welcome in to death land ยินดีต้อนรับสู่แดนความตาย

เช้าวันต่อมาเป็นวันที่อากาศค่อนค่างจะสดใส แม้กระทั่งผมที่ยังหลับอยู่ก็ยังรู้สึกได้ว่ามีแสงแดดยามเช้าส่งกระทบหน้าผม ผมจึงลืมตาขึ้นมาโคมไฟคริสตันบนเพดานไม่ได้เปิดแสดงว่าผมไม่ได้คิดไปเองว่านี่เช้าแล้ว

"ตื่นแล้วหรอ.."เสียงเรียบนิ่งของแอลทำให้ผมรีบลุกขึ้นนั่งทันที

"อ่า..นี่กี่โมงแล้วครับ"

"6.20"แอลตอบผมแล้วนั่งสูบบุรี่อยู่ตรงโซฟานุ่มๆสีขาว

"ตื่นเช้าแฮะเรา"ผมพึมพำกับตัวเองแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำ ผ่านไปประมาณ7นาทีผมออกจากห้องน้ำแล้วแต่งตัว ผมยังไม่ลืมที่จะดูนาฬิกาว่าเวลาเท่าไหร่เพราะผมกลัวว่าเรียนวันแรกจะสายน่ะ

"เอ่อ ปกติเริ่มเข้าชั้นเรียนกี่โมงครับ"

"8โมงตรงทำไม.."

"ผมนึกว่าสายน่ะครับ"ว้าวเวลาเหลือเยอะแฮะ ได้ทำอาหารกินพอดี

ผมจึงไปตรงห้องครัวที่อยู่ถัดจากห้องน้ำ ผมใส่้ากันเปื้อนแล้วเริ่มเตรียมอุปกรณ์ในการทำอาหาร ผมเริ่มหยิบหมูเบค่อนมาหั่นเป็นชิ้นยาวๆหนาๆให้พอดีคำ จากนั้นผมก็เอาขนมปัง2แผ่นไปปิ้งไว้ที่เตาปิ้งขนมปัง ผมหยิบไข่สองฟองมาตอกใส่กระทะทอดทีละฟอง พอทอดเสร็จผมก็เอาใส่จานไว้2ใบ เสียงดังกิ๊งซึ่งเตือนให้ผมรู้ว่าขนมปังปิ้งเสร็จแล้วดังขึ้นผมจึงใช้ที่คีบคีบขนมปังสองแผ่นมาวางไว้ในจานจานละแผ่น ผมแกะถุงไส้กรอกอันใหญ่เอาไส้กรอกออกมา2ชิ้นแล้วเอาเบค่อนที่ตัดไว้มาห่อกับไส้กรอกแล้วทอด ผมทำอาหารโดยไม่รู้เลยว่า แอลมองผมแบบอึ้งๆเล็กน้อยอยู่หน้าประตูครัว พอทอดไส้กรอกเบค่อนเสร็จผมก็เอามาวางใส่จาน จากนั้นผมเดินไปหยิบแก้วมาวางไว้2ใบเปิดตู้เย็นแล้วหยิบนมจืดมาเทใส่แก้วผมยกจานกับแก้วใบแรกไปวางไว้ที่โต๊ะในห้องนอนแล้วตามด้วยจานกับแก้วใบที่สอง

"คุณแอลครับ ผมทำอาหารเช้าเผื่อไว้ด้วยนะครับ"ผมเรียกแอลด้วยรอยยิ้มพลางนั่งบนโซฟาตรงข้ามกับตัวที่แอลเคยนั่งสูบบุหรี่

"...ทำให้ชั้นด้วยงั้นหรือ"

"ครับ พอดีผมเห็นว่าเวลายังเหลืออีกเยอะเลยทำอาหารเช้าทาน"

"หึ นายนี่เก่งเรื่องงานบ้านจริงนะซาน....แต่ก็ขอบใจ"แอลทิ้งบุหรี่ก่อนที่จะมานั่งตรงโซฟาตัวเดิม

ผมกับแอลเริ่มจะถูกคอกันขึ้นมากแล้วล่ะ ระหว่างกินข้าวแอลถามนู่นนี่ผมตลอดเลยแถมยังเล่าเรื่องแปลกให้ผมฟังจนผมขำน้ำตาเล็ดเลยล่ะ แอลน่ะจริงๆแล้วไม่ใช่คนเย็นชาซะเลยเค้าดูใจดีและคุยเก่งแต่เพราะอะไรกันนะ ภายนอกเค้าถึงได้ทำตัวเย็นชากับทุกๆคน หลังจากกินข้าวเสร็จผมกับแอลก็สะพายกระเป๋าเดินออกจากห้องพักลงไปยังชั้น2ซึ่งเป็นชั้นบันเทิงที่พี่เอลอาร์ต้าเคยพูดนั่นเองพอลงมาถึงชั้น2แอลก็นำผมเดินไปที่บันได้เงาแว๊บซึ่งเป็นทางเชื่อมไปอารคารซีกขาวนั่นเอง พวกผมเดินกันไปเรื่อยๆจนถึงชั้น4คือชั้นเรียนของม.5นั่นเอง

"ขออณุญาติ.."แอลพูดเสียงนิ่งก่อนเปิดประตูห้องเรียนออก พบว่าอาจารย์ยืนอยู่หน้าชั้นเรียนแล้วอาจารย์คนนี้ใส่แว่นสีดำผมสีบรอนเทายาวประมาณเอวสูงประมาณ180เซนได้ใบหน้าดูหล่อเหลาและใจดีมากๆ ส่วนเพื่อนๆในห้องเรียนมองผมกับแอลแบบงุนงงอยู่นานเลยล่ะ

"ต๊าย มากับแอลหรอเด็กใหม่นั่นน่ะ"

"มีคนตายแน่ๆ ไอ้แอลยอมให้คนเข้ามาอยู่กับตัวเอง"

"เดินมาด้วยกันหรอ ไม่น่าเชื่อ เด็กใหม่นี่ซี้กับแอลรึไง"

ตอนนี้เสียงซุบซิบนินทาเริ่มดังทั่วห้องจนผมอยากจะเอามืออุดหูเสียเหลือเกิน ทำไมหรอแค่อยู่กับแอลมันแปลกมากนักหรือไง

"อ่าวๆ เสียงดังกันอยู่นั่นแหละเงียบสักที"อาจารย์ขึ้นเสียงกับพวกนักเรียนในห้องจนทุกคนเงียบลง

"ชั้นขอตัวไปนั่งที่ก่อน"แอลเดินไปที่โต๊ะหลังสุดที่ติดขอบหน้าต่างมีสองโต๊ะแต่มีแค่แอลเท่านั้นที่นั่งคนเดียว

"ทุกคน เด็กคนนั้นคือนักเรียนใหม่มาจากปารีส เข้ามาได้"อาจารย์เรียกให้ผมเข้ามาซึ่งผมก็เดินไปอยู่หน้าชั้นเรียนตามที่อาจารย์บอก

"สวัดดีครับ ผมชื่อ ซาน อายุ17ปียินดีที่ได้รู้จักทุกคนครับ"ผมดันแว่นแล้วทักทายเพื่อนๆในห้องตามารยาท

"ชั้นชื่อ อาเทอร์ เคารพชั้นซะเพราะชั้นเป็นคุณหนูร่ำรวย"ผมชายทำผมแปลกใส่ชุดดูดีมีชาติตระกูลลุกขึ้นแนะนำตัวแล้วกอดอกมองผมแบบเยอะเย้ย

"ชั้นชื่อ มาร์ช ชั้นเป็นหัวหน้าห้องนี้ ถ้านายขัดคำสั่งชั้นนายเจอดีแน่"ชายผมน้ำตาลแนะนำตัวแล้วทำท่าวางมาดของหัวหน้าเต็มที่ ซึ่งผมแอบเห็นนักเรียนคนอื่นและอาจารย์ถอนหายใจด้วยล่ะ

"รับทราบคับ แต่ว่าถ้าพวกคุณ2คนทำตัวไม่น่าเคารพและวางอำนาจเกินไปผมก็ไม่ควรจะฟังพวกคุณในบางครั้งเหมือนกัน"ผมตอบแบบหน้าตายทำให้ทั้งห้องอึ้งกิมกี่กันไปเลย

"อย่ามาอวดดีนะ คิดหรอว่าแค่เป็นเพื่อนกับแอลแล้วจะวางอำนาจได้"

"ผมไม่เคยคิดอย่างนั้นครับผมแค่พูดความจริง"

"หนอย แกนี่"ทั้งสองคนทำท่าจะเข้ามาชกผมแต่ว่ากลับหยุดชะงักลง

"...อย่ามาเอาชั้นเข้าไปเกี่ยว..."แอลจับไหล่ทั้งสองคนนั้นแล้วบีบแรงจนสองคนนั้นร้องโอ๊ยดังลั่น

"ช.ชั้นขอโทษชั้นผิดไปแล้ว"อาเทอร์น้ำตาแทบเล็กเลยล่ะ

"ขอโทษแอล"ส่วนมาร์ชก็กัดฟันพูดในที่สุดแอลก็ปล่อยมาร์ชกับอาเทอร์แล้วกลับไปนั่งที่

"เอาล่ะ ซานผู้กล้าหาญ ไปนั่งข้างๆแอลก็แล้วกัน"อาจารย์ยิ้มหน้าบานแถมยังตั้งชื่อผมซะเวอร์เลยแต่สุดท้ายผมต้องถอนหายใจแล้วเดินไปนั่งข้างๆแอล

"ขอบคุณครับ"ผมพูดกับแอลเบาๆ

"แค่ตอบแทนเรื่องมื้อเช้า"แอลหันหน้าไปมองข้างนอกหน้าต่าง

"นี่ๆ นายน่ะ"จู่ๆก็มีเสียงนุ่มนวลของหญิงสาวเรียกผมตรงหน้า ผมหันไปมองตามเสียงก็พบว่าเป็นหญิงสาวที่สวยมากๆคนหนึ่งที่เรียกผมด้วยรอยยิ้มจากเรียวปากสีชมพูอมน้ำ ผิวขานเนียนราวผิวเด็กดวงตาสีเขียวใส ขนตาสีดำงอนสวนเรียงเส้น ผมสีทองเลื่อมขาวขาวสลวยถึงเข่าให้ตายสิ จู่ๆหัวใจผมก็เต้นตึกตักไม่เป็นจังหวะเลย

"สุดยอดเลยนะ นอกจากแอลก็มีแค่นายนี่แหละที่กล้าพูดแบบนั้นกับอาเทอร์และมาร์ช"หญิงสาวที่เรียกผมเมื่อสักครู่หัวเราะน้อยๆ

"อ่า..ครับ"

"ชื่อซานสินะ ชั้นชื่อ เชล เรียกเชลเฉยๆก็ได้ยินดีที่ได้รู้จักนะซาน"เชลแนะนำตัวเองแล้วยิ้มแย้มสว่างสไวให้ผม

"ครับ ยินดีที่ได้รู้จัก"ผมยิ้มตอบเชล ครั้งแรกเลยที่มีเพื่อนผู้หญิงกับเค้าด้วย

"ส่วนชั้นชื่อ ลีเนตตี้นะ ซานผู้กล้าหาญ"เสียงใสของผู้หญิงผมทองตาสีแดง ใบหน้าจิ้มลิ้มที่นั่งข้างๆเชล

"ครับ ยินดีเช่นกัน"อย่างอื่นดีหมดเสียอย่างเดียว ดันบ้าจี้เรียกชื่อผมตามอาจารย์ซะนี่

"อ่าวๆ จะจีบกันอีกนานมั้ยโต๊ะหลังนั่นน่ะ"อาจารย์แซวพวกผมจนทำให้เพื่อนๆต่างพากันหันมาดู

"ขอโทษค่า อาจารย์เดฟ"ลีเนตตี้หัวเราะแล้วรีบเปิดหนังสือเรียน

"โดนดุซะแล้วไว้ค่อยคุยกันใหม่นะ"เชลยิ้มให้แล้วหันกลับไปอ่านหนังสือ

"เนื้อหอมนี่"เสียงเรียบนิ่งของแอลที่เงียบไปนานพูดข้างๆหูผม

"อ..อื้ม"ผมรีบตอบแล้วรีบเปิดหนังสือเรียน

ตอนนี้ทุกคนก็อ่านหนังสือตามที่อาจารย์เดฟสอนไปเรื่อยๆ แต่หารู้ไม่ว่าหายนะที่อันตรายถึงชีวิตกำลังจะเริ่มขึ้นภายในไม่ช้านี้.......

(ตอนแรกจะไม่น่ากลัวนะแต่หลังๆเริ่มล่ะ)