The magic magic

              ติ๊งต่อง...

              เสียงกริ่งที่ประตูหน้าบ้านร้องขึ้นมาทำให้ฉันสะดุ้งเล็กน้อย ฉันเห็นเงาของใครบางคนซึ่ง

ฉันมองไม่เห็นลย ฉันค่อยๆชะเง้อดูที่หน้าต่างซึ่งฉันก็ยังมองไม่เห็นอยู่ดี

              "นั่นใครคะ!?"ฉันตะโกนเรียกเผื่อว่าเขาจะตอบ

              ...

              แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับ

              ฉันตัดสินใจลุกขึ้นเดินไปเปิดประตูอย่างกล้าๆกลัวๆซึ่งพี่บัคก็ลงมาพอดีที่ฉันเปิดประตู

              แอ้ด...

              "เอ๊ะ!"

              "สวัสดี เจอกันอีกแล้วนะ"เสียงที่คุ้นหูได้มาอยู่ตรงหน้าฉันแล้ว

              บาทหลวงเดวิท!

              "นี่คุณมาบุกบ้านฉันเลยเรอะ!?"ฉันถามเขาด้วยความตกใจพลางมองหน้าเขาอย่างกล้าๆ

กลัวๆ

              "นายมาที่นี่ทำไม!?"เสียงพี่บัคตะโกนอาละวาดซะแล้ว

              "พี่! ใจเย็นก่อนซิ! แล้วคุณมาที่นี่ทำไมหรอคะ!?"ฉันหันไปพูดห้ามปรามพี่แล้วก็หันมา

ถามบาทหลวงเดวิทอย่างเร่งรีบ

              "ก็แค่มาแวะเวียนที่บ้านซักหน่อย"เขสตอบเสร็จก็เดินเข้ามาในบ้านโดยที่ฉันยังไม่ได้

อนุญาตเลยด้วยซ้ำ

              "เดี๋ยวก่อนสิแก! เข้ามาในบ้านคนอื่นมันเสียมารยาทมากเลยนะ!"พี่บัคตะโกนพลางจับ

คอเสื้อของเดวิท

              "แล้วไง? ฉันก็ขออนุญาตน้องสาวนายแล้วนี่"เขาพูดยั่วพี่บัคทำให้เขายิ่งหมั่นไส้เขา

มากขึ้น

              "ชิ! งั้นแกก็รอดตัวไป!"พี่บัคสบถใส่บาทหลวงเดวิทแล้วก็เดินไปที่เก้าอี้ยาวอย่างไม่

พอใจสุดๆ ตามมารยาทที่ต้อนรับแขกมาบ้าน

              "เฮ้อ..."ฉันถอนหายใจเฮือกใหญ่ ทำให้ฉันยิ่งหนักใจพวกเขามากขึ้น

              "คุณบาทหลวงเดวิท คุณจะดื่มชารึเปล่าคะ?"ฉันถามบาทหลวงเดวิทพลางยืนตรงอย่าง

มีมารยาท

              "ไม่หล่ะ พอดีว่าฉันไม่ชอบดื่มพวกนี้ เดี๋ยวนี้หัดเป็นเมดแล้วนะ นี่พี่ชาย!ถ้าไม่ว่าอะไร

ฉันขอจีบน้องสาวนายหน่อยก็แล้วกัน"เดวิทพูดยั่วพี่บัคยิ่งทำให้เขาโมโหมากขึ้น

              "ฉันไม่ให้โว้ยย!!"พี่บัคปฏิเสธพลางนั่งกอดอกแน่น

              "พอเลยค่ะ ฉันเริ่มจะขนลุกแล้วนะคะ"ฉันพูดตัดบททำให้พวกเขานิ่งเงียบกันไปครู่หนึ่ง

แล้วฉันก็นั่งลงข้างๆพี่ส่วนเดวิทนั้งตรงข้ามกับฉัน ซึ่งบรรยากาศเงียบมากและอึดอัดมากด้วย

              ...

              ...

              ต่างคนต่างเงียบกัน พี่บัคจ้องหน้าเดวิทตาเป็นมัน ส่วนฉันก็ได้แต่นั่งมองทั้งสองคนแล้ว

ฉันก็เอ่ยขึ้นมาว่า

              "เอ่อ...ไม่คิดจะคุยอะไรกันหน่อยหรอ?และถ้าคุยกันก็ขอให้มีมารยาทด้วยนคะ คุณ

ยายนอนหลับอยู่"ฉันพูดให้พวกเขาฟังพลางมองมาที่ฉันอย่างหนักใจ

              "แล้วจะให้พี่คุยกับเขาว่าอะไรดีหล่ะ? จะให้พูดว่า'สบายดีมั้ยครับ'หรือ'อรุณสว้สดิ์ครับ'

เหอะ! ไม่มีทาง!"พี่บัคพูดพลางแสยะยิ้มให้เดวิทอย่างเต็มใจ

              "พี่ก็พูดอะไรบ้างก็ได้! อย่าเงียบกันสิ ฉันไม่ชอบนะที่คนเงียบกันแล้วมันรู้สึกอึดอัดอ่ะ"

ฉันอธิบายให้พวกเขาฟัง แต่ว่าก็ไมมีท่าทีที่จะพูดกันเลยซักนิด

              ...

              ...

              แล้วก็เงียบกันไปอีกครั้ง...

              เปาะแปะๆ..

              เสียงเหมือนว่าฝนกำลังตกลงมาซึ่งฉันไม่ค่อยชอบซักเท่าไหร ฉันได้แต่ภาวนาว่าอย่า

ให้มีฟ้าร้องเลย

              "ฝนตกหรอเนี่ย แล้คุณจะกลับยังไงหล่ะ? คุณไม่ได้เอาร่มมาด้วยสิ"ฉันถามเขาพลาง

มองหน้าเขาอย่างจริงจัง

              "ฉันก็จะอยู่ที่นี่จนกว่าฝนจะหยุดตก"เขาพูดพลางยิ้มบางให้ฉันเล็กน้อย

              "แต่ว่าตอนนี้ฝนยังตกไม่มาก นายก็กลับไปก่อนสิ"พี่บัคตอบเสียงแข็งเหมือนว่าพี่บัค

จะไล่เขาออกจาบ้าน

              "ไม่"เขาตอบพลางยิ้มเจ้าเลห์ให้เขาทำให้พี่บัคเริ่มไม่พอใจแล้ว

              "งั้นก็ใช้ร่มฉันก็ได้นะ"ฉันพูดพลางมองไปที่ร่มฉันที่กำลังนอนแอ้งแม้งตรงหน้าประตู

              "ไม่ดีกว่า พอดีว่าฉันเป็นพวกขี้ลืมหน่ะ"เหมือนว่าที่เขาพูดทั้งหมดเป็นข้ออ้างทั้งนั้นล

              "อย่ามาอ้าง! ถ้าไม่มีอะไรก็กลับไปซะ!"พี่บัคพูดด้วยความโมโห

              "พี่บัค! ถ้าเขาจะอยู่ก็ให้เขาอยู่เถอะ"ฉันพูดห้ามปรามพี่บัคทำให้เขาใจเย็นลง

              "เหอะๆ! อยู่ให้เป็นตัวเกะกะหน่ะสิ หรือเธอจะให้มันเป็นตัวน่ารำคาญงั้นหรอ?"พี่บัคถาม

ฉัน เริ่มจะโมโหแล้วนะ!

              "พอกันที! จะคุยอะไรกันก็คุยไปเลย!"ฉันพูดเสร็จก็ลุกขึ้นเดินกลับห้องตัวเองอย่างรีบ

เร่ง ปล่อยให้สองคนนั้นอยู่กันสองคนอย่างโดดเดี่ยว

              แอ้ด!

              ปั้ง!!

              ฉันปิดประตูดังสนั่น ทำให้เจ้าแบรนด์ที่อยู่ในห้องตกใจแล้วมันก็วิ่งมาหาฉัน

              "เมี้ยวว"แบรนด์ร้องด้วยความเป็นห่วงฉัน

              "ฉันไม่เป็นไร...ฉันไม่เป็นไร"ฉันพูดปลอบใจตัวเองเพื่อให้หายโกรธ แล้วฉันก็ใจเย็นลง

จนได้

              ฉันเดินตรงไปที่เตียงแล้วก็นั่งลงกับเตียง เจ้าแบรนด์วิ่งมาหาฉันแล้วก็นั่งลงบนตักฉัน

ทำให้ฉันสบายใจมากขึ้น

              "เฮ้อ..จริงๆเลยนะ ฉันเริ่มจะทนไม่ไหวกับพวกเขาซะแล้วสิ"ฉันบ่นพึมพำพลางถอน

หายใจเล็กน้อย

              ....