The magic magic
เขียนโดย 
aumnoi
วันที่ 28 มีนาคม พ.ศ. 2557 เวลา 19.20 น.
แก้ไขเมื่อ 21 เมษายน พ.ศ. 2557 10.21 น. โดย เจ้าของนิยาย
20) แต่งงานกันนะ!(จบของคริสตัน)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความฉันกับริคช่วยพยุงตัวสโตรเฟอร์กลับบ้านส่วนลินลี่สะบัดก้นหนีกลับบ้านไปก่อน
"ทำไมไอ้หมอนี่ตัวหนักจัง"ฉันบ่นพึมพำพลางมองไปที่เขาอย่างน่าสงสาร
"ฟี...โอน่า.."เสียงสโตรเฟอร์กำลังพ่ำเพ้อเกี่ยวกับคนที่ชื่อฟีโอน่า คงจะเป็นสาวที่เขา
ไปหาตั้งแต่แรกสินะ
"หุบปากไปเลย!/หุบปากไปเลย!"ฉันกับริคตะโกนพร้อมกันแล้วฉัยกับริคก็ตบหัวเขาแรงๆ
ปั้ก!
ฉันกับริคตบหัวเขาแรงๆจนทำให้สโตเฟอร์หลับไปเลย
"นี่คงเป็นครั้งแรกที่ใจเราตรงกัน"ฉันพูดพลางมองไปที่หน้าริคแล้วก็ยิ้มให้เขาเล็กน้อย
"นั่นสินะ..."เขาพูดขึ้นลอยๆ แล้วเราก็เดินมาถึงบ้านของริคพอดี ฉันวิ่งไปเปิดประตูให้
เขาเข้าไปในบ้านก่อนส่วนฉันค่อยเข้าบ้านทีหลัง
"เมาอีกแล้วหล่ะสิ"เสียงเวนส์เดย์เอ่ยขึ้นเมื่อเห็นสโตรเฟอร์อยู่ในอาการที่เมา
"ก็ตามเคยครับ งั้นผมพาพี่ไปที่ห้องก่อนนะ"ริคพูดเสร็จก็ลากสโตรเฟอร์ไปที่ห้องนอน
แล้วเขาก็เดินออกมาอย่างสบายใจ
เมื่อกี้ริคเรียกสโตรเฟอร์ว่า'พี่'...
"ริค นายเป็นน้องชายสโตรเฟอร์หรอ?"ฉันถามเขาด้วยความสงสัยจริงๆเพราะตอนนี้ฉัน
สับสนไปหมดแล้ว
"ก็ใช่ ฉันลืมบอกไปว่านี่พี่ชายฉันเอง"ริคพูดด้วยวคามมั่นใจ
"ฉันก็นึกว่านายเป็นพี่ชายสโตรเฟอร์ซะอีก เห็นหน้านายแก่กว่าสโตรเฟอร์ตั้งเยอะ นาย
อายุเท่าไหร่เนี่ย?"ฉันถามเขาอีกคร้งเพราะตอนนี้กำลังสับสนขั้นรุนแรง
"ฉันอายุ 20 ปี ส่วนสโตรเฟอร์อายุ 24 ปี ถ้าให้ฉันเดาอายุเธอก็น่าจะประมาณ
16-17 ปีนี่แหละ"เขาพูดพลางเกาหัวตัวเอง
"ห้ะ!? นายอายุมากกว่าฉันตั้งสามปี!ฉันไม่ได้จะว่านายนะ แต่หน้านาย'โครต'แก่เลย
อ่ะ ส่วนไอ้ขี้เมานั่นอายุตั้งยี่สิบสี่ปีแต่หน้า'โครต'เด็กเลยอ่ะ ให้ตายเถอะ...นี่ฉันคงจะเมาเหมือนไอ้
หมอนั่นแล้วใช่มั้ยเนี่ย"ฉันพูดด้วยความตกใจ ที่ฉันเน้นคำว่า'โครต'อ่ะเพราะหน้าริคแก่กว่าสโตร
เฟอร์ซะอีก
"นี่เธอจะพ่ำเพ้อไปไหนกันเนี่ย? ก็อย่างที่เธอได้ยินนั่นแหละ"เขาพูดพลางขยี้หัวฉันอีก
รอบหนึ่ง
"เฮ้อ...ช่างมันเถอะ! รีบๆไปเปลี่ยนเสื้อผ้าซะ ฉันจะได้นอนซักที"ฉันพูดตัดบทพลาง
เดินไปห้องนอนของเวนส์เดย์ ซึ่งเธอเตรียมชุดให้ฉันเปลี่ยนแล้วเรียบร้อย
หลังจากที่ผ่านไปไม่นานฉันก็เปลี่ยนชุดเสร็จซึ่งชุดที่ฉันใส่อยู่เป็นชุดเก่าๆสีครีมปนสี
น้ำตาลอ่อน มีโบว์ให้ผูกติดกับเอว
"ขอบคุณมากนะคะที่ให้ชุดใส่หน่ะค่ะ"ฉันพูดขอบคุณเธอแต่ว่าตัวปัญหาก็เดินมาหาฉัน
แล้วก็เอ่ยขึ้นว่า
"ชุดเชยชะมัด"เสีนงลินลี่พูดเสร็จก็เดินชนไหล่ฉันแล้วก็เดินไปที่ห้องของเธอ
ฉันไม่พูดอะไรแล้วก็เดินไปเปิดประตูก็พบสิ่งที่ไม่น่าจะเจอ...
"กรี้ดดด!!"ฉันกรีดร้องออกมาเมื่อฉันเห็นริคกำลัง...
เปลือยเปล่า....
"เฮ้ย!! ปิดประตูเดี๋ยวนี้เลยนะ!"ริคพูดด้วยความตกใจจนทำให้ฉันต้องรีบปิดประตูทันที
ปั้ง!!
"อีตาบ้า!!ทำไมนายไม่ล็อกประตูก่อนเล่า!!"ฉันตะโกนออกมาแล้วก็เดินไปนั่งที่โซฟา
....
แอ้ด...
"เข้ามาสิ ยัยบ๊อง"ริคเรียกฉันให้เข้าห้อง ฉันเดินเข้าไปอย่างกล้าๆกลัวๆ
ฉันรีบเดินเข้าไปในห้องและพยายามไม่คิดถึงเรื่องเมื้อกี้นี้
"ขอโทษทีที่ฉันไม่ได้-"ริคยังพูดไม่ทันจบฉันก็พูดแทรกขึ้นมาทันทีว่า
"หยุดพูด! ฉันเกือบจะลืมเรื่องเมื่อกี้แล้วเชียว"ฉันพูดพลางหน้าแดงรื่อ
"..."เขาไม่พูดอะไรได้แต่มองมาที่ฉัน
"ไม่สนแล้วว้อยย!! ฉันนอนแล้ว! ฝันดี!"ฉันพูดเสร็จก็ล้มตัวนอนและก็ข่มตาหลับและ
พยายามไม่ฝันถึงเรื่องนั้นเด็ดขาด
หลายชั่วโมงผ่านไป...
ฉันพยายามจะหลับให้ได้แต่ก็ไม่สำเร็จเพราะภาพตอนนั้นมันยังคาตาฉันอยู่เลย ฉันมอง
ไปรอบๆก็เห็นริคนอนหลับตาพริ้มเหมือนเจ้าชายเลย ผมสีดำเข้ม ใบหน้าเรียวยาว จมูกโด่ง ช่าง
เหมาะกับเขาซะจริงถึงแม้ว่าอายุเขาจะเยอะกับฉันสามปีก็เถอะ แต่ความรู้สึกผูกพันกำลังเข้าใกล้ตัว
ฉันมากขึ้นจนกลายเป็นคำว่า'รัก'ไปเสียแล้ว ฉันลุกนอนพลางใช้ข้อศอกพิงกับหมอนแล้วก็ก้มหน้า
จูบหน้าผากเขาอย่างอ่อนหวาน แล้วก็พูดว่า
"ฝันดีนะ ไอ้ร้ายตัวพ่อ..."ฉันพูดเสร็จก็ล้มตัวนอนอย่างสบายใจ
ทำไมเวลาฉันอยู่ใกล้ๆเขาทำให้ฉันรู้สึกสบายใจยังไงก็ไม่รู้...
....
เช้าต่อมา...
....
ฉันลืมตาขึ้นมาก็พบกับเพดานสีครีม ฉันมองไปรอบๆก็เจอริคกับสโตรเฟอร์กำลังหลับปุ๋ย
ทั้งคู่ สมเป็นพี่น้องที่ดีจริงๆ ฉันลุกขึ้นออกจากห้องก็เห็นเวนส์เดย์กำลังนั่งเล่นใกล้เตาผิง ส่วนยัย
ลินลี่ไม่ต้องพูดถึง เธอนั่งเล่นอยู่บนโซฟา แล้วเธอก็เห็นฉันพอดี
"หึ ตื่นแล้วหรอ? ฉันก็นึกว่าเธอมัวแต่ไปหมกกับผู้ชาย"ลินลี่พูดพลางยิ้มให้อย่างเจ้า
เล่ห์
"แล้วเธอจะสนไปทำไม?"ฉันถามเธอกลับ
กริ้ง!
กริ้ง!
"เอ๊ะ! เสียงโทรศัพท์หนิ"ฉันพูดด้วยความตกใจกับเสียงโทรศัพท์เล็กน้อย
"แล้วเธอได้ยินเสียงเป็นหมารึไง!?"ลินลี่พูดเสร็จก็รับสายโทรศัพท์ทันที
"สวัสดีค่ะ นี่ใครหรอคะ?"ลินลี่พูดสุภาพ แต่เวลาพูดกับฉันนี่ด่าฉันอย่างกับแม่ค้าใน
ตลาดทะเลาะกันเลย
....
ซักพักเธอก็วางสายแต่สีหน้าเธอดูตื่นเต้นมากๆแล้วเธอก็หันมามองหน้าฉันและยิ้มให้
ฉันอย่างเจ้าเล่ห์
"มองอะไรยะ? ไม่มีอะไรให้มองรึไง?"เธอพูดเสร็จก็เดินไปที่ห้องของเธอ
ฉันเงียบไปซักพักแล้วก็นั่งลงกับโซฟาแล้วริคก็เดินมาหาฉันพอดี
"ไง กลุ้มใจอะไรรึเปล่า?"ริคถามฉันด้วยความเป็นห่วง
"ตอนนี้ภาพเมื่อตอนนั้นมันยังคาตาฉันอยู่เลย"ฉันพูดพลางชี้ไปที่ริค
"ไหนว่าเธอจะไม่คิดถึงมันแล้วไง ไหงเธอถึงพูดถึงมันหล่ะ?"เขาถามฉันพลางมองมาที่
ฉันอย่างไม่คลาดสายตา
"เฮ้อ...ช่างมันเถอะ แล้วเราจะกินข้าวกันตอนไหนหล่ะ?"ฉันพูดเปลี่ยนเรื่องแล้วก็ยิ้มให้
เขาอย่างไม่เต็มใจ
"เป็นอะไร? ทำไมวันเธอเศร้าจัง?"ริคถามฉันอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ
"เปล่านี่!!"ฉันตะโกนใส่เขาจนทำให้เขาตกใจ
"..."เขาไม่พูดอะไรได้แต่นั่งมองฉัน
"ฉันขอโทษ...."ฉันพูดขอโทษเขา
จะทำยังไงดีหล่ะ...
ในเมื่อใจฉันมันสั่งให้ฉันบอกเขาว่า'รักเขา'....
แต่อีกใจข้างหนึ่งมันสั่งให้ฉันไม่บอก'รักเขา'....
ฉันควรจะเลือก'บอก'หรือ'ไม่บอก'ดีหล่ะ...
"งั้นผมไป-"คยังพูดไม่จบฉันก็พูดแทรกเขาทันที
"ริค คือฉันมีอะไรจะบอก"สุดท้ายฉันก็ต้องบอกเขา
"?"เขามองหน้าฉันด้วยความสงสัย
"คือว่า...ฉัน..."ฉันพูดลากเสียงยาวและหัวใจก็เต้นแรงมากจนแทบจะระเบิดออกมา
แล้ว
"..."เขาไม่พูดอะไรได้แต่ตั้งใจฟังสิ่งที่ฉันกำลังจะพูด
"ฉัน....ฉัน..."ฉันลากเสียงยาว แต่ว่า...
ปั้ง!
"คริสตัน!ลูกอยู่ในนี้รึเปล่า!?"เสียงนี้มัน...
คุณแม่!
"แม่!"ฉันตะโกนออกมาสุดเสียงเมื่อฉันเห็นแม่ที่กำลังหอบจากการวิ่งมาหาฉัน
ทำให้ทุกคนในบ้านเงียบกันหมด...
"คริสตัน!อยู่นี่เอง แล้วนี่เธอ!-"แม่ฉันยังพูดไม่จบก็เหลือบไปเห็นเวนส์เดย์ที่กำลังอึ้ง
อยู่
และทุกคนก็เงียบกันอีกครั้งหนึ่ง...
"นี่เธอ...มาอยู่นี่ได้ไงกัน?"แม่ฉันถามเวนส์เดย์ที่กำลังทำหน้าเหวออยู่
"เธอ...ฉันสัญญากับเธอไว้แล้วนี่ว่าจะไม่อยู่ที่นี่อีก"เสียงเวนส์เดย์เอ่ยขึ้นมาทันทีที่ฉัน
หันไปมองเธอ
"เรื่องนี้ช่างมันเถอะ คริสตัส!กลับบ้าน!"เสียงแม่ฉันพูดขึ้นพลางดึงแขนฉันแต่ว่าฉันรั้ง
แขนแม่ไว้ได้ให้ไป
"แม่! ปล่อยหนูเดี๋ยวนี้นะ! หนู!จะ!อยู่!ที่นี่!"ฉันพูดเน้นเสียงจนทำให้แม่แทบช็อก
"เมื่อกี้แกพูดว่าอะไรนะ!?"เสียงแม่รู้สึกว่าจะโกรธฉันมากจนเส้นเลือดขึ้นหน้า
"หนูจะอยู่ที่นี่! และไม่มีวันกลับไปบ้านเด็ดขาด!"ฉันพูดเสร็จก็โอบแขนริคไว้ไม่ปล่อย
ทำให้เขาตกใจมากๆ
"..."แม่ฉันไม่พูดอะไรได้แต่ทำสีหน้าอ่อนแรง แล้วแม่ก็ล้มฟุบลงไป
ตุ้บ!
"แม่!!"ฉันตะโกนออกมาด้วยความตกใจพลางเขย่าตัวแม่แรงๆ
ผ่านไปหลายชั่วโมง...
ฉันได้แต่ภาวนาว่าขอให้แม่ไม่เป็นอะไร และฉันก็นั่งกุมขมับดูแม่อย่างเหลืออด ซึงฉัน
ได้แต่เฝ้ามองดูแม่อย่างเดียว
"คริสตัน แม่เธอเป็นยังไงมั่ง?"ริคถามฉันพลางนั่งลงข้างๆฉัน
"แม่ฉันยังไม่ตื่นเลย ไม่ขยับเลยซักนิด"ฉันพูดพลางกุมมือแม่แน่น
"แม่เธอก็คงเพลียมากจนทำให้เธอสลบไปก็เท่านั้น"ริคอธิบายให้ฉันฟังพลางกุมมือฉัน
แน่น
"ให้ตายสิ...ฉันคงเป็นต้นเหตุที่ทำให้เเม่ต้องมาเป็นแบบนี้"ฉันพูดโทษตัวเองที่ทำกับ
แม่แบบนี้
"อย่าไปคิดอย่างนั้นสิ"ริคพูดปลอบใจฉัน
"...."ฉันไม่พูดอะไรได้แต่มองหน้าพลางยิ้มให้เขาเล็กน้อย
"และสิ่งที่ฉันอยากจะบอกเธอมาตั้งแรกที่ฉันได้เจอเธอเป็นครั้งแรก นี่เป็นสิ่งที่บ้ามาก
แต่ผมก็ไม่รู้ว่าคุณจะชอบหรือไม่"เขาพูดพลางมองหน้าฉันอย่างจริงจัง
"?"ฉันมองหน้าเขาด้วยความสงสัย
"แต่งงานกับผมนะ..."ประโยคสุดท้ายที่ริคพูดทำให้ฉันร้องไห้ออกมาไม่หยุด เป็นครั้ง
แรกที่มีคนมาสารภาพรักกับฉันเป็นคนแรก
ถึงแม้จะเป็นการขอแต่งงานที่ไม่เลิศเลอเพอร์เฟกส์...
แต่มันก็ทำให้ฉันมีความสุขมากที่สุด...
"ได้สิ..."ฉันพูดพลางปาดน้ำตาที่หลั่งออกมาไม่หยุด
"นี่พวกเธอสวีตกันอยู่ได้นะ"เสียงแม่ฉันเอ่ยขึ้นมาพลางมองมาที่ฉันกับริค
"แม่!"ฉันตะโกนออกมาด้วยความดีใจพลางกอดแม่แน่น
....
"นี่เป็นวันดีแล้วนะคะที่คุณจะได้แต่งงานกับเขาแบบจริงใจหน่ะ"เสียงแม่บ้านที่ชื่อโรส
เอ่ยขึ้นมาพลางทำผมให้ฉัน
"ก็ไม่รู้สินะ ก็เขามาสารภาพขอแต่งงานเองนี่"ฉันพูดอย่างมีความสุข
"ดีจังเลยนะคะ อยากแต่งงานบ้างจัง"โรสบ่นพึมพำอยู่คนเดียว
"..."ฉันไม่พูดอะไรได้แต่นั่งยิ้อยู่คนเดียวอย่างมีความสุข
หลังจากที่แม่ฉันหายป่วย เธอก็คงได้ยินที่ริคขอฉันแต่งงานแล้วเธอก็ตัดสินใจให้ฉัน
แต่งส่วนที่แม่ของริคที่ชื่อเวนส์เดย์เป็นแม่ที่แท้จริงของฉัน เพราะว่าแม่ริคกับแม่ฉันเป็นเพื่อนกันและ
ตอนที่เธอตั้งท้อง พอออกมาก็ปรากฏว่าเด็กคนที่อยู่ในท้องตาย เวนส์เดย์ก็เลยตัดสินใจช่วยเธอ
โดยการยกตัวฉันให้เป็นลูกของเธอซะเอง
ณ โบสถ์
ประตูข้างนอกเปิดอย่างช้าๆจนสุด ทุกคนต่างมารวมตัวกันที่นี่ ริคกำลังรอฉันอยู่กับบาท
หลวงคนเดิม ฉันมองไปรอบๆก็พบแต่คนรวยๆทั้งนั้น และ'มิเรีย'ก็มาร่วมในงานนี้ด้วย
ฉันเดินมาถึงบาทหลวงฉันมองหน้าริคอย่างตื่นเต้นและบาทหลวงก็พูดทำพิธีไปเรื่อยๆ
จนริคพูดว่า"ครับ" และบาทหลวงก็พูดไปเรื่อยๆจนถึงตาที่ฉันจะต้องพูดแล้วว่า
"ค่ะ!"ฉันพูดอย่างมั่นใจ แล้วจากนั้นเสียงระฆังที่อยู่เหนือหัวก็ดังขึ้น ริคจูบฉันอย่างอ่อน
หวานโดยที่ฉันยังไม่ทันตั้งตัว ทุกคนในโบสถ์ต่างดีใจกันใหญ่ และเขาก็ถอนจูบแล้วก็ถามฉันว่า
"คุณพร้อมที่จะดูแลทายาทรึยัง?"ริคถามฉันพลางโอบเอวฉัน
"ยังไม่ใช่ตอนนี้ ขอประมาณแปดปีเก้าปีจะได้มั้ย?"ฉันถามเขากลับ
"ก็แล้วแต่คุณนะ"เขาพูดเสร็จก็จูบฉันต่อ
ช่างเป็นวันที่ยอดเยี่ยมจริงๆ!..
....
(คริสตัน จบแล้วจ้า รอของเบอรี่นะจ้ะ)
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
