GangsteR อันธพาลหลังห้อง

"GangsteR อันธพาลหลังห้อง"

กฎข้อที่ 14

 

วันนี้ไอ้ถ่านมันใจดีพาผมมาเที่ยวครับ

แหนะ! กำลังจะชมว่ามันน่ารักอีกล่ะสิ ขอเถอะครับ...เลิกปลื้มมันเถอะ ก็แม่งเลวขนาดนี้แล้วจะชอบมันไปทำไมกัน แต่ก็เอาเถอะ...ผมรู้ว่าหล่อ

แต่ว่าวันนี้เที่ยวอะไรน่ะหรอ...อืม ก็เที่ยวไปกวนตีนชาวบ้านเขาไงครับ มันเอาแต่กระเตงพาผมไปหาคนนั้นคนนี้แล้วยืนรอมันไปรุมสกรัมเขา พอเสร็จก็พาผมไปที่ใหม่ต่อ

อย่างเช่นตอนนี้...

"สัด! มึงจะจ่ายไม่จ่าย! ไม่จ่ายก็เอาไตมึงมา!!"

"ยะ อย่านะพี่! ผมขอร้องเถอะ ให้โอกาสผมอีกครั้งนะพี่ถ่าน...นะ" สองมือพนมก้มลงกราบแทบพระบาทไอ้ถ่าน ก่อนที่หน้ามันจะซบติดเท้าอีกคนที่เอาแต่ยืนล้วงกระเป๋านิ่ง ผมเลยเหลือบมองมันที่คาบบุหรี่ไว้ก่อนที่เท้าใหญ่จะสะบัดหัวทุยๆนั่นออกอย่างกับของสกปรก

"โอกาสมึงนี่สำคัญกว่าเงินกูรึไง...หืม" 

เหี้ย! เสียงเย็นโคตร! โคตรจนกูหนาวขี้เลยเถอะมึง!

ตอนแรกคนที่จัดการเรื่องนี้เป็นพี่ฟองครับ ส่วนไอ้โหดนี่ก็มีหน้าที่เพียงแค่ยืนสูบบุหรี่นิ่งๆห้ามขยับ แต่แม่งพอขยับที่...ขี้ผมหดเลยอะ 

สุดยอด! 

โคตรพ่อโคตรแม่อะไรกันนักวะ ถึงได้โหดไม่ลืมหูลืมตาแบบนี้เนี่ย!

ผมที่ยืนมองอยู่ข้างหลังก็ค่อยๆถอยห่างออกจากตรงนั้นเพื่อหลบภาพเลวทรามตรงหน้า ถึงผมจะรู้สึกว่ามันเกินไปที่ผู้ชายคนนั้นสมควรจะได้รับ แต่ผมก็ไม่สามารถทำอะไรหรือห้ามอะไรได้ เพราะขนาดผมเอง...ผมก็ยังอยู่ใต้อำนาจของมัน

"ผมสัญญาพี่ ผมจะรีบหาเงินมาคืนพี่ให้นะ พี่ถ่านนะ" ร่างหนาที่หมอบคลานพยายามร้องขอไอ้บ้านั่นจนผมรู้สึกสงสาร แต่อีกคนดันทำเพียงแค่แสยะยิ้มก่อนจะหันไปพูดกับลูกน้องสี่ห้าคนของตัวเองที่ยืนอยู่ข้างๆ

"พวกมึง...จัดการหน่อยสิ กูแม่งโคตรจะรำคาญเหี้ยๆเลยว่ะ" มันพูดแค่นั้นแต่กลับกลายเป็นคำที่โหดร้ายสำหรับอีกคนแน่ 

"พี่ถ่าน! ผมขอโทษพี่! อย่าทำผม! ไม่! อ๊าก...." แล้วเสียงร้องขอชีวิตก็ดังลั่นไปทั่ว จนคนรอบข้างหันมามองพวกเราเต็มไปหมด ก่อนที่ผมจะเห็นเหล่าลูกน้องของมันเดินย่างก้าวเข้าหาร่างหนาที่นอนหมดแรงตรงพื้น เหมือนกับเขาหมดหนทางที่จะหนีแล้ว  ถึงแม้ว่าตอนนี้ใจอยากจะหนีไปให้ไกลก็เถอะ ผมเลยรีบหันหน้าหนีภาพตรงหน้าอีกครั้งก่อนจะเดินหนีออกจากสนามบอลนั่น

ไอ้บ้าเอ๊ย! คนอยู่เยอะขนาดนี้ก็ไม่เคยคิดจะกลัวกันเลยรึไง...หรือไม่ก็กลัวกฎหมายบ้านเมืองบ้างเถอะ!

"อั่ก! ตุบ! ตับ!"  

อึก...โหดร้ายเกินไปแล้ว

ผมรีบเร่งฝีเท้าออกจากตรงนั้นให้เร็วยิ่งขึ้นจนโสตประสาทของผมไม่ได้ยินเสียงนั้นอีกถึงจะยอมหยุดเดินหนี  ผมยืนพิงผนังแล้วพักหายใจให้หายสั่นพร้อมกับนิ่งคิดกับสิ่งที่เห็น

น่ากลัว

ผมเองก็ไม่เข้าใจว่ามันจะเกี่ยวผมมาที่นี่ทำไม มาให้ผมทนนั่งดูพวกมันทำร้ายคนอื่นงั้นหรอ ทั้งๆที่มันเองก็รู้อยู่แก่ใจว่าสิ่งที่มันทำนั้นเกินกว่าที่คนเขาจะยอมรับได้ แต่พวกมันก็ยังเสือกที่จะทำ

อันธพาลจะต้องทำแบบนี้เสมอเลยรึไงกัน

"ทนไม่ได้รึไง" อยู่ๆเสียงทะเล้นก็เอ่ยถามพลางแขนล่ำจะเข้ามากักตัวผมไม่ให้ขยับหนี ผมเลยยืนนิ่งไม่ขัดขืนอะไรเพราะใจยังคงคิดหาทางหนีไม่ได้ แต่ก็ยังคงพยายามเบี่ยงหน้าหลบมันไปอีกทาง

"พูดอะไรของมึง" ผมแสร้งทำเป็นไม่รู้ ถึงแม้ว่าอีกคนจะจ้องมองเหมือนเจาะลึกเข้าไปถึงหัวใจของผม เลยทำให้ตัวผมเองนั้นไม่สามารถจะสบตามันได้แต่วินาทีเดียว แต่แล้วมือใหญ่กลับจับคางให้ผมหันไปเผชิญหน้าพร้อมกับเสียงทุ้มแข็งเอ่ยออกมาเบาๆ

"อย่าคิดว่ากูเลวเลย กูไม่อยากให้มึงคิดอย่างนั้น...แค่มึงคนเดียว" 

แค่ผมคนเดียว...งั้นหรอ

"ไอ้ถ่าน...แต่มึงกำลังทำกูกลัวนะ" กลัวไปหมดซะทุกอย่าง ทั้งเรื่องที่เกิดขึ้นและยังไม่ได้เกิด เพียงแค่คิดมันก็รู้สึกขนลุกไปถึงไหนแล้ว แล้วยิ่งมึงทำเรื่องแบบนี้โดยเอากูมายืนมองอีก พวกมึงเคยคิดไหมว่ากูยิ่งคิดว่ามึงมันเลวเกินคน

"....." แต่อีกคนกลับไม่พูดอะไรต่ออีก แถมเอาแต่มองตาผมนิ่ง ใบหน้าหล่อเองก็นิ่ง นิ่งไปซะทุกอย่าง ผมเลยทำได้แค่จิกชายเสื้อตัวเองแน่นก่อนจะเบี่ยงหน้าหนีมันไป

"ไอ้ถ่าน เสร็จแล้ว" เสียงพี่ฟองที่โผล่ขึ้นมากลางวงนั้นช่วยผมไว้ได้มาก ผมเลยดันร่างใหญ่ออกก่อนจะเดินหนีพวกมันไปที่รถ แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้ก้าวเดินถึงสามก้าว วงแขนใหญ่ก็วางทับลงมาที่ไหล่ก่อนจะดึงเข้าหาตัว ผมเองก็มองมันอย่างสงสัยแต่กลับได้รับเพียงความเฉยเมยกลับมาเท่านั้น

กูอยากรู้จริงๆว่ามึงนั้นคิดอะไรอยู่ มึงกำลังคิดอะไรถึงดูว่างเปล่าขนาดนั้น

ผมเป็นคนฉลาดในการมองคน แต่มีมันคนนี้ที่ผมมักจะหยุดอยู่ที่ใบหน้าหล่อนั่นแล้วไม่สามารถเจาะผ่านไปได้ ทั้งแววตา ท่าทาง และคำพูด  มันทำทุกอย่างเหมือนไม่จริงจังอะไร แต่กลับเป็นเรื่องจริงและรุนแรงซะทุกเรื่อย  ผมเลยไม่สามารถมองผู้ชายคนนี้ให้ทะลุได้สักครั้งเลยจริงๆ...เหมือนอย่างตอนนี้

มึงบอกว่าอย่ากลัวมึง แต่ดูสิ่งที่มึงทำสิ...กูยังจะสามารถทำแบบนั้นได้อย่างนั้นหรอ แล้วสิ่งที่มึงทำก่อนหน้านั้นล่ะ สิ่งที่มึงทำให้กูหวั่นไหว...มันยังจะเชื่อใจได้อีกไหม  ก็ในเมื่อมึงเป็นคนที่ดูห่างไกลขนาดนี้ หรือสิ่งที่ค้ำคอมึงอยู่ถึงทำให้มึงเป็น

อันธพาล

ตกลงมันคืออะไร  "ตำแหน่ง" หรือ "สันดาน"

"กูจะพามึงไปส่งที่บ้านนะ" มันเป็นคนเริ่มทำลายความเงียบในตัวรถที่เรากำลังนั่งอยู่ ผมเองก็ลืมตัวเพราะปากมันดันถามกลับแบบไม่ทันได้คิด จนอีกคนหันมามองผมแปลกๆ

"มึงจะไปไหน!"

"ไปทำธุระ" 

ธุระอะไรของมึงวะ แล้ววันนี้ธุระสับปะรังเคของมึงมันยังไม่เสร็จอีกรึไง!

"ไปทำอะไร" ผมยังคงถามเซ้าซี้น่ารำคาญใส่มัน แต่ใบหน้าหล่อกลับมองผมเพียงแค่หางตาก่อนจะเอื้อมมือมาดึงเอวผมให้เข้าไปชิดตัวเองให้มากที่สุด

"อย่าทำเสียงดุสิ มันไม่น่ารักเลยว่ะ" มันพูดติดตลกก่อนจะก้มลงมาจูบที่กะหม่อมของผมหนักๆ

"เรื่องของกู แต่ที่กูถามน่ะ ตอบด้วย!" คนอย่างมึงมันจะมีธุระสักกี่เรื่อง ไม่แก๊ง น้องมึง ก็เป็นเรื่องของผู้หญิง

จี๊ด!

เหี้ย! จี๊ดอีกและกู!

หาเรื่องตลอด!

"หึๆ" แต่มันกลับทำเพียงแค่ขำใส่พร้อมกับปล่อยผมออกจากอ้อมแขนของมัน

"ไอ้ถ่าน!"  สัด! กล้ามีความลับกับกูรึไง! เหี้ย!

"ดี! มึงไม่บอกก็ดี งั้นศุกร์นี้กูจะไปค่ายที่โรงเรียน แล้วมึงก็ไม่ต้องมาห้ามกูด้วย!" ผมแม่งหยิบเรื่องไม่เป็นเรื่องมาขู่มันมั่วไปหมดเลยครับ ตอนแรกกะหนี แต่พอเห็นมันทำท่าทำทางมีความลับนักก็รู้สึกหมั่นไส้แทน ก็อยากให้มันอารมณ์เสียบ้างที่พอผมถามอะไรก็ไม่ยอมบอกแบบนี้เนี่ย

"ไปค่าย?" มันถามผมกลับอย่างสงสัยก่อนที่มันจะหักเลี้ยวรถเข้าข้างทางในทันที

เอาแล้วไง! โมโหบ้างแล้วใช่ไหมล่ะ!

"เออ! กูจะไปค่าย!"  แม่ง! ชักเห็นลางร้ายวิบๆและกู นี่คุ้มมันจะคุ้มกันไหมวะที่ขู่ไปแบบนั้นเนี่ย

"ค่ายอะไรงั้นหรอ" คราวนี้มันหันมามองผมเต็มตัวเลยครับ ก่อนจะจับแขนผมซะแน่นพร้อมกับกัดฟันถามอย่างโหด

"กู  ถาม ว่า  ค่าย อะ ไร!"

เอื้อก!

"กูไม่บอก!" ผมทำเป็นเชิดหน้าใส่มันแต่กลับล็อกให้ผมหันกลับมาที่เดิม

"อย่ามากวนตีนกูนะครับมึง พี่ถ่านขอเตือน" 

"เออ! กูรู้เว้ยว่ามึงแม่งเลว เหี้ย! ทีมึงยังไม่บอกแล้วกูจะบอกทำเพื่อ!" นับวันผมยิ่งงี่เง่า นับวันผมยิ่งเอาแต่ใจและนับวันผมก็ยิ่งอยากรู้เกี่ยวกับมันมากกว่านี้ด้วย

แค่รู้เรื่องที่มันทำก็ยังดี เพราะอย่างน้อยมันก็อาจจะทดแทนสิ่งที่ผมไม่รู้เกี่ยวกับมันเลยสักอย่าง

"เฮ้อ...มึงนี่ดื้อจริง"

"มึงก็เอาแต่พูดคำนี้ เอาแต่ว่ากูดื้อ แล้วมึงเคยบอกอะไรกับกูไหม!"  ไม่เคยเลยสักอย่าง มึงไม่เคยพูดอะไรเกี่ยวกับมึงเลยสักครั้ง หรือมึงคิดจะให้กูบรรลุเองว่ามึงทำ ไม่ทำ คิด ไม่คิด แต่ขอโทษทีเถอะว่ะ  กูไม่ใช่อิคคิวซังนะเว้ย!

"มึงไม่เกี่ยวกับเรื่องของกู"

!!!

ไม่เกี่ยว!

จี๊ด...เจ็บ!

"เออ! ค่ายโรงเรียนนั่นแหละเว้ย!  โอ๊ย!  เหี้ย! ปล่อย กูเจ็บ!"

สัด! จะบีบหาพ่อมึงรึไง!

ผมแม่งทุบมือใหญ่ของมันที่เอาแต่บีบคางผมอยู่ตลอด แถมยังเพิ่มแรงบีบเข้าไปอีกพอผมบอกว่าค่ายอะไร แต่พอผมทุบมันอย่างแรงจนสะเทือนมาถึงแขนผม มันก็ยังนิ่ง โดยที่มือใหญ่ยังคงบีบมันแน่นเหมือนเดิม

"ขยายความดิ๊" มันถามเสียงสูงก่อนจะเหล่มองเวลาที่คอนโซนหน้ารถ เหมือนมันจะบอกกับผมเป็นนัยๆว่ามันมีเวลาเหลือเฟือที่จะนั่งรอจนกว่าผมจะพูด

"อะไรของมึงวะ ก็แค่ค่ายประจำปีที่โรงเรียนเขาจะจัดไง"  นี่มึงเริ่มทำกูหลอนอีกแล้วนะสัด

"ไปกี่วัน"

"สาม!"

"ที่ไหน"

"เขาใหญ่!"

"อืม...งั้นไปเถอะ"

"เห้ย! ไมง่ายจังอะ" ผมงงเป็นไก่ตาแตกเลยครับ ไม่เคยคิดไม่เคยฝันว่ามันจะง่ายขนาดนี้ ก็เห็นโหดดุเดือดใส่...เลยคิดว่ามันต้องอาละวาดใส่แน่  แต่นี่...จบง่ายเว่ออะ

"มึงมาบอกกูตอนนี้ก็ยังดีกว่ามึงหนีกูไปพรุ่งนี้" มันพูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่งมาก มากจนผมรู้สึกว่าอีกคนน้อยใจ แถมยังพูดชนิดที่เล่นเอาผมจุกอยู่ที่คออีก นี่รู้สึกผิดเลยนะเนี่ย

"ก็มึงไม่ถาม"  เออเอาสิมึง งี่เง่าเก่งจังนะ...ไอ้เจมส์!

"........"  สัด เงียบกริบเชียวมึง!

แล้วเราสองคนก็เงียบจนมันมาส่งถึงบ้านเลยครับ ผมก็ลงจากรถมันทันที เพราะไม่อยากจะอึดอัดกับพื้นที่หลอนตรงนั้นอีก แต่ใจมันก็คิดว่ามันจะรั้งผมไว้  แต่มันก็ไม่ ผมเลยปิดประตูกระแทกใส่หน้ามันซะเลย

ปัง!

ไปไกลๆเลยมึง!

"เจมส์" แต่ยังไม่ทันที่ผมจะเดินไปกดกริ่งบ้านให้แม่บ้านมาเปิด มันก็ลดกระจกลงมาเรียกผม  ผมเลยหันไปมองมันอย่างเซ็งๆ ทั้งๆที่ใจก็มีความหวังว่ามันจะเป็นฝ่ายง้อ

"อะไร!"

"รับโทรศัพท์กูด้วย"  นี่คือการง้อของมึงแล้วใช่มะไอ้ห่า

"ไม่รับเว้ย!" ผมยักคิ้วใส่มันอย่างกวนตีน กะทำให้มันโมโห แต่มันกลับยกยิ้มพร้อมกับส่ายหน้าใส่ผม แล้วปิดกระจกขับรถออกไปเลยครับ แบบไม่คิดจะต่อความกับผมสักนิด

"หึ"

"เหี้ยถ่าน! กลับมาให้กูด่าก่อนสัด!"

อื่ย! อารมณ์เสียว่ะ!

ผมกระฟัดกระเฟียดเตะลมใส่ไอ้รถบ้านั่นจนเหนื่อย ถึงจะยอมเดินไปกดกริ่งเรียกให้คนมาเปิดประตูก่อนจะเดินเข้าบ้าน แต่พอผมเดินเข้ามาในบ้านได้เพียงแค่สองสามก้าว ผมก็เห็นไอ้โจยืนรอผมด้วยสีหน้าสลดอยู่ที่หน้าบันได

ไอ้โจ...มึงเป็นอะไรน่ะ

"พี่เจมส์" น้องมันร้องหาผมเสียงสั่นทันทีที่เห็นผมยืนอยู่ตรงหน้า ก่อนร่างสูงกว่าจะรีบวิ่งมา กอดผมแทบจมอก ผมเองก็ยิ้มรับน้องพร้อมกับกล่าวทักทายด้วยความคิดถึง

"เป็นไงบ้างวะ" ผมตบไหล่น้องแปะๆ ทั้งๆที่หน้าของผมก็ถูกมันจับกดจมอกนั้นอยู่อย่างนั้น แถมมันยังนิ่งไม่ขยับเขยื้อนจนผมเริ่มหายใจไม่ออก ก็ยิ่งทำให้ผมต้องดันไหล่กว้างออกแทน

"โจ มึงเป็นไรป่าววะ" ผมรู้ว่ามันคงรู้สึกผิดที่เอาผมเขาไปรับเรื่องบ้าๆแทนมัน แต่เรื่องนี้...มันถูกวางไว้ตั้งแต่แรกแล้วต่างหาก ไม่ใช่ความผิดมันสักหน่อย

"มึงไม่ต้องรู้สึกผิดหรอก มันไม่ใช่ความผิดมึงสักหน่อย"

"แต่ผม...."

"ไม่ต้องพูดอะไรหรอกมึง ทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันก็แค่เรื่องขี้ๆที่พวกมันใช้มึงเป็นตัวล่อ แค่นั้นเอง" ผมตบแก้มน้องชายตัวเองเบาๆ ก่อนจะดันร่างน้องออกห่าง แต่มือใหญ่ก็ยังคว้ามือผมไว้มั่นพร้อมกับดึงผมขึ้นห้องนอนตัวเอง ผมเองก็งงแต่ก็ยังคงเดินตามน้องไป

"โจ มีไรป่าววะ" แต่พอน้องมันดันผมให้นอนลงบนเตียงมันก่อนจะตามเข้ามานอนกอดผมซะแน่น ใบหน้าหล่อของมันเองก็แนบลงมาที่หน้าอกผมพร้อมกับเอื้อมมาจับมือของผมแล้วประสานให้แน่นอีกทาง

"พี่เจมส์...ผมคิดถึงแม่"

เฮ้อ...เอาอีกแล้วนะมึง คิดถึงแม่แต่ลากกูมาเป็นตัวแทนตลอด ถึงกูจะตัวเล็กเหมือนแม่ แต่มันแทนกันได้ที่ไหนกันล่ะ

แต่ก็นะ...แทนได้ไม่ได้ผมก็ยินดีที่จะทำอยู่ดี

ผมเลยค่อยๆลูบหลังมันเบาๆเหมือนกับที่แม่ชอบทำเวลาน้องกลัว แต่พอแม่ไม่อยู่ผมก็ต้องมาทำแทน ถึงแม้มันจะโตเป็นควายขนาดนี้แล้วก็เถอะ…ก็ผมรักน้องของผมนิ

"หยุดคิด...แล้วนอนซะมึง"

"โจรักพี่เจมส์นะ"  หึ..มึงเนี่ยน้า บอกรักกันซึ่งๆหน้าแบบนี้ได้ยังไงกัน

"อืม กูก็รักมึง"

ยังไงก็รักมึง

ไม่นานเสียงลมหายใจของน้องมันก็เริ่มแผ่วเบาลงพร้อมกับค่อยๆนิ่งสงบ ผมเลยดันหัวทุยสวยสีดำให้ลงไปนอนบนหมอนดีๆก่อนจะค่อยๆเขยิบตัวลงจากเตียงช้าๆ 

เฮ้อ...นอนเป็นเด็กน้อยเชียวมึง

ผมมองหน้าน้องตัวเองอยู่อย่างนั้นจนโทรศัพท์ในกระเป๋าตัวเองสั่น เป็นสัญญาณว่าไอ้บ้านั่นมันเสร็จธุระของมันแล้ว ผมเลยหยิบมันขึ้นกดรับแล้วเอามันแนบหู

"ว่าไง" ผมรีบเดินออกจากห้องน้องแล้วเดินเข้าห้องตัวเองก่อนจะไปนั่งคุยกับมันที่ปลายเตียง 

(ทำอะไรอยู่)

เสียงมันหอบยังไงชอบกล เหมือนเหนื่อยจากอะไรมาสักอย่าง นี่มันไปทำธุระอะไรกันมาน่ะ...ถึงดูแปลกๆ

"เพิ่งเข้าห้องนอน...มึงมีไร" ผมตอบมันเสียงห้วนเหมือนไม่อยากจะคุย แต่ทั้งๆที่จริงแล้ว...ผมดีใจจะตายที่มันโทรมา

ก็มันยังเคืองอยู่อะ เคืองที่มันไม่ยอมบอกผมว่าไปทำอะไร 

(กูไปส่งต้องนานแล้วทำไมถึงเพิ่งเข้าห้องนอน มึงไปทำอะไรมา)

อยู่ๆมันก็ดุผมเฉยเลยครับ แถมยังเค้นถามซะผมเริ่มไม่กล้าเล่นลิ้นกับมันต่อ แต่ตอนนี้มันไม่ได้อยู่กับผมนี่ จะกลัวมันไปทำไม

"ทำไมต้องดุด้วยวะ!" ผมเองก็ทำเป็นขึ้นเสียงใส่มันก่อนจะกดวางสายใส่แม่งเลย มันเองก็โทรกลับมาหลายรอบแต่ผมก็ไม่รับ จนมันโทรมาอีกได้สักสิบสายก็ไม่โทรกลับมาอีกเลย

แม่ง! โทรอีกนิดก็ไม่ได้ ไอ้บื้อ!

ผมนั่งสาปแช่งไอ้ถ่านอยู่อย่างนั้นจนรู้สึกรำคาญตัวเองที่งี่เง่า เลยตัดสินใจไปอาบน้ำและกลับมาจัดกระเป๋าเตรียมไปเข้าค่าย จนเวลาผ่านไปถึงสี่ทุ่มผมก็เริ่มหาววอดใหญ่ เลยกระโดดขึ้นเตียงเตรียมจะนอน แต่ไม่ว่าผมจะข่มตาให้มันหลับเท่าไหร่ผมก็ยังรู้สึกว้าวุ่นใจแปลกๆ จนต้องกระเด้งตัวขึ้นมาสบถกับตัวเองอย่างกับคนบ้า

"โอ๊ย!  นอนสักทีดิวะ!"

เหี้ย!...รู้สึกแปลกๆว่ะ เหมือนขาดอะไรไปบางอย่าง  แต่จะว่าไป...นี่ก็เป็นคืนแรกที่ผมกับมันแยกที่นอนกัน แถมยังเป็นคืนแรกที่มันโทรมาหาผมอีก

เฮ้ย! อย่าบอกนะเว้ย ว่ามึงนอนไม่หลับพอไม่มีมันมานอนด้วยน่ะ 

บ้าไปแล้ว! ไม่มีทางหรอก ก็แค่ความเคยชิน!

แต่ถ้ามันคือความเคยชิน...แล้วทำไมมือผมถึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดโทรหามันซะงั้นล่ะ ตายและมึง...ท่าจะบ๊องแล้วมึงเนี่ย

(เจมส์!)

แต่ยังไม่ทันที่สัญญาณจะตืดถึงสองครั้ง อีกคนก็กดรับแถมทักเหมือนกำลังตื่นตระหนกที่ผมโทรหา มันเล่นเอาผมเผลอปล่อยอมยิ้มเล็กน้อยเพราะความเขิน แต่พอรู้สึกตัวก็พยายามกลั้นสุดฤทธิ์แต่มันก็ดันกลั้นไว้ไม่อยู่ สงสัยมันอาจจะเป็นเพราะผมได้ยินเสียงโหดของอีกคนเพียงแค่คำเดียวเท่านั้นเอง

อ่า...มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่นะ

(น้องเจมส์ครับ ได้ยินกูไหมครับมึง)

 ผมคงเงียบไปนานมันถึงร้องเรียกอย่างกวนตีน แต่ผมก็ขี้เกียจจะเถียงมันแล้วอะ เลยยอมที่จะคุยกับมันดีๆแบบที่ควรจะเป็นตั้งแต่แรก

"ไอ้ถ่าน...กูนอนไม่หลับ" 

(หึๆ นี่อ้อนกูหรอครับมึง)

 นี่มันเหมือนการอ้อนอย่างนั้นรึ  ใช่หรือเปล่าครับ ผมเองก็ไม่แน่ใจ แต่ก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงอยากพูดแบบนั้น มันก็เลยพูดออกไปแบบไม่ต้องคิดให้รกสมอง แต่พอปลายสายได้ยินในสิ่งที่ผมบอก มันก็ตอบอ้อมๆแอ้มๆกลับมาให้

"มั้ง"

(กู...ก็เหมือนกัน)

จริงหรอ!

"แล้วมึงไปทำอะไรมาล่ะ ถึงนอนไม่หลับน่ะ" ผมพูดไปนอนจิกหมอนตัวเองไปอย่างนั้น โดยที่ผมเองก็ไม่รู้ทำไมถึงได้คุยกับมันได้ลื่นไหลเหลือเกิน ทั้งๆที่ก่อนหน้านั้นก็แทบจะกินตีนกันไปแล้ว

(ไม่ได้ไปทำอะไร แค่ไม่มีหมอนข้าง)

หมอนข้าง?

"มึงใช้ด้วยหรอ ธรรมดาไม่เห็นมึงใช้" ตอนที่นอนกับมัน มันก็โยนหมอนข้างทิ้งไปด้วยซ้ำ แถมยังมานอนกอดผมแทนอีก แล้วทำไมหมอนข้างถึงจำเป็นสำหรับมัน

(ใช้สิ ก็กูกอดมันทุกวัน แต่วันนี้มันดันไม่อยู่บนเตียง...ข้างๆกู)

เอื้อก...คุ้นมะ นั่นมันหมายถึงผมปะ ก็เพราะมันนอนกอดผมทุกวัน

ฉ่า!

หน้าแดงอีกแล้วกู!

"ก็มึงมาส่งกูเองนะ" ผมเลยกัดมันแบบที่เขาเรียกว่าเล่นตัวมาก ก็มันดีใจยังไงไม่รู้อะ ยิ่งมันหยอดแบบนี้ผมก็ยิ่งรู้สึกดี

(ก็ไม่อยากให้อยู่ที่ห้องคนเดียว)

"ทำไม" จะว่าไปมันก็มักจะกระเตงผมไปด้วยทุกที่ที่มันไป ไม่เคยเลยสักครั้งที่จะทิ้งผมไว้ที่ห้อง จะมีก็แต่ครั้งที่มันทิ้งผมไปรับสาวตอนนั้น

(มันเป็นเรื่องของผู้ใหญ่...เด็กไม่เกี่ยว)

อีกและ!

"เหี้ยถ่าน! อยากทะเลาะกับกูอีกรึไง!!" ผมตะคอกใส่มันด้วยความหมั่นไส้ก่อนที่อีกคนจะหัวเราะใส่ผมร่า

(หึๆ)

"หัวเราะไร! อยากเจอตีนกูมากใช่มะ ห๊ะ!" นี่ถ้ามันอยู่ตรงหน้านะ พ่อจะกระโดดเตะปากขาคู่เลยมึง กวนตีนกูดีนัก

(หึๆ ไม่เจ็บคอรึไงครับน้องเจมส์ พูดเสียงดังขนาดนั้น หรือว่าน้องเจมส์กลัวกูไม่รู้ว่ามึงกำลังคิดถึงพี่ถ่านมาก) 

ยังๆ ยังจะคิดกวนตีนกูอีก!

"เจ็บไม่เจ็บก็เรื่องของกู มึงก็ไม่เกี่ยว!" 

(จุ๊ๆ ไม่เอาสิครับ อย่าอารมณ์เสีย หรือว่านี่ประจำเดือนน้องเจมส์ไม่มาหรอครับเนี่ย ถึงวีนแตกใส่พี่ถ่านตลอดเลยอะ)

ดู! ดูปากมัน!

"ไอ้เหี้ย!"

(น้องเจมส์เรียกตัวเองทำไมครับ)

อ๊าก! มึง! ไอ้ถ่าน!

"กูด่ามึงเว้ยไอ้บ้า! อย่ามากวนตีนกูนะ!" ทำไมต้องมากวนตีนกูตอนจะนอนด้วยเนี่ย แล้วแบบนี้กูจะนอนหลับไหม เหี้ย! ลางตื่นสายกูแค่เอื้อมละ

(หึๆ งั้นพอแล้วๆ พี่ถ่านพอแค่นี้ก็ได้ น้องเจมส์ก็รีบไปนอนนะครับ อ่า...แล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้พี่ถ่านไปรับมึงที่บ้านนะครับ กี่โมงดี)

มันจัดแจงชีวิตผมอีกละ แต่ก็ดี...จะได้มีคนคอยแบกกระเป๋าและไปส่งให้ด้วย 

"ตีสามครึ่ง ช้ามึงตาย!"

(หึๆ งั้นถ้าพี่ถ่านไม่ช้าล่ะ ได้รางวัลด้วยมะ)

มึงนี่ก็ยังคิดจะคอยก่อกวนประสาทกูเนอะ ท่าจะบ้าแล้วมึงน่ะ

"กินตีนกูไหมล่ะ ถ้ากินก็มา!"  ผมสวนมันกลับแทบจะทันที จนอีกคนเริ่มทนไม่ไหว ก่อนปลายสายจะเริ่มกลายมาเป็นคนดุผมบ้าง

(ชักจะไม่น่ารักใหญ่แล้วนะมึง ด่ากูได้ทุกคำสิน่า)

คิดว่ากูกลัวงั้นสิ หึ!  ถ้ามาถามว่ากลัวไหม หึ! ตอบเลย...ไม่!

"ไม่น่ารักก็ไม่ต้องมารัก กูเองก็เบื่อมึงจะตายอยู่แล้ว!"

(เบื่อ?)

"เอ่อ!" มันเลิกเสียงสูงทวนคำผมพลางเงียบรอฟัง ผมเลยเอ่อใส่มันไปเต็มๆ กะให้มันดังสะเทือนจนหูสั่น แต่ไอ้บ้านั่นกลับทิ้งประโยคเด็ดให้กับผมพร้อมกับตัดสายทิ้งทันที

(แต่...กูไม่เคยเบื่อมึงเลยสักครั้ง)

ติ๊ด!

"อะ ไอ้ถ่าน! ไอ้ถ่าน!" น้ำเสียงมันดูสลดอีกแล้ว แถมยังมาพูดใส่ผมแบบนั้นอีก เล่นเอาใจผมสั่นขวัญแขนเลยทีเดียว  

โดนโกรธอีกแล้วหรอวะ แล้วแม่งท่าทางเหมือนจะไม่ชอบใจผมมากเลยด้วยอะ...ทำไงดีล่ะทีนี้

เฮ้อ...กูแค่ประชดเองนะไอ้ถ่าน กูไม่ได้เบื่อมึงจริงๆสักหน่อย มันก็แค่ฟิลลิ่งเท่านั้นเองอะ อย่าเข้าใจผิดสิ กูใจไม่ดีเลยนะมึง

"กูจะเบื่อมึงได้ยังไงเล่า ในเมื่อมึงชอบเข้ามากวนใจกูอยู่เรื่อย"

แค่นี้กูก็เบื่อมึงไม่ลงแล้วเถอะ...ไอ้ถ่าน

 

 

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++

130416