The magic magic

7.9

เขียนโดย aumnoi

วันที่ 28 มีนาคม พ.ศ. 2557 เวลา 19.20 น.

  36 ตอน
  29 วิจารณ์
  40.02K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 21 เมษายน พ.ศ. 2557 10.21 น. โดย เจ้าของนิยาย

แชร์นิยาย Share Share Share

 

29) มาเยี่ยมบ้าน...

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

              ติ๊งต่อง...

              เสียงกริ่งที่ประตูหน้าบ้านร้องขึ้นมาทำให้ฉันสะดุ้งเล็กน้อย ฉันเห็นเงาของใครบางคนซึ่ง

ฉันมองไม่เห็นลย ฉันค่อยๆชะเง้อดูที่หน้าต่างซึ่งฉันก็ยังมองไม่เห็นอยู่ดี

              "นั่นใครคะ!?"ฉันตะโกนเรียกเผื่อว่าเขาจะตอบ

              ...

              แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับ

              ฉันตัดสินใจลุกขึ้นเดินไปเปิดประตูอย่างกล้าๆกลัวๆซึ่งพี่บัคก็ลงมาพอดีที่ฉันเปิดประตู

              แอ้ด...

              "เอ๊ะ!"

              "สวัสดี เจอกันอีกแล้วนะ"เสียงที่คุ้นหูได้มาอยู่ตรงหน้าฉันแล้ว

              บาทหลวงเดวิท!

              "นี่คุณมาบุกบ้านฉันเลยเรอะ!?"ฉันถามเขาด้วยความตกใจพลางมองหน้าเขาอย่างกล้าๆ

กลัวๆ

              "นายมาที่นี่ทำไม!?"เสียงพี่บัคตะโกนอาละวาดซะแล้ว

              "พี่! ใจเย็นก่อนซิ! แล้วคุณมาที่นี่ทำไมหรอคะ!?"ฉันหันไปพูดห้ามปรามพี่แล้วก็หันมา

ถามบาทหลวงเดวิทอย่างเร่งรีบ

              "ก็แค่มาแวะเวียนที่บ้านซักหน่อย"เขสตอบเสร็จก็เดินเข้ามาในบ้านโดยที่ฉันยังไม่ได้

อนุญาตเลยด้วยซ้ำ

              "เดี๋ยวก่อนสิแก! เข้ามาในบ้านคนอื่นมันเสียมารยาทมากเลยนะ!"พี่บัคตะโกนพลางจับ

คอเสื้อของเดวิท

              "แล้วไง? ฉันก็ขออนุญาตน้องสาวนายแล้วนี่"เขาพูดยั่วพี่บัคทำให้เขายิ่งหมั่นไส้เขา

มากขึ้น

              "ชิ! งั้นแกก็รอดตัวไป!"พี่บัคสบถใส่บาทหลวงเดวิทแล้วก็เดินไปที่เก้าอี้ยาวอย่างไม่

พอใจสุดๆ ตามมารยาทที่ต้อนรับแขกมาบ้าน

              "เฮ้อ..."ฉันถอนหายใจเฮือกใหญ่ ทำให้ฉันยิ่งหนักใจพวกเขามากขึ้น

              "คุณบาทหลวงเดวิท คุณจะดื่มชารึเปล่าคะ?"ฉันถามบาทหลวงเดวิทพลางยืนตรงอย่าง

มีมารยาท

              "ไม่หล่ะ พอดีว่าฉันไม่ชอบดื่มพวกนี้ เดี๋ยวนี้หัดเป็นเมดแล้วนะ นี่พี่ชาย!ถ้าไม่ว่าอะไร

ฉันขอจีบน้องสาวนายหน่อยก็แล้วกัน"เดวิทพูดยั่วพี่บัคยิ่งทำให้เขาโมโหมากขึ้น

              "ฉันไม่ให้โว้ยย!!"พี่บัคปฏิเสธพลางนั่งกอดอกแน่น

              "พอเลยค่ะ ฉันเริ่มจะขนลุกแล้วนะคะ"ฉันพูดตัดบททำให้พวกเขานิ่งเงียบกันไปครู่หนึ่ง

แล้วฉันก็นั่งลงข้างๆพี่ส่วนเดวิทนั้งตรงข้ามกับฉัน ซึ่งบรรยากาศเงียบมากและอึดอัดมากด้วย

              ...

              ...

              ต่างคนต่างเงียบกัน พี่บัคจ้องหน้าเดวิทตาเป็นมัน ส่วนฉันก็ได้แต่นั่งมองทั้งสองคนแล้ว

ฉันก็เอ่ยขึ้นมาว่า

              "เอ่อ...ไม่คิดจะคุยอะไรกันหน่อยหรอ?และถ้าคุยกันก็ขอให้มีมารยาทด้วยนคะ คุณ

ยายนอนหลับอยู่"ฉันพูดให้พวกเขาฟังพลางมองมาที่ฉันอย่างหนักใจ

              "แล้วจะให้พี่คุยกับเขาว่าอะไรดีหล่ะ? จะให้พูดว่า'สบายดีมั้ยครับ'หรือ'อรุณสว้สดิ์ครับ'

เหอะ! ไม่มีทาง!"พี่บัคพูดพลางแสยะยิ้มให้เดวิทอย่างเต็มใจ

              "พี่ก็พูดอะไรบ้างก็ได้! อย่าเงียบกันสิ ฉันไม่ชอบนะที่คนเงียบกันแล้วมันรู้สึกอึดอัดอ่ะ"

ฉันอธิบายให้พวกเขาฟัง แต่ว่าก็ไมมีท่าทีที่จะพูดกันเลยซักนิด

              ...

              ...

              แล้วก็เงียบกันไปอีกครั้ง...

              เปาะแปะๆ..

              เสียงเหมือนว่าฝนกำลังตกลงมาซึ่งฉันไม่ค่อยชอบซักเท่าไหร ฉันได้แต่ภาวนาว่าอย่า

ให้มีฟ้าร้องเลย

              "ฝนตกหรอเนี่ย แล้คุณจะกลับยังไงหล่ะ? คุณไม่ได้เอาร่มมาด้วยสิ"ฉันถามเขาพลาง

มองหน้าเขาอย่างจริงจัง

              "ฉันก็จะอยู่ที่นี่จนกว่าฝนจะหยุดตก"เขาพูดพลางยิ้มบางให้ฉันเล็กน้อย

              "แต่ว่าตอนนี้ฝนยังตกไม่มาก นายก็กลับไปก่อนสิ"พี่บัคตอบเสียงแข็งเหมือนว่าพี่บัค

จะไล่เขาออกจาบ้าน

              "ไม่"เขาตอบพลางยิ้มเจ้าเลห์ให้เขาทำให้พี่บัคเริ่มไม่พอใจแล้ว

              "งั้นก็ใช้ร่มฉันก็ได้นะ"ฉันพูดพลางมองไปที่ร่มฉันที่กำลังนอนแอ้งแม้งตรงหน้าประตู

              "ไม่ดีกว่า พอดีว่าฉันเป็นพวกขี้ลืมหน่ะ"เหมือนว่าที่เขาพูดทั้งหมดเป็นข้ออ้างทั้งนั้นล

              "อย่ามาอ้าง! ถ้าไม่มีอะไรก็กลับไปซะ!"พี่บัคพูดด้วยความโมโห

              "พี่บัค! ถ้าเขาจะอยู่ก็ให้เขาอยู่เถอะ"ฉันพูดห้ามปรามพี่บัคทำให้เขาใจเย็นลง

              "เหอะๆ! อยู่ให้เป็นตัวเกะกะหน่ะสิ หรือเธอจะให้มันเป็นตัวน่ารำคาญงั้นหรอ?"พี่บัคถาม

ฉัน เริ่มจะโมโหแล้วนะ!

              "พอกันที! จะคุยอะไรกันก็คุยไปเลย!"ฉันพูดเสร็จก็ลุกขึ้นเดินกลับห้องตัวเองอย่างรีบ

เร่ง ปล่อยให้สองคนนั้นอยู่กันสองคนอย่างโดดเดี่ยว

              แอ้ด!

              ปั้ง!!

              ฉันปิดประตูดังสนั่น ทำให้เจ้าแบรนด์ที่อยู่ในห้องตกใจแล้วมันก็วิ่งมาหาฉัน

              "เมี้ยวว"แบรนด์ร้องด้วยความเป็นห่วงฉัน

              "ฉันไม่เป็นไร...ฉันไม่เป็นไร"ฉันพูดปลอบใจตัวเองเพื่อให้หายโกรธ แล้วฉันก็ใจเย็นลง

จนได้

              ฉันเดินตรงไปที่เตียงแล้วก็นั่งลงกับเตียง เจ้าแบรนด์วิ่งมาหาฉันแล้วก็นั่งลงบนตักฉัน

ทำให้ฉันสบายใจมากขึ้น

              "เฮ้อ..จริงๆเลยนะ ฉันเริ่มจะทนไม่ไหวกับพวกเขาซะแล้วสิ"ฉันบ่นพึมพำพลางถอน

หายใจเล็กน้อย

              ....

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยาย

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
7.5 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
7.5 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
8.6 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา