ลุ้นรักเจ้าหญิงเย็นชา

     นี้ก็เป็นผ่านมาเป็นอาทิตย์กว่าหลังจากวันที่คิวถูกอลิชาผลักไสอย่างไร้เยื่อใย ภาพการสนทนาของเขาและเธอในวันนั้นวนกลับมาอยู่ในหัวครั้ง

 

     "นายน่ะเลิกยุ่งกับฉันส่ะทีเถอะ"

 

     "เอ๋?"

 

     "ฉันว่าการช่วยเหลือของนายมันคงจบแค่เพียงเท่านี้ล่ะน้ะ"

 

     "เอ๋?"

 

     "นายไม่จำเป็นต้องมาพยายามเป็นเพื่อนฉันเพราะว่าสงสารหรอกน่ะ"

 

     "เอ๋?"

 

     "ถามจะมาท้วงบุญคุณฉันว่าการที่ฉันให้นายเดินกลับบ้านด้วย การที่ฉันอยู่บนดาดฟ้ากับนายมันก็น่าจะพอแล้วไม่ใช่หรอ"ว่าจบเด็กสาวร่างบางก็ก้มหัวอย่างอ่อนน้อมและเดินหายไปอย่างรวดเร็ว การกระทำของเธอทำให้ร่างสูงถึงกับงุนงงจนพูดอะไรไม่ออกเขาได้แต่อ้าปากค้างกับคำพูดของเธอ

 

     'ครั้งที่สองแล้วนะที่เธอทำให้ฉันเหว่อได้ขนาดนี้...'ชายหนุ่มคิดในใจก่อนเดินกลับบ้านของตนเอง

 

     "ใจร้ายจริงๆ ผู้หญิงอะไร"คิวบ่นพึมพำกับตัวเองเพราะคิดว่าจะไม่มีใครได้ยินแต่ดูเหมือนเขาจะคิดผิด

 

     "ไม่น่าเชื่อ!!!  ผู้ชายยอดนิยมประจำดรงเรียนอย่างนายจะมานั่งเครียดเรื่องผู้หญิงเนี้ยนะ"เสียงเพื่อนตัวแสบของเขาดังมาจากด้านหลังทั้งๆที่เขาคิดว่าหมอนี่จะหลับไปแล้วส่ะอีก

 

     "เหอะไม่ได้หลับอยู่หรอไง"

 

     "ถ้าฉันหลับ ฉันก็อดได้ยินของดีล่ะสิ ว่าแต่ผู้หญิงที่นายว่าหมายถึงใครหรอ"

 

     "คนดัง"

 

     "คนดัง?  คนดังที่ใจร้าย?"

 

     "คงงั้นแหละ"

 

     "ฉันคิดไม่ออกเลยนะ โรงเรียนเรามีคนดังที่ใจร้ายด้วยหรอถ้าไม่รวมยัยมิ้นท์ที่อคติกับฉันคนเดียวอ้ะนะ"

 

     "ผู้หญิงยอดนิยม"

 

     "นี่นายหมายถึง.....คุณอลิชาหรอ!!!"เพื่อนของเขาตะโกนด้วยน้ำเสียงตกใจ

 

     "หมากมึงจะเสียงดังทำไม"

 

     "ก็ใครจะไปรู้ล้ะว่าแม้แต่เจ้าชายของโรงเรียนยังหลงเสน่ห์เธอนะ สมชื่อเจ้าหญิงเย็นชาที่ทุกคนหมายปรองจริงๆ"

 

     "ทุกคน? ทุกคนหมายปรองเลอะหรอ"

 

     "เอ้านี้นายไม่รู้หรอว่าผู้ชายในโรงเรียนน่ะไม่ใครไม่เคยพูดว่าเธอสวยเหลือแค่นายคนเดียว แต่ตอนนี้ดูเหมือนนายก็จะหลงเสน่ห์เธอออีกคนล่ะ"

 

     "ฉันไม่ได้หลงเธอส่ะหน่อยนายอย่ามามั่ว"เด็กหนุ่มรีบลุกเดินหนีไปทันที  ทำไมเขาดูง่ายขนาดนั้นเลอะหรอ  ทำไมดูเหมือนว่าทุกคนจะจับสิ่งที่เขาคิดที่เขาทำได้หมดไม่เขาใจเลยจริงๆ

     ร่างสูงเดินไปตามระเบียงที่ไร้ผู้คนนี้ก็เป็นอีกหนึ่งวันที่เขาคิดไม่ตกเรื่องของเธอทำให้เขาเหม่อจนลืมวันลืมเวลาแบบนี้  ตอนนี้ก็เป็นเวลาค่ำแล้วโรงเรียนที่เคยมีแต่เสียงเฮฮาเสียงหัวเราะช่างต่างกับตอนนี้ราวกับฟ้ากับเหว ไร้เสียงของความเคลื่อนไหวใดๆทั้งสิ้นดูเหมือนว่าสมองจะสั่งการให้ขาทั้งสองขาของเขาเดินมายังห้องเรียนของตัวต้นเหตุที่ทำให้เขาเป็นแบบนี้ เขาเลือกที่จะเดินไปนั่งตรงโต๊ะข้างหน้าต่างเพื่อรับลมเย็นๆในแบบที่เขาชอบเพียงแต่ว่าสายตาของเขาดันเหลือบไปเห็นอะไรบางอย่าง

 

     "นั้นมัน...."

 

--------------------------------------------------------------------------

     'ฉันคิดว่าดีแล้วนะที่ทำแบบนี้....'เด็กสาวเริ่มรู้สึกผิดกับการกระทำของตัวเองเมื่อวาน ถึงแม้ภายในเธอออาจจะดูเย็นชาไร้อารมณ์ ไร้ความรู้สึกใดๆ แต่จริงๆในส่วนลึกของใจเธอ เธอก็ยังเป็นคนเดิม เป็นที่แคร์ความรู้สึกของคนอื่นมากกว่าความรู้สึกของตนเองเสมอ  มันเป็นเพียงนิสัยอย่างเดียวของเธอที่แก้เท่าไรก้ก็แก่ไม่ให้ ทั้งๆที่จริงๆแล้วเธออยากจะเห็นแก่ตัว อยากที่จะไม่ต้องมาสนใจคนอื่นมันคงจะดีนี้  ถ้าไอนิสัยที่เธอเกลียดนักเกลียดหนาของเธอไม่ใช่จุดอ่อนที่เธอซ่อนมันมาโดยตลอด

     "คงจะดีกว่านี้นะ ถ้าคนอย่างฉันไม่มีความรู้สึก กลายเป็นหุ่นยนต์ไปได้เลยยิ่งดี"เด็กสาวพูดกับตัวเอง มันเป็นคนธรรมดาที่คนอย่างเธอจะมาคุยคนเดียวในเมื่อเธอเลือกที่จะทิ้งมิตรภาพแสนดีที่เธอเคยมีเพราะเหตุผลบางอย่าง ทั้งที่คนอย่างเธอคิดว่าสิ่งที่ทำนั้นถูกต้องมาเสมอแล้วทำไมวันนี้เธอถึงเหงาอย่างบอกไม่ถูก....

 

     "ยังไม่กลับบ้านอีกหรอ"เสียงที่เลือนห่างไปจากเธออาทิตย์กว่าตอนนี้มันกลับมาอีกแล้ว

 

     "หือ? นายทำไม"เด็กสาวหันหน้ากลับไปมองหน้าเขาทันทีที่ได้ยินเสียง เขาทรุดตัวลงนั่งข้างๆเธอทั้งๆที่ๆนี้เป็นสวนดอกไม้ที่แสนรกสกปรกไม่มีคนเข้าใกล้ทั้งๆที่คงอย่างเขาน่าจะรังเกียจแล้วทำไม

 

     "ฉันขออะไรเธอได้ไหม"ชายหนุ่มที่อยู่ข้างเะอตอนนี้ค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาสบตากับเธอ  เขาทำสีหน้าที่เะอไม่เคยเห็นมาก่อนไม่รู้ว่าทำไม...ทำไมเธอต้องแอบใจเต้นไปด้วย

 

     "นายหมายถึงอะไร?"เะอตอบด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาเหมือนตอนนี้ในหัวเธอมีแค่คำถามว่าทำไมทำไมทำไมวนอยู่ในหัวไปมา

 

     "ฉันสัญญาว่าจะไม่สร้างปัญหาให้เธอ เพียงแต่ว่า"

 

     "..."

 

     "เธออย่าไล่ฉันให้จากเธอได้ไหม ขอฉันอยู่ข้างๆเธอได้ไหม"ทั้งๆที่เด็กสาวเคยผ่านการสารภาพรักหลายๆต่อหลายครั้งไม่มีใครเคยทำให้เจอใจเต้นได้ แต่ทำไมกับคนๆนี้เธอถึงรู้สึกแปลกๆทั้งที่เพิ่งรู้จักกันได้ไหม

 

     "...."

 

     "ฉันก็ไม่รู้ว่ามันเป็นเพราะอะไร ฉันไม่รู้ว่ามันใช่ความรักแบบที่ใครๆเขาพูดกันหรือเปล่าฉันรู้แค่ว่า"ชายหนุ่มที่ตอนนี้หัวใจเขาเต้นรัวจนแทบจะระเบิดออกมาอยู่ข้างนอก เขารู้สึกว่าตัวเองใช้แรงมากทั้งๆที่พูดไม่กี่ประโยค  หยดเหงื่อเริ่มไหลออกมาตามร่างกาย ใบหน้า แล้วมือเรียวแข็งของเขา เขากลืนน้ำลายที่ผสมกับก้อนความรู้สึกอะไรบางอย่างให้มันห่างไปแล้วกำมือแน่นราวกับเรียกความมั่นใจที่ห่างไปให้กลับมาอีกครั้ง

 

     "แค่ว่า...ขอแค่เธอช่วยเปิดโอกาสให้ฉันได้อยู่ข้างๆเธอสักครั้งได้ไหม"ชายหนุ่มพยายามสบตาคนตรงหน้าให้มากที่สุดให้เธอรู้ว่าสิ่งที่เขาพูดออกมาเป็นความรู้สึกจากใจที่เขารู้สึกอย่างนั้นจริงๆ

 

     แค่เพียงเสี้ยวนาทีตอนนี้มันเหมือนกับว่าผ่านมาเป็นชั่วโมงสำหรับคนทั้งสอง ทั้งคู่ยังคงจ้องตากันไม่เลิกราวกับว่าเขาและเธอกำลังเล่นเกมจ้องตากันอย่างไงอย่างนั้น เธอรับรู้ความรู้สึกของเขาได้จากสายตา ใช่..เธออยากลองที่จะรักใครสักคนอีกครั้งแต่มันเป็นไปไม่ได้ เธอไม่ใช่คนที่สามารถรักใครได้อย่าง่ายดายอีกแล้ว เด็กสาวกดดันตัวเองไม่ให้เผลอใจไปกับความรู้สึกที่มีอยู่ตอนนี้ เธอต้องไม่ทำให้มันเกิดขึ้น

 

     ฟึ้บ!!!!

 

     เด็กสาวลุกขึ้นอย่างรวดเร็วก่อนปัดเสียงดินเสียงฝุ่นที่ติดอยู่ตามเสื้อผ้าของเธอ ถอดถุงมือที่ใส่อยู่โยนทิ้งลงพื้นทันที

 

     "ฉันว่า...ฉันพูดไปแล้วนะ ว่านายไม่ควรมายุ่งกับคนอย่างฉัน"เธอเดินออกจากได้จากสวนดอกไม้ทันทีแต่ต้องหยุดเดินกะทันหันเมื่อมีแรงกระชากเธอจากข้อมือ

 

     "!!!!!"

 

     ชายหนุ่มกดเธอให้แผ่นหลังแน่บกับกำแพงข้างสวนดอกไม้มือเรียวแข็งแรงทั้งสองของเขาตอนนี้บีบข้อมือเธอไว้แบบหลวมๆความร้อนจากมือของเขาแผ่มาถึงข้อมือเธอเป็นระยะ

 

     "ทำไม"

 

     "ห้ะ?"

 

     "ทำไมเธอถึงไม่ให้โอกาสฉัน"

 

     "..."

 

     "ทำไม...ทำไมถึงต้อง...กับฉัน"

 

     "ห้ะ?"

 

     เธอไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาพูด ร่างสูงพูดเสียงขาดๆหายๆจงใจให้เธฮไม่ได้ยิน เขาค่อยๆคลาดแรงที่กดตัวเธออยู่ช้าๆราวกับไม่เต็มใจ ทั้งสายลมที่เขาเคยชอบ ทั้งเสียงนกร้องรับกันเป็นเพลงอย่างที่เขาชอบฟังดูเหมือนตอนนี้มันไม่ได้ทำให้เขารู้สึกดีแม้แต่น้อย เขารู้สึกปันป่วน หายใจไม่ทั้งท้อง รู้สึกเหมือนกับว่าความรู้สึกแย่ๆทั้งหมดบนโลกใบนี้มาร่วมที่เขาทั้งหมด

 

     "ฉันถือว่าฉันไม่ได้ที่เธอพูดที่เธอต้องการนะ"

 

     "หมายถึง?"เด็กสาวตอบด้วยท่าทางไร้ความรู้สึกเธอจับรอบข้อมือของตนเองทั้งๆที่เขาไม่ได้บีบเธอจนเธอเจ็บแต่ทำไมมันกลับรู้สึกแปลบๆรอบข้อมือมากอย่างนี้ล่ะ?

 

     "ฉันจะไม่ไปจากเธอ...ไม่ว่าเธอจะไล่ฉันแค่ไหน!!"เขาตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ราวกับว่าบรรยากาศที่ดูหม่นหมองรอบตัวในตอนแรกของเขาหายไปแล้ว เขากลับมาเป็นเขาคนเดิมพร้อมรอยยิ้มที่เะอเคยเห็นมันมาหลายครั้ง แต่ทำไมครั้งนี้ดูแตกต่างออก

 

     'ทำไมมันเหมือนมีอะไรมากกว่ารอยยิ้มธรรมดา..?'

 

     "วันนี้ฉันไม่ไปสั่งเธอนะดูแลตัวเองดีๆด้วยล่ะ...อ่อ..แล้วก็ฉันไม่ยอมแพ้เธอหรอกนะ"ร่างสูงหันแผ่นหลังแข็งแรงของเขาให้เธอแล้ววิ่งออกไปทันที

 

     "ฉันให้นายอยู่ใกล้ฉันไม่ได้จริงๆ...ไม่ว่ายังไงก็ไม่ได้...จริงๆ"