GangsteR อันธพาลหลังห้อง

By Nooonaa 

 

"GangsteR อันธพาลหลังห้อง"

กฎข้อที่ 12

 

'น้องเจมส์ของพี่ถ่านนี่น่ารักจริงๆเลยว่ะ'

อ่า...ใครก็ได้นะ ช่วยเอามือมาเคาะกะโหลกผมสักสี่ห้าทีแล้วถามมันหน่อย ว่ามันยังปกติดีไหม

ก็ดูดิ...มันเอาแต่คิดถึงประโยคนั้นซ้ำไปซ้ำมาจนผมนั่งฟังอาจารย์ไม่รู้เรื่องเลย แถมยังมีผลต่อมุมปากผมอีก ก็มุมปากมันยิ้มจนปากจะฉีกถึงรูหูแล้วนี่สิ

เห้อ...มันคงบ้าไปแล้วแน่ๆ

วันนี้ตอนที่มันมาส่งที่โรงเรียน ก็เอาแต่ฉกหอมแก้มผมอยู่หลายรอบ จนรถที่นั่งอยู่เกือบพุ่งชนข้างทางอยู่หลายครั้ง แถมยังเหล่มามองจนผมเขินซะตัวนี่บิดเป็นเกลียวน็อต

ก็ไม่เข้าใจนะว่ามันทำเพื่ออะไร แต่มันเล่นเอาหัวใจผมสั่นๆยังไงไม่รู้

~โฉมเอย โฉมงาม อร่ามแท้ แลตะลึง...~

แต่แล้วโทรศัพท์ในกางเกงนักเรียนผมก็สั่นขึ้นมากลางวงความคิด ผมนี่สะดุ้งตัวตกใจเล็กน้อยก่อนจะรีบคว้ามันออกมาดู แล้วมันก็ยิ่งทำให้ใจผมสั่นยิ่งขึ้นไปอีกเมื่อพบว่าใครเป็นคนที่โทรมา

ฉ่า!

ไอ้ห่า! กูเพิ่งจะคิดถึงมึงไป นี่มึงก็ยังจะมาให้กูเขินกว่าเดิมอีก ไอ้บ้า!

"คนเขาเรียนหนังสืออยู่ ไม่ใครสอนให้รู้จักเวล่ำเวลาเลยรึไงถึงโทรมาน่ะหะ" ผมขึ้นเสียงด่ามันใหญ่โดยที่ปากก็เอาแต่นั่งอมยิ้มที่อีกคนโทรมา แต่แล้วทุกอย่างก็ดูจะมีคนสนใจมากขึ้นเมื่อผมเห็นสายตาหลายคู่กำลังจ้องมาทางผม

อุ่ย!

ลืมว่าอาจารย์สอนอยู่หน้าห้องว่ะ

"ขอโทษครับอาจารย์   แหะๆ" ผมรีบยกมือขอโทษท่านก่อนจะเดินออกไปคุยโทรศัพท์ที่หน้าห้อง 

(มึงปล่อยไก่ในห้องรึไง หึๆ)

หือ...ดูปากมันดิ

"เรื่องของกู! แล้วมึงมีไร ถึงโทรหากูเนี่ย"

(วันนี้กูไม่ไปรับนะ)

ว่าอะไรนะ!

"สัดถ่าน! มึงจะทิ้งกูแล้วไปรับผู้หญิงที่ไหนอีกล่ะสัด!" ไอ้พวกเจ้าพ่อนี่คอนเซ็ปนี้ตลอดเลยปะ ไอ้พวกเลว เจ้าชู้ และบ้ากามเนี่ย ผมจะได้จำไว้ให้ขึ้นสมอง

อื่ย! แค่คิดแล้วอารมณ์มันก็ขึ้นว่ะ!

(หึๆ หึงกูได้น่าฟัดอีกแล้วนะครับน้องเจมส์ หึๆ)

อ๊าก! 

"ใครหึงมึงไอ้ห่า! พูดงี้มาต่อยกันเถอะมา!" อย่าหลงตัวเองให้มาก มึงก็แค่อันธพาลขี้หมาที่กูเผลอเหยียบแล้วสลัดไม่หลุดเท่านั้นเว้ย

ได้โปรด....อย่า หลง ตัว เอง!

(หึๆ อย่าอารมณ์เสียสิครับมึง กูยังพูดไม่จบเลย)

"อ่าว...แล้วทำไมไม่พูด ต้องรอให้กูด่าให้ครบหลักสูตรก่อนรึไงถึงจะพูดน่ะ" ทำไมมึงชอบกวนประสาทกูนักวะ

(ได้ฟังเสียงน้องเจมส์ด่ากูแล้วมันมีความสุขไงไม่รู้นี่หว่า พอฟังแล้วอยากจับมึงมาฟัดให้หายหมั่นเขี้ยว)

อึก!

ฉ่า!

หน้า หน้าผมร้อนฉึ่งอีกแล้ว

"พอๆ หยุดๆ ไหลไปเรื่อยแล้วมึง ไหนบอกธุระมึงมาสิ ที่จะไม่มารับกูเนี่ย" ก็ทุกวันมันต้องมาค่อยรับคอยส่งผม  ไม่ว่าผมจำทำอะไรหรือนานเท่าไหร่มันก็จะมารอรับ แต่นี่อะไร...จู่ๆมันก็จะไม่มารับ มันเลยรู้สึกโหวงๆยังไงก็ไม่รู้

(กูติดงานที่มหาลัย เดี๋ยวกูให้เพื่อนไปรับมึงที่โรงเรียนแล้วมาหากูที่นี่ ถ้าเลิกแล้วก็รีบออกมาเลยนะ อย่าเถลไถลรู้ไหม)

มันสั่งผมเหมือนเป็นห่วงผมยังไงก็ไม่รู้ ยิ่งน้ำเสียงมันก็ตอกย้ำในความรู้สึกผมว่าใช่ มันเลยทำให้ผมผมยอมรับในสิ่งที่มันสั่งได้โดยง่าย

"อืม"

(มาแล้วขอหอมทีหนึ่งนะ)

!!!

"จะบ้ารึไง! อย่ามาพูดหมาๆกับกูนะไอ้สัด! "  ใครจะให้มึงหอม  ฝันไปสักล้านรอบก็ไม่มีวันเว้ย

(งั้นก็คอยดูนะครับ)

"ไอ้เวร! "

(หึๆ พี่ถ่านต้องไปแล้ว)

จะไปไหนก็ไปเถอะปะ

"เออ...แล้วเจอกัน"

(หึๆ แล้วเจอกันครับ น้องเจมส์ของพี่ถ่าน)

ติ๊ด

ตึกตักๆ ตึกตักๆ

ดะ เดี๋ยว เดี๋ยว! ไอ้ห่า! มึงจะเต้นแรงแบบนี้จนวายตายเลยไหมไอ้หัวใจบ้า

ตึกตักๆ

โอ๊ย!  พอเว้ย!

พออีกคนว่างสายไป ผมก็รีบเอามือไปกดหัวใจไม่ให้มันเต้นแรงไปมากกว่านี้ ก่อนที่จะมีใครบางคนเข้าทักผมอยู่ด้านข้าง เหมือนกับว่ามันได้ยินบทสนทนาอะไรไม่มากก็น้อย

"มึงปิดอะไรกูรึป่าววะไอ้เจมส์"

!!!

ไอ้เฮียร์!

ผมนี่หันไปตามเสียงในทันทีก่อนจะถอยหลังกู่เมื่อสมองมันพิจารณาว่าน้ำเสียงแบบนี้...มันกำลังสงสัยอะไรผมแน่

"เปล่า กูจะปิดอะไรมึงล่ะ" ผมปฏิเสธออกไปคำโตก่อนที่ร่างสูงจะค่อยๆก้าวตามผมมาช้าๆจนผมไร้ทางหนี

"อย่ามาปิดกู ทั้งเรื่องของไอ้ฝุ่นที่มึงค่อยกันท่า แล้วยังมีใครก็ไม่รู้มารับมาส่งมึงทุกวัน ยิ่งตอนกลางคืนถ้ากูโทรหา ก็มีใครไม่รู้มารับสายแทนมึงอีก แล้วอย่างนี้มึงยังจะบอกว่าไม่มีอะไรอีกรึไง" หือ...รัวใส่หน้ากูจังเลยว่ะ แต่เดี๋ยวนะ ที่มันบอกว่ามีคนอื่นมารับสายนี่หมายความว่าไง โทรศัพท์ก็อยู่กับผมตลอดเวลานะ แล้วทำไมผมถึงไม่รู้ว่ามีคนโทรมา

"เดี๋ยวนะมึง!" พอคิดว่ามันแปลกๆผมก็รีบเปิดดูโทรศัพท์ตัวเองในทันที ก่อนจะค้นหาในสิ่งที่ตัวเองคิด ก่อนจะพบอะไรบางอย่างที่ตัวผมเองก็ไม่เคยรู้

ไอ้สัดผงถ่าน...มึงกล้าตั้งโอนสายไปหามึงขนาดนี้เลยหรอวะ!

ชักจะเกินไปแล้วนะเว้ย!

ควันนี่แทบออกหูเลยครับ ยิ่งคิดว่าถ้าพี่วิจิร์โทรหาผมแล้วมันเป็นคนรับสายนี่ก็ยิ่งทำให้ผมโกรธ ถึงได้ว่าพี่เขาถึงส่งข้อความต่อว่าเหมือนน้อยใจผมอยู่หลายฉบับ ที่แท้กูก็โดนสวมเขา

ฝากไว้ก่อนเถอะมึง!

"ไอ้เจมส์ มึงเป็นห่าไรวะ แล้วที่กูถามอะ จะตอบไม่ตอบ" ร่างสูงที่ผมคุ้นเคยตั้งแต่เล็กก็เอ่ยถามผมอีก ผมเลยถอนหายใจออกยาวก่อนจะตอบอย่างช่วยไม่ได้

"น้ากูเอง แม่เขาให้มาดูแลกูกับน้องน่ะ" 

กูขอโทษ ขอโกหกมึงหนึ่งครั้งนะเพื่อน

"งั้นก็แล้วไป" ร่างสูงพูดแค่นั้นก่อนจะเดินกลับเข้าไปในห้องแบบเดิม สงสัยมันจะลืมอีกคำถามเกี่ยวกับผงฝุ่น ผมเลยรีบเดินหนีมันไปอีกทางไปที่หน้าโรงเรียนก่อนที่มันจะตามมาถามผมได้อีกครั้ง

เหนื่อยเหมือนกันนะเนี่ยเวลาต้องโกหกอะไรแบบนี้

แต่แล้วผมกลับรู้สึกถึงความผิดปกติบางอย่างรอบตัวอีกครั้ง มันแปลกๆยังไงก็ไม่รู้ เหมือนกับว่ามีใครบางคนกำลังจ้องมา ผมเลยกวาดสายตามองไปรอบๆแต่ก็ไม่พบใครเลย 

สงสัยจะระแวงมากไป

เอ๊ะ!

อีกแล้ว!

ผมหันกลับไปทางเดิมอีกครั้งแต่ก็ว่างเปล่าแบบเดิม นี่ผมชักหลอนๆแล้วนะ 

"น้องเจมส์ครับ"

เห้ย!

ผมสะดุ้งตัวโหยงทันทีที่มีฝ่ามือหนาสะกิดเข้าที่แขนผม แต่พอเห็นว่าเป็นใครผมก็ค่อยเบาใจลงหน่อย

"ทำไมมาเงียบๆวะ" ผมตบไหล่ไอ้พี่ฟองไปเบาๆก่อนจะหายใจออกอย่างโล่งอก พี่มันก็ขำเล็กน้อยที่ผมดูตื่นตกใจ ก่อนจะรีบดันหลังให้เดินไปที่รถตัวเอง

"พี่ว่าเรารีบไปกันเถอะ" 

"เห้ย อะไรกันวะ จะรีบไปไหน" มือหนาพยายามดันผมจนขึ้นรถเหมือนต้องการที่จะไปจากตรงนี้เร็วๆ ก่อนจะรีบสตาร์ทและออกตัวทันที

"อะไรกันวะ พวกมึงนี่แปลกๆ  แล้วจะรีบไปไหนเนี่ย"

"ไอ้ถ่านมันเร่งให้พี่พาน้องเจมส์ไปส่งน่ะ ถ้าช้าเดี๋ยวมันหักคอพี่ฟองตาย" อะไรจะกลัวมันขนาดนั้น คนอย่างมันดูจากสภาพแล้ว...ไม่น่าทำเพื่อนนะ แต่ผมก็เลือกที่จะไม่ถามอะไรต่อ โดยที่อีกคนก็ยังดูมีท่าทางแปลกๆเหมือนรนรานที่จะหนีออกมาจากตรงนั้น ก่อนที่พี่มันจะยื่นโทรศัพท์มาทางผมทันทีที่เราสองคนออกมาได้ไกลพอสมควร

"บอกมันหน่อยสิ ว่านายอยู่กับพี่แล้ว" ผมมองหน้าจอที่มีชื่อไอ้ถ่านหรา แล้วรับมากดโทรออก แต่พอปลายสายมันรับเพียงเท่านั้น ผมก็จับอารมณ์ของความโล่งอกของปลายสายได้ได้ในทันที

(มึงอยู่กับไอ้ฟองแล้วใช่ไหม!)

อะไรกันวะ เป็นบ้าอะไรกันไปหมด

"อืม"

(เห้อ...งั้นรีบมาละกัน  แล้วเดี๋ยวขอคุยกับไอ้ฟองด้วย) มันถอนหายใจออกยาวก่อนจะขอคุยกับคนข้างๆ ผมเลยยื่นโทรศัพท์คืนให้อีกคน พี่มันเองก็รับมาก่อนจะเอาแนบหูทันที 

"ว่าไง..."

(.........) พวกมันสองคนคุยกันเล็กน้อยก่อนที่หางตาของไอ้พี่ฟองจะเหล่มาทางผม

คุยอะไรกันวะ แล้วทำไมไอ้พี่ฟองถึงต้องหันมามองกูด้วยเนี่ย

"เออ กูรู้แล้วน่า หวงจริง หวงจังเลยนะมึง  ถ้าหวงมากก็มารับเอง!"

ติ๊ด

มือหนากดวางสายทันทีหลังจากบ่นใส่อีกคนได้ แต่สิ่งที่ผมได้ยินกลับทำให้แก้มผมเริ่มร้อนมากขึ้นก่อนที่ไอ้พี่ฟองจะบ่นกระปอดกระแปดใส่ผมอีกครั้ง

"น่าเบื่อมันมาก ถ้าไปถึงนะน้องเจมส์ ช่วยจับหัวมันแล้วเขย่าแรงๆสักที แล้วช่วยถามมันด้วยว่า มึงจะหวงอะไรนักหนา!"

ฉ่า!

"มึงพูดไรวะ ใครหวงใคร!" ไอ้พี่ฟองฟอด! พูดอะไรหัดเกรงใจหัวใจกูด้วย!

"ก็ดูมันดิ นี่ถ้ามหาลัยจะไม่แพ้จริงๆ มันคงไม่ลงแข่งให้หรอก"

หมายถึงว่า...ใกล้จะแพ้แล้ว มันถึงยอมลงให้อย่างนั้นหรอ

"มันแข่งอะไรหรอ"

"แข่งบาสไง ที่จริงมันมีแข่งบาสของมหาลัยตลอดอาทิตย์ แต่แม่งมัวแต่จะไปรับไปส่งน้องเจมส์ ไม่ยอมไปแข่งบาส จนแพ้ไปตั้งแต่เซตแรกและ"

อ่า...จริงหรอ

มึงแม่ง...ก็น่ารักดีนี่หว่า

"ถ้าไปถึงก็ช่วยไปเชียร์ให้มันชนะสักรายการหน่อยเถอะว่ะ อายชาวบ้านเขา ไอ้พวกนี้แม่งก็ดีจริง แค่ไอ้ถ่านไม่อยู่ก็แพ้หมด เดี๋ยวพ่อจับเด็กในแก๊งเข้าชมรมเองเลยมึง!"

โห กูว่า...ถ้ามึงเอาลูกน้องเขาชมรมหมด คงไม่แข่งบาสแล้วล่ะ กูพนันเลย...พวกมึงคงต่อยแข่งกันอย่างเดียว

"เห้ยๆ มึงบ่นมากไปปะ" ยิ่งฟังยิ่งรำคาญ มันบ่นไปไกลและ ผมเลยต้องเบรกไว้กลางทาง ไม่งั้นผมว่าพี่มันบ่นไปถึงเชียงใหม่แน่ 

"โหน้องเจมส์ ให้พี่บ่นบ้างเถอะ นี่พี่เก็บกดกับมันมานานแล้วอะ"

"แล้วเกี่ยวไรกับกูวะ"

"เกี่ยวดิ ก็เพราะนายนั่นแหละที่ทำให้ไอ้ถ่านดูโหดน้อยลง"  นี่ขนาดโหดน้อยลงนะ กูก็ยังขี้แตกทุกครั้งที่มันขึ้นเถอะ ตกลงกูจะเชื่อมึงดีไหมเนี่ย

"ยังไงที่เรียกว่าโหดน้อยลง  มันก็ดูเหี้ยและโหดเหมือนเดิม"

"เมื่อก่อนมันเคยปล่อยให้หลุดมือที่ไหนล่ะ  แต่พอนายอยู่...มันมักจะรีบปล่อยให้มันไปไกล  เพราะกลัวนายจะกลัวกับสิ่งที่มันจะทำ" 

จริงหรอ...คนเลวๆอย่างมันเนี่ยนะที่จะทำเพื่อผม

"พอๆ กูไม่อยากคุยกับมึงและ" ผมเลยตัดบทที่จะพูดต่อเพราะไม่อยากจะฟังคำเลอะเลือนพวกมัน ก่อนที่ไอ้พี่ฟองจะเทียบท่าจอดเข้าข้างทาง แต่พอจอดได้...ประตูรถด้านผมก็ถูกเปิดออกพร้อมกับมือใหญ่ที่ตรงเข้ามาดึงผมให้ลงมา

"อ๊ะ!...ไอ้ถ่าน"

"โหยๆ น้อยๆหน่อยมึงไอ้ถ่าน มึงจะอะไรขนาดนั้นวะ" พอไอ้พี่ฟองเห็นก็ด่าอีกคนใหญ่ แต่ไอ้คนถูกด่าก็ดูไม่ใส่ใจอะไร เพราะมันเอาแต่สวมเสื้อคลุมตัวใหญ่โคร่งให้ผมอย่างเดียว ผมเลยหันไปมองมันตรงๆก็พบว่าร่างสูงใหญ่ของมันอยู่ในชุดนักบาสตัวใหญ่ที่ทำให้มันดูใหญ่กว่าเดิม แถมยังเท่ขึ้นด้วย

ดูไม่เหมือนเดิมเลย...ถึงสันดานจะยังเลวอยู่ก็เถะ  แต่ตอนนี้อากาศมันร้อนนะ  แล้วจะให้ผมใส่ทำไมเนี่ย

"มันร้อนอะมึง" ถึงปากจะบ่นแต่ก็ยอมให้มันรูดซิบจนถึงคอ จนตอนนี้เหมือนผมใส่ชุดเดรสยังไงอย่างนั้น

"ทนหน่อยนะ เดี๋ยวเข้าไปก็เป็นห้องแอร์แล้ว" มันไม่พูดเปล่า แต่กลับก้มลงมาจูบที่ปากผมเบาๆด้วย

อ่า...ทำอะไรเนี่ย

"สัด! กูบอกว่าห้ามทำอะไรหวานๆข้างนอกไงวะ เหี้ย! เข้าสนามไปเลยมึง!" อยู่ๆไอ้พี่ฟองก็ขึ้น แถมยังตวาดใส่พวกเราซะหน้าชา ไอ้ถ่านก็ไม่ว่าอะไรแต่กลับเข้ามาโอบเอวผมไว้แล้วพาเข้าไปข้างใน

"ไอ้สัด! กูบอกว่าอย่าทำ! เดี๋ยวเด็กก็ไม่เคารพมึงหรอกสัด!"

โอ๊ย! อะไรของมึงวะ!

"อย่าไปสนใจเลย รีบเข้าข้างในเถอะ แดดมันร้อน" แล้วพวกเราก็ทิ้งหมาบ้าไว้ข้างหลังเลยครับ มันก็โวยวายใหญ่ แต่ก็ไม่สนใจเลยสักนิด ผมก็พยักหน้ารับก่อนที่มันจะใช้มือใหญ่ๆของมันเองมาบังแดดตรงหน้าผมให้ ผมก็นิ่งเลยดิ แต่ก็ยังทำใจแข็งเดินตามมันไปเฉยๆ จนเรามาถึงข้างในที่ดูเหมือนกำลังมีการแข่งอยู่ มันก็พาไปนั่งในดงลูกน้องมันแบบเดิม

"นั่งรอเดี๋ยวนะมึง เดี๋ยวกูจะรีบจบเกม" มันพูดเหมือนเป็นเรื่องง่าย ก่อนที่เจ้าตัวจะผละออกไปที่สนามแข่ง ผมก็มองตามอย่างไม่ค่อยเข้าใจจนมันตะโกนสั่งเพื่อนร่วมทีมเท่านั้นและ เข้าใจเลยทีเดียว

"ทิ้งห่างสิบแต้ม ปฏิบัติ!!"

"โอ๊ต!" เสียงขานรับนับสิบจากตัวจริงและตัวสำรองนั้นดังสนั่นสนาม จนมันไม่เหมือนคำสั่งแต่เหมือนคำขู่ยังไงอย่างนั้น ทำให้เสียงมันเรียกความสนใจของทุกคนในที่นั้นได้เป็นอย่างดี ก่อนที่นักกีฬาจะวิ่งลงสนามอย่างรวดเร็ว พร้อมกับเสียงเชียร์จากสาวๆที่เป็นแฟนคลับไอ้ถ่านเกือบหกสิบเปอร์เซ็นต์

หืม...ปลื้มใจเลยสิมึง!

แต่ผมทำเป็นไม่ใส่ใจทั้งๆที่ตีนของผมนี่คันจนกระตุกไปแล้ว แต่ก็ต้องมองเลยไปก่อนจะหันไปดูที่ป้ายคะแนน ก็พบว่าคะแนนมันทิ้งห่างจากคู่อยู่สิบสองคะแนน ดูเหมือนจะมีความหวังที่จะชนะ แต่เพียงแค่พริบตาเดียวที่การแข่งขันในช่วงที่สามเริ่มขึ้น คู่แข่งของพวกมันก็ตีจนเกือบเสมอได้ ไอ้ถ่านดูหัวเสียมากที่ถูกตีเสมอ จนสุดท้ายมันเลยตามแย่งบอลและชู๊ตในระยะคะแนนสามแต้มรวดตลอด จนมันสามารถทิ้งห่างสิบคะแนนอย่างที่มันพูดได้จริง

"น้องเจมส์ๆ ช่วยพวกเราด้วย!" อยู่ๆเสียงหวาดกลัวก็เรียกผมอย่างร้อนรน ก่อนที่จะมีร่างสูงชะรูดทรุดตัวลงคุกเข่าต่อหน้าผม ผมเองก็ตกใจไม่น้อยเลยรีบดึงพวกพี่มันขึ้นมา

"มีไรพี่ คุกเข่าไมวะ" อย่าทำให้กูหลอนดิวะ พวกพี่มีไรก็พูดออกมา อย่ามาทำท่าให้กูเครียดตามนะเว้ย

"น้องเจมส์ๆ น้องเจมส์ช่วยไปดักพี่ถ่านให้พวกพี่หน่อยสิครับ"

ดัก?

"หึ พวกมึงทำแต้มไม่ได้เลยมาขอให้น้องมันช่วยงั้นสิ กลัวโดนไอ้ถ่านยำตีนรึไง" เสียงไอ้พี่ฟองที่เพิ่งเดินเข้ามานั่งก็ช่วยไขข้อสงสัยให้ ผมเลยรีบหันไปมองไอ้ถ่านที่ยืนหอบอยู่กลางสนามก็เริ่มเห็นใจ ก็เล่นทำคะแนนอยู่คนเดียว...คงจะโมโหน่าดู

"ผมยอมรับนะพี่ฟอง แต่ฝั่งนั้นมันเก่งจริงๆนะพี่ พวกผมสู้ไม่ไหวหรอกถ้าพี่ถ่านไม่ลงแข่งวันนี้อะ" ดูพวกมันพูดดิครับ พูดออกมาได้ว่าสู้ไม่ไหว พวกมึงได้ลองรึยังถึงพูดแบบนั้นน่ะ แล้วถ้ามันเก่งจริง...ไอ้ถ่านกูคงทิ้งห่างไม่ได้ไกลขนาดนี้หรอก

อ่อน!

เห้ย! เดี๋ยวนะ! 

'ไอ้ถ่านกู' อย่างนั้นหรอ!

อ๊าก! นี่ผมคิดอะไรไปเนี่ย

พอ!

"เออๆ เดี๋ยวจะลองดูละกัน ถ้าไม่ได้ไงห้ามมาว่ากันนะ" ผมรับคำอย่างช่วยไม่ได้ แต่ดูพวกพี่มันดีใจกันใหญ่ ผมเลยเดินไปหาไอ้พี่ฟองก่อนจะหยิบน้ำแร่และผ้าเย็นมาผืน แล้วค่อยเดินลงไปรออีกคนที่สนาม 

ไม่กี่นาทีเสียงนกหวีดก็ดังขึ้นเป็นสัญญาณบอกหมดแข่งเวลาในช่วงที่สาม ร่างสูงเองก็เดินปาดเหงื่อออกมาจากสนามก่อนจะหันขึ้นไปมองบนอัฒจันทร์ที่ผมเคยนั่งเมื่อกี้ แต่พอมันไม่เห็นผม  ใบหน้าที่เหนื่อยอ่อนนั่นก็ดูหงุดหงิดขึ้นมาทันที ผมเลยรีบเรียกมันก่อนที่อีกคนจะอารมณ์เสียมากกว่าเดิม

"ไอ้ถ่าน กูอยู่นี่" ทันทีที่มันได้ยินเสียงเรียก ตาคมดุก็กวาดมองหาตามเสียงผมจนเจอ ก่อนที่ขายาวๆจะรีบก้าวมาทางผมทันที  พร้อมกับที่ใบหน้าหล่อนั้นดูคลายกังวลลงอย่างเห็นได้ชัด

"ทำไมมาอยู่ตรงนี้ กูตกใจแทบแย่ที่ไม่เห็นมึงน่ะ" ใบหน้าหล่อที่เต็มไปด้วยเหงื่อดูกังวลอย่างที่ปากมันพูดจริง ผมเห็นก็รู้สึกดี แต่ก็แสร้งทำเป็นยื่นขวดน้ำแร่ให้มันดื่ม พร้อมกับเอาผ้าเย็นยื่นให้มันอีกที แต่มันกลับไม่ยอมรับผ้าเย็นไปพร้อมกับพูดเสียงยียวนใส่แทน

"เช็ดให้หน่อย" มันไม่บอกเปล่าแต่ดันยื่นหน้าเข้ามาใกล้ผม พลางอมยิ้มใส่ซะผมรู้สึกเขินยังไงก็ไม่รู้

"เช็ดเองดิวะ" ผมเบี่ยงหน้าไปอีกทางก่อนจะพยายามกลั้นยิ้มไว้สุดฤทธิ์ แต่อีกคนกลับคว้ามือผมไว้มั่นแล้วก้มหน้าลงมาเช็ดเหงื่อทั้งๆที่ผ้ายังอยู่ในมือผม

"อะ ไอ้ถ่าน!"

"ไม่ต้องเขินหรอกน่า ใครๆเขาก็รู้ว่ามึงน่ะเด็กกู"

ดู ดูมันพูดดิ แล้วยังอมยิ้มกริ่มใส่ผมอีก!

"สัดถ่าน! เช็ดเองเลยมึง!" ผมเลยผลักอกมันอย่างแรงพร้อมกับดึงมือตัวเองกลับ ก่อนจะยัดผ้าใส่มือมันด้วย อีกคนก็เอาแต่ยืนยิ้มไม่ว่าอะไรจนผมรู้สึกหมั่นไส้

"ยิ้มอยู่นั่นแหละ รีบกลับไปแข่งไป รำคาญลูกตาจริง" ผมทำเป็นไล่เพราะต้องการปิดบังความรู้สึกเขินของตัวเอง ก่อนที่มันจะก้มลงมาหอมแก้มผมเบาๆโดยมีเสียงวี๊ดว๊ายจากสาวๆข้างสนาม ที่กำลังลงคำสาปแช่งใส่ไม่ยั้ง ผมเลยรีบเดินห่างออกมาก่อนจะวิ่งขึ้นไปหาไอ้พี่ฟองที่มองพวกเราอยู่

"เห้อ...หาเรื่องให้กูอีกแล้วไงมึง" พี่มันบ่นกระปอดกระแปดจนผมรู้สึกเขิน ผมเลยเลือกที่จะนั่งเงียบไปพูดอะไรต่อจนการแข่งขันจบลง

ปี๊ดดด

เสียงเป่านกหวีดยาวเป็นสัญญาณว่าเกมนี้ได้จบลงแล้ว โดยที่มีพวกไอ้ถ่านกระโดดโลดเต้นดีใจอยู่ที่สนามกันใหญ่ แต่หัวหน้าทีมกลับเดินขึ้นมาทางพวกเราด้วยท่าทีเหนื่อยอ่อน ก่อนที่ร่างสูงจะล้มตัวลงนอนพาดยาวไปตามอัฒจันทร์โดยที่เอาหัวที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อมาหนุนตักผมเฉย

"เห้อ...เหนื่อยสัดๆเลยว่ะ" เสียงมันดูแหบเพราะเอาแต่หายใจเข้าปอดถี่ ผมเองก็ทำได้แค่นั่งตัวแข็งมองใบหน้าหล่อที่หลับตาพริ้มเท่านั้น ก่อนที่ไอ้พี่ฟองจะยื่นผ้าเย็นมาให้ผมอีกครั้ง

"เช็ดให้มันหน่อยสิ...มันอุตส่าห์อ้อนขนาดนี้แล้ว"

นี่มันกำลังอ้อนผมอย่างนั้นหรอ...มันเป็นไผได้ได้ยังไงกัน

ผมเลยรับมันมาพร้อมกับค่อยๆซับเหงื่อที่เต็มใบหน้าหล่อจนดูดีขึ้น มันเองก็ลืมตาขึ้นมามองจนผมรู้สึกเขิน แต่ก็ยังเช็ดจนเสร็จ ก่อนที่มันจะพลิกตัวตะแคงข้างแล้วเอาหน้าหล่อๆของมันมาซุกเข้าที่ผมท้อง โดยที่แขนแกร่งก็ยกขึ้นมากอดเอวผมแน่น

เออ...เอาไงต่อดีล่ะ ตอนนี้...ผมควรจะดันมันออกแล้วด่าซ้ำดีมะ

แบบ...เล่นตัวอะ

แต่ช่างมันเถอะ...มันคงเหนื่อย ปล่อยมันไปสักวันละกัน

ผมเลยเลือกที่จะนั่งนิ่งปล่อยให้มันนอนหนุนตักอยู่อย่างนั้น จนผมได้ยินเสียงหายใจเริ่มแผ่วเบาลงเพราะอีกคนคงเผลอหลับเป็นแน่ แต่ตอนนี้คนในสนามก็เริ่มน้อยลงแล้ว ยิ่งไอ้พี่ฟองเองก็คงจะเบื่อเลยบอกกับผมว่าจะกลับบ้าน แต่ยังมิวายใจดีไล่แฟนคลับไอ้ถ่านที่ยืนสาปแช่งผมอยู่ด้านล่างให้ด้วย ผมเลยต้องอยู่กับมันเพียงสองคนในสนาม

นี่มันเหนื่อยจนหลับลึกขนาดนี้เลยหรอเนี่ย

แต่จะว่าไป...เวลามึงเป็นแบบนี้ ก็ดูใจดีเหมือนกันนะเนี่ย

ผมค่อยๆเกลี่ยผมที่หล่นลงมาเพราะเหงื่อทำให้เจลเซตผมของมันอ่อนตัวลงให้ไปทัดที่หู จนตอนนี้ผมเห็นดวงตาคมที่มักจะเจ้าเล่ห์กับผมอยู่เสมอนั้นกำลังปิดสนิท แต่พอผมเห็นแบบนั้นก็อดใจไม่ได้ที่จะหยุดมอง

เห้อ...มึงนี่เหมือนอันธพาลในคราบเทพบุตรจริงๆเลยไอ้ถ่าน ยิ่งอันธพาลแม่งเชื่อใจไม่ค่อยได้ กูก็ต้องทำใจด้วยป่าววะ แล้วกูจะต้องทำยังไงดีเนี่ย ในเมื่อตอนนี้กูคิดว่า...หัวใจมันเริ่มรู้สึกแปลกๆกับมึงแล้วแน่q

แล้วแบบนี้...หัวใจของกูจะโดนอันธพาลมันฉีกเป็นชิ้นๆจนแตกสลายมั้ยวะ 

ก็ในเมื่ออันธพาล...มันไม่มีหัวใจ

 

 

++++++++++++++++++++++++++++++++