The magic magic

              หลังจากที่ฉันได้ไปหาแม่ของฉันที่สุสานเสร็จแล้วก็เดินตรงไปที่บ้านฉัน
              ณ บ้านมิเรีย
              "ลูซิเฟอร์"มิเซียทักลูซิเฟอร์ที่กำลังมองไปที่เตาผิง
              "หืม? มีอะไรหรอ?"ลูซิเฟอร์ถามมิเซีย
              "เรามาเล่นไล่จับกันมะ?"มิเซียชวนลูซิเฟอร์เล่นไล่จับ
              "ได้สิ ถ้าเธอต้องการ"หลังจากนั้นมิเซียกับลูซิเฟอร์ก็วิ่งเล่นกันที่หลังบ้านฉัน แล้วจากนั้น
คาเซียก็เอ่ยขึ้นมาว่า
              "ฉันเริ่มเบื่อที่นี่แล้วสิ เราไปเดินเล่นกันหน่อยมั้ย?"เขาถามฉันพลางมองมาที่ฉันอย่าง
อ้อนวอน
              "ได้สิ ฉันก็เริ่มเบื่อแล้วเหมือนกัน"ฉันตอบเสียงแข็งแล้วฉันก็เดินไปบอกกับมิเซียที่กำลัง
เล่นอยู่หลังบ้านฉันอย่างสนุกสนาน
              "มิเซีย!"ฉันตะโกนเรียกมิเซียให้มาหา
              "มีอะไรหรอคะ?"มิเซียถามด้วยความสงสัย
              "พี่จะไปเดินกับพี่คาเซียหน่อยนะ มิเซียอยากจะไปรึเปล่า?"ฉันถามมิเซียพลางมองไป
ที่ลูซิเฟอร์
              "ไม่ไปหรอกค่ะ หนูจะเป็นคนเฝ้าบ้านให้พี่เองค่ะ เนอะลูซิเฟอร์"เธอพูดเสร็จก็หันไปหา
ลูซิเฟอร์
              "เชื่อใจได้เลย มิเซียจะไม่ทำให้คุณผิดหวัง"เขาพูดพลางสะบัดขนหนึ่งที
              "งั้นพี่จะไปเดินเล่นนะ เดี๋ยวพี่กลับมานะ"ฉันพูดเสร็จก็ปิดประตูหลังบ้านอย่างช้าๆแล้วก็
เดินไปเรียกคาเซียที่ดพลังมองไปที่รูปแม่ของฉัน
              "แม่เธอนี่สวยเหมือนเธอไม่มีผิดเลยนะเนี่ย"คาเซียพูดพลางมองไปที่รูปแม่ของฉัน
อย่างเอ็นดู
                                
              "แม่ฉันหน่ะ เสียชีวิตไปตั้งแต่เมื่อห้าปีก่อนเพราะว่าเธอเกิดอุบัติเหตุเมื่อฉันอายุสิบสอง
ปี แล้วพ่อฉันก็หนีไปอยู่กับคนใหม่ก่อนที่เธอจะเกิดอุบัติเหตุซะก่อน"ฉันพูดพลางใช้มือลูบรูปแม่ฉัน
เบาๆแล้วก็หันไปหาคาเซีย
              "ฉันเสียใจด้วยนะ"คาเซียพูดพลางจับบ่าฉันเบาๆ
              "อืม แต่ก็ไม่เป็นไรหรอกฉันดูแลตัวเองได้"ฉันพูดปลอบใจตัวเอง
              หลังจากนั้นคาเซียก็เดินไปเปิดประตูให้ฉันเดินก่อนเป็นคนแรก แล้วฉันก็เดินออกจาก
บ้านไปพร้อมกับคาเซีย
              "บางทีนายก็ไม่ต้องเปิดประตูให้ฉันก็ได้นะ"ฉันพูดพลางมองไปที่เขาแล้วก็ส่งยิ้มให้เขา
เล็กน้อย ทำให้หน้าของเขาแดงรื่อ
              "อะ...อื้ม"เขาตอบตะกุกตะกัก
              "ฮ่ะๆ นายนี่ตลกชะมัด"ฉันพูดพร้อมกับหัวเราะเบาๆ แล้วฉันก็เดินหนีเขาเล่นๆ
              "เดี๋ยวสิ! รอผมด้วย!"เขาตะโกนเรียกหาฉัน
              หลังจากที่ฉันได้เดินเที่ยวกับคาเซียสนุกสนานมากๆจนมำให้ฉันเริ่ม'ชอบ'ในตัวที่เขา
เป็นแล้วเขาเป็นคนที่ตลกและชอบสันหาเรื่องมาเล่าให้ฉันฟังตลอดในการเดินครั้งนี้
              เขาเป็นคนที่ช่วยทำให้ฉันกลับมาเป็นคนเดิมอีกครั้ง...
              แต่ว่ามันก็คงจบได้เท่านี้...
              เพราะว่า....
              หลังจากที่ฉันเดินเล่นกับคาเซียไปได้ซักพักเขาก็พูดขึ้นมาว่า
              "ถ้าผมได้เจอคุณตั้งแต่แรกก็ดีหน่ะ ผมจะได้อยู่กับคุณนานๆจนชั่วชีวิตเลยหล่ะ"เขาพูด
พลางใช้สายที่ยั่วยวนใส่ฉัน 
              "งั้นหรอ?ถ้านายได้เป็นก็ดีอ่ะเนอะ"ฉันพูดพลางมองไปรอบๆ
              แต่ทะว่าเขาก็เดินหยุดชะงักซะก่อน...
              "อะ...อลิส!"คาเซียอึ้งกับเหตุการณ์ตอนนี้
              "ใช่ ว่าไงคาเซียไม่ได้เจอกันนานเลยนะ"คนที่ชื่ออลิสทักคาเซียอย่างมีเล่ห์นันย์
              "แล้วคนนี้คือใครกัน?"ฉันถามคาเซียที่กำลังจ้องไปที่อลิสอย่างกังวล
              "ฉันเป็นแฟนเก่าของคาเซียเอง"เธอตอบแทนคาเซีย
              ตอนนี้เหงื่อคาเซียไหลเต็มตัวไปหมดแล้ว สัยสงฉันคงจะต้องออกจากสถานการณ์นี้ซะ
แล้วพื่อไม่ให้เรื่องนี้มันลามปามไปใหญ่
              "งั้น-"ฉันยังไม่พูดไม่ทันจบประโยคอลิสก็พูดแทรกขึ้นมาทันที
              "เดี๋ยวนี้หัดมีแฟนใหม่แล้วหรอ? ไหนบอกว่าจะดูแลฉันตลอดไปไง ทำไมนายถึงมาอยู่
กับคนอื่นซะหล่ะ?"อลิสพูดจนทำให้เขายิ่งกังวลไปใหญ่
              "..."เขาไม่ตอบอะไรได้แต่กำมือแน่น
              "งั้นฉันจะจัดการตัวเกะกะให้เอง!"ไม่ทันไรยัยนี่ก็จะตบฉันแล้ว
              เพี้ยะ!
              ฉันหลับตาแน่นเพราะว่าฉันจะได้รับชะตากรรมที่ฉันจะได้รับ แต่กลับกลายเป็นว่าฉันไม่รู้
สึกเจ็บหรืออะไรเลย ฉันเบิกตากว้าง ก็มีร่างสูงมาบังฉัน นั้นก็คือ'คาเซีย'!
              "คะ...คาเซีย!"อลิสตะโกนออกมาด้วยความตกใจที่เธอไปตบหน้าเขาอย่างแรง
              หน้าของเขามีเลือดไหลออกมาเล็กน้อยที่แก้มข้างขวา หน้าของเขารู้สึกเจ็บปวดและ
เจ็บใจมากๆ
              "คาเซียนายเป็นอะไรรึเปล่า!?"เธอถามด้วยความตกใจ
              "..."เขาไม่ตอบอะไรได้แต่มองหน้าเธออย่างโกรธแค้น
              "เดี๋ยวฉันจะรักษานายให้นะ"เธอพูดเสร็จก็ควักผ้าเช็ดหน้าออกมาแต่ว่าคาเซียกับรั้งแขน
เธอไว้ซะก่อน
              "ผมบอกกับคุณไปแล้วไงว่าผมเลิกกับคุณไปแล้วนี่!"เขาพูดด้วยความโกรธเคือง
              "แต่ฉันเลิกกับคนนั้นไปแล้ว เพราะฉะนั้นฉันก็ยังคบกับนายได้อยู่นี่นา"เธอพูดพลางมอง
หน้าเขาอย่างอ้อนวอน
              "แต่คุณไม่ได้รักผมอย่างเต็มใจนี่! คุณก็แค่เห็นผมเป็นแค่ของเล่นที่ไว้ดูต่างหน้าต่าง
หากหล่ะ!"คาเซียพูดออกมาอย่างโกรธแค้น
              "แต่ตอนนี้ฉันไม่คิดอย่างนั้นแล้ว ตอนนี้คุณก็กลับมาเป็นคนรักของฉันได้แล้ว"เธอพูด
พลางกุมมือแขนข้างขวาเบาๆยิ่งทำให้เขาโกรธมากขึ้น
              "หึ! ผมไม่เชื่อหรอก!"หลังจากนั้นเขาก็ง้างมือขึ้นมาพร้อมที่จะตบอลิสอย่างแรง
              แต่ฉันวิ่งเข้าไปตรงกลางเพื่อหยุดให้เขาทำแบบนี้ แต่มันก็ไม่ทัน เขาตบฉันอย่างแรงจน
ทำให้ฉันเซเล็กน้อย หน้าของเขาตกใจมากกับสิ่งที่ทำกับฉัน
              เพี้ยะ!
              "มิเรีย!!"คาเซียพูดอย่างตกใจสุดขีดเมื่อเห็นฉันอยู่ในสภาพที่ไม่ค่อยสู้ดีเท่าไหร่
              "มิเรีย! เธอเป็นอะไรรึเปล่า!"เขาถามฉันด้วยความตกใจสุดขีด
              "..."ฉันไม่ตอบอะไรทั้งนั้น ฉันก็ใช้มือทั้งสองข้างที่กำลังสั่นวางบนไหล่ของเขาแล้วฉัน
ก็พูดว่า
              "ฉันขอร้องหล่ะ...หยุดเรื่องนี้ซักที มันจะได้จบๆไป"ฉันพูดพลางยิ้มให้เขาเล็กน้อยแล้ว
ฉันก็ตบไหล่เขาเบาๆแล้วก็เดินจากเขาไป
              "มิเรีย!! เดี๋ยวก่อน! อย่าพึ่งไปไหน!!"เขาเรียกฉันแต่ฉันก็ไม่สนใจพลางจับแก้มเบาๆ
มันทำให้ฉันแสบระบมไปทั่วหน้าฉัน
              ณ บ้านมิเรีย
              "พี่มิเรีย! กลับมาแล้วหรอคะ!?"มิเซียวิ่งเข้ามาหาฉัน
              "..."ฉันไม่พูดอะไรได้แต่ยิ้มให้เธอเท่านั้น
              "พี่คะ แล้วพี่คาเซียอยู่ไหนหล่ะคะ?"มิเซียถามหาคาเซีย มันยิ่งทำให้ฉันย้อนความทรง
จำเมื่อกี้นี้ได้แม่นยำ
              "เดี๋ยวพี่คาเซียเขาก็มา งั้นพี่ขอตัวไปนอนก่อนนะแล้วก็อย่าให้พี่คาเซียเข้ามาในห้อง
เด็ดขาด เข้าใจมั้ย?"ฉันพูดเสร็จก็เดินขึ้นบันไดไป แล้วมิเซียก็เอ่ยขึ้นมายังไม่ทันจบประโยคว่า 
              "แต่พี่คา-"มิเซียยังพูดไม่จบฉันก็พูดแทรกเธอ
              "พี่ขอร้อง อย่าให้พี่คาเซียเข้ามาในห้องพี่"ฉันพูดเสร็จก็เดินเข้าไปที่ห้องอย่างเงียบๆ
              ฉันนั่งลงกับเตียงแล้วก็เอื้อมไปหยิบกรอบรูปที่มีรูปแม่ฉันอยู่แล้วก็พูดขึ้นมาพร้อมกับ
น้ำตาที่ไหลพรากไม่หยุด
              "แม่คะ หนูผิดเองที่เอาคาเซียมาที่บ้านเรา"ฉันพูดเสร็จก็ล้มตัวนอนแล้วก็กอดรูปแม่ฉัน
แน่นพร้อมกับน้ำตาที่ไหลมาไม่หยุด
              #คาเซีย#
              "โธ่เว้ย!"ผมสบถออกมาเบาๆ
              ทำไมผมจะต้องมาเจอเรื่องบ้าๆอย่างนี้ด้วย! ผมนี่มันโง่จริงๆที่วู่วามมากเกินไปจนทำให้
มิเรียต้องจากผมไป ผมจ้ำอ้าวเร็วๆและตรงไปที่บ้านของมิเรียอย่างโดยเร็ว
              ณ บ้านมิเรีย
              ผมเปิดประตูกรงเหล็กอย่างแรงจนทำให้เกิดเสียงดัง แล้วผมก็มาถึงหน้าประตูทางเข้า
บ้านของมิเรีย แล้วผมก็กดกริ่งบ้านมิเรียไปสามครั้ง
              ติ้งต่อง~
              ติ้งต่อง~
              ติ้งต่อง~
              แล้วจากนั้นมิเซียก็เปิดประตูบ้านให้ผม แล้วผมก็ถามประโยคแรกทันทีที่มิเซียเปิดประตู
เสร็จ
              "มิเรียอยู่ไหน! พี่จะไปหาเธอ!"ฉันถามด้วยความเป็นห่วง
              "อยู่บนห้อง แต่..."มิเซียลากเสียงยาว
              "แต่?"ผมทวนถามอีกรอบ
              "แต่...พี่มิเรียไม่ให้ขึ้นไปบนห้อง"มิเซียพูดอย่างเศร้าใจ
              "แต่ว่า-"ผมยังพูดไม่จบประโยคมิเซียก็พูดแทรกขึ้นาทันที
              "พี่มิเรียไม่ให้ขึ้นไปบนห้องเด็ดขาด พี่มิเรียสั่งหนูเอาไว้"มิเซียพูดอย่างอ่อนแอ
              โธ่เว้ย!...
              ผมผิดเองที่ทำให้คุณต้องเป็นแบบนี้!...
              #จบของคาเซีย#