welcome in to death land ยินดีต้อนรับสู่แดนความตาย

9.3

เขียนโดย darkblack

วันที่ 28 มีนาคม พ.ศ. 2557 เวลา 14.28 น.

  5 ตอน
  8 วิจารณ์
  9,221 อ่าน

แก้ไขเมื่อ 1 เมษายน พ.ศ. 2557 16.42 น. โดย เจ้าของนิยาย

แชร์นิยาย Share Share Share

 

4) บทที่4

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

"Were visitted by death"

"you never escape from here"

"you must die"

"sacrifice my life for this fientiya!!!!!!!!!"ผมอยู่ที่ไหนแล้วเสียงนี่มัน...ของเจ้านั่น!

ผมรีบหันซ้ายหันขวามองหาต้นเสียงผมรู้ว่านี่คือเสียงของมัน...เฟียนติยา... แต่มันพูดอะไรผมไม่รู้เรื่องเลยนี่มันภาษาอังกฤษไม่ใช่ภาษาฝรั่งเศษนี่นา ผมเดินไปเรื่อยๆบนทางที่เป็นสีแดงฉานราวสีเลือดรอบๆที่นี่มีแต่ซากศพคนตายหรือไม่ก็คนตายที่เน่าจนกลายเป็นซอมบี้เดินได้ เดินไปมาอย่างเชื่องช้าบ้างก็อีกาหัวแหว่งสมองไหลเยิ้มเกาะอยู่บนกิ่งไม้และป้ายสุสาน ผมเหงื่อแตกตัวซีดไปหมดที่นี่มันอะไรกัน ผมเดินไปตามทางสีเลือดนี่จนเห็นปราสาทตายโหงสูงตระหง่านอยู่ตรงหน้ามีเศษซากของชิ้นส่วนมนุษย์ถูกสับเละเป็นชิ้นบ้างโจ๊กบ้างเกลื่อนกลาดเต็มไปหมดทั้งปราสาท

"ฮือๆๆๆ...ฮึกฮือๆๆ..."จู่ผมก็ได้ยินเสียงของผู้หญิงร้องไห้ดังมาจากปราสาท ผมทำใจสักพักก็เดินเข้าไปแบบกล้าๆกลัวๆไม่แน่...นั่นอาจจะเป็นคนที่มีชีวิตเหลือรอดก็ได้

ผมเดินเข้ามาภายในปราสาทรอบๆของที่นี่มีแต่ศพและศพเต็มไปหมดบางตัวก็กลายเป็นซอมบี้พิการที่คลานอย่างช้าๆพยายามจะออกจากที่นี่ แต่มีซอมบี้กับศพนอนขยับตัวอยู่ตรงหน้าประตูสีดำราวกับว่า...ทุกอย่างอยู่ภายในประตู

"ฮือๆๆๆ..ฮือ....."เสียงของผู้หญิงคนนั้นดังมาจากภายในประตูบานนั้นอย่างน่าสงสารเธออาจกำลังโดนทำร้ายก็ได้ผมต้องช่วยเธอและถามเธอถึงทางหนีที่ปลอดภัยที่สุด ผมจึงกัดฟันทำใจให้กล้าเข้าไว้เดินเหยียบพวกซากศพและซอมบี้เดินไม่ได้อย่างสยองแล้วรีบเปิดประตูนั่นอกอย่างรวดเร็วเพื่อที่จะได้ช่วยเธอ

ภายในห้องนั้นมีผู้หญิงผิวขาวซีดผมสีดำยาวรุงรัง ชุดขาดๆสีขาวเต็มไปด้วยเลือดและเศษเนื้อเน่าๆเธอหันมาหาผมทำให้ผมยิ่งอยากจะร้องให้ดังๆเพราะปากเธอข้างหนึ่งแหว่งอีกข้างหนึ่งฉีกถึงรูหู หน้าผากเหมือนถูกกรีดให้สมองไหลลงมาเป็นเส้นๆ ดวงตาโบ๋ไม่มีดวงตาแต่มีเลือดไหลเยิ้มท่วม มือข้างซ้ายถือหัวใจที่มีรอยแหว่งเหมือนถูกกัดกิน มือขวาถือเครื่องในมนุษย์อาบเลือดที่มีรอยแหว่งเช่นกัน ผมรีบหันหลังหวังจะหนีแต่ว่าต้องชะงักเพราะประตูมันปิดแบบล๊อกอย่างดี 

"ช่วยด้วย!!!!!!!!!!ช่วยผมด้วย!!!!ใครก็ได้"ความพยายามของผมช่างเสียปล่าวเหลือเกินเพราะนอกจากทุบประตูที่ไม่ยอมเปิดออกจนมือช้ำแล้วไม่มีใครได้ยินเสียงผมด้วย

"ฮือๆๆ...ฮือๆๆ....เฟียน...เฟียนติยา..."ผมรีบหันกลับมาพบว่าผู้หญิงตายซากคนนั้นอยู่ตรงหน้าผมพร้อมกับพูดชื่อของเฟียนติยา ในตอนนั้นผมเผลอเหลือบมองศพที่ผู้หญิงคนนี้กิน ผมสติหลุดลอยทันทีที่ได้เห็นศพนั่นชัดๆ

เจ้าของเรือนผมสีทอมเลื่อมขาวยาวสลวยถึงเข่า แขนขาที่ถูกสับจนเละหน้าอกกับท้องที่ถูกแหวะออกแล้วกินอวัยวะแต่สิ่งอื่นใดที่ยังคงเค้าเดิมจนจำได้คือ..ใบหน้าอันงดงามสะสวยที่เปื้อนเลือดเล็กน้อย ดวงตาสีเขียวใสเหลือกค้างอย่างทรมาร เรียวปากสีชมพูที่เคยสวยสดบัดนี้ได้ดำไร้สีสัน....ศพนั่นมัน....เชล

"เฟียนติยา.ฮือๆๆๆ......เฟียนติยา..."ผู้หญิงคนนั้นเอามือล้วงปากผมแล้วล่วงลงไปจนปากผมฉีกขาดแขนของผู้หญิงคนนั้นล้วงเข้าไปจนมิดไหล่ผมดิ้นเพราะความเจ็บปวดและทรมารแล้วผู้หญิงคนนั้นก็ดึงแขนออกมาพร้อมกับหัวใจและตับกับลำไส้ใหญ่จากนั้นผู้หญิงคนนั้นก็กินมันเข้าไปยิ่งทำให้ผมยิ่งเจ็บและทรมารแล้วเธอก็กางกรงเล็บออกมาแหวกพุงผมพร้อมกับข่วนตัวผมให้แหลกเป็นชิ้นๆไม่ยั้งราวกับกำลังสนุก ผมไม่ไหวแล้ว ใครก็ได้ ใครก็ได้ อ๊าก!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

"อ๊าก!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"

"ซาน!!!!"

"เฮือก!!"ผมลืมตาขึ้นมาอย่างเหลือกๆพร้อมกับเหงื่อแตกท่วมตัว ผมหันไปรอบๆก็เห็น...พี่เอลอาร์ต้า พี่เดล พี่ลูฟ พี่สเปล อาจารย์เดฟ ลีเนตตี้ เชลและแอลนั่งอยู่รอบๆเตียงผม

"พวกคุณ....."

"ซาน!นายไม่เป็นไรใช่มั้ย ทำไมร้องอย่างโหยหวญแบบนั้น"เชลถามผมด้วยสีหน้าเป็นห่วง นี่ผมยังไม่ตายสินะเชลก็ยังไม่ตายบ้าชะมัด นี่ผมฝันหรือเนี่ย

"เอ่อ..เกิดอะไรขึ้น"

"นายหมดสติไปน่ะ"แอลถอนหายใจแล้วจุดบุหรี่ขึ้น

"ครูเห็นพวกนักเรียนกรีดร้องกันดังมากครูเลยรีบวิ่งจากห้องพักครูมาที่ห้องเรียนศิลปะ ครูเห็นอาเทอร์กับมาร์ชตายครูช๊อกมาก"อาจารย์กลืนน้ำลายแล้วดันแว่นแบบเครียดๆ

"ชั้นกับลูฟรีบวิ่งมาตามเสียงกรี๊ดก็เห็นไอ้เด็กสองคนนั่นตายแล้วเห็นนายยืนตัวแข็งทื่อทำตางค้าง"พี่สเปลกินพาราพลางเล่าเรื่องส่วนพี่ลูฟก็พยักหน้าตอบผมเบาๆ

"ชั้นกับเชลหลังจากเริ่มหายกลัวก็รีบวิ่งออกมาจากห้องเห็นสองคนนั้นตาย...แล้วนายก็เป็นลมแต่โชคดีนะที่แอลรับตัวนายไว้ทันไม่งั้นหัวฟาดพื้นแน่"ลีเนตตี้เอาอุปกรณ์ทำแผลออกมาล้างด้วยสีหน้าที่ดูก็รู้ว่ายังหวาดหวั่นไม่หาย

"สุดท้ายพี่ก็แบกซานวิ่งมาห้องพยาบาล"พี่เดลกุมมือผมแน่นอย่างห่วงมากๆ

"พี่ช่วยปลอบพวกน้องๆที่เหลือแล้วพาไปห้องครูใหญ่น่ะไอน้องชาย"พี่เอลอาร์ต้ายิ้มแป้นพลางตบไหล่ผมเบาๆ

"งั้น...หรือครับ"ผมสายตาหลุบต่ำลงนี่เรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดเป็นเรื่องจริงงั้นหรือ อาเทอร์กับมาร์ชตายจริงๆ ยมทูต เฟียนติยาให้รูปภาพฆ่าคนจริงๆ

"......มีคนมา"แอลทิ้งบุหรี่แล้วมองไปทางหน้าประตู หน้าประตูมีชายหนุ่มใส่ชุดสูตสีขาวดูดีมีชาติตระกูล ผมสีดำ ดวงตาคมกริบเหมือนกับแอลแต่ว่าสีตานั้นเป็นสีน้ำเงินไม่ใช่สีฟ้าแถมสายตายังดูเหยียดหยามอย่างไรก็ไม่รู้

"ชั้นขอเชิญพวกนายและพวกเธอทุกคนไปสอบปากคำที่ห้องในฐานะผ.อ.โรงเรียนแห่งนี้ ในกรณีที่พวกนายรู้เหตุการทุกอย่าง"ชายคนนั้นเป็นผ.อ.นี่เองแต่ทำไมมาเรียกพวกเราอย่างเดียวล่ะนักเรียนคนอื่นๆทำไมไม่เรียก

"อย่ามาตลกนะอีล....นายจะปรักปรำพวกเรารึไง"แอลเดินมาเผชิญหน้ากับผ.อ.อีลอย่างโกรธสุดๆ

"แอลพี่ไม่ได้มาโทษแอลกับเพื่อนๆหรอกนะ แต่พี่อยากได้หลักฐานว่าพวกนายทุกคนไม่ได้ฆ่าเด็กดีเด่นสองคนนั้น"อ๋อที่แท้ผ.อ.อีลกับแอลเป็นพี่น้องกัน มิน่าล่ะว่าทำไมหน้าคล้ายกันมากๆ

"อย่ามาพูดจาพล่อยๆ ชั้นจำไม่เห็นได้ว่าเคยมีพี่ชายอย่างนาย....ไสหัวออกไปจากชีวิตชั้นซะ"แอลกำหมัดแน่นแล้วพูดเสียงดังจนผมและคนรอบๆผมอึ้งไปเลย

"อ่า.....ยังไงพวกนายก็ถามชั้นมาที่ห้องเดี๋ยวนี้..."ผ.อ.อีลหันหลังไปด้วยน้ำเสียงและใบหน้าที่เจ็บปวดของผู้เป็นพี่ชายที่ถูกน้องชายเกลียดเข้าไส้

ผมกับเชล ลีเนตตี้ แอล พี่เอลอาร์ต้า พี่เดล พี่ลูฟ พี่สเปล อาจารย์เดฟเดินตามผ.อ.มาอย่างหงุดหงิด สักพักก็มาถึงประตูสีขาวทองอร่ามตา ผ.อ.เปิดประตูเข้าไปแล้วให้พวกเราเข้ามา ห้องนี้เป็นห้องที่กว้างโออ่ามากๆ เฟอร์นิเจอหรือเครื่องใช้อย่างอื่นล้วนเป็นสีขาว ผ.อ.เดินไปนั่งที่โต๊ะประจำการของตน เก้าอี้ทางซ้ายมีผู้หญิงท่าทางเหมือนมีความลับนั่งอยู่ที่เสื้อปักชื่อว่า ครูใหญ่ เมียนน่า ส่วนเก้าอี้ทางขวาก็มีผู้ชายรุ่นราวคราวเดียวกับผมสามคนนั่นวางท่าแล้วหันมาทางผมแบบเยาะเย้ย แต่ละคนนอกจากหล่อแล้วยังมีสไตน์การแต่งตัวแปลกแตกต่างด้วย

'พี่เดลๆ สามคนนั่นใครหรือ'ผมกระซิบถามพี่เดลที่ยืนอยู่นิ่งๆ

'สามหนุ่มฮอตหรือเรียกสั้นๆว่าไอดอลประจำโรงเรียน'พี่เดลกระซิบตอบผม

'คนแรกที่ดูขี้เล่นนั่นชื่อลูกิ คนที่สไตน์การแต่งตัวเท่นั่นชื่อครัช ส่วนคนที่ดูหยิ่งๆชื่อเอส'พี่เอลอาร์ต้ากระซิบบอกผม

'สาวๆทุกคนชอบแต่ชั้นกับเชลไม่ชอบเลยน่ะ'ลีเนตตี้กับกระซิบบอกแบบเบาสุดๆ

'เพราะถึงแม้สามคนนั้นจะดูต่างกันแต่สิ่งที่เหมือนกันน่ะ'พี่สเปลพูดเบาๆ

'ความหลงตัวเองและดูหมิ่นคนอื่น'พี่ลูฟพูดเสียงเรียบ

"ขอเริ่มการสอบถามนะคะ เริ่มจากนักเรียนใหม่ซานคุณอยู่ที่ไหนในตอนก่อนเกิดเหตุและเกิดเหตุ"ครูใหญ่เมียนน่าถามผมแบบเสียงดุ

"ผมอยู่ในห้องกับเพื่อนๆ ผมเดินไปดูรูปภาพบนฝาผนังแล้วจู่ๆภาพบนฝาผนังก็สว่างวาบแล้วทุกอย่างในห้องก็มีแต่เลือดประตูก็ล๊อกพยายามแค่ไหนประตูก็ไม่พัง..แล้ว"

"ปั้นน้ำเป็นตัวว่ะ ข้าคนก็บอกมาเถอะไอ้เด็กใหม่"เอสนั่งเท้าคางมองผมแบบว่าผมมันบ้า

"อย่าขัดค่ะ เอาล่ะคนต่อไป แอล"

".......ชั้นอยู่ในห้องตลอดจนเกิดเรื่อง....แต่ประตูก็ล๊อก"แอลตอบหน้าตาย

"ฮะๆนั่นแหละฆาตกร"ลูกิไขว่ห้างหัวเราะเยาะเย้ยแอล

"อยากตายหรอ"แอลสงสายตาเยือกเย็นใส่ลูกิจนเงียบไปเลย

"คนต่อไป ลีเนตตี้"

"ชั้นอยู่ในห้องกับเชลตลอดค่ะไม่ได้ไปไหนจู่ๆก็ได้ยินเสียงแปลกๆและก็มีเลือดเต็มห้องเลยชั้นกับเชลกลัวมากจนไ่กล้าขยับตัวได้แต่กอดสั่นกันใต้โต๊ะค่ะครูใหญ่"

"จริงๆนะคะครูใหญ่"

"โถ๋ๆน่าสงสารจังแม่ลูกแมวน้อยทั้งสอง เดี๋ยวพี่จะปลอบให้ขึ้นสวรรค์เลย"ครัชส่งสายตาทะเล้นให้กับเชลและลีเนตตี้อย่างน่าหมั่นไส้

"คนต่อไป ลูฟ สเปล"

"ผมกับลูฟอ่านหนังสือการ์ตูนกันอยู่ที่ห้องสมุดแต่จู่ๆฟ้าก็ผ่าแล้วได้ยินเสียงกรี๊ด"

"ผมกับสเปลเลยรีบวิ่งไปตามเสียงเลยพบกับพวกซานและนักเรียนคนอื่นๆ"

"คนต่อไป เดล เอลอาร์ต้า"

"ผมลอกการบ้านเอลอาร์ต้าอยู่ส่วนเอลอาร์ต้าก็เล่นโทรศัพท์ แต่จู่ๆฟ้าก็ผ่า"

"ผมได้ยินเสียงกระจกแตกดังมากแล้วตามด้วยเสียงกรีํ๊ดผมกับเดลเลยรีบวิ่งไปดูนึกว่ามีคนต่อยกัน"

"คนต่อไป อาจารย์เดฟ"

"ผมอยู่ที่ห้องพักครูกับครูคนอื่นๆอีก5-6คนตลอดเวลาเลยครับแต่ตอนฟ้าผ่านั้นผมรู้สึกใจไม่ดีเลยรีบวิ่งแจ้นออกไปหานักเรียนห้องผมที่อยู่ห้องศิลปะเลยเห็น อาเทอร์กับมาร์ช..."

"ค่ะ สรุปรวมๆ พวกคุณที่คนมีพยานหลักฐานยืนยันที่อยู่กันทั้งหมด ผ.อ.อีลค่ะ พวกนี้คงไม่ได้โกหกอำพลางฆ่าคนหรอกค่ะ"ครูใหญ่เมียนน่าตัดบทอาจารย์เดฟแล้วหันมาบอกกับผ.อ.

"ฮะๆๆๆๆๆๆพวกผมว่าพวกนั้นอาจจะรวมหัวกันก็ได้"ลูกิหัวเราะแบบมันเป็นเรื่องตลก

"ว่ายังไงนะ!!!"พี่เดลพูดอย่างโมโห

"อย่าร้อนตัวสิรุ่นพี่เดล....ถ้าไม่ได้ทำจริงๆจะร้อนตัวทำไมครับ"ครัชนั่งไขว้ขามองพี่เดลแบบสะใจ

"พวกนายอย่ามาโทษเดลนะเว้ย!!!!!!"พี่เอลอาร์ต้าเริ่มมีน้ำโหแล้วหันไปตวาดครัช

"พี่เอลอาร์ต้าครับ คิดจะปกป้องฆาตกรหรอครับ อ้อจริงสิ พี่กับพี่เดลน่ะร่วมเตียงกันจนติดใจลีลาเลยอยากปกป้องซึ่งกันและกันสินะ ก็นะหญิงชายรักกันมันก็งี้แหละ"เอสพูดกวนประสาทพี่เอลอาร์ต้าอย่างสนุกปาก

"หญิงพ่องสิ!!!!!ชั้นทนไม่ไหวแล้ว!!!!ไอ้เด็กเวร!!!!!!!!"พี่เอลอาร์ต้าสุดจพทนทำท่าจะชกเอส

"เฮ้ยๆๆใจเย็นเอลอาร์ต้า"พี่สเปลล๊อกตัวพี่เอลอาร์ต้าทันทีที่พี่เอลอาร์ต้าเงื้อกำปั้น

"ปล่อยชั้นนะไอ้สเปล!!!!จะสั่งสอนไอ้เด็กเวรนั่น"แต่ดูเหมือนพี่เอลอาร์ต้าจะแรงเยอะกว่าพี่สเปลเพราะดิ้นไปดิ้นมาจนพี่สเปลจะยึดไม่ไหวแล้ว

"หยุดดีกว่าอย่าไปสนใจคำพูดของเด็กไม่รู็จักหัวนอนปลายเท้าเลย"พี่ลูฟเห็นท่าจะแย่เลยรีบเข้ามาล๊อกพี่เอลอาร์ต้าอีกแรงส่วนพี่เดลได้แต่กำกำปั้นแบบแค้นๆ

"ขี้ขลาดนี่หว่าหึๆๆ"สามคนนั้นพูดพร้อมกันแบบสะใจแล้วเยาะเย้ยกันไม่หยุด

พลั่ก!ตุบ!ปลึก!

แต่ทันใดนั้นลูกกิครัชแล้วเอสโดนเตะสอยกันกระเด็นโดยฝืมือของแอล แอลมองสามคนนั้นด้วยสายตาเยือกเย็นที่สื่อควาหมายว่า'ถ้ายังไม่หุบปากตายแน่ๆ'

"อย่าใช้ความรุนแรงค่ะ"ครูใหญ่รีบช่วยพยุงสามคนนั่นแล้วหันมาต่อว่าแอล

"คุณไม่มีสิทธิ์มาว่าผม....คุณชู้..."

"หนอย!!!"

"พอแค่นั้นแหละ"ผ.อ.พูดออกมาแบบอารมร์เสีย

"หยุดทะเลาะไร้สาระกันได้แล้ว พวกนายทุกคนไปได้"

"แต่ว่า!!ผ.อ.คะ..."

กรี๊ด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

ยังไม่ทันที่ครูใหญ่จะได้พูดต่อจู่ๆก็มีเสียงกรีดร้องของผู้หญิงดังมาจากหน้าประตูผมกับเอลจึงรีบเปิดประตูออกไปดู สิ่งที่พวกผมเห็นคือเด็ฏผู้หญิงถูกฟันขาดจนชิ้นส่วนขาดกระจุย ส่วนหัวโดนมีดปักบนผนังสูงเลยหัวผมนิดหน่อย แขนสองข้างถูกปักด้วยกระจกบนโคมไฟและข้างประตู นิ้วมือตกเกลื่อนกลาดเต็มตรงจุดที่หัวโดนปัก ขาทั้งสองแตกข้างประตูข้างหนึ่งส่วนอีกข้างหนึ่งขาดท่อนห้อยตรงหน้าต่างที่แตก ส่วนลำตัวและเครื่องในถูกสับจนเละเต็มทางเดิน เลือดท่วมเต็มทางเดินจนกลายเป็นพรมสีเลือด รอยฟันพวกนี้มันไม่เหมือนรอยของมีดหรือเลื่อยแต่มันคล้ายๆรอย.....เคียว

"ด...ดูที่กำแพงสิ"เชลชี้ไปที่กำแพงอย่างสั่นๆ

พวกเราหันไปตามที่เชลชี้ก็เห็นบนกำแพงมีอักษรสีแดงซึ่งน่าจะถูกเขียนด้วยเลือด..ซึ่งมันเขียนว่า........Sacrifice the two

                   

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยาย

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.4 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.4 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.1 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา