- รักเกินตัว -

     
 
 
     กองถ่ายนิตยสาร PURE PURE 04:30
 
     แสงแฟลชสว่างวาบเป็นจังหวะพร้อมกับเสียงชัตเตอร์ที่กระหน่ำรัวใส่สองนางแบบดังที่ขนาบร่างสูงโปร่งของชายหนุ่มหน้าสวยราวอิสตรี ตั้งแต่กระดูกไหปลาร้าไล่ลงมาถึงกล้ามอกปรากฏเม็ดเหงื่อหยาดน้อยๆบนผิวขาวละเอียด ริมฝีปากหยักสีแดงสดพ่นลมหายใจออกมาน้อยๆเพื่อระบายความร้อนในร่างกายแต่เขาหารู้ไม่ว่านั่นกลับไปเพิ่มอุณหภูมิความร้อน(แรง)ให้กับเหล่าทีมงานสาวแท้และสาวเทียมในกองถ่าย
     “ให้ตายเถอะ หน้านางแบบสองคนนั่นรวมกันแล้วยังสวยไม่ได้ครึ่งของเขาเลย…” คอสตูมประจำกองถ่ายยืนระทวยอยู่ข้างเสาหันมารำพึงกับเพื่อนข้างๆ
     “แหมนังกุ๊กกิ๊ก ตอนแรกทำเป็นบ่นว่าถ่ายแบบบ้าบออะไรแต่เช้า พ่อเห็นพ่อเทพบุตรหน้าสวยเข้า…สู้ตายเชียวนะแก” ไฮลี่ช่างแต่งหน้าสาวประเภทสองร่างใหญ่กระแนะกระแหนเพื่อนร่วมงาน ข้างๆ คือคุณเพียว บรรณาธิการสาว(เหลือน้อย)ที่ยืนคุมการถ่ายแบบด้วยตนเอง ทั้งที่ปกติไม่ยักออกมานอกสถานที่ให้เหนื่อยเปล่า….
     “อา…เห็นแล้วอยากใส่ถุงกลับไปกินบ้าน…” หล่อนทำหน้าเคลิ้มฝันแล้วหันไปตวาดแว้ดไล่เหล่านักศึกษาฝึกงานสาวๆที่มาชื่นชมหน้าสวยๆจนไม่เป็นอันทำงาน…ชิ! พวกชะนีเด็กบ้าผู้ชาย ว่าแล้วก็หันไปยืนยิ้มบิดร่างอวบอ้วนไปมาอยู่คนเดียว
 
________________________________________________
 
     สายใจโฮมสเตย์ 07:15
     “….ระฟ้า วีรากร ซุปตาร์ไทยระดับเอเชียมีลุ้นปลูกต้นรักกับนางเอกสาวแดนปลาดิบ อักษรย่อ N แว่วมาด้วยว่าหมู่นี้เห็นพ่อหนุ่มหน้าสวยบินไปญี่ปุ่นบ่อยเหลือเกิน ไม่รู้ว่าเรื่องงานหรือเรื่องหัวใจกันแน่….” ยังไม่ทันอ่านจบนิตยสารกอสซิบดาราที่ราคาพอๆกับข้าวสามมื้อรวมกันในมือของ เชย หรือโชติรสก็ร่วงลงไปกองกับพื้น เธอสูดหายใจเข้าเฮือกๆเพื่อที่จะกลั้นน้ำตาก้อนใหญ่ไม่ให้ไหลออกมา แต่จนแล้วจนรอดเสียงร้องให้โฮใหญ่ก็ดังลั่นซอย จนเพื่อนบ้านต้องเปิดประตูออกมาดูแต่เมื่อรู้ว่าต้นตอของเสียงมาจากไหนก็พากันส่ายหน้าระอาแล้วเข้าบ้านไปราวกับว่ามันเป็นเรื่องปกติ…
     สายใจรีบหอบตะกร้าจ่ายตลาดเข้าบ้านเพราะได้ยินเสียงร้องโวยวายของลูกสาวดังไปถึงหัวซอย นางเร่งลูกชายที่มัวประณีตกับการจอดรถมอร์เตอร์ไซค์ให้เข้าไปดูพี่สาวตัว ‘ชิน’ กลอกตาอย่างเบื่อหน่ายแล้วคว้าแขนแม่ไว้
     “ไม่มีอะไรหรอกแม่ เชื่อผมสิ…”
     “เอ๊ะไอ้ลูกคนนี้นี่…ถ้าไม่มีอะไรแล้วเชยมันจะร้องโวยวายทำไม นี่แกไม่ห่วงพี่แกหรือไง!” สายใจเขกหัวลูกชายดังโป๊ก แล้วรีบวิ่งเข้าบ้านไป เสียงของโชติรสดังมาจากชั้นสองของบ้านนางกระหืดกระหอบขึ้นบันไดแล้วผลักประตูห้องนอนลูกสาวอย่างเต็มแรง
     ตัวปัญหาเงยหน้าที่มีมาสคาร่าไหลเยิ้มอาบแก้มมา แล้วเริ่มเบะอีกรอบ สายใจใจเสียรีบเข้าไปกอดลูกสาว
     “ใครทำอะไรแกบอกแม่มา!”นางดึงลูกสาวมากอดไว้แนบตัก โชติรสยิ่งโฮหนักสีเท้าปึงปังใส่เตียงนอน ชินที่ยืนสังเกตการณ์อยู่หน้าประตูหันไปสะดุดกับนิตยสารที่กองอยู่กับพื้น เขาหยิบมันขึ้นมาดูก่อนจะอ่านหัวข้อข่าวของหน้าที่พับไว้
     “….ระฟ้า วีรากร ซุปตาร์ไทยระดับเอเชียมีลุ้นปลูกต้นรักกับนางเอกสาวแดนปลาดิบ อักษรย่อ N ….เฮ้ย! ” เชยคว้านิตยสารออกจากมือน้องชายแล้วกรี๊ดแหลมๆใส่
     “หยุดอ่านเดี๋ยวนี้นะ…แกอยากให้ฉันปวดใจตายหรือไงไอ้น้องบ้า! ” เชยทำท่าจะเขวี้ยงนิตยสารออกนอกหน้าต่างแต่ก็ตัดใจทำไม่ลงเพราะหน้าปกเป็นรูปของระฟ้ายืนโชว์หน้าท้องที่ไร้ซึ่งไขมันอยู่…แหม จะทิ้งก็เสียดาย… ชินหันไปหัวเราะหึๆใส่แม่ เขาเดาไว้ไม่มีผิด
     “ผมบอกแล้วไงแม่ว่าไม่ต้องห่วง ” เขามองสภาพหน้าที่ดูไม่ได้ของพี่สาวแล้วถอนหายใจ “แต่ถ้าห่วงจริงๆอ่ะนะ…ชินแนะนำให้แม่พาพี่เชยไปเช็คประสาท….โอ๊ย!แม่ช่วยผมด้วย พี่เชยจะฆ่าผม โอ๊ย!” ชินโดนสกายคิกส์เข้าที่กลางหลังจังๆ สองพี่น้องวิ่งไล่เตะกันนัวเสียงเอะอะโวยวาย …สายใจกุมขมับ…
     “ถ้าพวกแกไม่หยุดกัดกัน วันนี้ไม่ต้องกินข้าว!!”
     “แม่!!” สองพี่น้องประท้วงเสียงดัง
     “นี่พวกแกอย่ามาขึ้นเสียงใส่ฉันนะ!” สายใจคว้าหนังสือใกล้มือมาม้วนแน่นแล้วตีหัวลูกสาวกับลูกชายคนละที
     “แม่ นิตยสารนั่นมันแพงมากเลยนะ!” เธอรีบไปคว้านิตยสารเล่มบางเฉียบออกจากมือสายใจ...ที่หน้าปกปรากฏรอยยับเล็กๆที่หูด้านขวาของนายแบบพอดี
     “แม่!!” เชยกรี๊ดลั่น
“แม่ทำหูขวาพี่ระฟ้าของหนูยับ!” แม้จะยับแค่ติ่งหูก็เถอะ…
     “นังเด็กบ้า! นี่แกเห็นคนอื่นสำคัญกว่าแม่หรือไง!” สายใจอารมณ์เสีย เปลี่ยนเรื่องคุย…
“เลิกเพ้อเจ้อแล้วไปจัดห้องได้แล้ว วันนี้จะมีแขกมาพัก”
     “หะ..ห้องไหน?”
“ห้องข้างๆแกไง…”
“ไม่ได้นะแม่…นั่นมันห้องพี่ระฟ้า”
     “ระฟ้ากับคุณมลแม่เขาย้ายออกไปตั้ง5ปีแล้ว จะเก็บไว้ทำซากอะไร…นี่แกไม่อยากได้เงินหรือไงหา!”
     “ยังไงก็ไม่ได้นะแม่!” โชติรสทำหน้าคิดหนัก ห้องใหญ่เคยเป็นห้องของระฟ้า เมื่อ5ปีที่แล้ววิมลแม่ของระฟ้ามาเช่าอยู่กับลูกชาย เธอจำแววตาหยิ่งๆของระฟ้าได้ เขาใส่ชุดนักศึกษาสะอาดสะอ้านแต่ทว่าไม่ค่อยเรียบร้อยนักเพราะปลดกระดุมเสื้อจนเห็นไหปลาร้าและลำคอขาวละเอียด ก็เมืองไทยมันร้อนนี่นะ…เธอคิดแก้ตัวให้เสร็จสรรพ วิมลเป็นหญิงวัยกลางคนรูปร่างผิวพรรณดีและที่สำคัญคือใจดีมากๆ เวลาที่นางออกไปทำธุระข้างนอกก็จะซื้อขนมกลับมาฝากเชยกับชินเสมอ ส่วนระฟ้าที่เชยคลั่งไคล้นั้นกว่าจะกลับบ้านมาทีก็เกือบค่อนคืน เธอน่ะชอบแอบมองเขาจนน้ำลายยืดน่าเกลียด แต่ก็ช่วยไม่ได้…หน้าเขาสวยจริงๆนี่นา
     “…ถ้างั้นก็ให้แขกมานอนห้องหนู”
     “แล้วแกจะไปนอนที่ไหน?”
     “หนูจะไปนอนห้องเก็บของ…” เธอตัดสินใจเด็ดขาดเพื่อปกป้องห้องของระฟ้า
     “แล้วแกจะเก็บห้องใหญ่ไว้ทำไม ?”
     “หนูจะเก็บไว้ให้พี่ระฟ้า!” เธอจะเก็บไว้เป็นห้องหอสำหรับเธอกับพี่ระฟ้าสุดที่รัก(ในจินตนาการ)
     “นังเด็กนี่….” สายใจเหนื่อยใจ…ขี้เกียจต่อความยาวสาวความยืดกับลูกสาวผู้มีตรรกะผิดเพี้ยน…
     “ฉันเลี้ยงลูกให้บ้าผู้ชายหรือนี่…”
 
________________________________________________
 
     หลังจากการตัดสินใจครั้งยิ่งใหญ่ โชติรสก็หอบเอาสัมภาระ(รก)จากห้องชั้นสองลงมาห้องเก็บของใต้บันได ทั้งทีวี24นิ้วรุ่นอาแปะเก็บของเก่าไม่รับซื้อ โคมไฟสังกะสีขอบขึ้นสนิม กีต้าร์ที่แปะสติ๊กเกอร์ระฟ้าไว้เต็มตัวไม้ สแตนดิ้งระฟ้า3ตัว และคอลเลคชั่นระฟ้าอีกมากมาย ไม่ว่าจะเป็นนิตยสาร ริสแบนด์ โปสเตอร์ หมวกจากเว็บแฟนคลับ แก้วน้ำ หรือแม้กระทั่งกระดาษทิชชู่อาบกลิ่นเหงื่อระฟ้าที่ประมูลได้จากในเน็ต อา…ว่าแล้วก็ดมเรียกกำลังใจสักหน่อย…
     เมื่อขนของที่จำเป็น(?)ลงมาพักไว้ที่ห้องโถงเรียบร้อยแล้วโชติรสก็นอนแผ่หราอยู่บนพื้นอย่างหมดแรง แล้วก็มีอันที่หัวคิ้วต้องขมวดปมเมื่อมองไปยังหน้าประตูห้องน้ำซึ่งมีแสตนดี้ระฟ้าที่ส่งยิ้มหวานๆเป็นภาพหัวกลับยั่วอยู่…หล่อนลุกแล้วก้าวอาดๆไปพร้อมนิตยสารเล่มเจ้าปัญหาในมือ
     “พี่น่ะ…”
     “ไม่แคร์ใจฉันเลยสักนิด”
     “ฉันอดทนมาตลอด ตั้งแต่ข่าวแม่หม้ายไฮโซนั่น ไหนจะลูกสาวเจ้าสัวอีก แล้วดูครั้งนี้สิ…..”
     “ทำไม่พี่ทำกับฉันแบบนี้ล่ะ!” เชยยืนคุยกับสแตนดี้รูประฟ้าที่ยืนเก๊กขรึมอยู่หน้าประตูห้องน้ำ หล่อนเอื้อมมือไปแตะริมฝีปากสีแดงสดของสแตนดี้ แล้วลากเข้ามาเคลียร์ต่อในห้อง
     “พี่จะทำร้ายจิตใจฉันมากเกินไปแล้วนะ…” หล่อนโมโหใส่คนในรูป แล้วชี้ให้ดูห้องนอนใหม่ของเธอที่เต็มไปด้วยหยากไย่ ลังกระดาษเก่าๆ และซากกางเกงลายจุดในที่ถูกแมลงสาบแทะจนแยกไม่ออกว่าอันไหนจุดอันไหนรู ...
     “ดูสิ ฉันทำเพื่อพี่ทุกอย่าง…”เธอเริ่มคร่ำครวญ หางตาเหลือบไปเห็นแมลงสาบสองผัวเมียกำลังวิ่งไล่จับกันที่เป้าของสแตนดี้อย่างสนุกสนาน…นี่มันนึกว่ากำลังเล่นหนังอินเดียอยู่หรือไง!
 
     เชยมองตาขวาง ละไปหยิบลังกระดาษเก่าๆ แล้ว...
 
     …ป้าป!!
     ปิดตำนานรักเจ้ากระจั๊ว...
 
     “นี่ขนาดแมลงสาบฉันยังฆ่ามันเพื่อพี่ได้เลยนะ…” หล่อนเดินถือซากแมลงสาบผ่านหน้าน้องชายที่กำลังดูทีวีด้วยหน้าตาที่ไม่สะทกสะท้าน ชินกรี๊ดลั่นบ้าน หน้าตาบ่งบอกว่าขยะแขยงสุดฤทธิ์ เชยโยนซากเจ้ากระจั๊วสองผัวเมียใส่ถังขยะอย่างไม่แยแสนักแล้วคว้าเอาถุงมันฝรั่งทอดกรอบบนโต๊ะเข้าห้องหน้าตาเฉย…แถมยังไม่ได้ล้างมืออีกต่างหาก!
 
________________________________________________
 
 
อ่านแล้วติชมเป็นกำลังใจด้วยน้าาาาาา