อีตาบ้า ซ่าจนรัก

บทนำ

ปัง! ตึ้ง!! โครม!!!

สงสัยกันหรอคะว่ามันเป็นเสียงอะไรเฉลยก็ได้ค่ะ ก็เป็นเสียงฉันที่กำลังวิ่งวนอยู่ในห้องเพื่อจะไปโรงเรียนน่ะซิ่คะ  ทั้งอาบน้ำ แต่งตัว ทำผม จัดกระเป๋าก็เหมือนเด็กมัธยมทั่วไปนั่นแหละค่ะ แต่มันผิดกันตรงที่ว่าฉันชอบตื่นสายน่ะชิ่คะ!

"นี่! บะหมี่ยัยลูกบ้า ทำอะไรเสียงดังโครมครามตั่งแต่เช้าแล้วนี้จะไม่ไปโรงเรียนรึไงฮะ มันจะ8โมงแล้วนะ"

"เสร็จแล้วน่าเสร็จแล้ว"

"แหม ลูกคนนี้นะกว่าจะลงมาได้ อ่ะนั้นข้าวต้มอยู่บนโต๊ะน่ะกินซะแล้วรีบไปโรงเรียนนะ

"ไม่ทันแล้วอ่ะแม่หมี่สายแล้ว ไปแล้วนะแม่"

"อื่มๆ"

นี่ขนาดแม่พูดกับฉันนะตายังเอาแต่จ้องเจ้าหมาหน้ายับที่กำลังนอนอยู่บนโซฟานั่นน่ะ

ฮึม~  สนใจหมี่หน่อยก็ไม่ได้นะแม่

อ้ะ! ยังไม่ได้แนะนำตัวกันเลยนี่นา ขอแนะนำตัวนะคะ ฉันชื่อบะหมี่ค่ะ(นึกถึงชื่อตัวเองแล้วหิว) ชื่อจริง สุนิสา สิราวงศ์ ค่ะ เป็นลูกครึ่งไทย-อังกฤษส่วนสูง160 น้ำหนัก45 มีนัยตาสีฟ้า ผิวขาวนวน ผมยาวประบ่าสีดำออกม่วงๆ และชอบกินอมยิ้มเป็นที่สุด>.<

โอ้ย >.< เชื่อมั้ยคะทุกคนหมี่มาถึงโรงเรียนก่อนประตูปิด3นาที แค่3นาทีเองนะคะทุกคน!

เกือบต้องขาดเรียนแล้วมั้ยล่ะเรา

ว่าแต่ทำมัยมีแต่คนมองแล้วยิ้มให้ทั้งนั้นเลยล่ะ อ้ะ! อ๋อลืมไปค่ะ เมื่อ2ปีที่แล้วฉันได้รับตำแหน่งขวัญใจของโรงเรียน ด้วยการโหวด จนมาถึงตอนนี้ยังไม่มีใครมาโค้นแช้มป์เลยน่ะซิ่คะ!   แล้วตำแหน่งขวัญจง ขวัญใจ อะไรนั่นอ่เป็นอะไรที่น่าเบื่อมากแถมยังไม่ค่อยมีความเป็นส่วนตัวอีกต่างหาก~~

เฮ้อ ถึงห้องแล้วละค่ะ

"พวกเรา! หมี่มาแล้ว"

"ดีจ้ะทุกคน"

"ดีจ้ะบะหมี่"

"ดีคราป บะหมี่จัง"

ฉันเดินเข้ามาในห้อง พอทักทายทุกคนเท่านั้นแหละคำทักทายตอบกลับก็ดังลั่นห้องเลยจนฉันนั้งที่เลยละค่ะขนาดคนโลกส่วนตัวสูง ยังมีเวลาหันมาทักทายฉันนะค่ะเอากะเขาซิ้คะ 

"หมี่แกมาสายอีกแล้วนะ"

"แหมก็ตื่นสายนิดหน่อยเองอ่ะ"

"คนอย่างแกน่ะหรอนิดหน่อย อย่างแกอ่ะนะสมควรใช้คำว่ามากเลยด้วยซ้ำ"

"โถ่ ชิไม่พูดกับแกล้ะ"

"โถ่ พูดหน่อยน่า ฉันง้อเลยนะเนี่ย"

"ฮึ้ๆฉันรู้หรอกน่าว่าแกต้องง้อฉัน"

"เออนี่แก วันนี้จะมีเด็กนักเรียนแลกเปลี่ยนมาเรียนที่ห้องเราแหละ"

"ก็เรื่องของเค้าซิ่ ไม่เกี่ยวไรกับฉันซะหน่อย"

"เกี่ยวซิ่จ้ะ ก็อาจารย์เบญเค้าให้แกดูแลอ่"

"ฮะเอาอิกแล้วหรอ คนที่แล้วฉันยังเข็ดอยู่เลยนะ โอ้ย~"

ฉันจะทำยังงัยกับชีวิตดีล่ะคะเนี้ยทุกโคน ฮือ~~~~~~~

"ครืด~~~"

"จึ้กๆ"

อะไรเล่าจะมาจิ้มทำมั้ยล่ะ คนกำลังเศร้านะกำลังเศร้า

"จึ้กๆๆ"

"อย่าพึ่งยุ้ง"

"จึ้กๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"

"โอ้ย จะสะกิดอะไรนักหนาเล่าคนกำลังเศร้า"

พอฉันเงิยหน้าขึ้นไปก็เจอกับ กับ กับ ใครหวาหน้าไม่คุ้นเลยอ่ะ -_-^^^

"เธอชื่อสุนิสารึเปล่า"

"อืม มีไรอ่ะ"

"ต่อไปนี้เธอต้องมาดูแลฉัน"

"อะ อะไรของนายเล่า นายเป็นใครถึงต้องให้ฉันคอยดูแล นายยังไม่โตรึงัยอะ"

บอกตรงๆอึ้งค่ะอึ้ง

"ฉันน่ะหรอ ฉันชื่อแซน ลูกครึ่งไทย-อังกฤษ และอีกอย่างฉันก็โตแล้ว"

อะไรพูดแล้วก้มมามองฉัน ทำอย่างนี้หมายความว่างัยฮะ นี้นายหาว่าฉันไม่โตงั้นเรอะ

"ถ้าโตแล้วก็ดูแลตัวเองเซ่ จะมาให้ฉันดูแลทำมัยล่ะ"

"ก็เพราะว่าฉันเป็น นักเรียนแลกเปลี่ยนยังงัยล่"

พูดไม่ออกเลยค่ะ ถึงกับไปไม่เป็น นักเรียนแลกเปลี่ยนงั้นเรอะ งั้นฉันก็ต้องดูแลน่ะซิ่

โอ้ย~  ชีวิตฉันทำมัยมันถึงซวยอย่างนี้เนี้ย

 

อย่าลืมติดตามกันนะคะ

อย่าลืม