The magic magic

              ฉันเดินไปนั่งลงกับกองฟางอีกครั้ง พร้อมกับนั่งรอเวลาจนกว่าครอบครัวของริคจะหลับกัน

ไปก่อน ส่วนริคก็ยังคงอ่านหนังสือต่อไปเรื่อยๆจนเวลาผ่านไป...

              เที่ยงคืนต่อมา...

              "อืม..."ฉันลืมตาขึ้นมาก็พบว่าฉันนอนอยู่บนเตียงใครก็ไม่รู้

              ที่จริงฉันอยู่ข้างนอกแล้ว...

              "ฮะ...เฮ้ย!"ฉันตะโกนออกมาเพราะว่าตอนนี้ฉันนอนอยู่กับริคและสโตรเฟอร์ ทั้งสองคน

นอนข้างๆฉันแถมแขนสโตรเฟอร์ก็กอดฉันด้วย! ไม่ได้การแล้ว! ฉันต้องทำอะไรซักอย่างอย่างซะแล้ว

              ฉันพยายามท่จะงัดมือของสโตรออกแต่ว่าเขากอดฉันแน่นมากเหมือนกับว่าฉันเป็น

หมอนข้างสำหรับเขาไปแล้ว ฉันพยายามดันตัวออกห่างจากสโตรเฟอร์แล้วฉันก็พยายามหันหน้าหนี

เขาแต่ว่าพอฉันหันไปจมูกฉันกับจมูกริคกลับชนกัน ฉันหลับตาแน่นและพยายามทำให้หลับ และมัน

ก็สำเร็จ

              เช้ารุ่งขึ้น...

              ...

              ฉันลืมตาขึ้นมาซึ่งฉันมองไปรอบฉันก็พบสิ่งที่ฉันไม่อยากจะพบ นั่นก็คือ..

              "สโตรเฟอร์!"ฉันตะโกนออกมาพร้อมกับถอยหลังออกห่างจากตัวเขา

              "ว่าไง ตื่นแล้วหรอ? เมื่อคืนนอนหลับสบายดีมั้ย?"เขาถามพลางยิ้มให้อย่างมีเล่ห์นันย์

              "แล้ว...แล้ว เมื่อคืนนี้ฉัน..."ฉันพูดด้วยความสับสน

              "เมื่อคืนนี้ริคมันพาเธอเข้ามาในห้องด้วย และก็ต้องขอโทษด้วยนะที่ฉันกอดเธอไปเมื่อ

คืนนี้หน่ะ"เขาพูดจบก็นั่งลงข้างๆฉัน

              "..."ฉันไม่พูดอะไรได้แต่มองหน้าเขาอย่างเดียว

              "เป็นอะไรไป อย่าเงียบแบบนั้นสิฉันไม่ชอบนะเวลาที่คนเงียบแล้วมันรู้สึกเหงา"เขาพูด

พลางบีบแก้มฉันเบาๆทั้งสองข้าง

              แอ้ด...

              "พี่คะ! เราไป..."เสียงลินลี่พูดขึ้นมาพลางมองมาที่ฉันกับสโตรเฟอร์

              ....

              ....

              "เอ่อ...งั้นเราไปกันเถอะ!"สโตรเฟอร์พูดตัดบท เขาก็จับแขนฉันแล้วก็ลากฉันออกจาก

นอกห้องพร้อมกับลินลี่ที่กำลังเดินตามมา

              "นี่! นายจะพาฉันไปไหนกันหน่ะ!?"ฉันถามสโตรเฟอร์พร้อมกับเดินได้วยความเร่งรีบ

              "ฉันจะพาเธอไปทำงาน"เขาพูดพลางจับแขนฉันแล้วก็เดินต่อไปเรื่อยๆ

              "งาน? งานอะไร?"ฉันถามด้วยความสงสัย

              "เดี๋ยวก็รู้เองน่า"เขาพูดพร้อมกับเดินไปเรื่อยๆ ส่วนลินลี่ก็เดินตามหลังฉันมาติดๆ

              ฉันเดินมาเรื่อยๆจนฉันมาที่ไหนซักแห่งซึ่งฉันมาถึงที่โกดังแห่งหนึ่ง ซึ่งฉันเห็นริคอยู่ข้่าง

ในโกดังและเมอรี่ก็กำลังเก็บเกี่ยวข้าวโพด

              "นี่หรองานของนายหน่ะ?"ฉันถามสโตรเฟอร์ด้วยความสงสัย

              "ใช่ และงานวันนี้ของเธอก็คือ..."เขาพูดเสร็จก็ชี้ไปที่ฟาร์มข้าวโพดซึ่งมีเมอรี่กับลินลี่

คอยดูฉันอยู่

              "งั้นหรอ?แล้วงานของนายหล่ะ?"ฉันถามพลางกอดอกแน่น

              "แล้วทำไมเธอต้องสนใจด้วยหล่ะ เจ้าแมวตัวน้อย"เขาพูดเสร็จก็บีบแก้มฉันอีกครั้งหนึ่ง

              "โอ้ย! พอได้แล้ว! ฉันจะไปทำงานแล้ว!"ฉันพูดด้วยความโมโหแล้วจากนั้นก็เดินตรง

ไปฟาร์มข้าวโพดและเสียงตะโกนของสโตรเฟอร์ก็ดังขึ้นจากด้านหลังฉัน

              "คริสตัน! งั้นเจอกันตอนสี่โมงเย็นนะ!"เขาตะโกนจากนั้นเขาก็เดินเข้าไปในโกดัง

              นี่ฉันต้องทำงานจนเย็นเลยหรอเนี่ย!

              นี่ฉันมาอยู่ผิดบ้านรึเปล่าเนี่ย!?

              ฉันเดินตรงไปหยิบตะกร้าใบใหญ่ซึ่งอยู่ใกล้ๆกับเมอรี่ที่กำลังเก็บข้าวโพดอย่างพิถีพิถัน

ส่วนลินลี่ก็มายืนอยู่ข้างๆฉัน

              "ตามฉันมาสิ คริสตัน"ลินลี่พูดเสร็จเธอก็เดินนำฉัน

              ฉันเดินตามเธอไปเรื่อยๆจนไกลห่างจากโกดังมากๆแล้วจากนั้นเธอก็เริ่มพูดขึ้นมา

              "นี่ เธอหน่ะจะมาที่นี่ทำไม?"เธอถามฉันพลางมองไปรอบๆอย่างระวังตัว

              "ฉันหนีจากการแต่งงานมา มีปัญหาอะไรรึเปล่า?"ฉันถามลินลี่กลับ

              "นี่! ฉันอยากจะบอกอะไรไว้ก่อนเลยนะ! อย่าได้มาแตะต้องสโตรเฟอร์ฉันเป็นอันขาด

ไม่งั้นเธอโดนดีแน่!"ลินลี่พูดด้วยความโมโหพลางทำสีหน้าที่โกรธเคืองฉันอย่างเเรง

              "ฉันไม่สนใจไอ้สโตรเฟอร์ของเธอหรอก เขาเองต่างหากที่มาสนใจฉัน"ฉันพูดพลาง

กอดอกแน่น

              "หึ! งั้นหรอ!? ฉันจะคอยจับตามองเธออย่างไม่คลาดสายตาเลย คอยดู!"เธอพูดเสร็จ

ก็สะบัดหน้าเดินหนีฉันไปแล้ว

              ฉันเดินออกห่างจากลินลี่และพยายามไม่อยู่ใกล้เธอ แล้วเมอรี่ก็เดินมาหาฉัน

              "มีเรื่องอะไรรึเปล่า?"เมอรี่ถามฉันพลางเก็บข้าวโพด

              "คะ? เรื่องอะไรหรอคะ?"ฉันถามด้วยความสงสัย

              "ก็ที่เธอไปคุยกับลินลี่ ฉันเห็นพวกเธอคุยกันเมื่อตะกี้นี้ ฉันว่ามันคงไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆ เธอ

บอกฉันมาเถอะ ฉันจะได้ช่วยเธอได้"เมอรี่พูดด้วยความขอร้องสุดๆ

              "ขอยังไม่ใช่ตอนนี้ค่ะ เอาไว้มีเวลาว่างก็ค่อยเล่าเอาก็แล้วกันค่ะ"ฉันพูดเสร็จก็ตั้งหน้า

ตั้งตาเก็บข้าวโพด เมอรี่สอนฉันทุกอย่างเกี่ยวกับที่นี่ และเธอก็คงเห็นฉันเป็นหนึ่งในสมาชิกของเธอ

ไปแล้วหล่ะ

              ฉันเดินออกจากฟาร์มข้าวโพดก็พบว่าริคกำลังดูแลม้าที่อยู่ในคอกอีกฝั่งของโกดัง ฉัน

เดินไปที่โกดังเพื่อเก็บข้าวโพดไว้ในนั้นแล้วก็เดินออกมาจากนั้นฉันก็เดินไปหาเขา

              "หวัดดี นี่นายเป็นคนดูแลม้าหรอ?"ฉันถามเขาพลางลูบหัวม้าอย่างเอ็นดู

              "อืมใช่ เจ้าตัวนี้มันชื่อเจสัน"ริคพูดพลางให้แครอทกับมัน

              "ชื่อเหมือนคนที่ฉันไม่อยากจะพบหน้าเลย"ฉันพูดเสร็จก็เดินเข้าไปในคอกม้าแล้วก็ขึ้น

หลังเจ้เจสันแล้วฉันก็พูดขึ้นว่า

              "นี่! นายรู้มั้ยว่าฉันเป็นนักแข่งม้าได้ที่หนึ่งตั้งสองสมัยเลยนะ"ฉันพูดตัดเรื่องเพื่อไม่

อยากให้เขาคิดมาก

              "หรอ? เก่งจังเลยนะ"เสียงสโตรเฟอร์พูดขึ้นมาแล้วเขาก็มายืนอยู่ข้างๆริค

              "นายมาได้ไง?"ริคถามพลางมองไปที่สโตรเฟอร์

              "ก็เดินมาสิวะ! ถามได้ เออนี่!ฉันได้ข่าวมาว่าที่เมืองปารีสเขามีงานเต้นรำกันด้วย ถ้า

นายไม่ว่าอะไรผมขอให้คริสตันมาเต้นรำกับผมจะได้ไหม?"เขาพูดพลางมองมาที่ฉันอย่างมีเล่ห์นันย์

จนทำให้ฉันจวนจะเอียนไปหมดแล้ว

              "ไม่ได้!"ริคพูดแทนฉัน

              "ทำไม? นายหึงหรอ?"สโตรเฟอร์พูดด้วยสีหน้าที่ยั่วยวนกวนประสาทมาก

              "ไม่ใช่อย่างนั้น ฉันว่าแม่ก็คงไม่ให้พวกเราไปแน่นอนต่อให้นายอ้อนซักเท่าไหร่ก็คงไม่

ให้เราไปแน่นอน"ริคพูดและหน้าเขาก็แดงเล็กน้อย

              "แน่ใจหรอ? แล้วทำไมหน้านายแดงหล่ะ หรือว่า..."สโตรเฟอร์พูดล้อจนทำให้หน้าของ

ริคยิ่งแดงเข้าไปใหญ่ ฉันคงจะต้องตัดบทซะแล้วสิไม่งั้นเรื่องมันจะไปกันใหญ่

              "พอได้แล้ว! ทั้งสองคนเลย! เรื่องนี้ฉันจะเป็นคนตัดสินใจเอง! แต่ว่าตอนนี้คงต้องให้

เวลาฉันก่อน"ฉันพูดอย่างเผด็จการแล้วก็ลงจากหลังม้าอย่างปลอดภัย

              "ได้ครับ แมวน้อยของผม"สโตรเฟอร์พูดพลางยิ้มให้อย่างมีความสุขและก็เดินจากไป

              "เฮ้อ!...ไม่ไหวเลยนะเนี่ย"ฉันถอนหายใจหนักพลางกอดอก

              "แล้วเรื่องเต้นรำอะไรนั่นจะเอายังไง?"ริคถามฉันพลางเปิดประตูคอกม้าให้ฉันออกมา

              "ก็ฉันบอกไปแล้วนี่ ว่าจะเป็นคนตัดสินใจเอง"ฉันพูดเสร็จก็เดินออกจากโกดังไป

              นี่ฉันหาเรื่องใส่ตัวอีกแล้วหรอเนี่ย?!...

              ไม่ไหวจริงๆ...