร์ไซค์ไปขวางหน้ารถแท็กซี่ทำให้แท็กซี่เบรกและทำให้มิลล์ตกใจพอมิลล์เงยหน้าขึ้นมองก็เห็นฟลุ๊คแต่มิลล์ไม่ได้สนใจเลยสักนิด สักพักรถที่ตามหลังมาก็กดแตรไล่ให้รถไป มิลล์คิดว่าถ้าเขาไม่ลงจากรถฟลุ๊คคงไม่ยอมไปแน่นอนมิลล์จึงตัดสินใจจ่ายเงินและลงจากรถแท็กซี่ทำให้ฟลุ๊คยอมขับออกจากทางโดยดี ตอนนี้มิลล์ต้องเดินกลับบ้านฟลุ๊คแต่ฟลุ๊คก็พยายามให้มิลล์ขึ้นรถกลับบ้านด้วยกัน

     “มิลล์ขึ้นรถเดี่ยวนี้”

     ฟลุ๊คบอกให้มิลล์ขึ้นรถแต่มิลล์ไม่สนใจเดินต่อไปเรื่อยๆ ฟลุ๊คทำทุกอย่างเท่าที่เขาจะทำได้แต่ทำอย่างไรมิลล์ก็ไม่ยอมขึ้นจนฟลุ๊คจะต้องบอกบางสิ่งบางอย่างแต่ก็มีรถบีเอ็มคันหนึ่งขับมาจอดตรงที่มิลล์เดินอยู่ฟลุ๊คไม่รู้ว่าคนข้างในรถเป็นใครแต่มองจากสีหน้าของมิลล์แล้วคงเป็นคนรู้จัก หลังจากนั้นมิลล์ก็ขึ้นรถบีเอ็มคันนั้นไปยิ่งทำให้ฟลุ๊คอยากรู้มากขึ้นว่าคนในรถนั่นคือใคร ฟลุ๊คถามตัวเองว่าเพราะอะไรทำไม เขาทำอะไรผิดหรือทำอะไรลงไปข้างในใจเค้ารู้สึกแปลกๆ ฟลุ๊คมองรถที่กำลังออกไปและห่างออกไปเรื่อยๆ มิลล์มองกระจกมองข้างที่ค่อยๆห่างออกไปจากฟลุ๊คไปเรื่อยๆแต่มิลล์ก็หันกลับมาเพราะเค้ามีสิ่งที่สำคัญกว่าจะต้องทำ

     “ครูมิลล์เป็นอะไรครับ”

     เปอร์ลูกศิษย์ที่มิลล์สอยพิเศษถาม

     “ไม่มีอะไรหรอกครับแค่...คิดอะไรไปเรื่อย”

     มิลล์ไม่รู้ว่าเค้าขึ้นรถมาทำไมหรือเพราะอะไรหรือแค่จะหนีฟลุ๊คเท่านั่นตอนนี้เค้าไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะไปไหนต่อ

     “ครูมิลล์จะไปไหนหรอครับ”

     “อย่าเรียกครูเลยเรียกพี่มิลล์จะดีกว่าน่ะพี่ไม่รู้หรอกว่าจะไปไหนต่อพี่ไม่เคยมาอยู่ที่นี้มาก่อน”

      พอมิลล์พูดจบฝนก็ทำท่าเหมือนจะตกทำให้มิลล์รู้สึกเป็นห่วงใครสักคนที่ไม่รู้ว่าอาจจะโดนฝนและไม่สบายได้แต่ก็มีเสียงหนึ่งทำให้มิลล์เลิกคิด

      “พี่มิลล์ว่ายังไงครับ”

     “อะไรน่ะ...โทษที่พอดีพี่ไม่ได้ฟังและกำลังคิดอะไรไปเรื่อย”

      เปอร์ยิ้มและถามคำถามเดิมมิลล์อีกครั้ง

      “ผมถามว่าเราจะไปนั่งทานอาหารที่ร้านอาหารดีไหมครับ ไหนๆก็เริ่มจะมืดแล้วด้วยพอกินเสร็จผมจะได้ขับรถไปส่งพี่ที่บ้านพี่คิดว่าไงครับ”

      มิลล์ไม่รู้จะไปไหนต่ออยู่แล้วเลยตกลงไปทานข้าวกับน้องเปอร์หลังจากที่ทั้งคู่ทานข้าวเสร็จ เปอร์ก็ขับรถมาส่งมิลล์ถึงหน้าบ้าน

     “ขอบคุณมากเลยน่ะที่มาส่งถึงบ้าน”

     “นี้คือบ้านของพี่มิลล์หรอครับ”

     มิลล์หันไปมองที่บ้านแล้วหันกลับมาแล้วไม่ได้พูดอะไร จากนั่นเปอร์ก็ขับรถกลับและมิลล์กำลังกลับเข้าบ้านพอดีฟลุ๊คก็เดินออกมานั่งพอดี มิลล์มองเห็นฟลุ๊คมิลล์ก็รีบเดินเข้าบ้านโดยไม่สนใจฟลุ๊คเลยแม้แต่น้อย ฟลุ๊คจับมือมิลล์แต่มิลล์ปัดมือของฟลุ๊คออกและรีบวิ่งขึ้นห้องของตนเอง ฟลุ๊คก็วิ่งตามไปติดๆแต่มิลล์ปิดห้องและล็อกห้องของตนเอง ฟลุ๊คเคาะประตูเพื่อที่จะคุยกับมิลล์แต่มิลล์ไม่พร้อมที่จะฟัง มิลล์เลยตะโกนออกไป

     “อย่ามายุ่งกับผมเลยผมมาที่นี่เพราะผมมาตามหารักครั้งแรกของผมโปรดอย่าคิดกับผมไปมากว่านี้เลยและอีกอย่างผมอาจจะทำให้คุณได้รับบาดเจ็บ”

     พอฟลุ๊คได้ฟังฟลุ๊คก็รู้สึกเหมือนโดนเข็มร้อยเล่มแทงเข้ากลางใจและเขาก็เลยเคาะและเดินจากไปและเดินลงไปข้างล่างและขับรถออกไปอย่างรวดเร็ว พอเวลาผ่านไปสักพักหนึ่งมิลล์ก็นอนหลับเวลาผ่านไปจนถึงเช้าวันนี้มิลล์ไม่มีสอนเลยได้หยุดยาวทั้งวัน วันนี้มิลล์เลยตั้งใจลงมือทำอาหารเองไปซื้อของในซุปเปอร์มาเก็ตเองเพื่อให้ฟลุ๊คทานมิลล์เลยเดินไปจะให้ ฟลุ๊คลงมาทานอาหารที่มิลล์ทำแต่มิลล์ไม่เห็นฟลุ๊คเลยวิ่งไปดูรถที่ฟลุ๊ค ชอบขับแต่มิลล์พบว่ารถคันนั่นหายไปจากลานจอด จากนั่นก็มีเสียงโทรศัพท์มามิลล์ก็รีบเดินไปรับสาย

     “สวัสดีครับ”

     “ที่นั่นใช้บ้านของคุณฟลุ๊คหรือป่าวครับ”

     มิลล์ทำหน้าตาตกใจและหัวใจของมิลล์ก็สั้น

     “ครับ...ที่นั่นที่ไหนครับ”

     “โรงพยาบาลครับ...คุณฟลุ๊คโดนพวกนักเลงรุมทำร้ายน่ะครับ”

     “แล้วเขาเป็นอย่างยังไงบ้างแล้วอาการเป็นอย่างไรบ้างครับ”

     “อ่อ...เรื่องนั่นวางใจได้เลยครับปลอดภัยดีครับ...โชคดีน่ะครับที่มืดแทงไม่โดนหัวใจหรือเส้นเลือดใหญ่”

     “ขอบคุณนะครับที่โทรมาแจ้งอาการ”

     พอมิลล์ฟังจบก็รีบออกจากบ้านแล้วเรียกรถแท็กซี่ที่จะไปโรงพยาบาลแต่ไม่มีรถแท็กซี่ผ่านมาเลยเวลาผ่านไปครึ่งชั้วโมงก็ไม่มีรถมามิลล์เริ่มจะตัดใจแล้วก็มีรถคันหนึ่งขับมากดแตรเรียก

     “สวัสดีครับพี่มิลล์จะไปไหนหรือครับ”

     “พี่จะไปโรงพยาบาลในเมืองสักหน่อย พอดีลูกเจ้าของบ้านที่พี่อยู่เค้าเข้าโรงพยาบาลที่บ้านเค้าก็ไม่มีใครพ่อแม่ของเค้าก็บินกลับไปทำงานที่ต่างเมืองแล้วด้วยพี่เลยต้องไปดุอาการหน่อย”

     พอเปอร์ฟังมิลล์พูดจบก็เรียกมิลล์ขึ้นรถและพามิลลืไปส่งโรงพยาบาลที่ฟลุ๊คเข้ารับการรักษาอยู่มิลล์มองตัวเองและคิดว่าความผิดทั้งหมดที่ฟลุ๊คโดนคือความผิดของเค้าเองมิลลืเริ่มน้ำตาไหล่เมื่อเปอร์เห็นก็รีบขับรถให้ถึงโรงพยาบาลโดยเร็ว

     “ขอบคุณมากนะครับเปอร์ที่มาส่ง”

     มิลล์พูดด้วยท่าทางเร่งรีบและมิลล์ก็วิ่งไปที่หน้าประชาสัมพันธ์เพื่อถามถึงห้องที่ฟลุ๊คพักอยู่แต่ว่า

“คุณหนูครับคุณแม่ให้พวกเรามารับกลับครับ”

     พอมิลล์หันไปมองนั่นคือหัวหน้าองค์รักษ์ที่เป็นลูกครึ่งมนุษย์หมาป่าและที่สำคัญเค้าคืออดีตแฟนเก่าที่ต้องมาดูแลและปกป้องมิลล์ มิลล์คิดจะหนีก็คงหนีไปไหนยากเพราะพวกนี้เก่งและฉลาด มิลล์เลยบอกความจริงกับองค์รักษ์

     “ผมจะกลับหลังจากที่คนดูแลผมหายก่อนได้ไหมครับ”

     หัวหน้าองค์รักษ์ก้มหน้าแล้วพูดว่า

     “ถ้าเค้าคนนั่นหายเมื่อไรเตรียมตัวบอกลาได้เลยนะครับ เพราะเราอยู่กลับเค้าไม่ได้ อีกอย่างผมจะกลับมารับคุณหนูแน่นอนนี้มือถือครับ”