The magic magic

              หลังจากที่ฉันเกือบจะโดนมีดเฉาะหน้าแล้ว ริคก็มาช่วยฉันทัน แต่ว่าตอนนี้ฉันต้องหา

อ่างล้างหน้าก่อน ฉันวิ่งเข้าไปในห้องครัวเพื่อล้างหน้า

              ซ่า...

              เสียงน้ำในก็อกไหลออกมาให้ฉันได้ล้างหน้า สีที่ติดตามบนใบหน้าได้ออกไปหมดแล้ว

เหลือแต่เสื้อผ้าที่ยังไม่ออก แถมยังเอาออกยากด้วย

              "คริสตัน ไม่เป็นไรใช่มั้ย?"ริคถามฉันพลางวางมือไว้บนไหล่

              "อืม ฉันไม่เป็นไรหรอก นายไม่ต้องห่วงฉันหรอก"ฉันพูดเสร็จก็คว้าผ้าเช็ดหน้าที่อยู่ข้างๆมาเช็ดหน้ากับตัว

              "เออนี่ คริสตัน ฉันได้ยินมาว่าที่ปารีสเค้ามีงานเต้นรำด้วย เธอสนใจจะไปรึเปล่าหล่ะ?"

ยัยลินลี่ถามฉัน เหมือนว่าเธออยากจะให้ฉันไปที่นั่นนะ ทำไมฉันรู้สึกว่ามันแปลกๆนะ

              "ถ้าฉันไปได้ก็ไปนานแล้วหล่ะ แต่ฉันไม่มีชุดไปงานด้วย แถมเสื้อผ้าฉันก็เปื้อนไปด้วยสี

ฉันคงไปไม่ได้หรอก"ฉันพูดปฏิเสธเธอแต่เฟมือนว่าเธอก็คงจะไม่ยอมให้ฉันไม่ไปแน่ๆ

              "แต่เธอต้องไป! เธอจะต้องทำยังก็ได้ให้ชุดที่เปื้อนสีของเธอต้องออกมาดูดีที่สุด แต่ถ้า

เธอไม่ไป ฉันก็จะให้ริคไปเป็นคู่เต้นรำในคืนนี้ด้วย ในเมื่อสโตรเฟอร์ไม่สนใจฉันแล้ว ฉันก็แก้แค้น

เธอคืนเพราะว่าเธอได้แย่งสโตรเฟอร์ของฉันไป! เออนี่ เธอมีหน้ากากรึเปล่าหล่ะเพราะเขาบอกว่าจะ

มีงานสวมหน้ากากกันหน่ะ ฉันจะต้องสวยที่สุดในงานนี้และเธอก็ต้องเป็นคนที่ต่ำต้อยที่สุดในงานนี้"

ยัยลินลี่พูดพลางวิ่งเข้าไปกอดแขนริค

              นี่มัน...

              ทำร้ายจิตใจกันชัดๆ!...

              "..."ฉันไม่พูดอะไร ได้แต่จ้องหน้าลินลี่ด้วยสีหน้าที่ไม่พอใจอย่างแรง

              "ว่าไงหล่ะ? จะไปหรือไม่ไป?"ยัยลินลี่รอฟังคำตอบจากฉัน

              "คริสตัน เธอไม่ต้องไปก็ได้ ฉันจะเป็นคู่เต้นรำให้ลินลี่เอง"ริคพูดพลางมองมาที่ฉัน

              "แต่-"ฉันยังพูดไม่จบริคก็พูดแทรกขึ้นมา

              "ไม่มีคำว่าแต่ ฉันเคยบอกเธอแล้วนี่ว่าจะปกป้องเธอหน่ะ"ริคพูดพลางยิ้มให้ฉันอย่างไม่

เต็มใจ ถึงแม้ว่าเขาจะยิ้มให้ฉันมากซักเท่าไหร่ แต่ก็ไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นเลยซักนิด ในเมื่อ

เหตุการณ์มันเป็นแบบนี้แล้ว ฉันก็คงจะยอมให้เขาทำแบบนั้นไม่ได้

              "ลินลี่! ฉันจะไปงานเต้นรำ และเธอต้องสัญญากับฉันก่อนนะว่าถ้างานเต้นรำจบลงเธอจะ

ต้องเลิกยุ่งกับริค และเรื่องมันก็จบลงโดยที่ไม่มีใครต้องมาเสียความรู้สึกแบบนี้อีก"ฉันพูดพลางมอง

ลินลี่ด้วยสีหน้าที่จริงจังสุดๆ

              "งั้นก็ดีเลย ฉันจะรอดูผลงานนะ"ลินลี่พูดหวานเสร็จเธอก็เดินสะบัดก้นออกจากบ้านไป

              และทุกอย่างก็จบลง ริคมองฉันด้วยสีหน้าที่เป็นห่วงสุดๆ เขาเดินมาหาฉันแล้วก็กอดฉัน

แล้วเขาก็พูดขึ้นมาว่า

              "ทำไมเธอต้องทำขนาดนั้นด้วยหล่ะ?"ริคถามพลางกอดฉันแน่นขึ้นกว่าเดิน

              "ไม่รู้สิ เอาเป็นว่าฉันจะต้องชนะยัยลินลี่เหี่ยวนั่นให้ได้เลย"ฉันพูดเสร็จเขาก็คลายอ้อม

กอดแล้วฉันก็พลางชูสองนิ้วเพื่อเป็นกำลังใจให้ตัวเอง

              "ฉันคอยเป็นกำลังใจให้นะ สู้เข้าหล่ะ"เขาพูดเสร็จแล้วเขาก็หอมแก้มฉันไปหนึ่งฟอด

              จุ้ฟ..

              "ทำไมนายต้องเล่นทีเผลอกับฉันด้วยหล่ะ! นายนี่มัน!"ฉันพูดด้วยความหมั่นไส้แล้วฉัน

ก็เหลือบไปเห็นเมอรี่ ไม่ใช่สิ เวนส์เดย์ต่างหากหล่ะ เธอพึ่งมาพอดีแล้วเธอก็คงจะเห็นริคหอมแก้ม

ฉันไปแล้วแน่เลย เธอแอบหัวเราะออกมาด้วยแหละ

              "แล้วจะทำไม? เป็นกำลังใจให้ไม่ได้หรอ? ใจร้ายที่สุด"เขาพูดเหมือจะน้อยใจฉันยังไง

ก็ไม่รู้

              "ชิ! เรื่องนั้นช่างมันเถอะ แต่ยังไงฉันก็ต้องชนะยัยลินลี่ให้ได้เลย!"ฉันพูดให้กำลังใจตัว

เองอีกครั้ง

              ยามพลบค่ำ...

              "นี่! ยัยคริสตัน! เธอจะแต่งตัวอีกนานมั้ยเนี่ย!"เสียงลินลี่ตะโกนออกมาจากนอกห้อง

              "อ้อ! ฉันลืมบอกไปว่าฉันเป็นพวกที่เชื่องช้าหน่ะ ยัยลินลี่เหี่ยว"ฉันพูดประชดใส่ลินลี่จน

ทำให้เธออารมณ์เสียอย่างแรง

              "นี่เธอว่าไงนะ!"เสียงลินลี่พูดขึ้นมาด้วยความโมโห

              "เปล่าหรอก! ฉันก็แค่เห็นดอกลินลี่ที่ห้องมันเหี่ยวหน่ะ"ฉันพูดประขดเธออีกครั้ง ยิ่ง

ทำให้เธอโมโหมากขึ้น

              "เธอนี่นะ ช่างเป็นเด็กที่เถียงไม่ขึ้นจริงๆ"เวนส์เดย์พูดพลางมัดโบว์ตรงเอวให้ฉันแน่น

              "สงสัยหนูคงเป็นเด็กเก็บกรดหล่ะมั้งคะ"ฉันบ่นพึมพำ พลางหวีผมไปด้วย

              "เอาหล่ะ ที่นี้ก็เสร็จแล้ว ไหนลองหันไปทางนู้นซิ"เวนส์เดย์ให้ฉันไปยืนพิงกำแพง รู้สึก

ว่าเธอจะชอบชุดที่เธิทำเองมากๆเลย

              "เอ่อ...หนูดูเป็นไงมั่งคะ?"ฉันถามเวนส์เดย์ที่กำลังตื่นเต้นกับชุดที่ฉันใส่อยู่

              "สวยมากเลยจ้ะ! ใส่ชุดนี้น่าจะโอเคที่สุดแล้วหล่ะ แล้วที่ขาดไปก็คือรองเท้า"เธอพูด

เสร็จก็เดินไปหยิบรองเท้าบูทสีดำให้ฉันใส่ นี่ฉันกำลังจะเป็นแม่มดฝ่ายดำรึไงเนี่ย

              "เอ่อ...นี่มันงานเต้นรำนะคะ ไม่ใช่วันฮาโลวีนนะคะ"ฉันพูดพลางหยิบรองเท้าบูทขึ้นมา

ใส่

              "ก็ให้ทำยังไงได้ ก็ชุดเธอเป็นสีดำไปทั้งชุดแล้วหนิ แต่ฉันว่าเธอจะต้องโดดเด่นที่สุดใน

งานนี้"เธอพูดพลางมองฉันใส่รองเท้าบูท

              "เสร็จแล้วค่ะ งั้นหนูไปก่อนนะคะ"ฉันใส่รองเท้าเสร็จก็บอกลาเวนส์เดย์แล้วก็ออกจาก

ห้องไป

              แอ้ด...

              ฉันค่อยๆเปิดประตูพลางมองไปรอบๆแล้วริคก็เป็นคนเห็นชุดฉันเป็นคนแรก มันทำให้เขา

อึ้งไปเลย

              "เป็นไงมั่ง ชุดฉันเป็นไง? สวยมั้ยอ่ะ?"ฉันถามทุกคนที่อยู่ในห้องพลางหมุนตัวให้ทุก

คนดู

              "สวยสุดยอด...เหมือนกับแม่มดเลย"สโตรเฟอร์พูดพลางมองมาที่ฉันอย่างไม่คลาด

สายตา

              "แต่นี่มันงานเต้นรำนะยะ ไม่ใช่งานศพ"ลินลี่พูดประชดใส่ฉัน

              "แต่เขาไม่มีกฏหนิว่าห้ามใส่ชุดสีดำ"ฉันเถียงลินลี่จนมำให้เธอพูดไม่ออกเลย

              "คริสตัน เราว่ารีบไปกันเถอะ เดี๋ยวงานจะเริ่มซะก่อน"ริคพูดเสร็จก็จูงมือฉันออกจากบ้าน

              เขาพาฉันมาที่คอกม้า แล้วเขาก็ให้ฉันขึ้นม้าก่อนแล้วเขาก็ค่อยขึ้นตามฉันมาทีหลัง แล้ว

ลินลี่กับสโตรเฟอร์ก็โผล่มาพอดี

              "คริสตัน! เธอลงมาเดี๋ยวนี้นะ!"ลินลี่สั่งฉันให้ลง แต่ฉันขัดคำสั่ง

              "เสียใจด้วยนะคุณหนูลินลี่เหี่ยว ม้าตัวนี้ฉันจองแล้ว"ฉันพูดประชดใส่เธอ

              "นี่ไม่ใช่ม้าของเธอ เธอไม่มีสิทธิมาสั่งว่านี่เป็นม้าของเธอ!"ลินลี่พูดเสร็จดูเหมือนว่าเธอ

จะดึงฉันให้ลงจากหลังม้าให้ได้เลย

              "ใครขึ้นก่อนก็ได้ม้าก่อนหนิ"ฉันต่อรองลินลี่พลางมองไปที่เธออย่างสะใจ

              "ฮึ่ย! เดี๋ยวในงานได้เจอดีแน่!"ลินลี่พูดเสร็จเธอก็ขึ้นหลังม้าพร้อมกับสโตรเฟอร์

              ....