อีตาบ้า ซ่าจนรัก

บทนำ

ปัง! ตึ้ง!! โครม!!!
สงสัยกันหรอคะว่ามันเป็นเสียงอะไรเฉลยก็ได้ค่ะ ก็เป็นเสียงฉันที่กำลังวิ่งวนอยู่ในห้องเพื่อจะไปโรงเรียนน่ะซิ่คะ  ทั้งอาบน้ำ แต่งตัว ทำผม จัดกระเป๋าก็เหมือนเด็กมัธยมทั่วไปนั่นแหละค่ะ แต่มันผิดกันตรงที่ว่าฉันชอบตื่นสายน่ะชิ่คะ!
"นี่! บะหมี่ยัยลูกบ้า ทำอะไรเสียงดังโครมครามตั่งแต่เช้าแล้วนี้จะไม่ไปโรงเรียนรึไงฮะ มันจะ8โมงแล้วนะ"
"เสร็จแล้วน่าเสร็จแล้ว"
"แหม ลูกคนนี้นะกว่าจะลงมาได้ อ่ะนั้นข้าวต้มอยู่บนโต๊ะน่ะกินซะแล้วรีบไปโรงเรียนนะ
"ไม่ทันแล้วอ่ะแม่หมี่สายแล้ว ไปแล้วนะแม่"
"อื่มๆ"
นี่ขนาดแม่พูดกับฉันนะตายังเอาแต่จ้องเจ้าหมาหน้ายับที่กำลังนอนอยู่บนโซฟานั่นน่ะ
ฮึม~  สนใจหมี่หน่อยก็ไม่ได้นะแม่
อ้ะ! ยังไม่ได้แนะนำตัวกันเลยนี่นา ขอแนะนำตัวนะคะ ฉันชื่อบะหมี่ค่ะ(นึกถึงชื่อตัวเองแล้วหิว) ชื่อจริง สุนิสา สิราวงศ์ ค่ะ เป็นลูกครึ่งไทย-อังกฤษส่วนสูง160 น้ำหนัก45 มีนัยตาสีฟ้า ผิวขาวนวน ผมยาวประบ่าสีดำออกม่วงๆ และชอบกินอมยิ้มเป็นที่สุด>.<
โอ้ย >.< เชื่อมั้ยคะทุกคนหมี่มาถึงโรงเรียนก่อนประตูปิด3นาที แค่3นาทีเองนะคะทุกคน!
เกือบต้องขาดเรียนแล้วมั้ยล่ะเรา
ว่าแต่ทำมัยมีแต่คนมองแล้วยิ้มให้ทั้งนั้นเลยล่ะ อ้ะ! อ๋อลืมไปค่ะ เมื่อ2ปีที่แล้วฉันได้รับตำแหน่งขวัญใจของโรงเรียน ด้วยการโหวด จนมาถึงตอนนี้ยังไม่มีใครมาโค้นแช้มป์เลยน่ะซิ่คะ!   แล้วตำแหน่งขวัญจง ขวัญใจ อะไรนั่นอ่เป็นอะไรที่น่าเบื่อมากแถมยังไม่ค่อยมีความเป็นส่วนตัวอีกต่างหาก~~
เฮ้อ ถึงห้องแล้วละค่ะ
"พวกเรา! หมี่มาแล้ว"
"ดีจ้ะทุกคน"
"ดีจ้ะบะหมี่"
"ดีคราป บะหมี่จัง"
ฉันเดินเข้ามาในห้อง พอทักทายทุกคนเท่านั้นแหละคำทักทายตอบกลับก็ดังลั่นห้องเลยจนฉันนั้งที่เลยละค่ะขนาดคนโลกส่วนตัวสูง ยังมีเวลาหันมาทักทายฉันนะค่ะเอากะเขาซิ้คะ 
"หมี่แกมาสายอีกแล้วนะ"
"แหมก็ตื่นสายนิดหน่อยเองอ่ะ"
"คนอย่างแกน่ะหรอนิดหน่อย อย่างแกอ่ะนะสมควรใช้คำว่ามากเลยด้วยซ้ำ"
"โถ่ ชิไม่พูดกับแกล้ะ"
"โถ่ พูดหน่อยน่า ฉันง้อเลยนะเนี่ย"
"ฮึ้ๆฉันรู้หรอกน่าว่าแกต้องง้อฉัน"
"เออนี่แก วันนี้จะมีเด็กนักเรียนแลกเปลี่ยนมาเรียนที่ห้องเราแหละ"
"ก็เรื่องของเค้าซิ่ ไม่เกี่ยวไรกับฉันซะหน่อย"
"เกี่ยวซิ่จ้ะ ก็อาจารย์เบญเค้าให้แกดูแลอ่"
"ฮะเอาอิกแล้วหรอ คนที่แล้วฉันยังเข็ดอยู่เลยนะ โอ้ย~"
ฉันจะทำยังงัยกับชีวิตดีล่ะคะเนี้ยทุกโคน ฮือ~~~~~~~
"ครืด~~~"
"จึ้กๆ"
อะไรเล่าจะมาจิ้มทำมั้ยล่ะ คนกำลังเศร้านะกำลังเศร้า
"จึ้กๆๆ"
"อย่าพึ่งยุ้ง"
"จึ้กๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"
"โอ้ย จะสะกิดอะไรนักหนาเล่าคนกำลังเศร้า"
พอฉันเงิยหน้าขึ้นไปก็เจอกับ กับ กับ ใครหวาหน้าไม่คุ้นเลยอ่ะ -_-^^^
"เธอชื่อสุนิสารึเปล่า"
"อืม มีไรอ่ะ"
"ต่อไปนี้เธอต้องมาดูแลฉัน"
"อะ อะไรของนายเล่า นายเป็นใครถึงต้องให้ฉันคอยดูแล นายยังไม่โตรึงัยอะ"
บอกตรงๆอึ้งค่ะอึ้ง
"ฉันน่ะหรอ ฉันชื่อแซน ลูกครึ่งไทย-อังกฤษ และอีกอย่างฉันก็โตแล้ว"
อะไรพูดแล้วก้มมามองฉัน ทำอย่างนี้หมายความว่างัยฮะ นี้นายหาว่าฉันไม่โตงั้นเรอะ
"ถ้าโตแล้วก็ดูแลตัวเองเซ่ จะมาให้ฉันดูแลทำมัยล่ะ"
"ก็เพราะว่าฉันเป็น นักเรียนแลกเปลี่ยนยังงัยล่"
พูดไม่ออกเลยค่ะ ถึงกับไปไม่เป็น นักเรียนแลกเปลี่ยนงั้นเรอะ งั้นฉันก็ต้องดูแลน่ะซิ่
โอ้ย~  ชีวิตฉันทำมัยมันถึงซวยอย่างนี้เนี้ย
 
อย่าลืมติดตามกันนะคะ
อย่าลืม