The magic magic

              "พี่มิเรียกับพี่คาเซียเหมือนกับเจ้าหญิงกับเจ้าชายเลยนะคะ"มิเซียพูดขึ้นเมื่อฉันนั่งลง
ข้างๆคาเซีย
              "ก็ไม่ขนาดนั้นหรอกนะ"ฉันลูบหัวมิเซียเบาๆ
              "อ้อ!พี่คะหนูได้ยินว่าจะมีงานเต้นรำที่พระราชวังเวซายด์ด้วยค่ะ"มิเซียบอกฉันกับคาเซีย
              "แล้วหนูอยากจะให้พี่ไปหรอจ้ะ?"ฉันถามมิเรียที่กำลังมองมาที่ฉัน
              "ใช่ค่ะ หนูอยากให้พี่เต้นรำกับพี่คาเซียค่ะ"มิเรียพูดอย่างเต็มใจ
              "แต่-"ฉันยังพูดไม่ทันจบคาเซียถามแทรกซะก่อน
              "แล้วงานเต้นรำจัดกันตอนไหนหรอ?"คาเซียถามมิเซีย
              "อีกสองวันข้างหน้าค่ะ"เธอตอบแบบเต็มใจ
              จะทำยังไงดีหล่ะ...
              เต้นรำไม่เป็นซะด้วย...
              ถ้าขืนปฏิเสธมิเซียไป ต้องร้องไห้ออกมาแน่ๆ...
              "ถ้ามิเซียพูดขนาดนี้ งั้นพี่ก็จะไปเต้นรำนะจ้ะ"ฉันตอบแบบเต็มใจ แต่ที่จริงแล้วไม่อยาก
จะไปเต้นรำเลย  
              "ค่ะ!"น้องสาวฉันวิ่งเข้ามากอดฉันแน่น ฉันหันหน้าไปหาคาเซียเขายิ้มให้ฉันเล็กน้อย
หน้าของมิเซียเปี่ยมไปด้วยความสุข
              แล้วมิเซียก็คลายอ้อมกอด แล้วจากนั้นเธอก็ไปเล่นกับเจ้าแมวตัวสีขาวอ้วนที่ประตู
ทางออก ฉันหันไปทักคาเซียที่กำลังมองไปที่เตาผิง
              "แล้วนายเอ่อ...เต้นรำเป็นมั้ย?"ฉันถามเพื่อความแน่ใจ
              "ฉันหน่ะเต้นเป็น แล้วเธอหล่ะเต้นเป็นรึเปล่า?"เขาถามฉัน
              "เอ่อ...มะ...ไม่เป็นหรอก"ฉันพูดด้วยความเขินอาย
              "งั้นพรุ่งนี้เดี๋ยวฉันสอนเต้นให้ จะเอารึเปล่า?"เขาถามฉันอีกรอบ
              "..."ฉันไม่พูดอะไรได้แต่พยักหน้า
              ฉันลุกจากโซฟาแล้วจากนั้นก็เดินไปหยิบถังน้ำที่มีขันอยู่ในถังเทลงบนเตาผิงเพื่อให้ไฟ
ดับแล้วจากนั้นฉันก็จูงมือมิเซียขึ้นห้องของฉัน แล้วฉันก็หันไปถามกับคาเซียว่า
              "งั้นนายก็มานอนที่ห้องฉันมั้ย?"ฉันถามที่กำลังจะลุกขึ้นจากโซฟา
              "ก็แล้วแต่คุณ"เขาพูดเสร็จก็เดินขึ้นบันไดพร้อมกับฉัน
              ฉันเดินขึ้นห้องฉันแล้วจากนั้นมิเซียก็กระโดดลงบนเตียงอย่างสบายใจ ส่วนฉันก็นอน
ข้างซ้ายมิเซียส่วนคาเซียนอนทางด้านขวามือของมิเซีย ฉันหลับตาลงเบาๆแล้วจากนั้นฉันก็ไม่รู้สึก
อะไรเลย
              เช้ารุ่งขึ้น...
              "พี่มิเรียคะ! ตื่นเร็วๆสิคะพี่!"เสียงของมิเซียดังข้างๆหูฉัน
              "มิเรีย ตื่นเร็วเข้า!"เสียงของคาเซียดังขึ้นอีกเช่นกัน
              ฉันลืมตาสลึมสลือ ก็พบว่าทั้งสองคนอยู่ตรงหน้าฉัน มิเซียกับคาเซียคงให้ฉันฝึกซ้อม
เต้นรำแน่ๆเลย
              "ทำไมพวกเธอปลุกฉันตั้งแต่เช้าเลยอ่ะ"ฉันพูดด้วยความที่ง่วงนอนจัด
              "ก็วันนี้เป็นวันที่พี่จะต้องฝึกเต้นรำไงคะ"เสียงมิเซียพูดกับฉัน แต่สิ่งที่ฉันเห็นมันพร่ามัว
ไปหมด
              "แล้วทำไมพวกเธอถึงได้ตื่นเต้นกันจัง"
              "ก็หนูอยากให้พี่เต้นรำกับพี่คาเซียนี่นา"เสียงมิเซียตื่นเต้นมาก
              "พี่รู้ๆแต่ว่าใจเย็นก่อนจะได้มั้ย พี่พึ่งตื่นนะ"ฉันพูดเสร็จก็ลงจากเตียงไปที่ห้องน้ำเพื่อ
ล้างหน้าล้างตาให้หายจากการง่วงนอนซะก่อน
              ฉันเดินลงบันไดมาข้างล่าง คาเซียกับมิเซียรอฉันอยู่ทางด้างล่างข้องรับแขกของฉัน
              "แล้วเราจะไปซ้อมกันตรงไหน?"คาเซียถามมิเซียที่กำลังรอฉันอยู่
              "ตามมาค่ะ"แล้วมิเซียก็เดินนำไปที่ห้องโถงใหญ่ที่ไม่มีอะไรตั้งอยู่ในห้องนี้ มีแต่เครื่อง
เล่นเพลงเครื่องเก่าที่ตั้งอยู่ตรงหัวมุกด้านซ้ายสุด
              "เดี๋ยวหนูจะเป็นคนดูการเต้นรำเองค่ะ"มิเซียนั่งลงกับพื้นกระเบื้องเพื่อรอฉันกับคาเซีย
เต้นรำ
              "อืม...ได้สิ"คาเซียบอก
              หลังจากนั้นเพลงก็เริ่มเล่นไปตามจังหวะ แล้วจากนั้นคาเซียก็ใช้มือข้างหนึ่งวางบนไหล่
แล้วอีกข้างหนึ่งจับตรงเอวฉัน
              "เธอก็ต้องใช้มือข้างใดข้างหนึ่งจับไหล่ฉันแล้วก็จับเอวฉัน"หลังจากที่เขาพูดเสร็จฉันก็
ทำตามที่เขาบอก
              "โอเค เยี่ยม! แล้วทีนี้เธอจะต้องก้าวถอยหลังไปหนึ่งก้าวแล้วจากนั้นเธอก็ก้าวเท้ามา
สองก้าว"เขาพูดเสร็จฉันก็ทำตามที่เขาสั่ง
              "เก่งมากๆเลยค่ะ พี่มิเรีย"เสียงของมิเซียพูดให้กำลังใจฉัน
              "...."ฉันยิ้มให้กับมิเซียแล้วจากนั้นฉันก็ฝึกเต้นต่อไปเรื่อยๆ
              "ฉันคิดว่าเธอต้องสวยที่สุดในงานเต้นรำนี้แน่ๆ"คาเซียบอกฉันไปเต้นรำไป
              "ไม่หรอก ฉันว่ามีอื่นที่ดูดีกว่าฉันเยอะ"ฉันพูดแก้ความเขินอาย
              "แล้วทำไมเธอถึงคิดอย่างนั้น"เขาถามฉัน
              "ก็ฉันจะคิดอย่างนั้น"ฉันตอบกลับ
              ตุ้บ!
              "โอะโอว.."เสียงน้องสาวฉันบ่นพึมพำ
              ฉันนอนล้มทับคาเซียอยู่ มือของเขาจับเอวฉันไว้ แล้วฉันก็เอ่ยขึ้นมา
              "ขะ...ขอโทษ!"ฉันพูดด้วยความที่ตกใจ
              "ทำไมเธอจะต้องขอโทษฉันด้วยหล่ะ ฉันเป็นคนที่จงใจทำเองต่างหากหล่ะ"เขายิ้ม
แบบมีเล่ห์นัยน์
              "ปล่อยนะ!"ฉันพูดด้วยความกลัว
              "ฉันไม่ปล่อย"แล้วจากนั้นสิ่งที่ไม่น่าเกิดขึ้นก็เกิด
              "แต่-อุ้บ!"ฉันโดนคาเซียจูบเข้าให้ซะแล้ว...
              ลมหายใจที่แผ่วเบาของเขาทำให้หัวใจฉันเต้นแรงมากๆขึ้นทุกที จนทำให้ฉันรู้สึก
ว่า'ชอบ'เขามากขึ้นทุกที...
              งั้นฉันก็ถือว่า...
              นี่คือจูบอรุณสวัสดิ์ตอนเช้าก็แล้วกัน...