The magic magic

             "แม่คะ เมื่อไหร่เราจะได้กินข้าวเย็นกันคะ?"เสียงลินลี่ถามเมอรี่พร้อมกับทำอาหารไปด้วย
             "ก็รอให้พี่สโตเฟอร์กลับมาก่อนสิ"เมอรี่พูดพลางถักไหมพรมต่อไป
             ใครคือสโตรเฟอร์?
             แอ้ด...
             เสียงเปิดประตูหน้าบ้านดังขึ้นช้าๆซึ่งมีชายร่างสูงกำยำ ผมสีน้ำตาลเข้ม ใบหน้าเรียว  
เเหลมกับดวงตาสีน้ำตาลเข้มกำลังจ้องฉันอยู่
             "เอ่อ..."ชายคนนั้นพูดลากเสียง
             "..."ฉันไม่พูดอะไรได้แต่จ้องหน้าเขาด้วยสายตาที่ดุดัน
             "เอิ่ม...แม่ครับ นี่ใครหรอครับ?"ชายร่างสูงถามเมอรี่ที่กำลังมองไปที่ชายร่างสูง
             "เอ่อ...อ๋อ เธอชื่อคริสตัน เธอโดนโคลนดูดและ..."เมอรี่เล่าเหตุการณ์นั้นให้เขาฟัง แล้ว
เขาก็หัวเราะออกมา
             "ฮ่าๆ ฉันพึ่งรู้นะว่านายจะมีจิตใจกับผู้หญิงอย่างเธอหน่ะ"เขาพูดพลางมองเขา แต่ว่าเขา
กลับไม่ตอบโต้อะไรเลย
             "แล้วจะทำไมกันยะ!? ฉันโดนโคลนดูดแล้วมันเป็นอะไร!?"ฉันตะคอกใส่เขา
             "ก็มะ..ไม่มีอะไรซักหน่อย"เขาพูดพลางมองมาที่ฉันอย่างตกใจ
             นี่ฉันกำลังจะปกป้องริคอยู่หรอเนี่ย!?
             #เขินแปป#
             "เป็นอะไรไป หน้าแดงใหญ่เลยนะเนี่ย หรือว่า..."เขาพูดอย่ามีเล่ห์นันย์
             "พอได้แล้วค่ะ! งั้นเรามากินอาหารเย็นจะดีกว่าค่ะ"เสียงลินลี่พูดแทรกขึ้นมาจากด้าน
หลังฉัน       
             "งั้นฉันขอออกไปสูดอากาศข้างนอกจะดีกว่าค่ะ คือพอดีหนูไม่หิว"ฉันพูดพลางลุกขึ้นจะ
ออกจากบ้านเพื่อออกไปข้างนอกแต่ว่าแขนฉันกลับถูกรั้งไว้ข้างหนึ่งซะก่อน
             "เดี๋ยวสิ งั้นผมไปเดินเล่นกับคุณจะได้มั้ย?"ชายร่างสูงรั้งแขนฉันไว้ทันทีที่ฉันจะเอื้อมมือ
ไปเปิดประตู
             "..."ฉันไม่พูดอะไรได้แต่จ้องหน้าด้วยสีหน้าที่ดุดัน เขาก็ปล่อยแขนฉันไป
             "งั้น!-"เขายังพูดไม่จบฉันก็พูดแทรกเขาซะก่อน
             "คุณไม่จำเป็นที่จะต้องมากับฉันนี่ ปล่อยให้ฉันอยู่ซักพักไปก่อนจะได้มั้ย?"ฉันพูดด้วย
สีหน้าที่ขอร้องสุดๆ จนทำให้เขาต้องใจอ่อนไปเลย
             "งั้นก็แล้วแต่คุณก็แล้วกัน"เขาพูดพลางมองฉันด้วยสีหน้าที่เศร้าหมอง
             ฉันไม่พูดอะไรก็เดินไปเปิดประตูแล้วก็เดินออกจากบ้านไป
             ฉันเดินตรงไปที่กองฟางถูกเชือกฟางมัดไว้อยู่จากนั้นก็นั่งบนกองฟางอย่างสบายใจ สาย
ลมที่พัดผ่านมาทางฉันพร้อมกับเส้นฟางทีหลุดออกมาปลิวไปพร้อมกับสายลมในยามพลบค่ำ
             "นี่ฉันมาที่นี่ทำบ้าอะไรเนี่ย..."ฉันบ่นพึมพำอยู่คนเดียวพลางยกขาขึ้นมากอดเข่าแน่น
             แอ้ด...
             เสียงประตูหน้าบ้านดังขึ้นทันทีที่ฉันมองไปที่บ้านของเมอรี่
             และคนที่เย็นชาที่สุดก็คือ ริค กำลังเดินมาทางฉันพร้อมกับหนังสือเล่นหนึ่ง แล้วเขาก็นั่ง
ลงข้างๆฉัน แต่ฉันก็ขยับหนีเขา แล้วฉันก็ถามเขาไปว่า
             "แล้วนายออกมาจากบ้านทำไม?"ฉันถามเขาพลางจ้องไปที่บ้าน
             "..."เขาไม่ตอบอะไรแล้วก็ตั้งหน้าตั้งตาอ่านหนังสือของเขาไป
             "นี่"ฉันพูดเพื่อเรียกร้องความสนใจ แต่เขาก็ไม่สนใจฉันอยู่ดี
             "นี่นายพูดได้รึเปล่าเนี่ย ถ้านายไม่ตอบอะไรงั้นฉันจะกลับบ้านละ"ฉันพูดเสร็จก็ลุกขึ้น
จากกองฟางแล้วก็จะเดินกลับบ้านแต่ว่าฉันถูกใครบางคนรั้งแขนฉันไว้ข้างหนึ่ง
             "อย่าไป"ริคพูดเสียงแข็ง
             "นี่! ทำไมตอนที่ฉันอยากจะพูดกับนายแต่นายไม่พูด แต่พอฉันไม่อยากจะพูดก็กลับมา
พูดซะงั้น นี่นายเป็นบ้ารึเปล่าเนี่ย!?"ฉันพูดด้วยความโมโห
             "...ฉันก็แค่ไม่อยากให้เธอไปอยู่กับเจ้านั่น"ริคพูดพร้อมกับปล่อยแขนฉัน
             "เจ้านั่น? อ๋อ...ใช่เจ้าคนที่ชื่อสโตรเฟอร์อะไรนั่นใช่มะ? แล้วทำไม? มีอะไรที่น่าสงสัย
รึไง?"ฉันถามเขาพลางมองไปที่เขา
             "ก็เพราะว่าเขาเป็นตัวอันตราย แล้วเขาก็เป็นคนที่เจ้าชู้และรู้สึกว่าเขาก็สนใจในตัวเธอ
เป็นพิเศษด้วย เพราะฉะนั้นก็ระวังตัวไว้ด้วยก็แล้วกัน"เขาพูดด้วยความเป็นห่วงและทำสีหน้าที่กังวล
มากด้วย
             นี่เขาเป็นอะไรกันแน่เนี่ย?
             เดี๋ยวจะเงียบ เดี๋ยวจะเป็นห่วง...
             ฉันงงไปหมดแล้วนะเนี่ย...
             "ทำไมนายดูแปลกไปนะ เดี๋ยวก็เงียบเดี๋ยวก็เป็นห่วง นายได้เช็กสมองของนายบ้างรึ
เปล่าฮะ?"ฉันพูดด้วยความที่สับสนกับเรื่องที่เขาพูด
             "ฉันก็เป็นคนแบบนี้อยู่แล้ว แล้วฉันก็ไม่ได้ผิดปรกติทางสมองฉันด้วย แต่ว่าเธออยู่กับฉัน
ไปก่อนจนกว่าพวกเขาจนอนหลับกันไปหมดแล้ว ไม่งั้นเธอโดนไอ้หมอนั่นทำมิดีมิร้ายกับเธอแน่"
เขาพูดพลางมองหน้าฉันด้วยสีหน้าที่ขอร้องสุดๆ
             "งั้นก็ได้ แต่ฉันมีข้อแม้ว่า อย่าได้แตะต้องตัวฉันหรือทำอะไรกับตัวเด็ดขาด"ฉันพูดพลาง
แงะมือเขาออกจากแขนเขา
             "..."เขาไม่พูดอะไรแล้วก็ปล่อยแขนฉันให้เป็นอิสระซักที
             นี่เขากำลังจะพูดอะไรกันแน่...
             ฉันงงไปหมดแล้ว...
             อร้ายยย!!>< ได้กลับมาแต่งซักทีTOT ต้องขอโทษที่หายไป
นานเน้อ! พอดีว่าคอมไปลงโปรแกรมอะไรใหม่หมดเลยอ่า ต้องขออภัย
กับคนที่ติดตามเรื่องนี่อยู่น้าที่อัพช้าอ่ะ-3- *เค้าสัญญาว่าจะอัพทุกวัน
แต่ถ้าวันไหนไม่ว่างจริงๆก็ต้องกราบใน ณ ที่นี่ด้วยจ้าาา*