The magic magic

              แอ้ด...
              เสียงประตูห้องฉันดังขึ้น ฉันหันไปก็พบพี่บัคยืนทำหน้าเศร้าอยู่
              "..."
              "..."
              ต่างคนต่างจ้องหน้ากันตาเป็นมัน ฉันกับพี่บัคไม่ได้พูดอะไรซักพักเขาก็เดินเข้ามาในห้อง
ด้วยสีหน้าที่ไม่สู้ดีนัก
              "พี่ขอโทษนะที่พูดไม่ดีออกไป..."พี่บัคพูดเสร็จก็เดินมาหาฉันแล้วก็นั่งลงข้างๆฉัน
              "ช่างเถอะ...ว่าแต่บาทหลวงเขากลับไปรึยัง?"ฉันถามเขาพลางมองหน้าเขาอย่างจริงจัง
              "ยังหรอก ยังนั่งอยู่ที่โซฟาสบายใจเฉิบอยู่เลย"พี่บัคตอบอย่างเหนื่อยใจ
              "แล้วเขาจะกลับบ้านมั้ยเนี่ย..."ฉันบ่นพึมพำ
              "ไม่รู้สิ พี่ว่าเขาอาจจะนอนบ้านเราเลยก็ได้มั้ง"พี่บัคตอบอย่างไม่มั่นใจ
              "เดี๋ยวสิ! อย่าพูดเล่นอย่างนั้นนะ!"ถ้าพี่พูดอะไรที่เป็นลางร้าย มันชอบจะเกิดขึ้นเสมอ
              ตึก..
              ตึก..
              "พวกเธอคุยอะไรกันหรอ?"เสียงบาทหลวงเดวิทเอ่ยขึ้น ทำให้ฉันกับพี่บัคหันไปมอง
พร้อมๆกัน
              "ปะ...เปล่านี่! ใช่มั้ยพี่บัค!?"ฉันถามพี่บัคกลบเกลื่อนสิ่งที่เราพูดไปเมื่อกี้นี้
              "ชะ..ใช่ แล้วนายจะสนทำไมกับสิ่งที่เราพูดหน่ะ?"พี่บัคถามยั่วยวนกวนประสาท
บาทหลวงเดวิทอีกแล้ว 
              "เปล่าหรอก ฉันเห็นพวกเธออยู่กันบนห้องนาน ฉันก็ไม่รู้ว่าพวกเธอทำอะไรกันอยู่ก็เลย
อยากจะสังสรรค์ด้วยคน"เดวิทพูดพลางให้ข้อศอกยันลูกบิดประตู
              "เสือก!"พี่บัคพูดตะคอกใส่บาทหลวงเดวิท แต่เขาก็ไม่สนใจ
              "หึๆ ฉันไม่สนใจหรอกนะว่านายจะพูดอะไร งั้นฉันขอตัวลงไปนั่งเล่นข้างล่างก่อนนะ"
บาทหลวงเดวิทพูดเสร็จก็เดินกลับไปที่ห้องรับแขก
              "เฮ้อ...พี่นี่จริงๆเลยนะ"ฉันบ่นพึมพำพลางถอนหายใจเฮือกใหญ่
              "พอดีว่าพี่เป็นพวกทนไม่ได้อ่ะนะ"พี่บัคพูดพลางยิ้มบางให้ฉัน
              "อย่ามายิ้มอย่างนั้นนะ! พี่ยิ้มอย่างนั้นแล้วมันรู้สึกแปลกๆ"ฉันพูดห้ามให้เขายิ้ม ทำให้
เขาหุบยิ้มทันที
              "ชิ!"พี่บัคสบถใส่ฉัน แต่ว่าเขาก็ทำให้ฉันยิ้มได้
              "เฮ้อ..."ฉันถอนหายใจยาวทำให้ฉันรู้สึกหนักใจมากเลย
              "เป็นอะไรไป?"พี่บัคถามฉันด้วยความเป็นห่วง
              "ฉันก็แค่หนักใจเกี่ยวกับบาทหลวงนิดหน่อย เฮ้อ..."ฉันพูดเสร็จก็ถอนหายใจยาวอีก
ครั้ง
              "อย่าคิดมากสิเดี๋ยวเขาก็ไปแล้ว ไม่ต้องกังวลหรอก พี่คนนี้จนคอยปกป้องน้องสาวเอง"
พี่บัคพูดอย่างมั่นใจ ทำให้ฉันสบายใจขึ้นนิดนึง
              "..."ฉันไม่พูดอะไรได้แต่นั่งยิ้มให้พี่บัค
              "เดี๋ยวพี่ลงไปดูก่อนนะว่าเขาอยู่รึเปล่า"พี่บัคพูดเสร็จก็เดินออกจากห้องไปดูบาทหลวง
เดวิท
              "เฮ้อ!..."ฉันถอนหายใจเฮือกใหญ่
              ทำไมฉันจะต้องมาห่วงสองคนนี้ด้วยนะ...
              ฉันไม่ใช่แม่พวกเขาซักหน่อยหนิ...
              ฉันลุกขึ้นจากเตียงแล้วก็เดินไปที่ห้องรับแขกพร้อมกับเจ้าแบรนด์ ฉันเห็นพี่บัคกับบาท
หลวงเดวิทคุยกัน ซึ่งฉันไม่อยากจะไปขัดจังหวะที่เขาคุยกันซักเท่าไหร่ ฉันรีบเดินไปแอบหลบอยู่
มุมกำแพงแล้วก็เงี่ยหูฟังว่าพวกเขาคุยอะไรกัน แต่ว่าฉันไม่เห็นพวกเขา
              "เฮ้อ...น้องสาวฉันกังวลเรื่องนายมากเลยหล่ะ"พี่บัคพูด
              "งั้นหรอ? แล้วเธอกังวลเรื่องอะไรหล่ะ?"บาทหลวงเดวิทถามพี่บัค
              "ฉันก็ไม่รู้ แต่ว่าสีหน้าเธอหนักใจมากเลย คงเกี่ยวกับที่ฉันกับนายสร้างปัญหาหล่ะมั้ง"
พี่บัคพูด
              "..."
              "..."
              พวกเขาเงียบกันไปซักพักแล้วบาทหลวงเดวิทก็เอ่ยขึ้นมาว่า
              "ถ้าน้องสาวนายกังวลเกี่ยวกับฉันมากขนาดนั้น ฉันกลับก่อนก็แล้วกัน"บาทหลวงพูด
เสร็จก็กำลังจะเดินไปเปิดประตู แต่ว่าฉันกลับเรียกเขาซะงั้น
              "เดี๋ยวสิ!"ฉันเอ่ยขึ้นมา บาทหลวงเดวิทกับพี่บัคหันมามองฉัน
              "..."
              "..."
              "..."
              พวกเราเงียบกันไปซักพักจนมีใครคนหนึ่งเอ่ยขึ้นมา
              "นี่พวกเธอทำอะไรกันอยู่เนี่ย?"เสียงคุณยายพูดขึ้นแล้วก็หันมามองพวกเรา
              "เอ๋?"ฉันร้องออกมาพลางมองหน้าคุณยาย
              "..."พี่บัคและบาทหลวงเดวิทไม่พูดอะไรได้แต่มองหน้าคุณยายตาเป็นมัน
              "พวกเธอทำอะไรกันอยู่เนี่ย?"คุณยายถามขึ้นอีกครั้ง
              "เอ่อ..."
              "ก็บาทหลวงเขามาเยี่ยมบ้านเราก็เท่านั้นเอง เดี๋ยวเขาก็กลับแล้วหล่ะครับ"พี่บัคพูดด้วย
ความไม่มั่นใจ
              "..."
              ตอนนี้สถานการณ์หดหู่มากๆ จนฉันแทบไม่กล้าจะพูดอะไรออกมาเลย แล้วจากนั้นเสียง
ก็กลบความเงียบและก็ทำให้ฉันตกใจด้วย
              เปรี้ยง!!!
              "กรี้ดด!"ฉันกรีดร้องออกมาทำให้ทุกคนหันมามองฉัน แล้วฉันก็วิ่งกลับห้องไป
              ฉันรีบวิ่งกลับห้องอย่างโดยเร็ว แล้วฉันก็วิ่งเข้าไปหลบอยู่ในตู้เสื้อผ้านั่นคือสถานที่หลบ
เสียงฟ้าร้องได้ดีที่สุด
              ตึก!...
              ตึก!...
              เสียงเท้าใครบางคนวิ่งเข้ามาให้ห้องฉัน ซึ่งฉันไม่รู้ว่าใคร
              "เบอรี่เธออยู่ไหนหน่ะ?"เสีงบาทหลวงเดวิทเอ่ยขึ้นมาพร้อมกับเสียงฟ้าร้อง     
              เปรี้ยง!!
              "กรี้ด!"ฉันกรีดร้องออกมาอีกครั้ง ทำให้เขารู้ว่าฉันอยู่ไหน
              "เธอ...กลัวฟ้าร้องงั้นหรอ..."บาทหลวงเดวิทพูดขึ้นแล้วเขาก็เดินมาหยุดตรงหน้าประตู
เสื้อผ้า
              "ปะ...เปล่าหรอก"ฉันพูดพลางใช้มือทั้งสองข้างอุดหูไว้แน่นจนแทบจะไม่ได้ยินเสียง
ใครเลย
              "ออกมาสิ มันไม่ทำร้ายเธอหรอกนะ"บาทหลวงเดวิทปลอบใจฉัน
              ครืน...
              เปรี้ยง!
              ฉันรีบเปิดประตูเสื้อผ้าทันทีที่เสียงฟ้าร้องเกิด ฉันกระโดดเข้าไปกอดบาทหลวงแน่น ฉัน
กอดเขาแน่นมากและกลัวมากๆจนแทบจะขยับตัวไม่ได้เลย
              เขาลูบหัวฉันเบาๆเหมือนลูกแมวเลย ใบหน้าฉันเต็มไปด้วยความกลัวที่เคยสะสมไว้
ตั้งแต่ตอนเด็ก ตอนนี้ห้าฉันเริ่มจะมีน้ำตาไหลออกมาแล้ว
              "ไมต้องกลัวหรอก มันไม่ทำร้ายเธอซักหน่อย"เขาพูดปลอบฉันพลางลูบหัวฉันเบาๆซ้ำ
แล้วซ้ำเล่า
              ครืน...
              "ฮึกๆ..."
              "เห็นมั้ย? มันไม่ทำร้ายเธอซักหน่อยแล้วก็ไม่ต้องกลัวหรอก ฉันเชื่อว่าเธอจะต้องไม่
กลัวอีกต่อไปแล้ว"เขาพูดปลอบฉันอีกครั้ง
              "ฮึก!..."ฉันพยายามหยุดร้องไห้ออกมาแล้วเขาก็ใช้มือบาดน้ำตาฉันเบาๆแล้วก็ส่งยิ้ม
ให้ฉัน
              "และสิ่งที่ฉันอยากจะบอกเธอ อย่าตกใจนะ"เขาพูดพลางยิ้มให้ฉันเล็กน้อย
              "?"
              "ฉัน...รัก...เธอ"
              "ฮิ! ฉันก็เหมือนกัน"ฉันพูดพลางยิ้มกว้างให้เขา
              ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นอันธพาลที่โหดร้ายก็ตาม...
              แต่ยังไงซะเขก็ไม่ทิ้งฉันให้อยู่คนเดียวอีกต่อไป...
              "เฮ้อ...ขอให้พวกเธอรักกันตลอดไปนะ..."
              ....
              (เบอรี่จบแล้วจ้า เหลือคนสุดท้ายแล้ว ไม่อยากจบเลยT^T#กระซิกๆ#)