GangsteR อันธพาลหลังห้อง

By Nooonaa

 

 

"GangsteR อันธพาลหลังห้อง"

กฎข้อที่ 13

 

 

"เออ เดี๋ยวกูไป...สัด! มึงก็อย่าเร่งสิวะ เมียกูนอนอยู่...เออ! ถ้าน้องเจมส์ตื่นแล้วเดี๋ยวกูค่อยไป!"

อื่อ

เสียงใครมาคุยโทรศัพท์ข้างๆผมเนี่ย หนวกหูชะมัด

ผมขยับตัวเล็กน้อยเมื่อรู้สึกรำคาญเสียงคุยนั่นก่อนจะรู้สึกถึงความอบอุ่นของอะไรบางอย่างที่กำลังลูบหัวผมอยู่

มือ?

มือของใคร

อ่อ...ผมลืมไป ใครมันจะกล้ามาเล่นหัวผมนอกจากมัน

"ไอ้ถ่าน มึงคุยโทรศัพท์เสียงดังอะ อื่อ..." ผมบ่นเสียงงู่งี่มากเท่าที่รู้สึก แต่อีกฝ่ายก็ยังคงนิ่งไม่ตอบอะไรจนผมรู้สึกถึงความผิดปกติ เลยค่อยๆลืมตาขึ้นมาดูอีกคนที่กำลังนั่งพิมพ์อะไรบางอย่างลงบนโทรศัพท์มันด้วยมือข้างเดียวเพราะมืออีกข้างนั้นกำลังเปลี่ยนมาเกลี่ยเข้าที่แก้มของผมเบาๆ

ว่าแต่...ผมเผลอหลับไปตอนไหนเนี่ย ตอนแรกเป็นมันที่นอนตักผม แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นผมที่นอนตักมัน แต่ว่า...กลิ่นตัวมันแปลกๆอะ กลิ่นมันไม่หอมเหมือนน้ำหอมที่ผมเคยได้กลิ่น แต่มันดันผสมกลิ่นเหงื่อเข้าไปด้วย เลยทำให้ผมรู้สึกใจสั่นๆไงไม่รู้

อ่า...ท่าจะเป็นหนักนะมึง

ผมเลยยันตัวขึ้นมานั่งดีๆพลางสูดหายใจเข้าปอดลึกๆ แต่เพียงแค่ผมลุกขึ้นมา หน้ามันก็มืดไปชั่วครู่ เหมือนกับสายตามันยังปรับแสงไม่ทัน เลยทำให้ผมล้มตัวไปอีกฝั่งแบบไร้การควบคุมทันที

พรึ่บ

"เห้ย!" ทันทีที่ตัวผมจะล้มลงกับเก้าอี้ มือใหญ่ก็คว้าเอวผมไว้ได้ทัน ก่อนจะใช้มืออีกข้างยันเก้าอี้ไว้ไม่ให้ทั้งผมและตัวมันเองล้มลงไปด้วย แต่พอผมเริ่มปรับสภาพได้ ก็ช่วยมันยันตัวขึ้นมา

"กะ กูขอโทษ"

"เป็นไรป่าววะ อยู่ๆก็เอียงล้มไปแบบนั้น ใจกูเกือบวายแหนะ" มันบ่นออกมานี่ไม่คิดจะเกรงใจผมเลยใช่มะ มึงอะใจเกือบวาย แต่กูนี่วายไปกับคำพูดมึงหลายรอบแล้วเถอะ

"ไม่เป็นไร แค่ตาปรับแสงไม่ทัน" ผมบอกเพื่อไม่ให้อีกคนคิดมาก แต่มันกลับยื่นหน้ามาจ้องตาผมใหญ่จนจมูกเราห่างกันเพียงแค่เส้นผมคั่น ก่อนที่หัวใจของผมจะเต้นแรงตามทันที

มะ มึง มึงจะทำไรวะ

ตึกตักๆ

"มึงแน่ใจนะ กูไม่อยากมีเมียตาบอดนะเว้ย"

หือ ดูปากมัน!

สัด! จะเลิกกวนตีนกับกูสักวินาทีหนึ่งได้ไหมมะ ไอ้ห่า!

"ไม่อยากมีก็ไม่ต้องมี! ไปไกลๆตีนกูเลยไป!"

อื่ย! แล้วทำไมผมต้องโมโหกับคำพูดมันด้วยเนี่ย

ผมผลักไหล่มันอย่างแรงจนร่างสูงล้มไปด้านหลัง ก่อนที่ตัวเองจะลุกขึ้นยืนแล้วเดินหนีไปทันที แต่มันก็ดันไวกว่า คว้าเอวผมแล้วดึงเข้าหาตัวเองจนผมล้มลงไปนั่งบนตักกว้างของมันโดยที่มันเองก็กอดเอวผมแน่นทันที

"นี่มึงงอนกูหรอวะสัด"

ยังจะถามอีก!

"กูกำลังดีใจมั้งไอ้ห่า! แล้วปล่อยกูเลยนะเว้ย กูเองก็ไม่อยากมีผัวแบบมึงเหมือนกันนั่นแหละ!" ใครจะด่าว่าผมงี่เง่าก็เชิญ แต่ผมรู้สึกกับคำพูดนั้นจริงๆ แล้วผมก็ไม่อยากได้ยินจากปากมันด้วย

แค่ปากมันคนเดียว

"ทำไม! มึงไม่อยากมีผัวแบบกูแล้วมึงอยากมีผัวแบบใคร! ไอ้วิจิร์แฟนเก่ามึงรึไงหะ!" แต่แล้วอีกคนกลับตวาดใส่หูผมซะดังลั่นสนามบาส ผมเองก็สะดุ้งตกใจไม่แพ้กัน ยิ่งผมจับอารมณ์โกรธที่มันปล่อยออกมาอย่างเห็นได้ชัดนั้นก็ยิ่งทำให้ผมกลัวมันอย่างช่วยไม่ได้ทันที

"กูถามก็ตอบสิวะ!"

อะ!

"กูเจ็บนะเว้ย!"   สัด! ทำไมต้องบีบแขนกูด้วยวะ

ผมพยายามสะบัดข้อแขนที่ถูกมือใหญ่บีบซะแรงออก แต่ไม่ว่าผมจะสะบัดยังไงก็ยิ่งทำให้ผมรู้สึกเจ็บกว่าเดิมเพราะอีกคนยิ่งจับผมไว้แน่น ก่อนที่มันจะผลักผมที่นั่งตักอยู่ออกจนล้มลงไปกองกับเก้าอี้อีกตัวทันที

"โอ๊ย! เจ็บนะเว้ย!"

"เจ็บมากก็ไปฟ้องไอ้วิจิร์คนดีของมึงสิ เล่นโทรหากันทุกคืนนี่" อยู่ๆเสียงเย็นที่ผมแทบไม่เคยได้ยินก็ถูกเค้นออกมาจากปากมัน มันเล่นเอาผมรู้สึกหนาวและโกรธขึ้นมาในเวลาเดียวกัน เพราะมันทำให้ผมเพิ่งนึกได้ว่ามันแอบตั้งโอนสายกับโทรศัพท์ของผม

"มึงตั้งโอนสายโทรศัพท์กูจริงๆด้วย!" ผมลุกขึ้นมาชี้หน้าด่ามันแม้ตัวเองจะรู้สึกเจ็บก้นที่ถูกมันผลักเมื้อกี้ แต่ใบหน้าหล่อกลับแสยะยิ้มใส่ผมพร้อมกับพูดเลียนเสียงของพี่วิจิร์ใส่ผมทันที

" 'น้องเจมส์ครับ อย่าโกรธพี่สิ พี่รักน้องเจมส์มากๆนะครับ เรากลับมาคืนดีกันนะครับ' หึ...มึงคงชอบสินะ ไอ้คำบอกรักโง่ๆนั่นน่ะ"

คำบอกรักโง่ๆงั้นเรอะ!

"ไอ้ถ่าน!"  ตกลงว่าอันธพาลอย่างมึงมันไม่มีหัวใจจริงๆใช่ไหม!

"ทำไม! มึงตวาดใส่กูเพราะโกรธที่ไม่ได้ยินด้วยหูตัวเองรึไง หึ แต่กูบอกอะไรมึงอย่างนะ ถึงมึงได้ยินด้วยหูตัวเอง แต่กูก็ไม่ปล่อยให้พวกมึงได้กลับไปคบกันหรอก! โธ่เว้ย!"

ผลัก!

สิ้นเสียงสบถนั่น ร่างสูงก็ถีบเก้าอี้ด้านล่างอย่างหัวเสียทันที ก่อนที่เจ้าจะรีบคว้าบุหรี่ขึ้นมาสูบเพื่อแก้เครียด โดยที่ผมเองก็ทำได้แค่ยืนนิ่ง เพราะใจนั้นกลัวมันจนไม่กล้าเถียงออกไปอีกแล้ว ผมเลยเลือกที่จะเงียบและเดินหนีออกจากสภาวะตึงเครียดนั่น แต่เพียงแค่ผมเดินผ่าน...มันก็คว้ามือผมไว้อีกครั้งก่อนจะถามเสียงเข้ม

"จะไปไหน"

สนใจด้วยรึไง

"........." แต่ผมก็ไม่ตอบ และไม่หันกลับไปมองหน้ามันด้วย เพราะตอนนี้ผมเองก็โมโหมันไม่จากไปจากความกลัวเลยสักนิด

แต่ดูท่า...ผมจะเริ่มหมดความอดทนกับมันแล้วด้วย

"กูถามก็ตอบสิวะ!" แล้วมันก็ตวาดใส่ผมอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ผมขอไม่ทนอีกต่อไป

ตุบ!

"กูจะไปไหนมันก็เรื่องกู! มันไม่เกี่ยวกับมึง!" ผมตบหน้าอีกคนที่นั่งอยู่ด้วยกำปั้นที่ตัวเองกำไว้เพราะความโกรธ ใบหน้าหล่อเองก็หันสะบัดไปตามแรงก่อนที่ผมจะเห็นว่าโหนกแก้มมันนั้นแตกพร้อมกับเลือดที่ซึมออกมาด้วยฝีมือผม

แต่ผมกลับไม่รู้สึกผิดสักนิด กลับรู้สึกสะใจมากกว่าที่เห็นมันเจ็บซะบ้าง

พออีกคนนิ่งไปผมก็แกะมือมันออกก่อนจะเดินหนีมันออกมาข้างนอก แต่ครั้งนี้ไม่มีการรั้งหรือถามอะไรอีก ทำให้ผมหนีมันออกมาอย่างที่ใจคิดได้ แต่ผมคิดว่าครั้งนี้ผมคิดผิดที่หนีมัน เพราะทันทีที่พ้นประตูโรงยิม ความมืดก็เข้ามาปกคลุมในทันที ยิ่งผมไม่รู้เส้นทางในมหาลัยมันด้วย ก็ยิ่งทำให้ผมหลงมากกว่าเดิม

"เอาไงดีวะกู" ผมบ่นกับตัวเองเสียงเบาก่อนจะนวดข้อแขนอีกข้างที่น่าจะช้ำไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว แต่พอลองมองออกไปไกลๆก็เห็นถนนที่ไอ้พี่ฟองมันขับมาส่ง ผมเลยไปเดินไปเริ่มต้นตรงนั้นก่อนจะเดินย้อนกลับไปที่เส้นทางเดิม

หึ คนอย่างกูไม่คนจนตรอกเว้ย!

แต่ยิ่งเดินผมยิ่งเหนื่อยอะ ทำไมมันไกลขนาดนี้เนี่ย แล้วนี่มหาวิทยาลัยมึงไม่คิดจะมีแท็กซี่สักคันเลยรึไงเนี่ย!

เพี้ยง! เจ้าที่เจ้าทางครับ ผมขอสักคันเถอะ 

ผมยืนหอบตัวโยนอยู่ข้างทางก่อนจะเห็นคำว่าว่างลอยเด่นมาแต่ไกล นี่แสดงว่าสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่นี่แม่งเจ๋งจริง

ผมรีบยื่นมือออกไปโบกรถคันนั้น มันเองก็ทำท่าชะลอเหมือนจะจอดรับ แต่พอจะใกล้ถึงผมมันกลับเหยียบคันเร่งและหักออกห่างจากตัวผมทันที

"เห้ยๆ เห้ย! ไอ้เหี้ย! กูจะขึ้น! สัด! ทำอย่างกับกูเป็นผีอย่างนั้นแหละ!" ผมแม่งด่าตามหลังมันด้วยคำหยาบคายที่ผมอยากจะให้มันได้ยิน แต่เพียงแค่ผมหันตามตูดรถแท็กซี่ ผมก็เห็นอีกคนที่น่าจะเป็นต้นเหตุที่ทำให้รถบ้านั่นมันไม่รับผมทันที

ไอ้สัดผงถ่าน!

ผมเลยยกนิ้วกลางใส่มันก่อนจะสะบัดหน้าแล้วเดินหนี มันเองก็ไม่ได้ว่าอะไรผมเพราะผมได้ยินแต่เสียงจิ้งหรีดร้องเท่านั้น ผมเลยเอาแต่เดินๆแล้วมองหาแท็กซี่คันต่อไป แต่พอมันขับมาถึงก็ทำท่าจะจอดรับและก็เหยียบคันเร่งหนีผมเหมือนเดิม มันเป็นอย่างนั้นทุกคันจนผมเริ่มอารมณ์เสีย เลยหันกลับไปหาไอ้บ้าตัวควายที่เดินตามหลังมาแล้ววิ่งกลับไปเตะที่ต้นขามันอย่างแรงหนึ่งที

ปึก!

"ไอ้เหี้ย! กูจะกลับบ้าน! กูเจ็บตีนจนเดินไม่ไหวแล้วนะเว้ย!"  ผมด่ามันออกไปสุดเสียง พร้อมกับทุบที่ตัวมันแรงๆหลายต่อหลายรอบ แต่มันก็ไม่ร้องหรือส่งเสียงอะไรเลยสักนิด กลับเอาแต่ยืนนิ่งๆให้ผมทำร้ายมันอยู่ฝ่ายเดียวจนผมเริ่มหมดแรง และทรุดลงกับพื้นนั่งเพราะผมไม่มีแรงของจริงแล้ว

ไอ้บ้าเอ๊ย! ทำไมมึงต้องทำแบบนี้ด้วยวะ มึงอยากแกล้งให้กูเดินจนถึงบ้านเลยรึไง!  กูไม่ไหวแล้วนะ!

"........."

"ไอ้บ้า! มึงจะเงียบให้โลกแตกเลยรึไง โอ๊ย! กูจะไม่ไหวกับมึงแล้วนะ!" อยู่ๆน้ำตามันก็ไหลอาบหน้า ผมคงจะโกรธที่มันเอาแต่นิ่งทั้งๆที่ผมก็ด่าและเตะมันไปหลายรอบ จนอีกคนทรุดตัวลงนั่งยองๆตรงหน้าผม พร้อมกับที่นิ้วเรียวต่อยๆปาดน้ำตาออกให้

"กูขอโทษ" สั้นๆคำเดียวที่หลุดออกมาจากปากมันแต่กลับทำให้ผมรู้สึกดียังไงก็บอกไม่ถูก ผมเลยเงยหน้าขึ้นไปมองใบหน้าหล่อนั่นก่อนที่ริมฝีปากอุ่นจะค่อยๆเข้ามาซับคราบน้ำตาที่เหลือให้

"กูขอโทษ หายโกรธกูนะ"

อึก!

"......."

"ถ้ามึงยังไม่หายโกรธ กูก็จะเดินตามมึงอย่างนี้จนถึงบ้านนั่นแหละ"

อะไรนะ!

มัน...มันเดินตามผมมาเพื่อที่จะง้อผมหรอ

ตึกตักๆ

ยิ้ม...ผมยิ้มกับคำขอโทษของมัน

"ไอ้บ้า! มึงคิดจะให้กูเดินกลับจริงๆใช่ไหม!" ผมด่ามันออกไปพร้อมกับรอยยิ้มที่กั้นไว้ไม่อยู่ ก่อนจะถูกมันดึงเข้ามากอดแล้วลูบหลังเหมือนกำลังปลอบให้หยุดร้องสักที

"ก็หายโกรธกูสิ เราจะได้กลับห้องกันนะ" เสียงมันดูอบอุ่นหัวใจยังไงก็ไม่รู้ มันเล่นเอาผมรีบพยักหน้ารับเมื่อมันดันตัวผมออกห่าง

"อื่อๆ" รีบๆพากูกลับเลยด้วย

มันเองก็ยิ้มตามผมก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วส่งมือมาให้ผมจับ แต่ผมกลับมองมันเฉยๆก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าหล่ออีกครั้ง

"เจ็บเท้า ไม่อยากเดินแล้ว" ผมเดินมาไกลมากๆเลยนะ ชนิดที่น้ำในตัวแทบไม่เหลือไปหล่อเลี้ยงอะไรแล้ว  โดยที่อีกคนก็ไม่ได้ว่าอะไร...มันกลับหันหลังแล้วนั่งยองๆตรงหน้า

"มาขี่หลังพี่ถ่านสิครับ" 

"........"

ตึกตักๆ

เดี๋ยว! เดี๋ยวนะ ให้ผมหยุดหัวใจผมก่อน

แต่พอผมไม่ยอมขึ้นหลังมันสักที มือใหญ่ก็คว้าเข้าที่แขนผมก่อนจะดึงให้เข้ามากอดคอตัวเอง ผมเลยทำตามอย่างว่าง่ายห่อนที่มันจะค่อยๆอุ้มผมขึ้นหลังจนสำเร็จ

"มึงเนี่ยน้า ขี้งอนสุดๆเลยว่ะ" สงสัยมันยังคิดว่าผมยังงอนอยู่ ผมเลยทุบไหล่มันไปทีก่อนจะกัดมันเสียงเขียว

"ครั้งนี้กูยอมเพราะกูเจ็บเท้าหรอกนะ แล้วครั้งนี้แค่ครั้งเดียวที่กูจะยอมง่ายๆด้วย ถ้ามีครั้งต่อไปก็อย่าหวังว่าจะได้เห็นหน้ากูเลยมึง" มึงควรจะดีใจซะนะ ที่มึงเป็นคนแรกที่กูโกรธแล้วยอมคืนดีด้วยง่ายๆ ถึงกูจะไม่รู้ว่าเพราะอะไรกูถึงยอมมึงง่ายขนาดนั้น แต่กูก็รู้สึกดีมากๆที่มึงมาง้อนะ...ไอ้ผงถ่าน

"กูยอมทีละขู่กูใหญ่เลยนะมึง เดี๋ยวปั๊ดปล่อยทิ้งให้นอนกับหมาที่นี่ซะนี่" มันไม่พูดเปล่าแต่ดันหมุนตัวทำท่าจะเหวี่ยงผมลงพื้นซะให้ได้ ผมเลยผวากอดคอมันแน่นก่อนจะจิกเข้าที่หัวมันเมื่อมันไม่ยอมหยุด

"หยุด! ไอ้เหี้ย! เดี๋ยวตก!"  แม่งใจกูหวิวเลยสัด!

"โอ๊ย! ปล่อย! พ่อมึงเป็นไก่รึไง ถึงชอบจิกหัวเนี่ย! เจ็บนะเว้ย!"  เจอแล้ว! เจอที่ที่ผมจะทำให้มันเจ็บได้แล้ว!

ฉลาดโคตรๆเลยว่ะกู

มันหยุดเหวี่ยงทันทีที่ผมกระชากหัวมันแทบหลุดคามือก่อนที่ผมจะยอมปล่อย แต่มันก็ดูเหมือนจะไม่ยอมง่ายๆ เพราะมันกลับหันมาขู่ผมแทน

"เดี๋ยวให้ถึงรถก่อนเถอะมึง เดี๋ยวมึงเจอกู"

"สัด! มึงจะทำไร!" ผมตีไหล่มันเพื่อเค้นเอาคำตอบ แต่ผมกลับได้รับเพียงคำยียวนกลับมาเพียงเท่านั้น ซึ่งมันเล่นเอาผมไม่กล้าทำอะไรมันอีกเลย

"จะทำอะไรล่ะ พี่ถ่านก็จะทำแบบที่พี่ถ่านชอบทำกับมึงไงครับ...น้องเจมส์ หึๆ"

!!!

"ไอ้เหี้ย! มึงจะปล้ำกูรึไง! เลว!"

"ใครบอกว่าจะปล้ำ นี่พี่ถ่านยังไม่ได้พูดสักคำ"

"ก็มึงบอกว่า 'ก็จะทำแบบที่พี่ถ่านชอบทำกับมึง' ก็แสดงว่ามึงจะปล้ำกูใช่ไหมล่ะ เหี้ย! มึงนี่พ่อแม่เหี้ยเลยจริงๆ"

"หึๆ ที่กูพูดกูหมายความว่า...พี่ถ่านจะจุ๊บมึงสักทีสองที แต่เพื่อไม่ให้เสียน้ำใจที่น้องเจมส์อุตส่าห์คิดแบบนั้น พี่ถ่านจะยอมปล้ำมึงก็ได้นะ"

อึก!

ดูมันแถดิ!

"ไม่ต้องเลยมึง! อย่าแม้แต่จะคิดนะเว้ย!" 

"หึ"

เหี้ย! ลักษณะเหมือนกูจะไม่รอด!

แล้วดูเหมือนสวรรค์จะเป็นใจต่อมันมาก เพราะตอนนี้รถไอ้ถ่านมันจอดอยู่หน้าเราเพียงแค่ถนนคั่น ตัวผมนี่สั่นเลยครับก่อนจะถูกมันเหวี่ยงเข้าไปในเบาะหลังทันทีที่ถึง

ผลัก!

"ไอ้ถ่าน! มึงจะปล้ำกูจริงหรอวะ!" ผมรีบพลิกตัวกลับเมื่อมันตามเข้ามาคร่อมทับผมไว้ แต่พอเห็นสายตาหวานหยดของมันที่มองมาเหมือนอาการหื่นของมันจะกำเริบ  แค่นั้นผมต้องคิดหนักเพราะต้องรีบคิดหาทางหนี

"เมื่อวานมึงเพิ่งทำไปเองนะ"

นี่! มึงจะหื่นมากเหี้ยๆไปหรือเปล่าวะ

"เมื่อวานพี่ถ่านไม่ได้ปล้ำมึงนี่ครับ แต่วันนี้กูจะปล้ำน้องเจมส์ มันคนละอย่างกันนะ"

ไอ้บ้า!

"แต่มันความหมายเดียวกันเว้ย!"

เหี้ย! แถได้หน้าด้านๆ

อ๊ะ!

แต่แล้วมันก็ไม่คิดจะสงสารผมเลยสักนิด จมูกโด่งตรงเข้ามาไซร้ที่หลังหูทันทีที่มันรูดซิบเสื้อวอร์มที่ผมใส่อยู่ได้ ก่อนที่อีกมือจะเข้ามาปลดเข็มขัดของผมออกอย่างไว

"ไอ้ถ่าน หยุด! นี่! มึงคิดจะเอากูบนรถทุกครั้งเลยรึไง!" อะไรมันจะอยากขนาดนั้น หางนี่สั่นอย่างกับเจอชิ้นเนื้อ แต่พอผมกัดมันแบบนั้นกลับทำให้ผมได้รับรอยยิ้มชอบใจจากคนบนร่างแทน

"งั้นคราวหน้า...พี่ถ่านจะเอามึงบนเตียงนิ่มๆนะครับ รับรองได้...หึๆ"

!!!

"ไอ้บ้า! กูประชด!"

เหี้ยเอ๊ย!

พรึบ!

อ๊ะ!

ทันทีที่ผมด่า มันก็ดึงกางเกงผมออกพรืด โดยที่ผมเองก็ไม่ทันได้ตั้งตัวก่อนที่มืออีกข้างจะล้วงเข้ามาลูบบนหน้าอกใต้เสื้อพร้อมกับขึ้นมาประกบจูบผมอย่างดูดดื่มอีกครั้ง

"อืม...."  เสียงครางหือตามมาติดๆเมื่ออีกคนจงใจสอดลิ้นเข้ามาหยอกล้อ ผมเลยทำได้แต่ไหลไปตามแรงปรารถนาก่อนจะกดมือใหญ่ให้ขยี้เม็ดอกตัวเองมากขึ้น

อื่อ...เสียว

ถึงใจจะรู้ว่าอย่าปล่อยตัวปล่อยใจไปตามอารมณ์ที่อีกคนพยายามปลุกให้ แต่ผมก็ดื้อเพ่งได้ไม่เท่าของมัน ที่ดื้อพยายามปลุกอารมณ์แม้ผมจะขืนตัวก็ตาม

ผม...ผมแพ้มันอีกแล้ว

"อึกๆ อะอ๊า...ระ เร็ว เร็วอีก อ๊าๆ" ผมเกร็งเท้าจิกกับพนักเก้าอี้ข้างคนขับแน่นเมื่ออีกคนสวนแกนร้อนของผมขึ้นลงอย่างเร็วตามที่ผมร้องขอ ก่อนที่มันจะก้มลงมาชิมหัวนมเม็ดเล็กที่ผมแอ่นไว้เพราะความเสียว ยิ่งมันสาวหนักตรงจุด ผมก็ยิ่งแอ่นสูงจนมันขบได้ง่ายเพียงเท่านั้น แต่พอผมสนใจแต่ตรงหน้าอกที่กำลังเอิบอิ่ม  ปลายหัวแดงบานก็เข้ามาจ่อตรงทางเข้าก่อนที่มันจะค่อยๆกดเข้ามาภายในช้าๆ  ผมเองก็พยายามช่วยผ่อนคลายจนมันเข้ามาได้เกินครึ่ง  เอาสอบก็สวนกระแทกเข้ามาจนหมดด้ามก่อนที่มันจะครางเสียงหืออกมาอย่างสุขสม  เล่นเอาผมต้องจิกหัวไหล่เพราะเสียงมันช่างเร้าอารมณ์ของผมได้ดีนัก

"อย่าหยุดสิ...รีบๆขยับสักที"  หยุดทำให้กูอึดอัดสักทีได้ไหม  มันจะหายใจไม่ออกอยู่แล้วนะ

"อ่า... " เสียงครางร้องยาวตามจังหวะการเคลื่อนไหว  มันค่อยๆถอนออกแล้วค่อยๆเคลื่อนแท่งร้อนเข้าไปใหม่  พร้อมกับปลายคางนั้นเชิดขึ้นสูง  ผมเลยเอื้อมมือไปลูบเอวสอบนั่นก่อนที่มันจะเข้ามาเท้าที่ข้างตัวแล้วเพิ่มจังหวะให้เร็วขึ้น

 "อ่า...อืม" ร่างสูงเองก็ครางแข่งกับผมดังไม่แพ้กัน ผมเลยดึงใบหน้าหล่อที่กัดฟันกันแน่นให้ก้มลงมารับจูบจากผมไป มันเองก็ทำงานดีไม่ต่อเนื่อง เพราะถึงด้านบนจะดูดดันพันเกี่ยวกันวุ่นวายขนาดไหน ช่วงล่างก็สวนกระแทกอย่างต่อเนื่องเท่านั้น

"อะ อ๊า....อะ ไอ้ถ่าน อะ จะถึง จะถึงแล้ว" ผมร้องบอกคนบนร่างเสียงแทบพร่าเพื่อเร่งให้อีกฝ่ายเพิ่มความเร็วขึ้นอีก มันเองก็เหมือนจะรู้เลยคว้าเข้าที่แท่งของผมก่อนจะชักมันซะถี่ยิบ

"อะ เร็ว ระเร็วอีก อะ อ๊าาาาา" ช่วงสุดท้ายผมปล่อยมันออกมาสุดแม็กก่อนจะกระตุกถี่สองสามที มือใหญ่เองก็ช่วยบีบน้ำออกให้ก่อนจะกดเน้นที่ปลายหัวจนผมเสียววาบไปทั้งตัว

"อึก อื่อ...ยะ อย่า มัน มันเสียว" ผมร้องบอกอย่างหมดแรงแต่อีกคนก็ไม่ยอมฟังก่อนจะเริ่มทำตามใจตัวเอง มันสาวน้องชายผมต่อหวังจะปลุกมันให้ร่วมกามกิจของตัวเองอีกครั้ง แล้วผมจะทำอะไรได้ล่ะ ในเมื่อหัวระเบิดปรมาณูเองก็ฝังอยู่ด้านในพื้นที่นั้นซะลึกขนาดนี้

"อ๊ะ เบาๆ" 

"อืม...."

เหี้ย! เสียงนี้คือมึงจะไม่เบาให้กูใช่ไหม! ทำมาเป็นอืมใส่กูซะยาวขนาดนี้!

"พี่ถ่าน! พี่ถ่านพี่! พี่อยู่แถวนี้รึป่าว! เห้ย! นั่นรถพี่ถ่าน ประตูรถเปิดไว้ด้วย"

"เห้ย! ไอ้ถ่าน! มีคนมา!" ทันทีที่เสียงโวยวายร้องหาอีกคนที่กำลังสอยใส่ผมถี่ยิบดังขึ้น ผมก็เลยรีบผลักมันออกก่อนจะคว้าเอาเสื้อวอร์มตัวใหญ่มาปิดร่างกายที่เปลือยเปล่าของตัวเองอย่างรนรานทันที

"เหี้ยเอ๊ย!"  อีกคนที่ถูกขัดจังหวะก็ดูหัวเสียไม่ต่างกัน ก่อนที่มันจะรีบเก็บน้องชายของตัวเองที่ยังโด่ไม่แคร์สายตาใคร โดยที่เหล่าลูกน้องมันจะวิ่งกู่เข้ามาทางเราสองคน มันเลยรีบปิดประตูไม่ให้พวกนั้นเห็นผมที่นอนโป๊อยู่ข้างในก่อนที่ผมเองจะรีบสวมกางเกงและเสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว

ตึง!

"พวกมึงมาทำไมวะ!" อยู่ๆรถมันก็สั่นเพราะอีกคนใช้กำปั้นทุบหลังคารถเหมือนกับกำลังพยายามระงับอารมณ์ตัวเองสุดฤทธิ์ ลูกน้องมันเองก็เหมือนจะรู้ว่าอีกคนโกรธมาก ต่างทรุดตัวลงคุกเข่าต่อหน้ามันทันที

"ขอโทษครับพี่ถ่าน!" เสียงประสานกล่าวขอโทษนับสิบเสียงนั้นดังลั่นลานจอดรถ ซึ่งมันทำให้ผมรู้สึกขนลุกกับบารมีของมันทันที ก่อนที่อีกคนจะคว้าบุหรี่ขึ้นมาสูบพลางถามพวกนั้นอีกครั้ง

"ตกลงพวกมึงขนกันมาหากูทำไม"

"พี่ฟองเขาไม่เห็นพี่ไปที่โกดังสักที แถมยังติดต่อพี่ไม่ได้อีก เลยให้พวกผมมาดูเผื่อพี่เป็นอะไรไป" หนึ่งในนั้นตอบมันอย่างกล้าๆกลัว แต่อีกคนกลับแสยะยิ้มใส่

"คนอย่างกูเนี่ยนะจะเป็นอะไรไป...หึ! กูจะเป็นเพราะพวกมึงมาขัดจังหวะกูเนี่ยแหละ! สัด!" มันเค้นเสียงเย็นในตอนแรกก่อนจะตวาดใส่ในตอนท้าย เล่นเอาพวกนั้นสะดุ้งตัวแล้วหมอบลงกับพื้นทันที

"ขอโทษครับ!"

"ขอโทษแล้วกูหายไหมสัด!

เห้ย!

"ไอ้ถ่านๆ พอแล้วๆ" ผมผวาเปิดประตูไปคว้าแขนล่ำนั้นไว้เมื่อมันทำท่าจะเข้าไปเตะเสยลูกน้องของมันที่อยู่ใกล้ตัวที่สุด ก่อนจะดึงมันให้ออกห่างจากพวกพี่มันทันที

"อย่าพาลดิมึง กูรู้ว่ามึงค้าง แต่พวกพี่มันก็ไม่ได้ตั้งใจ แถมทำไปก็เพราะเป็นห่วงมึงนะ" ผมลูบแผงอกหนานั่นมาซ้ำไปซ้ำมาเพื่อช่วยให้มันลดอารมณ์โกรธของตัวเองให้ลงเร็วขึ้น มันเลยยกบุหรี่ขึ้นมาอัดช่วยอีกทาง

ฟู่

"โอเคยัง" ผมถามก่อนที่มันจะถอนหายใจออกยาวเป็นคำตอบ

"งั้นไปขอโทษพวกพี่เขาก่อนปะ"

"อะไรนะ! แต่พวกมัน!"

"เรื่องนี้มึงทำเกินไปนะ" ผมเองก็สวนกลับทันทีที่มันเถียงเหมือนกัน ก็ผมไม่ชอบความไม่ยุติธรรมนี่ ถึงจะใหญ่ขนาดไหนก็ต้องมีความเมตตาและความยุติธรรมด้วย

"เห้อ..." แต่มันก็ไม่ว่าอะไรผม  กลับทิ้งบุหรี่ลงพื้นพร้อมกับถอนหายใจอีกครั้ง ก่อนที่มันจะเดินกลับไปยืนที่เดิม

"ลุกขึ้นซะ แล้วก็ขอบใจที่เป็นห่วงกู...."

"ไอ้ถ่าน!" 

"เออ...ขอโทษด้วยที่มาลงกับพวกมึง" มันพูดเบามากในประโยคนั้นแต่ก็รูว่าพยายามอย่างถึงที่สุดแล้ว ก่อนที่ใบหน้าหล่อจะหันหนีไปอีกทางที่ไม่มีลูกน้องมัน แต่มันกลับทำให้พวกนั้นต่างลุกขึ้นยืนแล้ววิ่งกู่กันเข้ามาหาไอ้ถ่านกันยกใหญ่

"ไม่ครับๆ พวกพวกผิดเอง พี่ถ่านไม่ต้องขอโทษหรอกครับ"

"ใช่ๆ พี่ถ่านไม่ต้องขอโทษหรอกครับ"

"แค่พี่ถ่านปลอดภัยพวกผมก็ดีใจแล้วครับ"  พวกมันแย่งกันพูดจนผมเริ่มหนวกหู ไอ้ถ่านเองก็คงไม่ต่างกัน เพราะมันเล่นตวาดใส่พวกนั้นจนต่างทรุดลงไปหมอบกับพื้นอีกครั้ง!

"หนวกหูเว้ย!"

"ขอโทษครับพี่!"

"หน้าผากติดพื้นสิบนาทีแล้วค่อยลุกขึ้นมา! ปฏิบัติ!"

"โอ๊ต!"

สุดท้ายก็กลับมาไร้ความยุติธรรมและบ้าเหมือนเดิม...มึงนี่เลวเสมอต้นเสมอปลายดีจริงๆ

มันว่าเสร็จก็เดินกลับมาพาผมขึ้นรถและขับออกไปทันที  ทิ้งให้พวกพี่มันหมอบอยู่อย่างนั้น แต่พอขับออกมาได้ไม่นาน...มือที่กุมขมับตัวเองอยู่สักพักก็เลื่อนมาขยำที่เป้าตัวเองใหญ่  พอผมเห็นก็เริ่มรู้สึกว่าหน้ามันร้อนผ่าวขึ้นมาทันที ก่อนเบี่ยงหนีไปอีกทาง แต่มันกลับคว้ามือผมไปวางบนน้องชายมันได้หน้าตาเฉย

"เห้ย! ทำไรวะ!" ผมดึงตัวเองกลับทันทีที่มือโดนแกนแข็งขืน แต่มันกลับกดมือผมไว้แถมยังบังคับให้ผมขยำแท่งร้อนของตัวเองอีก

"น้องเจมส์ช่วยพี่ถ่านหน่อยสิ กูแม่งอึดอัดว่ะ" เสียงมันเหมือนกั้นไว้จริงอย่างที่พูด แถมสีหน้าก็บ่งบอกได้ชัดเจนมากว่าเริ่มจะประสาทเสียแล้ว จนผมเองก็รู้สึกสงสาร แต่มันก็กระดากใจเกินไปที่จะทำให้

"แต่กู...."

ไม่ไหวอะมึง...กูก็เขินเป็นนะ

"นะๆ กูจะคลั่งตายอยู่แล้วนะน้องเจมส์...นะ"

เหี้ย!

อึ้ง!

ไอ้ถ่านอ้อนผม!

พระเจ้า โลกจะถล่มไหมวะ!

แต่พอมันทำแบบนั้นหัวใจผมก็อ่อนยวบทันที เพราะมือของผมนั้นดันไปขยำแกนร้อนนั่นโดยที่สมองไม่ต้องสั่ง ก่อนที่มือจะค่อยๆล้วงเข้าไปเอาน้องชายของมันออกมาจากกางเกงแล้วสาวมันขึ้นลงช้าๆ

"ครั้งนี้ครั้งเดียวที่กูจะทำให้นะเว้ย"

เพราะสีหน้ามึงดูมีความสุขเกินไปแล้ว! ++++++++++++++++++++++++++++++++++ 140407