[International] รักนี้...นอกสัญชาติ

.

.

.

.

               วันนี้เป็นวันเปิดเรียนวันแรกสำหรับนักศึกษาระดับมหาลัย เมื่อวานนี้พี่ชายของเขาได้พาไปเซอเวย์แถวมหาลัยเรียบร้อยแล้วซึ่งเป็นที่ๆใหญ่โตมากทีเดียวสำหรับอีธานเขาไม่เคยเรียนสถานที่ใหญ่โตขนาดนั้นมาก่อน จึงทำให้เขาตื่นเต้นมากทีเดียว ที่จะได้พบเพื่อนใหม่ เพื่อนใหม่ในไทยจะน่ารักขนาดไหนเชียวเมื่อร่างบางจินตนาการถึงเพื่อนใหม่ต่างๆนาๆ ว่าจะใจดีน่ารักขนาดไหน 

                อีธานเดินลงมาข้างล่างเพื่อกินข้าวเช้าก่อนไปเรียน เจอกับพ่อที่นั่งดื่มกาแฟก่อนหน้านี้แล้วพอดี

                 " อรุณสัวสดิ์ฮะแด้ด " เขาเดินลงมาแล้วนั่งเก้าอี้ข้างๆพ่อของเขา

                 " ไง ตื่นเช้าจังนะเรา " พ่อบอกก่อยจะจิบกาแฟดื่มแล้วเปิดหนังสือพิมพ์อ่าน

                 " ไม่เช้าได้ไงฮะก็วันนี้เิปิดเรียนวันแรกนี้นา " โนอาที่เดินมาจากครัวพูดขึ้น

                 " อ่าวเหรอ อืมๆขยันดีแล้วลูก " พ่อบอกยิ้มๆภูมิใจลูกชายของเขาแล้วก้มลงอ่านหนังสือพิมพ์ต่อ

                 " ครับ^^ ผมน่ะตื่นเต้นแทบทนไม่ไหวแล้วว่าเพื่อนใหม่จะน่ารักขนาดไหน " อีธานพูดขึ้นทำให้โนอาชะงักกึกทันที กับความมนุษย์สัมพีนธ์เยอะเกินไปของน้องชายตนเอง

                 " นี่อีธาน พี่ขอเตือนไว้ก่อนนะว่าที่นี้ไม่ใช่ที่อเมริกาที่น้องคุ้นเคยและรู้จัก เพราะงั้นจะทำอะไรขอให้อย่าไว้ใจมากเกินไปนะคนที่นี้เราอาจจะไม่คุ้นเคยมากนัก อย่าทำอะไรโผลงผลางล่ะ " โนอาเตือนน้องชายด้วยความเป็นห่วง

                 " ทำไมฮะพี่ ผมว่ามันก็ดีออกนะ " อีธานบอกอย่างไม่เข้าใจ

                 " เฮ้ออ เอาไว้เเดี๋ยวเราไปเจอเองก็จะเข้าใจ " โนอาพูดแล้วก็ก้มหน้าก้มตากินอาหารต่อ แต่ก็ยังไม่คลายความสงสัยของร่างบางอยู่ดี  

                 ร่างบางกินข้าวเสร็จก็ขอตัวไปเรียนทันที  โดยขับรถออดี้คู่ใจที่พ่อซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิดครบ 18 ปี ของเขาไปด้วย  

                 เมื่อมาถึงมหาลัยของเขาอีธานก้นำรถไปจอดแล้วเดินลงมาเพื่อเข้าไปข้างในมาลัย แต่ระหว่างทางเดินก็พบเจอแต่เสียง ซุบซิบๆ มาตลอดทาง จนเขาสงสัยว่าตัวเขามีอะไรผิดปกติหรือเปล่า เลยหยิบไอโฟนออกมาส่องกระจกดูเผื่อมีอะไรติดหน้าของเขา 

                 ก็ไม่มีนิ  แล้วซุบซิบอะไรกันวะ   ร่างบางคิดในใจ  แล้วก็หันไปส่งยิ้มให้ผู้หญิงคนนึงที่มองมา แต่เธอกลับทำท่าทางแปลกๆแล้วเดินไปอย่างไม่สนใจ จนเขาเริ่มจะไม่เข้าใจขึ้นมาทุกที ในจิตนาการของเขามันต้องไม่ใช่แบบนี้สิ 

                 อีธานไม่รู้จะไปทางไหนดีเพราะยังไม่คุนชินกับสถานที่ที่นี้สะด้วยเลยตัดสินเดินเข้าไปถามผู้ชายคนนึงที่ดุน่าตาน่ารักใช้ได้ทีเดียวกับลังนั่งฟังเพลงในไอพอตของเขาอย่างเงียบที่โต๊ะหินคนเดียว

                 " เอ่อออ ขอโทษนะ " แต่เขาก็ยังไม่ได้ยินอีธานเลยยื่นมือไปสกิดแล้วเรียกอีกรอบ  " นาย ขอโทษนะ "  แน่ะยังเมินอีก - - ทนไม่ไหวแล้วนะ อีธานเลยสกิดอีกรอบแล้วพูดเสียงดังขึ้น

                 " ขอโทษนะ!! " ร่างของผู้ชายคนนั้นก็หันมาอย่างตกใจ คนแถวนี้ก็หันมามองอย่างสงสัยเช่นเดียวกัน  เฮ้ออ กว่าจะหันมา

                 " หืมม?? " เขามองมาอย่างงงๆ ผมเลยทำตัวไม่ถูกเลยไม่รู้จะพูดว่าอะไรดีไม่ค่อยเก่งภาษาไทยสะด้วยสิ

                 " เอ่ออออ คือ...... นายพอจะรู้ทางไปห้องเรียนของฉันมั้ย " ผมเลยถามสำเนียงเปล่งๆดูหวังว่าเขาคงเข้าใจนะ 

                 " อ๋อ ลูกครึ่งนี่เอง  แล้วนายเรียนคณะอะไรล่ะ " เขาถามกลับมาอย่างยิ้มๆ คนๆนี้น่าจะเป็นเพื่อนกับเราได้นะ ผมเลยยิ้มกลับไป เอ๋ ว่าแต่เขาถามว่าอะไรนะเรียนคณะอะไรงั้นเหรอลืมไปเลยสิต้องถามพี่โนอาก่อน 

                 " เอ่อออ แป๊ปนะ " อีธานบอกก่อนจะทำท่าทางให้รอเดี๋ยว แล้วรีบหยิบดทรศัพท์ถามโนอาทันที

                  ตรู๊ดดดด ตรู๊ดดดดดด

                ( ไงน้องชาย )  - -

                 " พี่ฮะ คณะนี่คืออะไรอ่ะ " อีธานเลยรีบถามพี่ชายของเขาทันที

                 ( หืม ก็สาขาที่น้องเรียนไง พ่อเลือกไว้ให้แล้วล่ะรู้สึกจะเป็นบริหารนะ) 

                 " อ่อ ฮะ แค่นี้แหล่ะ ขอบคุณครับ  " ไม่รอช้าอีธานจึงรีบวางสายทันทีแล้วหันมายิ้มให้คนที่เขาถามอยู่ต่อ

                 " เอ่อ เป็นคณะบริหาร น่ะ " เขาบอกอย่างเก้ๆกังๆ จนร่างบางของอีกคนมองดูแล้วยิ้มๆกับท่าทางน่ารักนั่น

                 " อ๋อ บริหาระุรกิจสินะ งั้นก็คณะเดียวกันนิ งั้นไปด้วยกันเลยแล้วกันนะ " เขาบอกยิ้มๆแล้วจับมือของอีธานให้เดินไปกับเขา 

                 " แล้วนายชื่อะไรอ่ะ ฉันเจสันนะ " เขาหันมาถามร่างบางที่เดินตามอย่างงงๆกับท่าทีของเขา

                 " ฉันอีธาน ยินดีที่ได้รู้จักนะ เจสัน " เขาเลยยิ้มผูกไมตรีส่งให้เจสัน

                 "อื้ม ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันอีธาน นายเป็นคนประเทศไหนหรอ " 

                 " ฉันเกิดที่อเมริกาน่ะ แต่พ่อของคเป็นคนไทย ฉันเลยย้ายมาเรียนต่อมหาลัยที่นี้มาอยู่กับพ่อด้วย "   

                  หลังจากนั้นพวกเขาสองคนก็คุยกันเรื่องต่างๆนาๆจนได้เป็นเพื่อนซี้กันอย่างรวดเร็ว เพราะทั้งสองคนมีความเป็นมนุษยืสัมพันธ์ที่ดีอยู่แล้วจึงสนิทกันไม่อยาก 

                  " จริงอ่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆ นายนี่ฮาดีจังนะ อีธาน ไว้วันหลังพาฉันไปเยี่ยมที่บ้านมั้งได้ป่ะ "  พอเจสันเริ่มสนิทกับอีธานแล้วเลยอยากไปเห็นบ้านของเขาเชนกัน

                  " อื้ม ได้สิ นายด้วยล่ะ " 

                  " เคเลย ฮ่าๆๆๆ ป่ะ ฉันหิวแล้วอ่ะ " เจสันบอกแล้วจับมือของอีะานลากตามไปที่ดรงอาหารทันที

                  " กินไรดีอ่ะ " เจสันหันมาถามอีธาน

                  " เอ่อ มีแฮมเบอร์เกอร์มั้ย " อีธานถามอย่างไม่ค่อยมั่นใจเพราะส่วนใหญ่เขาคุ้นชินกับอาหารของประเทสเขาอยู่แล้วจะให้มาสั่งกินที่นี้ก็ไม่รู้จะกินอะไรเหมือนกัน ถึงแม้อยากจะลองดูสักครั้งเหมือนกัน

                  " โหยย กินแต่ของพวกนี้มันจะไปมีสารอาหารครับได้ไงกันมานี้มา ฉันจะพาไปกินข้าวแกงร้านนี้อร่อยเหาะเลยล่ะเพราะฉันเคยมาลองกินก่อนเข้าที่นี้อีก " 

                  เจสันลากอีธานมาที่ร้านข้าวแกงร้านนึงแล้วสั่งป้าที่ขายอยู่ 

                  " ป้าฮะ เอาแผนงหมูสองจาน แล้วก็นี่ " เจสันชี้ไปที่อาหารแล้วป้าแกก้ตักมาให้

  อีธานรับจานข้าวแกงนั้นมาอย่างงงๆ  มองไปในมือที่ในจานมีสีอาหารแปลกตาที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน กินได้จริงๆอ่อเนี่ย 

                  " ป่ะ หาที่นั่งกัน "เจสันจูงมือของอีธานให้เดินตามตัวเองไปเพื่อจะหาที่นั่งแต่ช่วงนี้ก็เป็นช่วงพักกลางวันซะด้วยสิที่นั่งก็เต็มหมดเลย จะนั่งไหนเนี่ย

                  " หูย คนเยอะจะตายจะมีที่นั่งเหรอเนี่ย " 

                  " มีดิ นั่นไงๆ โต๊ะนั้นนั่งกันแค่สองคนเองไปขอเขานั่งด้วยดีกว่าอ่ะ " เจสันเดินนำไปที่โต๊ะมีผู้ชายน่าตาดีสองคนนั่งกินข้าวกันอยู่เงียบ ทำให้อีธานเดินตามเขาไปเช่นกัน

                  " นี่ๆ พวกนายฉันกับเพื่อนขอนั่งกินข้าวด้วยได้มั้ยพอดีที่อื่นเต็มหมดแล้ว " เจสันเป็นคนใจกล้ามากทีเดียว อีธานนึกในใจ 

                  ผู้ชายสองคนเลยหน้าขึ้นมามอง โห เป็นคนที่น่าตาดีสุดๆไปเลยแหะ อีธานกับเจสันคิดในใจเช่นกัน  

                  " ได้แค่นายคนเดียวนะ เพราะนายเป็นคนขอ " หนึ่งในสองคนนั้นพูดขึ้นแล้วหันมามองหน้าผมอย่างไม่เป็นมิตรเอาซะเลย ทำให้ร่างบางของอีะานรู้สึกสันหลังวาบขึ้นมาทันที 

                  " แต่ว่าฉันมากับเพื่อนนี่อรกอย่างก็ว่างสองที่ด้วยไม่เห็นเป็นไรเลย " เจสันขอร้องแทนเพื่อนตัวเอง จนร่างสูงอีกคนหันขวับมามองอย่างรำคาญ 

                  " ก็บอกว่านั่งได้คนเดียวไงถ้าเรื่องมากนักก้ไม่ต้องนั่ง " ร่างสูงตะคอกออกมาอย่างน่ากลัวทำให้อีธานรู้สึกกลัวทันที

                  " ฉันว่านายนั่งไปเฮอะนะ เดี๋ยวฉันไปหาที่อื่นก็ได้ " อีธานบอกเพื่อนเพราะกลัวว่าจะโดนหางเลขไปด้วย

                  " ไม่เอา ฉันเป็นคนพานายมานายก็ต้องอยุ่กับฉัน " เจสันบอกอย่างหนักแน่นจนอีธานอดยิ้มให้ไม่ได้มองเจสันอย่างภูมิใจในตัวเพื่อนคนนี้เหลือเกิน

                  " น่าๆ เพื่อนของฉันก็ไม่รุ้จักใครแล้วนายอย่าใจดำนักเลยนะขอเพื่อนฉันนั่งด้วยอีกคนนะ " เจสันขอร้องชายสองคนที่นั่งกินข้าวอย่างรำคาญจนถึงที่สุด

                  "หึ ถ้าอยากนั่งก็ให้มันมาขอเองสิ ไม่เห็นยากเลย " ชายน่าตาดีเหมือนหลุดออกมาจากซีรี่เกาหลีพูดขึ้น   เจสันเลยมองหน้าอีธานแบบ ลองพูดดูสิ 

                  " เอ่อ... ฉันขอนั่งด้วยคนนะ " ร่างบางเดินเข้าไปใกล้ผู้ชายที่นั่งอยู่คนนึงแล้วเอ่ยขออย่างกล้าๆกลัวๆ ชายคนนั้นมองหน้าเขานิ่งแล้วยกยิ้มขึ้นที่มุมปากอย่างเจ้าเล่

                  " หึ!  ฟังให้ชัดๆนะไอฝรั่ง ไม่-ให้-เว้ยย  ฮ่ะฮ่าาๆๆๆๆ " แล้วเพื่อนของเขาก็หัวเราะชอบใจขึ้นมา  จนทำให้อีธานทนไม่ไหวตบโต๊ะเสียงดังขึ้น ตุ้บ!!!  คนรอบๆโรงอาหารเลยหันมามองเป็นตาเดียวรวมทั้งเจสันยังอึ้งๆกับท่าทีของเพื่อนตัวเองว่าจะเกิดอารมณ์โมโหขึ้นมาเหมือนกัน

                  " เฮอะ!  คิดว่าฉันอยากนั่งด้วยนักหรือไงวะ ถ้าจะนั่งกะนายฉันขอนั่งพื้นยังจะดีซะกว่าเลย fuck you!!!! " ไม่แค่ตะโกนว่านายน่าหล่อคนนั้นอย่างเดียวยังชูนิ้วกลางส่งไปให้ตรงหน้าอีกต่างหาก ทำให้ร่างสูงมองอย่างอึ้งๆ  แล้วลุกขึ้นยืนประจันหน้ากับร่างบาง

                  " มึงว่าใครวะไอฝรั่งเน่า " เขาตบโต๊ะ ตุ้บ!! แล้วมองน่าอย่างเอาเรื่อง

                  " ก็ว่านายนั่นแหล่ะ ไอขี้เหนียว "  เจสันพยายามจับแขนร่างบางให้ใจเย็นลงหน่อยแต่มีหรอ ที่น้ำจะมาราดกองน้ำมันที่ติดไฟแล้วน่ะ  

                  " ฉันว่านายใจเย็นๆก่อนดีกว่านะ ไปหาที่อื่นก็ได้ป่ะตรงนั้นว่างพอดีเลย " เจสันพยายามลากร่างบางให้เดินตามเขาไปแต่อีธานก็สะบัดแขนออก

                  " No! " อีธานบอกอย่างขัดใจ แล้วหันไปจ้องหน้าร่างสูงอย่างเคียดแค้นต่างคนต่างจ้องหน้ากันอยู่นาน 

                  " Stop! " แล้วก็มีมือหนึ่งยื่นมาบังหน้าระหว่างพวกเขาสองคนที่ต่างคนต่างจ้องหน้ากันอย่างไม่ยอมกัน จนสองคนผละออกมาไปมองมือปริศนา 

                  " พอๆ มาวันแรกก้จะมีเรื่องกันเลยหรือไงกันหืม " ผู้ชายน่าตาดีคนนึงมาขัดซะก่อน 

                  " นายเป็นใครกล้าดีไงมาขัดฉัน "  ร่างสูงบอกอย่างหงุดหงิด

                  " หึๆ ก็เป็นคนที่สามารถเอานายออกได้อย่างไม่ลังเลเลยไงล่ะ ฉันชื่อเนย์เป็นลูกเจ้าของมหาลัยนี้ และตอนนี้ฉันก็เป็นผอ.ด้วย ถ้านายยังไม่รู้อ่ะนะ " ร่างบางน่าตาดีที่ดูมีภูมิฐานความเป็นผู้ใหญ่พอสมควรแต่ยังคงดูหนุ่มเช่นกัน

                   ร่างสูงดูอึ้งๆเช่นกันกับร่างบางของอีธาน 

                  " ไง เธอคงจะเป็นอีธานใช่มั้ย " อีธานเกิดอาการงงขึ้นมาเมื่อผู้ชายคนนี้รู้จักชื่อของเขา

                  " ใช่ฮะ คุณรู้ได้ยังไง " 

                  " อ๋อ นี่ไอโนอายังไม่ได้บอกหรอเนี่ย แย่จริง  พอดีฉันเป็นเพื่อนกับพี่ชายของเธอน่ะ "  ทำให้อีธานนึกขึ้นได้ทันทีว่าพี่ชายเขาเคยบอกนิว่าฝากไว้กับเพื่อนซึ่งเป็นลูกเจ้าของมหาลัยที่นี่

                  " อ่อ ผมนึกออกแล้ว พี่บอกให้ฟังอยู่ฮะ แต่ยังไม่เคยเจอเลยไม่รู้ว่าน่าตาเป็นยังไง " 

                  " ก็น่าตายังเงี้ยแหล่ะ ป่ะไปกินข้าวได้แล้วกับข้าวเย็นชืดจะไม่อร่อยนะ ฝากเพื่อนด้วยล่ะ " พี่เนย์พูดก่อนจะลุบหัวอีธานกับเจสัน แล้วเดินจากไปอยางนินจา

                  " ฉันว่าเราก็ไปกินข้าวกันดีกว่านะป่ะ " เจสันว่าพลางจูงมืออีธานให้ตามเขาไปแต่ยังไม่วายหันไปมองหน้าชายร่างสูงที่มองมาอย่างเอาเรื่อง

                  " ฝากไว้ก่อนเฮอะไอฝรั่งเน่าเอ๊ย " ร่างสูงสบดออกมาอย่างหหัวเสียเพราะไม่เคยมีใครกล้าว่าเขาต่อหน้าแบบนี้มาก่อน เลยเกิดความคืดชั่วร้ายขึ้นมาได้เป็นแผนที่จะแกล้งไอฝรั่งนั่นไงล่ะ หึหึ มึงเสร็จแน่ไอฝรั่งเน่า 

                  " หน้ามึงจะชั่วร้ายแบบเห็นๆเกินไปนะกูว่า-0- " เพื่อนสนิทของร่างสูงอีกคนว่าพลางส่ายหัวไปมากับท่าทีของเพื่อน

                  " มึงก็รู้ว่ากูเป็นคนยังไงใครมาทำกูกูไม่ยอมหรอกเว้ย มึงก็รู้ว่ากูเกียจฝรั่ง " ร่างสูงซึ่งเป็นเพื่อนหันควับไปทางเพื่อนของเขาทันที 

                  "............ " แลนมองลุกที่ดูเงียบๆไปทันทีเลยนึกแปลกใจ

                  " กูไม่ได้หมายถึงมึงเว้ยห่ามึงเป็นเพื่อนกูมากี่ปีแล้วอย่าคิดมากน่ะ " แลนยกแขนขึ้นมากอดคอลุคอย่างล้อๆ กับความสัมพันธ์อันแน่นแฟ้นของเขา

 *******************************