The magic magic

              หลังจากที่เหตุการณ์เมื่อกี้นี้จบลงฉันก็เดินออกจากโกดัง และตอนนี้ก็ใกล้จะเย็นแล้ว
สโตรเฟอร์กวักมือเรียกฉันและริคก็เดินมาหาฉันพอดี ทั้งสองคนมองหน้ากันทำให้เป็นคู่กัดไปซะงั้น
              "ริค เป็นอะไรรึเปล่า?"ฉันถามริคด้วยความเป็นห่วง
              "ฉันเริ่มไม่ไว้ใจไอ้หมอนั่นซะแล้ว ยังไงก็พยายามอยู่ให้ห่างจากตัวเขาก็แล้วกัน"ริคพูด
พลางใช้มือตบไหล่เบาๆ
              "..."ฉันไม่พูดอะไรแล้วก็เดินต่อไปเรื่อยๆ
              ณ บ้านของริค
              ทุกคนต่างกินข้าวกันหมดรวมฉันด้วย ริคนั่งอยู่ข้างขวาส่วนฉันนั่งอยู่ตรงหัวมุมโต๊ะ
สโตรเฟอร์นั่งข้างซ้าย ส่วนเมอรี่กับลินลี่นั่งอยู่ข้างหลังสโตรเฟอร์และริค ขณะที่ฉันกำลังกินข้าวโอ๊ต
อยู่ฉันก็รู้สึกได้ว่ามีคนกำลังมองมาที่ฉันตั้งสองคน นั่นก็คือริคและก็สโตรเฟอร์นั่นเอง ทำให้ฉันเริ่มจะ
กินไม่ลงซะแล้ว
              "ทำไมต้องมามองฉันด้วยหล่ะ!?"ฉันถามพลางวางช้อนแล้วก็จ้องหน้าทั้งสองคน
              "..."ริคไม่พูดอะไรแล้วเขาก็กินข้าวต่อไป
              "ก็ผมเป็นห่วงคุณนี่นา"เขาพูดเสร็จก็จับมือข้างซ้ายเบาๆแต่ฉันสลัดมือออกทันทีที่เขา
สัมผัสมือฉัน
              "ไม่ต้องมาแตะตัวฉันเลยนะ! แล้วนายก็ไม่ต้องห่วงฉันด้วย ฉันไม่ได้ตายนะยะ"ฉันพูด
ประชดใส่สโตรเฟอร์ทำให้เขาต้องถอยไปเลย ส่วนลินลี่ก็มองสโตรเฟอร์ด้วยความโกรธเคือง
              ทุกคนต่างคนต่างเงียบกันไปหมด หลังจากนั้นทุกคนก็กินข้าวเสร็จกันหมดแล้ว แต่ว่า
ยัยลินลี่กลับโยนงานให้ฉันเป็นคนเก็บของที่อยู่บนโต๊ะทั้งหมด ซึง่ที่จริงเป็นงานของยัยนั่นทั้งหมด
แล้วเธอก็เรียกสโตรเฟอร์ไปคุยกันข้างนอก
              ฉันเก็บจานของทุกคนซ้อนกันเป็นชั้นๆ แต่ว่าเมอรี่ก็ช่วยฉันทำความสะอาดด้วยและเธอ
ก็บอกว่าจะทำความสะอาดให้เองอีกด้วย
              "คริสตัน มานี่หน่อยสิ"ริคเรียกฉันที่กำลังดูเมอรี่ทำความสะอาดอยู่
              "หืม? มีอะไรหรอ?"ฉันถามริคที่กำลังกวักมือเรียกฉัน ฉันเดินไปหาริคแล้วเขาก็พาฉัน
เข้ามาในห้องของเขา
              "มีอะไรรึเปล่า?"ฉันถามเขาด้วยความสงสัย
              แล้วเขาก็หยิบแขนฉันขึ้นมาแล้วก็ถกแขนเสื้อฉันออก ซึ่งตรงข้อพับของฉันมันหายไป
เพราะว่าฉันล่องหนได้ไง และก็ฉันก็คงไม่รู้ตัวว่าข้อพับมันกำลังล่องหนอยู่ด้วย
              "นี่เธอมีพลังล่องหนเองหรอกหรอ?"ริคถามด้วยความตกใจเล็กน้อย
              "ใช่ แล้วนายก็คงมีพลังไฟสินะ"ที่ฉันบอกไปว่าเขามีพลังไฟเพราะว่ามือของเขาอุ่นมาก
มันคงไม่ใช่ร้อนเพราะว่าตอนนี้อากาศกำลังหนาวมากและยิ่งสัมผัสยิ่งร้อนมากขึ้นทุกที
              "โทษที"เขาพูดเสร็จก็ปล่อยมือออกจากแขนฉัน
              "...."ฉันจ้องหน้าเขาเพราะว่าฉันไม่รู้จะพูดอะไรออกไปดี
              "มิน่าหล่ะ เธอถึงได้หนีออกจากการแต่งงานได้สบายๆเลย"เขาพูดพลางกอดอกแน่น
              "แล้วทำไม? ผิดหรอที่ฉันหนีงานแต่งมา?"ฉันพูดยั่วยวนกวนประสาทใส่เขาเล็กน้อย
              "ก็ไม่มีอะไรมากหรอก ฉันก็แค่สังเกตแขนเธอมาเมื่อกี้นี้แล้ว แทนทีแขนเสื้อจะมีเงาดำ
แต่กลับไม่มีเงาเลยซักนิด ฉันก็เลยสงสัยก็เท่านั้นเอง"เขาอธิบายให้ฉันฟัง
              "ตาไวจังนะ ถ้านายไม่บอกฉันป่านนี้เรื่องนี้ดังแน่ๆ ถ้าคนในบ้านเห็นซะก่อนอ่ะนะ"ฉัน
พูดด้วยความกังวลพลางลูบข้อพับที่แขนเบาๆ
              "ไม่ต้องห่วง แม่ฉันก็เป็นเหมือนกัน"เขาพูดอย่างมั่นใจ
              "ฮะ!? นายว่าไงนะ!? เมอรี่ก็เป็นเหมือนกันหรอกหรอ!?"ฉันพูดด้วยความตกใจสุดๆ
              "หืม? เมอรี่ไหนหรอ? เธอไปจำมาจากไหนรึเปล่า?"เขาพูดเสร็จก็ดีดกะโหลกฉันไป
หนึ่งที
              ปั้ก!
              "โอ้ย!...ก็แม่ของนายไงเล่า!"ฉันพูดพลางลูบหน้าผากฉันแรงๆ
              "แม่ฉันไม่ได้ชื่อนี้ซะหน่อย แม่ฉันชื่อเวนส์เดย์ต่างหากหล่ะ"เขาพูดพลางยิ้มให้ฉันเล็ก
น้อย
              "เวนส์เดย์? ที่จริงแม่ของนายบอกฉันว่าเธอชื่อเมอรี่นี่"ฉันพูดเถียงกับริค
              "ฉันว่าแม่ฉันจะต้องปกปิดอะไรบางอย่างอยู่แน่ๆ"เขาพูดด้วยความสงสัย
              แอ้ด...
              เสียงประตูดังขึ้นทันทีที่ฉันหันไปมอง ที่แท้ก็สโตรเฟอร์นั่นเอง
              "พวกเธอคุยอะไรกัน?ขอให้ฉันมีส่วนร่วมบ้างสิ"สโตรเฟอร์พูดพลางใช้แขนวางไว้บนลูก
ปิดประตู
              "เราคุยกันเสร็จแล้วหย่ะ! ตอนนี้ฉันก็คงจะต้องไปนอนที่ห้องโน้นแล้วสินะ"ฉันพูดเสร็จก็
จะเดินออกจากห้องแต่ว่าสองคนกลับไม่ให้ฉันไปซะงั้น ริคจับแขนข้างขวาไว้ส่วนสโตรเฟอร์ก็ใช้นิ้ว
แตะปากฉันเบาๆ
              "นี่! ฉันจะไปห้องนู้นนะ!"ฉันพูดด้วยความขอร้องพลางมองทั้งสองคน
              "แม่ฉันบอกว่าที่ห้องนั้นคนเต็มแล้ว เพราะฉะนั้นเธอก็ต้องนอนที่ห้องนี้เท่านั้น"    
สโตรเฟอร์พูดพลางมองมาที่ฉันอย่างยั่วยวน
              "นี่มันอ้างกันชัดๆ!"ฉันพูดด้วยความโมโห
              "แต่เขาพูดจริง"ริคพูดความจริงจนทำให้ฉันต้อง'จำใจ'ยอมนอนกับเขา
              "ก็ได้! แต่มีข้อแม้ว่า..."
              ฉันจะต้องนอนคนเดียวที่เตียง ส่วนเจ้าพวกนั้นก็นอนที่พื้นอันแสนหนาวเย็น☺ ทำไมฉัน
รู้สึกสะใจทั้งสองคนจังเลยนะ แต่ก็ดีแล้วหล่ะฉันจะได้นอนหลับอย่างสบายใจ
              เช้ารุ่งขึ้น...
              "..."ฉันตื่นขึ้นมาก็พบร่างสูงนอนกอดฉันเพื่อให้ความอบอุ่นฉันอยู่ ฉันเงยหน้าขึ้นมาก็
พบว่าเป็นริคนั่นเอง
              "ระ..ริค!"ฉันพูดชื่อเขาทำให้เขาสะดุ้งตื่นขึ้นมาทันที
              "หืม? มีอะไร?"ริคพูดพลางเลิกคิ้ว
              "นะ...นายมากอดฉันตอนไหน!?"ฉันพูดด้วยความตกใจพลางดันตัวฉันออก
              "เมื่อตอนกลางคืนเธอบ่นว่าหนาวก็เลยทำอย่างนี้ให้อบอุ่นไงเล่า แถมตัวเธอก็ร้อนอีก
ด้วย"เขาพูดเสร็จก็พลิกมือด้านหลังมาแปะบนหน้าผากฉันเบาๆ
              "ไม่จริง! ฉันไม่ได้...ฮัดชิ้ว!"ฉันจามออกมาพร้อมกับน้ำมูกสีใสออกมาจากจมูกฉัน
              "ฉันบอกเธอแล้วว่าตัวเธอร้อน ตอนนี้เธอก็ไม่ต้องมาทำงานแล้ว รักษาตัวให้หายก่อน
จะดีกว่า เดี๋ยวฉันจะไปบอกแม่ให้เอง"ริคพูดเสร็จก็กำลังจะเดินไปเปิดประตูแต่ว่าฉันพูดขึ้นว่า
              "ไม่! ฉันจะทำงาน ฮัดชิ้ว! นายอย่าพึ่งไปบอกแม่นายนะ ฮัดชิ้ว! และอีกอย่าง ฮัดชิ้ว!
นี่ฉันจะจามมากไปไหนเนี่ย! ฮัดชิ้ว!"ที่จริงฉันยังพูดไม่จบประโยคแต่ก็ต้องหยุดไปก่อนเพื่อให้หาย
จามซะก่อน
              "อย่าฝืนตัวเองเลยจะดีกว่า ไม่งั้นอาจจะล้มกลางทางเลยก็ได้"เขาพูดด้วยความเป็นห่วง
              "ไม่! ฉันจะไปทำงาน!"ฉันพูดคัดค้านใส่ริคจนทำให้เขาต้องจำใจยอมให้ฉันไปทำงาน
              "งั้นก็แล้วแต่เธอนะ ขึ้นหลังฉันสิ"เขาพูดเสร็จก็ย่อตัวลงให้ฉันขึ้นหลังเขา ฉันลุกขึ้น
พยุงตัวให้ตั้งหลักให้ได้ก่อน แล้วจากนั้นฉันก็กระโดดขึ้นหลังเขา
              "เกาะเอาไว้นะ ระวังตกหล่ะ"เขาพูดเตือนฉันแล้วเขาก็เดินไป
              ฉันกอดคอเขาแน่นเพราะตัวเขาทำให้ฉันอุ่นขึ้นมาก และความรู้สึกที่ฉันได้ใกล้ชิดเขาก็
กำลังคืบคลานมาหาฉันอย่างที่ฉันไม่รู้ตัว...