[International] รักนี้...นอกสัญชาติ

 .
.
.
 
 
 
 
                    " ฮึ่ย! " อีธานอารมณืเสียเดินลงจากรถปิดประตูปั้ง ก่อนจะเดินเข้าบ้านไปเพราะยังรู้สึกหงุดหงิดกับเรื่องวันนี้ที่เขาเจอที่โรงอาหารอยุ่
                     " หนอยๆๆๆ อย่าให้เจออีกนะไอขี้เหนียว จะเซไฮให้แหลกเลยคอยดู ฮึ่ม! " ร่างบางเดินฟึดฟัดเข้าบ้านไปจนผู้เป็นพี่มองมาอย่างตกใจกับท่าทีของน้องชาย 
                     " เฮ้ยๆ เป็นไรเนี่ยอีธานไปกินรังแตนที่ไหนมา " โนอาถามอย่างขำๆกับท่าทางของน้องชาย
                     " ก็วันนี้อ่ะพี่ไปเจอคนนิสัยเสียคนนึงเข้า ผมเลยหงุดหงิด " อีธานว่าพลางเข้าไปนั่งบนโซฟาตัวโตข้างๆโนอาแล้วกอดอกทำหน่ายู่
                     " พี่ได้ข่าวจากเพื่อนแล้วล่ะไปก่อเรื่องอะไรหืม วันแรกเองนะ " โนอาพูดพลางลูบหัวน้องพราง
                     " แหมข่าวไวจังนะ ก็ไม่อยากให้มีปัญหาหรอกฮะแต่ผมทนไม่ไหวจริงนี่นาเขามากวนผมก่อนนะฮะ "  อีธานพูดอย่างอ้อนๆจนพี่ชายส่ายหัวไปมากับความน่ารักของน้องตนเอง 
                     " เราก็หัดใจเย็นบ้างเฮอะนะ พี่รู้ว่าเราเป็นคนใจร้อนทำอะไรน่ะคิดหน้าคิดหลังก่อนล่ะ  เห็นม้ะพี่ก็บอกแล้วทีก่อนออกจากบ้านนะทำท่าดีใจพอกลับมาเป็นไงหงอยอ่ะดิ ฮ่าๆๆๆ "
 โนอาพูดพรางหัวเราะกับความไม่รู้ประสีประสาของน้องชายตนเอง
                     " พี่อ่ะ ซ้ำเติมผมเหรอ นี่แน่ะ " อีธานใช้ศอกกระทุ้งเข้าที่ต้นแขนของโนอาทำให้โนอาร้องขึ้นมาทันที
                     " โอ๊ย! น้องรังแกพี่ง่ะTT  ......นี่แน่ะๆๆ " แกล้งหงอยสักพักนึงโนอาก็ลุกขึ้นมาจี้เอวน้องชายจนอีธานืี่บ้าจี้ต้องงอตัวแล้วหัวเราะล่าทันที
                     " ฮ่าๆๆๆๆๆ พอๆ พอแล้ว ฮ่าๆๆๆๆ ไม่เอาแล้วอ่ะ " 
                     " นี่แน่ะๆๆๆ ชอบแกล้งพีดีนัก ฮ่าๆๆ  " เล่นกันอยู่สักพักก็มีเสียงนึงขัดขึ้น
                     " เล่นกันสนุกใหญ่เลยนะสองพี่น้องเนี่ย " พวกเขาสองคนที่หยอกล้อกันอยู่ก็หันควับไปตามเสียงทันที  พอหันไปเจอปุ๊ปก็ทำให้โนอาอึ้งสักพักก่อนจะกลับมานั่งดีๆให้ดูเรียบร้อยกลัวเสียยภาพพจน์
                     " มึงจะมาทำไมไม่โทรมาบอกก่อนวะ " โนอาว่าผู้เป็นเพื่อนสนิทของตนที่เข้ามาพลการ
                     " อ่าว ไมวะ ทุกทีกูจะมาก็ไม่ได้โทรบอกมึงนิ หึหึ แต่ก็ดีนะได้เข้ามาเจอฉากอาโนเนะของมึงพอดีไม่นึกเลยว่ามึงก็มีมุมนี้เหมือนกันฮ่าๆๆๆๆๆ "  เนย์บอกหัวเราะเยาะขึ้นมายิ่งทำให้ร่างสูงผู้สุขุมเวลาอยู่ต่อหน้าคนอื่นหน้าแดงขึ้นมาอย่างอายๆ 
                    " หุบปากไปเลยนะไอเนย์ " ร่างสูงว่างพรางเฟี้ยงหมอนที่วางอยู่ข้างๆไปใส่ผู้ที่ขึ้นชื่อว่าเป็นเพื่อนสนิทที่สุดอย่างจัง จนทำให้ร่างบางที่นั่งมองคนสองคนคุยตาแป๋วขำออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่  
                    " อ้าว ไง เรียนวันแรกเป็นไงมั้งล่ะเรา " เนย์เดินมาหางร่างที่เล็กกว่านิดเดียวแล้วลูบหัว พรางหย่อนก้นลงนั่งข้างที่ร่างสูงนั่งจึงทำให้ร่างสูงของโนอาเกือบตกโซฟาทันที  โนอามองอย่างเคืองๆ แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร 
                    " ก็ดีฮะ สนุกมากเลย " อีธานบอกยิ้มๆ 
                    " อ่ะนี่ พี่ซื้อขนมมาฝากได้ยินจากโนอาว่าชอบช็อกโกแล็ต ยี่ห้อนี้อร่อยมากเลยนะ " เนย์ยื่นถึงขนมห่อโตให้อีธานซึ่งทำให่ร่างบางดีใจยกใหญ่เลย
                    " ว้าว ขอบคุณมากฮะ พี่เนย์ " ร่างเล็กกว่าเอ่ยของคุณพรางกอดหอมเป็นการขอบคุณอีกเช่นกัน ทำให้เนย์ที่เอนดูอีธานเหมือนน้องของตนคนนึงยิ้มออกมากับความน่ารักของร่างเล็กกว่า ซึ่งร่างสูงที่มองสองคนนั้นอย่างนึกว่าตนเป็นหมาหัวเน่าไปทันตา
                    " เอ้อ มีข่าวมาบอก พรุ่งนี้ที่มหาลัยเห็นว่ามีการรับน้องด้วยนะแล้วเราจะได้รู้จักคนมากขึ้นด้วย " 
                    " หืม มีรับน้องด้วยหรอฮะ เป็นธรรมเนียมที่แปลกดีเนอะ " อีธานพูด ทำให้เนย์ยิ้มขึ้นมากับความใสซื่อของอีธาน เหมือนอย่างทีโนอาบอกจริงด้วยแหะ เนย์คิดในใจ
                    " หึหึ เดี๋ยวเราก็จะได้รู้จักเองแหล่ะ พี่ไปก่อนนะบายไว้เจอกัน " เนย์เอ่ยลาแล้วก้มลงหอมแก้มอีธาน 
                    " ครับบาย " อีธานโบกมือบ๊าบบาย 
                    " ไม่เห็นหอมกูบ้างเลย- - " โนอาบอกอย่างงอนๆ ทำให้ร่างบางที่จะเดินไปชะงักหันกลับมามองทันที ร่างบางจึงสาวเท้าเดินเข้ามาแล้วชะเง้อหอมร่างสูงดังฟอดทันทีที่ร่างสูงของโนอายังไม่ทันตั้งตัวซึ่งทำให้โนอาแปลกใจไม่น้อยไม่คิดว่าร่างบางจะยอมทำตามคำขอจริงๆ ร่างบางก็รีบเดินก้มหน้าแดงๆของตนไปอย่างรวดเร็ว
                    " บาย .."  เป็นเพียงแค่เสียงแพ่วเบาแต่ก็ทำให้ร่างสูงใจเต้นได้เป็นอย่างดีแล้วอมยิ้มกับการกระทำของคนน่ารักเมื่อกี้ 
                   
                     " อะแห่ม! แหมๆๆๆ ไม่นึกเหมือนกันว่าพี่ของเราก็มีอาการเคลิ้มเป็นกะเขาด้วย " ร่างบางเอ่ยแซวทันทีเมื่อเนย์ได้ขับรถออกไปแล้วแต่ร่างสูงยังคงยืนเหม่ออยู่ตรงประตูทางเข้า
                     " เงียบไปเลย " ร่างสูงของผู้เป็นพี่หันควับมาทางน้องชายของตนอย่างเคืองๆ 
                     " เงียบก็ได้ แบร่:P  แต่อย่าให้จับได้นะว่าคิดอะไรกับพี่เขาอ่ะ ฮ่าๆๆๆๆ " พูดจบร่างบางก็วิ่งขึ้นห้องของตนทันที  ทำให้ร่างสูงส่ายหัวยิ้มๆกับน้องชายทะเล้นของตน 
    
.
.
                    
 
                     " หะ ! นายบอกว่าไงนะ อะไรรหัสนะ " เมื่อมาถึงมหาลัยเจสันก็มาพูดถึงเรื่องการรับร้องวันนี้ว่าเราต้องหาพี่รหัสของตนเองให้เจอภายในวันนี้ไม่งั้นจะไม่ได้รับการยอมรับจากรุ่นพี่ทุกคน 
                     " พี่รหัสเว้ย พี่รหัสน่ะ " เจสันอธิบายให้อีธานที่ไม่เคยรู้จักธรรมเนียมแบบนี้ให้ฟังแต่ทำยังไงถึงจะทำให้อีธานเข้าใจก็ไม่รู้สิเพราะบอกจนถึงตอนนี้ยังไม่เข้าใจเลย
                     " แล้วพี่รหัสคือใครอ่ะ " อีธานถามต่อจนทำให้เจสันถอนให้ใจเฮ้อออ ทันที เพราะเหนื่อยที่จะอธิบายให้เพื่อนของตนเข้าใจแล้ว
                     " เฮ้อออ เอาเป็นว่าเดี๋ยวนายเจอนายก็จะเข้าใจเองแหล่ะโอเค๊ " เจสันบอกบอกพรางชูมือโอเคขึ้นมา อีธานก็เลยพยักหน้าเข้าใจไปอย่างช่วยไม่ได้
                     " อืมๆ ก็ได้ " อีธานพยักหน้าตอบกลับ
                     " อื้ม งั้นเราไปรวมกันก่อนเฮอะเดี๋ยวจะโดนพี่ว๊ากดุเอานะ " เจสันบอกแล้วรีบจับมืออีธานเดินตามเขาไปทางที่พวกปีหนึ่งนั่งรวมตัวกันอยู่ที่หน้าคณะของตนเอง
                      
                     " หยุด!! ก่อนสองคนนั้นน่ะ "
                     พอมาถึงเจสันกับอีธานก็ต้องหยุดชะงักทันทีเมื่อมีพี่ว๊ากคนนึงตะโกนเรียกจึงค่อยๆหันไปตามชะตากรรม
                     " มะ..มีอะไรหรอครับ " เจสันถามอย่างเกรงๆ 
                     " พวกน้องสองคนมากันช้าสุดเลยนะครับออกมายืนหน้าแถวก่อนเลย " พี่ผู้ชายอีกคนนึงว่าพวกอีธานจึงต้องเดินตามพี่ว๊ากเขาไปตรงหน้าแถว พอร่างบางเงยหน้าขึ้นมาก็ต้องชะงักทันมีเมื่อพบกับร่างสูงที่เขาเคยเถียงด้วยเมื่อวานมายืนคุมพวกปีหนึ่งอยู่หน้าแถวด้วยกับเพื่อนของเขาอีกคน
                      ' ไอขี้เหนียวนี่มาอยู่ตรงนี้ได้ไงวะ ' ร่างบางคิดในใจ
                      ' หึ ได้เห็นดีกันแน่ไอฝรั่งเน่า '  ร่างสูงยกยิ้มขึ้นอย่างชั่วร้าย  ซึ่งทำให้ร่างบางขนลุกซู่ขึ้นมาอย่างไร้สาเหตุ
                      " แต่พวกผมก็มาตรงเวลานี่ฮะ "เจสันโต้ ทำให้พี่ว๊ากหันควับมามองทำให้เจสันก้มหน้าลงทันที
                      " แต่ก็ช้าที่สุด จริง-มั้ย-ครับ " ร่างสูงของลุคพูดช้าๆชัดจนร่างบางกำมือแน่นด้วยความเจ็บใจที่ทำอะไรไม่ได้เลย 
                      ' หึ่ย ถ้ารู้ว่ามันจะเป็นพี่ว๊ากนะวันนั้นไม่น่าไปเถียงมันเลยจริงๆ ' เจสันนึกในใจ
                      ' ฮ่าๆๆๆ ซะใจเว้ย ทีตอนนั้นทำเป็นเก่งนักเก่งหนา '  ลุคคิดอย่างซะใจ
 
                     " ครับ " เจสันต้องจำใจตอบอย่างสุภาพเพราะพวกรุ่นพี่คนอื่นๆก็จ้องอยู่เช่นกัน 
                     " ดีครับ^^ งั้นพวกพี่จะให้น้องๆทำอะไรดีเพื่อเป็นการลงโทษนะ " ลุคหันไปขอความเห็นจากเพื่อนๆของเขา
                     " งั้นเอางี้ พี่จะให้น้องทั้งสองคนไปวิ่งรอบสนามคนละ 10 รอบนะครับ "
                     " หาาาา เท่าไรนะครับ " เจสันกับอีธานอ้าปากค้างทันทีเมื่อได้ยิน
                     " 10 รอบครับ^^ "  หนอยอีตาบ้าเอ้ย ฉันจะแค้นแกไปชั่วชีวิต - -* 
                     " เริ่มได้ครับพี่ให้เวลา 5 นาทีเท่านั้นนะ " โหย บ้าไปแล้ว 
                  . 
                  .
                  .
                  .
                      " แฮ่ก ๆๆๆๆๆ .... ไอพวก... บ้าาา แฮ่กกๆๆๆ  " 
                       อีธานกับเจสันวิ่งครบ 10 รอบแล้ว ก็มานอนแผ่กลางสนามกันอย่างเหนื่อยหอบ ร่างบางของอีธานที่เป็นผิวขาวมากเมื่อเจอกับอากาศร้อนของเมืองไทยก็แดงอยู่แล้วยิ่งมาเหนื่อยยังงี้อีกยิ่งแดงแปร๊ดเข้าไปใหญ่จนทำให้พวกเพื่อนๆพี่ๆหันมามองอย่างสนใจทีเดียว 
 
                      " โหหห แดงสาสสอ่ะ แม่งน่าฟัดชิปหาย " ไอเต้ที่ยืนมองอยู่ข้างๆพูดขึ้นจึงทำให้ร่างสูงของแลนมองอย่างไม่สบอารมณ์เท่าไร ฮึ่ย! ไปสนใจทำไมไอเด็กฝรั่งนั่น แค่นี้มันยังน้อยไปเว้ย หึหึ 
                      " หึหึ พวกมึงยังต้องเจออีกเยอะเว้ย ฮ่าๆๆๆๆ " 
 
.
.
.
60%
.
.
                    [ Etarn Talk ] 
                      
 
                       เฮ้อออ เหนื่อยเว้ยยย  ไอขี้เหนียวบ้านั่นมันเล่นแซบมากนะ มันสั่งให้ผมกับเจสันไปวิ่งรอบสนามตั้ง 10 รอบ ทั้งที่ผมกับเจสันก็มาตรงเวลา แต่มันกับบอกว่ามาคนสุดท้ายบ้านมันเฮอะกฎบ้านไหนเขาเป็นยังงี้วะ โชคดีนะที่เคยเป็นนักกีฬาบาสตอนอยู่ไอสคูลมาไม่งั้นเป็นลมแน่เลยยิ่งอากาศร้อนๆแบบนี้เนี่ยไม่ชินเลยแหะ  แล้วใครจะไปรู้ล่ะว่ามันเป็นรุ่นพี่แถมยังเป็นพี่ว๊ากของคณะผมอีกจะบังเอิญไปมั้ย - -  
                       ตอนนี้ผมนั่งรวมแถวอยู่กับเพื่อนๆ รอฟังคำแนะนำจากรุ่นพี่อย่างเงียบๆ
                     
                        " อ่าว น้องๆทุกคนคงรู้ข่าวแล้วนะครับว่าวันนี้พวกพี่จะให้น้องๆได้จับฉลากหาพี่รหัสของน้องๆกันนะครับ " พี่คนนึงที่ยืนคุมพวกเราอยู่พูดขึ้น แล้วหันไปหยิบกล่องที่วางอยู่บนโต๊ะมาชูให้เห็นกันว่าต้องจับในกล่องนี้
                        " ถ้าน้องๆคนไหนจับได้ของใครก็ต้องหาของคนนั้นนะคะห้ามสลับกันเด็ดขาด " พี่สาวหน้าตาน่ารักพูดขึ้น 
                        " ข้างในกระดาษที่น้องจับได้ไม่ใช่ชื่อนะครับแต่จะเป็นคำใบ้ให้น้องๆไปหากันเอง แต่ต้องให้เจอภายในวันนี้นะครับไม่งั้นจะโดนลงโทษ " หืมม ไม่บอกชื่อแต่ให้ไปหาเอาเอง บ๋องรึเปล่านะ ทำไมต้องทำอะไรให้ยุ่งยากด้วยล่ะครับ ผมล่ะไม่เข้าใจเลยจริงๆ 
                        " อ่า น้องคนแรกต่อแถวแล้วเดินมาหยิบเลยค่ะ " พี่สาวบอกแล้วชี้ไปที่คนนั่งหน้าสุดให้ลุกต่อแถวมาหยิบทีละคน เจสันมันหันมาหาผมแล้วยักคิ้วให้แบบ ขอให้หยิบได้อันดีๆนะ ประมาณนั้น เอ่อ... หวังว่านะ 
                        ระหว่างที่ผมเดินต่อแถวใกล้จะถึงผมเรื่อยๆแล้วก็หันไปเจอกับสายตาเฉียบคมของไอน่าหล่อจอมขี้เหนียวนั่นพอดี มันมองมาที่ผมนิ่งๆแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรผมก็มองมันแบบงงๆว่ามันจะทำอะไรกันแน่ 
                         เดินมาเรื่อยๆก็ถึงเจสันที่อยู่หน้าผมแล้วมันล้วงมือลงไปหยิบแล้วได้ใบกระดาษสีขาวม้วนเป็นกลมๆขึ้นมา ตอนนี้หัวใจผมเต้น ตึกตักๆ อย่างลุ้นๆว่าจะได้ของใครกันแน่
แล้วเจสันก็เดินออกไปจากตรงหน้าผม ถึงตาผมที่ต้องหยิบแล้วสินะ ผมค่อยๆล้วงมือเข้าไปในกล่องแล้วควานหากระดาษที่มันมีเยอะซะจนผมเลือกไม่ถูกเลย แต่สุดท้ายก็เลือกหยิบมาได้ใบนึงผมหยิบขึ้นมาแล้วเดินไปหาเจสันที่มันยืนรอผมอยู่ตรงต้นไม้ 
                        " เป็นไงมั้งได้ของใครอ่ะ " ผมถามมันที่ยืนทำหน้ายู่อยู่มันเลยยื่นกระดาษที่หยิบได้มาส่งให้ผมอ่าน เอ่อ..แต่อยากจะบอกมันเหลือเกินว่าผมอ่านภาษาไทยไม่ค่อยจะออกน่ะ*0* 
                        " เอ่อ.. นายอ่านให้ฉันฟังหน่อยไม่ได้อ่อ " ผมยิ้มแหยๆส่งไปให้มันมันก็มองผมแวบนึงอย่างงงๆแต่ก็ยอมหยิบคืนไปอ่านให้ฟัง
                        " ก็ในนี้อ่ะมันบอกว่า ' ครึ่งเยรมัน ' อ่ะ นายผมจะรู้มั้ยว่ามันหมายความว่าไง " เจสันเงยหน้าขึ้นมาถามผมอย่างขอความเห็นผมก็ทำท่าคิดอยู่สักพักแต่ก็ปิ๊งขึ้นมาทันทีพอจะรู้และว่ามันหมายความว่าไง
                        " อ๋อ มันคงจะหมายถึงลูกครึ่งไทย-เยรมันหรือเปล่าน่ะ " ผมบอกเจสัน มันเลยมองผมอย่างอึ้งๆนิดนึงแล้วก้มหน้ามองกระดาษนึกสักพัก
                        " อืมม ฉันก็ว่าใช่นะ แล้วของนายล่ะขอดุหน่อย " มันว่าพรางดึงกระดาษที่ผมยังไม่ได้เปิดดูเลยด้วยซ้ำไปเปิดดู แล้วก็เจอกับหน้าเหวอของมันทำให้ผมแปลกใจแล้วเอื้มมือไปหยิบกระดาษมาดูมั้ง อะไรวะเนี่ยมาบวกเลขในคำใบ้เนี่ยนะ บ้ารึเปล่า
                        "  มันหมายความว่าไงอ่ะ ' 10-05-1995=19 ' เนี่ยใบ้หวยเหรอ -0- " ผมถามเจสันอย่างขอความเห็นหน่อย 
                        " ฉันว่ามันเป็นวันเกิดนะ แต่ของใครเนี่ยสิปัญหา " มันบอก ผมเลยพยักหน้าเข้าใจแล้วก้มลงมองไปในกระดาษ มันจะเป็นของใครกันนะ คงจะเกิดวันที่ 10 เดือน พฤษภาคม ปี ค.ศ.1995 อายุ 19 สินะ แล้วใครกันที่เกิดวันนี้เนี่ย คิดแล้วเครียดนี่ผมต้องตามหาทีละคนเลยป่ะเนี่ย*0* 
                        " ฉันว่าพวกเรารีบไปตามหากันดีกว่านะ เดี๋ยวจะไม่ทันเอานะ "  เจสันบอกแล้วเดินไปตามหาเรื่อยๆ
                         ผมเลยแยกย้ายกับเจสันเพื่อจะได้ตามหาได้ทั่วขึ้นกระจายกันหาน่าจะดีกว่า ผมเดินไปเจอกลุ่มพวกรุ่นพี่ที่นั่งรวมตัวกันอยู่ห้าหกคนตรงโต๊ะหินตรงนั้นแล้วเรียกผู้ชายคนนึงที่นั่งอยู่เพื่อถาม
 
                        " ขอโทษนะครับ พี่พอจะรู้จักคนเกิดวันเดือนปีนี้มั้ยฮะ " เขามองผมงงๆแล้วก้มดูกระดาษที่ผมยื่นให้ไปดูแล้วเงยหน้ามามองผม
                        " โทษนะน้องขนาดวันเกิดเพื่อนพี่ยังจำไม่ได้หมดเลย แล้วนี่วันเกิดใครพี่จะรู้มั้ยเนี่ย " พี่ชายคนที่ผมถามเขาบอก ผมเลยทำหน้าหงอยลงทันทีแล้วหันไปถามพวกพี่ที่นั่งข้างๆกันแต่ก็เหมือนเดิมไม่มีใครรู้เลย
                        " เอ่ออ งั้นไม่เป็นไรครับ ขอบคุณฮะ " ผมก้มหัวแล้วขอตัวเดินออกมาเพื่อจะไปตามหาต่อ 
 
                        เฮ้อออ เหนื่อยแฮะนี่มันก็ล่อไป 2 ชั่วโมงแล้วยังหาไม่เจอสักที ไม่รู้ว่าป่านนี้เจสันมันจะหาเจอรึยังก็ไม่รู้  หรือว่าจะโทรไปขอความช่วยเหลือจากพี่เนย์ดีนะ พอนึกได้ผมก็ยิ้มยืดอกอย่างมีหวังขึ้นมาแต่พอนึกว่าตัวเองคงเป็นคนชั่วร้ายน่าดูเลยค่อยๆคอตกเหมือนเดิม ไม่เอาดีกว่าคนอื่นๆก็ต้องหากันเองเหมือนกันเราจะไปทำยังงั้นมันก็ขี้โกงไปหน่อยแหะ เฮ้อออ ระหว่างที่ผมเดินก้มหน้าก้มตาคิดเรื่องราวต่างๆ ก็ไปชนกับคนคนนึงเข้าเขาร้อง โอ๊ย ขึ้นมาเล็กน้อยแต่ผมเนี่ยสิกระเด็นลงไปนั่งกับพื้นทันทีเลยก็ให้ตายเฮอะ คนที่ผมเดินชนเขาตัวใหญ่กว่าตั้งเยอะนี่
                        " เฮ้ย เธอเป็นอะไรรึเปล่าน่ะขอโทษนะสงสัยฉันไม่ทันมอง " เขาบอกขอโทษแล้วเข้ามาช่วยพยุงผมขึ้นทันทีที่ผมเงยหน้าขึ้นมาก็ต้องตาค้างกับความดูดีของเขาทีเดียวเป็นนายแบบรึเปล่าอ่ะ ทำไมหล่อจัง
                        " เอ่อ... ไม่เป็นไรฮะ ผมต่างหากที่ต้องขอโทษที่ก้มหน้าก้มตาเดินเลยไม่ทันระวัง " ผมบอกเกาหัวเก้อๆแล้วก้มหัวขอโทษเขา เขาอมยิ้มบางๆให้แล้วเอามือมาวางบนหัวผม 
                        " งั้นก็เจ๊ากันนะ หืมม เป็นเด็กปีหนึ่งใช่มั้ยเนี่ย " เขามองมาที่กระดาษที่ผมถือแล้วถามขึ้น
                        " อ่า ใช่ฮะ " 
                        " แล้วรู้รึยังว่าใครเป็นพี่รหัส " เขาถามผมเลยส่ายหัวไปมาแล้วทำท่าหงอยลงทันทีที่เขาถามถึงเรื่องนี้ 
                        " ขอดูหน่อยได้มั้ย " เขาถามผมแล้วส่งยิ้มมาให้ โอยพี่ไม่ต้องยิ้มมากก็ได้ใจจะละลาย แต่ดุท่าทางพี่เขาจะเป็นคนใจดีมากเลยนะ ดูจากท่าทางการพูดแล้วสุภาพบุรุษสุดๆอ่ะ
                         " ครับ " ผมยื่นแผ่นกระดาษไปให้เขา พี่เขาก็ก้มมองเงียบๆสักพักนึงก็เงยหน้าขึ้นมามองผมยิ้มๆ 
                         " เราชื่ออะไรล่ะ " อยู่ๆพี่เขาก็ถามชื่อ
                         " อีธานฮะ " 
                         " พี่ชื่อจาคอบนะ ตามมานี่สิพี่พอจะรู้จักกับคนเกิดวันที่นี้ " เขาบอกแล้วแล้วเดินนำไปให้ผมเดินตาม 
                          ผมเดินตามมาเรื่อยๆจนถึงกับโต๊ะหินที่มีพวกรุ่นพี่ สี่ห้าคนนั่งอยู่แล้วหนึ่งในนั่นก็มีคนที่ผมไม่เจอมากที่สุดนั่งอยู่ด้วยน่ะสิผมเลยรีบหลบข้างหลังพี่จาคอบทันที พี่เขาเห็นท่าทางของผมแล้วหัวเราะเบาๆ แล้วก็จับหัวเบาๆปลอบใจ
                          " ไม่เป็นไร พวกนี้เพื่อนพี่เองแหล่ะแล้วหนึ่งในนั้นก็เป็นคนเกิดวันที่ในกระดาษเธอด้วย " หะ หวังว่าคงไม่ใช่.....
                          " ไงวะไอคอบ ไปไหนมาตั้งนานวะ " เพื่อนคนนึงของพี่จาคอบถามขึ้น
                          " ก็ไปเอาเอกสารพวกนี้มาน่ะ แล้วก็บังเอิญไปเจอน้องคนนึงมาด้วย " อยู่ๆพี่เขาก็ดันตัวผมให้ออกมาจากด้านหลังเขาทันที ผมเลยทำตัวไม่ถูกน่ะสิรู้สึกตัวเองเป็นตัวแปลกประหลาดยังไงไม่รู้สิ พอผมค่อยๆเงยหน้าขึ้นก็เจอกับสายตาไม่เป็นมิตรของไอขี้เหนียวนั่นพอดีมันมองมาที่ผมอย่างเคืองๆ เอ่อ.. คือ ผมไปทำอะไรให้เขาไม่พอใจหรอครับ มีใครพอจะรู้บ้าง
                          " มึงไปเอามันมาทำไมวะ ไอคอบ " ไอขี้เหนียวนั่นพูดขึ้นอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์ 
                          " อะไรของมึงวะแลน ก็น้องเขากำลังหาคนอยู่น่ะเห็นแล้วเลยสงสารพามาด้วย " พี่จาคอบบอกไอบ้านั่นไป
                          " แล้วน้องหาใครล่ะครับ " พี่ชายที่น่าตาดีอีกคนหนึ่งในนั้นถามขึ้น ผมเลยยื่นกระดาษในมือส่งไปให้เขาดู เขามองสักพักแล้วยกยิ้มที่มุมปากขึ้น ส่งกระดาษแผ่นนั้นไปให้ไอขี้เหนียวนั่นดูอีกที มันเลยรับไปดูแล้วเงยหนน้าขึ้นมายกยิ้มชั่วร้ายให้ผม เล่นเอาเสียวสันหลังวาบเลยครับ
                          " หึ! มึงไปช่วยมันทำไมวะทำไมไม่ให้มันหาเองมันผิดกฎการรับน้องนะมึงก็น่าจะรู้ " มันหัวเราะในลำคอแล้วหันไปถามพี่จาคออบมันมาที่ผมอย่างสมเพช  หนอยยย 
                          " เออ กูยอมรับว่ากูผิด ก็กุแค่อยากช่วยน้องเขาก็เท่านั้นเองนิ " พี่จาคอบบอก แล้วยิ้มบางๆมาให้ผม ผมเลยยิ้มตอบกลับไป
                          " เฮอะ!  มึงอยากจะรู้ใช่มั้ยว่าใครเป็นพี่รหัสของมึง " มันถามผม ทุกคนก็หันมาจับจ้องมองที่ผมเป็นตาเดียวรอว่าผมจะพูดอะไรออกไป
                          " ครับ! " ผมบอกแล้วมองหน้ามันอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่นัก
                          " ถ้ามึงอยากรู้กูก็จะบอกแต่... มึงต้องถอดเสื้อผ้าแล้วขึ้นไปเต้นบนโต๊ะนี้ก่อนนะกูถึงจะบอก " มันบอกอย่างผู้ที่อยู่เหนือกว่าแล้วยิ้มอย่างสะใจ หนอยยยย ไอบ้า เอ๊ย 
                          " เฮ้ย เอาจริงอ่อวะไอแลน " พี่จาคอบถามอย่างอึ้งๆ  
                          " ก็เออดิวะ ถ้ามันทำกูก็จะบอก ถ้าไม่ทำกูก็ไม่บอก กูไม่ได้เป็นคนผิดสัญญาอยู่แล้ว ขึ้นอยู่ที่มันว่าจะทำหรือไม่ทำก็เท่านั้นเอง " มันบอกแล้วยักไหล่อย่างไม่แคร์แล้วมองมาที่ผมอย่างท้าทาย ฮึ่ย คิดว่าคนอย่างผมจะยอมแพ้ง่ายๆงั้นสิ ไม่มีทางหรอกเว้ย จขอบอก ว่าอย่าท้า 
                          " ก็ได้ ผมจะทำครับ! " ผมบอกออกไปแล้วเริ่มที่จะถอกเข็มขัดตรงกางเกงเครื่องแบบชุดมหาลัยออกก่อนลำดับแรก  ทุกคนหันมามองผมเป็นจุดเดียวนายนั่นก็มองมาที่ผมอย่างอึ้งๆ หึหึ คงไม่คิดละสิว่าผมจะยอมทำจริงๆ รู้จักผมน้อยไปแล้ว หึ พอถอดเข็มขัดเสร็จผมก็ปลดตะขอกางเกงจนมันล่วงลงไปกองที่พี้น ทำให้เห็นบ๊อกเซอร์ลายมิ้กกี้เมาส์ตัวโปรดที่มันสั้นแค่ช่วงต้นขาเท่านั้น พวกพี่ๆมองผมอย่างอึ้งๆเป็นตาเดียว รวมถึงคนอื่นๆที่อยู่บริเวรนี้ด้วย แถมยังมีเสียงซุบซิบนินทาอีกต่างหากแต่ผมก็ทำเป็นไม่สนใจ หันไปเริ่มปลดกระดุมเม็ดเสื้อออกจนเริ่มเผยให้เห็นแผงอกเรียบของผม  ผมเห็นพี่จาคอบมองนายนั่นแบบบอกให้ผมเลิกทำไอบ้านั่นก็ยังคงมองผมด้วยสายตาเฉียบคมเช่นเดิม จนผมปลดมาถึงเม็ดสุดท้ายแล้วกำลังจะถอดแขนเสื้อออกอีกข้าง แต่ก็มีเสียงขัดขึ้นมาก่อน
                          " พอ! ไม่ต้องถอดแล้ว! " มันบอกอย่างหงุดหงิด ผมหันไปมองมันงงๆ ว่าจะให้หยุดทำไม หึหึ สงสัยจะหงุดหงิดที่ผมกล้าทำล่ะสิ 
                          " โห่... กำลังเคลิ้มเลยห่า " พวกพี่ที่นั่งจ้องผมอยู่พูดขึ้น นายนั่นเลยส่งสายตาคมเฉียบไปที่เพื่อนของตัวเอง จนทุกคนเงียบ
                          " ใส่เสื้อผ้าซะ! " มันตะคอกบอกผม
                          " อ่าว ทำไมก็.... " ยังไม่ทันพูดมันก็ตะคอกเสียงดังกว่าเดิม
                          " ก็บอกว่าให้ใส่เสื้อผ้าไง!! ไม่ต้องถอดแล้ว! ผิวขาวของมึงมันทำให้ฉันเสียลูกตา "    มันบอกอย่างไม่สบอารมณ์ อะ..ไอบ้าาา อะไรของมันวะเนี่ย เดี๋ยวให้ถอดเดี๋ยวให้ใส่ โว้ยยย   ไม่รอช้าผมก็รีบใส่เสื้อผ้าทันทีไม่อยากเถียงกับมันต่อ อีกอย่างก็เขินๆด้วยเพราะสายตานับร้อยมองมาที่ผม ถึงที่บ้านผมจะไม่ซีเรียสเรื่องพวกนี้ก็เฮอะแต่พอมาถอดที่นี้มันทำให้ผมอายยังไงไม่รู้สิ  พอติดกระดุมเม็ดสุดท้ายเสร็จผมก็หันหน้าไปประจันกับมันทันที 
                          " แล้วคุณจะบอกผมได้ยังฮะ ว่าใคร " ผมถามมันอย่างไม่เกรงกลัว มันเลยลุกขึ้นจากโต๊ะที่มันนั่งแล้วเดินมาทางผมใกล้ๆ ทำให้เห็นความแตกต่างของความสูงอย่างชัดเจนว่ามันตัวโตขนาดไหน มันก้มลงกระซิบข้างหูผม
                          " ก็คนที่ยืนตรงหน้ามึงเนี่ยไงคือคนที่มึงตามหาน่ะ " มันกระซิบเล่นเอาขนลุกซู่ขึ้นมาทันที ผมมองมันอย่างตกใจนิดๆ มันก็ทำท่าว่าจะเกินกลับไปแต่ชะงักเท้าไว้ก่อน 
                          " อ๋อเกือบลืม กูชื่อแลนนะเผื่อมึงยังไม่รู้ " มันบอกยิ้มๆอย่างผู้ชนะ ส่วนผมที่กำลังจะบอกชื่อตัวเองมั่งต้องชะงักกึก
                          " ผมชื่อ... "  " ส่วนชื่อมึงอ่ะไม่ต้องบอกหรอกกูไม่อยากรู้ ไอฝรั่งเน่าเอ๊ย ฮ่าๆๆๆ " -0-  เหวอสิครับ  มันทิ้งท้ายไว้แค่นั้นแล้วเดินกลับไปที่เดิน   อ๊ากกกกกกกกก  ไอเบื๊อกก เอ๊ย อย่าให้ถึงทีผมบ้างนะ ฮึ่ม  
                           
 
                          " ผมขอบคุณพี่จาคอบมากเลยนะครับ ถ้าไม่ได้พี่ป่านนี้ผมคงยังหาพี่รหัสไม่เจอเลยมั้ง " ระหว่างที่พี่เขาเดินมาส่งผมที่นัดเจอกับเจสันไว้ผมก็ขอบคุณพี่เขา
                          " ฮ่าๆๆ ไม่เป็นไรหรอก เรื่องแค่นี้เอง " พี่เขาบอกขำๆแล้วลูบหัวผมเบาๆ
                          " แล้วเพื่อนเรายังไม่มาหรอ "
                          " เดี๋ยวอีกสักพักคงมาล่ะครับ ขอบคุณมากฮะที่เดินมาส่ง " เมื่อเดินมาถึงแล้วผมก็ก้มหัวขอบคุณพี่เขาตามมารยาทพี่เขายิ้มให้อย่างเอนดู
                          " ให้รอเป็นเพื่อนก่อนมั้ย "  
                          " อ่อ ไม่เป็นไรฮะ เดี๋ยวสักพักมันก็คงมาแหล่ะฮะ " 
                          " อ่า งั้นพี่ไปก่อนนะ บาย " พี่เขาบอกก่อนจะโบกมือบ๊ายบายมาให้ผมแล้วเดินจากไป
                           ผมยืนรอใต้ตต้นไม่ที่นัดรอเจอกับเจสันอยู่สักพักนึงมันก็เดินมาถึงพอดี
                           " เป็นไงวะหาเจอยัง " มันถามผมขึ้นทันทีที่มาถึง
                           " อื้ม เจอแล้ว แล้วนายล่ะ " ผมถามมันกลับ มันเลยยักคิ้วให้อย่างกวนๆ
                           " เจอแล้วเหมือนกัน รู้ป่ะว่าฉันเจอกับใคร " มันถามผม ผมเลยส่ายหัวไปให้มัน
                           " ใคร? " 
                           " ก็ไอลูกครึ่งที่เป็นเพื่อนกับคนที่นายเคยไปมีปัญหาด้วยยังไงล่ะ โคตรบังเอิญเลยเนอะ " มันบอกอย่างเหลือเชื่อแล้วทำหน้ายู่อย่างไม่สบอารมณ์
                           " อืม " แต่ฉันว่าของฉันเหลือเชื่อมากกว่าว่ะ 
                           " แล้วนายได้ใครเป็นพี่รหัสอ่ะ "  มันถามอย่างลุ้นๆ ผมยิ้มให้มันแวบนึง
                           " ก็ไอเพื่อนเลิฟของคนที่นายเจอไงล่ะ " มันทำหน้าเหวอทันที เฮอะๆ
                           " จริงดิ! แหะๆ บังเอิญจังเนอะ " มันบอกยิ้มๆ 
                           " อืมดิ " ผมตอบกลับ
 
                           เฮ้อออ เหนื่อย เซ็ง ทำไมต้องมาเจอกับไอคนประเภทนี้ด้วยเนี่ย  ขอให้อย่ามีเรื่องอะไรที่มากกว่านี้เลยเฮอะ ไม่รู้เหมือนกันว่าจะต้องเจอกับอะไรบ้างเจอหน้าตานั่นทีไรรู้สึกแปลกๆทุกทีเลย 
                           
                          
                          
             
จาคอบ
 

 
 
 
******************************
 
             ขอโทษด้วยนะค่า ตอนนี้อาจจะยาวกว่าตอนที่ผ่านมาหน่อย ตอนต่อๆไปไรเตอร์อาจจะเปลี่ยนเป็นบทความ Talk แทนนะคะเพราะว่ามันจะเข้าใจถึงตัวละครหลักได้มากกว่า
ถ้าไม่สนุกก็ขออภัยด้วยนะคะเพราะไม่ค่อยมีประสบการณ์เท่าไหร่นัก   แต่ยังไงก็ขอบคุณที่อ่านนะคะ ^^