ลุ้นรักเจ้าหญิงเย็นชา

ใบหน้าสวยที่ไร้ความรู้สึกมานานแสนนานตอนนี้ยังคงเหมือนไร้อารมณ์เช่นเคยแต่ที่เปลี่ยนไปก็คงจะเป็นความหวั่นไหวในแววตา เด็กสาวยังคงเดินต่อไปข้างในความมืดมีเพียงแสงไฟที่สาดส่องมาจากเสาไฟสาธารณะเท่านั้น เสียงก้าวเท้าดังตึ้กๆเท่านั้นที่เป็นเพื่อนของเธอในตอนนี้

"สาวน้อยมาคนเดียวหรอค่ะ"เสียงของคนที่ดูท่าทางไม่น่าไว้วางใจที่ดูเหมือนเล่าอันธพาลเข้ามาทักทายเธอ

'นี้มันละครหลังคราวหรือไงที่ต้องมีพวกบ้าโผล่ออกมา'เด็กสาวร่างบางเดินผ่านสามร่างสูงไม่น่าไว้ใจอย่างเมินเฉยโดนไม่สนว่าคนตรงหน้ามีสีหน้าไม่พอใจมากแค่ไหน

"นี้สาวน้อยไม่ได้ยินที่เราพูดหรอค่ะ"สามร่างสูงที่ไม่หน้าไว้วางใจพูดรั้งเธอไว้อีกครั้งแต่ดูเหมือนครั้งนี้ไม่ใช่เพียงแค่พูดคราวนี้คนที่ดูเหมือนว่าจะเป็นหัวหน้ายังดึงข้อมือเธอไว้อย่างแรง ความเจ็บส่งมาถึงเธออย่างรวดเร็ว ทำไมความรู้สึกที่มีตอนนี้มันถึงต่างกับตอนที่คิวจับเธอไว้

"ต่อไปคงมีพระเอกออกมาช่วยสินะ"

"ห้ะ?"เหล่าพวกน่าสงสัยถึงกับงวยงงกับสิ่งที่เธอพูดแต่สิ่งที่เธอคิดเหมือนจะถูกต้อง...

"พวกนายมีปัญหาอะไรกับแฟนฉันหรือเปล่า"ตามคาดสินะ... เสียงเดิมที่เธอคิดว่าต้องมาช่วยไม่รู้ว่าเธอเอาความมั่นใจมาจากไหนว่าเขาต้องมา เพราะอะไรเธอไม่รู้ เธอรู้แต่ว่าเขามาจริงๆทำไมกันนะ...?

"เอ้ามีแฟนแล้วหรอน่าเสียดายจัง"หัวหน้าของพวกนั้นปล่อยมืออกจากเธอแล้วเดินหายไปในทางที่พวกเขาออกมาทันที เด็กสาวเงยหน้ามองชายที่ออกมาช่วยเธอหลายต่อหลายครั้ง ทั้งๆที่เธอพยายามไม่ให้เขาเข้าใกล้แล้วทำไม....เธอถึงอยากให้เข้าออกมาช่วย

"เอ่อ ขอโทษน่ะ"ชายหนุ่มคลายอ้อมแขนที่แข็งแรงของเขาออกจากหลังของเธอ ความรู้สึกอบอุ่นที่แผ่มาจากด้านหลังของเธอที่แท้มาจากแข็งของเขานี้เอง

"ทำไมนาย?"เด็กสาวเอ่ยขึ้นด้วยความสงสัย

"เอ๋..อ่อ..ดูเหมือนฉันจะทำไม่ได้นะ"ร่างสูงยกแขนขึ้นเกาท้ายทอยของเขา

"?"

"ที่ฉันบอกว่าจะไม่เดินมาส่งเธอนะดุเหมือนว่าแันจะทำไม่ได้แล้วล่ะ"เขาพูดพร้อมรอยยิ้มกว้างที่เขามีให้เธอเสมอ ดูเหมือนเธอจะทำตามที่สองเะอต้องการไม่ได้แล้วเหมือนกัน

"ฉันก็ดูเหมือนว่าจะทำไม่ได้น่ะ"เธอพูดขึ้นทั้งๆที่ยังก้มหน้าอยู่

"เอ๋?"

"ฉันไม่ให้นายเข้าใกล้ฉัน...ไม่ได้แล้วล่ะ แหะแหะ"ชายหนุ่มตะลึงกับสิ่งที่เขาเห็นตรงหน้า

ไม่จริง...เมื่อกี้เธอ...ยิ้ม?

แม้มันเป็นเวลาเพียงเสี้ยวนาทีแต่สำหรับเขาที่จ้องมองเธออยุ่เขากลับเห็นมันอย่างชัดเจน...รอยยิ้ม...รอยยิ้มจากคนที่ไร้ความรู้สึกอย่างเจ้าหญิงน้ำแข็ง จริงๆมันก้ไม่เชิงรอยยิ้มเรียกว่ากระตุกมุมปากกว่าแต่เพียงแค่นั้นสำหรับเขา มันทำให้อบอุ่นหัวใจขึ้นมาทันที

"วันนี้....ขอฉัน....ไปส่งเธอที่บ้านได้ไหม"เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงกล้าๆกลัวๆ เด็กสาวตรงหน้าดูเหมือนว่าวันนี้เธอคงทำตามความรู้สึกตัวเองมากกว่าที่ธะอต้องทำ สมองสั่งการให้เธอพยักหน้าเป็นคำตอบทันที รอยยิ้มกว้างปรากฎบนใบหน้าของร่างสูงทันที ทั้งคู่เดินเคียงข้างกันไปทันทีดูเหมือนว่าเขาจะก้าวผ่านกำแพงแรกที่เธอมีต่อทุกคนได้แล้วล่ะสิ.....

"หือ? อลิชากับอิคคิวงั้นหรอ?....."เสียงหนึ่งดังขึ้นในมุมมืดโดยที่ทั้งสองคนหารู้ไหมว่าคนๆนี้ได้ยินแล้วทุกเหตุการ์ณ
-----------------------------------------------------------------------------