sweetheart รักไหมคุณชายจอมยิ่ง

              อะไรนะค่ะ ! ฉันแทบไม่อยากเชื่อเลยว่าจะมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นกับฉัน T^Tทั้งๆที่เป็นปิดเทอมวันแรกแท้ๆเลย แต่แม่ฉันกลับต้องไปทำงานที่ต่างประเทศกับพ่อ ตั้งสี่เดือน! แถมยังส่งลูกเพื่อนแม่มาอยู่เป็นเพื้อนชาน นี้มันเรื่องอะไรกันว่ะเนี่ย 

     ฉันได้แต่นั่งบนกับตัวเองมาตลอดทางตั้งแต่แม่พาฉันขับรถออกจาก้านเพือมาอยู่กับ ลูกของเพื้อนแม่
"เอาน่าพรอมอยู่กับเขาลูกจะได้มีเพื้ออยู่ด้วยกันไง"
แม่หันมมบอกฉันด้วยรอยยิ้ม แต่ฉันในตอนนี้ไม่มีอารมอารมณ์จะตอบโต้ใดๆทั้งสิ้น เมื่อเสียงรถเบาลงจนดับสนิท เป็น​สัญญาณ​บอกว่าถึงแล้วจ้า(เหอะ-_-^)   เมื่อแม่ดับรถจากนั้นแม่กับฉันก๊ช่วยก้นลากประเป๋า เพื่อจะเข้าไปในบ้าน ฉันไม่ได้มองเลยว่าบ้านนี้เป็นอย่างไรจนกระทั่งก้าวเข้ามา ได้กลิ่นสวนดอกไม้ น้ำพุอยู่กลางสวน ข้างในมีบ้านหลังใหญ่สภาพดูสูงศักษิ์ไม่ต้องบอกก็พอจะ เดาออก
รวยแต้หน้อ-_-^นั้นคือสิ่งที่ฉันคิดหลังจากมองบ้านหลังยี้แค่แวบเดียว จริงๆนะ 
"เข้าไปได้แล้วจะ"
แต่แล้วขณะที่ฉันอยู่เพียงตรงรั้วบ้าน พอหันหลังไปทางต้นเสียงของแม่ปรากฎว่า อืม แม่ทิ้งฉันไปแล้ว ฮือ 'แล้วจะเอาไงต่อดีเนี่ย'ฉันยืนครุ่นคิดอยู่ตรงหน้าบ้านประมาณห้านาทีได้ ก่อนจะพยายามก้าวขา ตัวเองกดกริงเพื่อ ทักทายเจ้าของบ้าน
"ติงต๊อง"
"ครับ"อยู่ๆเสียงหนุ่มเข้มก็กดรับขึ้นมา ทำใจฉันกระตุกพลัน ก่อนตอบไปอย่างเกร็ง
"เออ...คือฉันเป็นลูกสาวของคุณแอนนานะคะ "
"อ๋อ ครับ"-_-^เห้ยๆ นี่อะไรว่ะเนียอ๋อ ครับ แล้วฉันจะรู้เรื้องไหมเนี่ย
"ขอเข้าไปในบ้านก่อนได้ไหมค่ะ?"ฉันพูดให้น้ำเสียงเคลือบแครง จากความงุนงงจากการตอบคำถามของคนข้างใน เมื่อกี้เหมือนเขาจะไม่ตอนรับฉันแหะ
"เดี๋ยวจะส่งคนไปรับ แก็ก.."ว่างไปแล้วสินะ 
5นาทีต่อมา ..ฉันเห็นพ่อบ้านคนหนึ่งรีบวิ่งออกมาจากตัวบ้าน ท่าทางลุกลีลุกลนเหมือน ลืมว่าฉันรออยู่
"ขออภัยด้วยนะครับ คุณท่านพึ่งโทรมาบอกกระผมเมื่อสักครู่ครับคุณหนูรอนานไหมครับ"
เสียงของพ่อบ้านคนนั้นดูสำนึกผิดมากฉันเองก็ไม่ชอบหาเรื่องใครอยู่แล้วด้วย
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ อากาศไม่ร้อนเท่าไร"
ถึงจะพูดไปอย่างงั้นแต่ความจริงก็คือฉันกำลังจะละลายแล้ว เอ...ความรู้สึกแบบนี้มันยังไงกันนะน้ำเสียงของเจ้าของบ้านคนนั้นกับดารส่คนมาช้า เขาต้องการจะแกล้งฉันรึป่าวเนี่ย-_-^
ฉันเดินเข้าไปในบ้านดูจากภายนอกแล้วดูสง่าและภูฐานและข้างในดูอ่อนน้อมลึกลับเพราะฝาผนังถูกทำเป็นสีเนื้ออ่อน 
"นายน้อยอยู่ห้องนี้ครับ ท่านต้องการคุยกันคุณหนูน่ะครับสิ้นเสียงเขาก็เคาะประตู ก่อนที่จะมีเสียงออกมาจากข้างใน เขสผายมือออกแล้วเปิดประตูให้ฉันเข้าไป
"เธอเองเหรอ พรอมแพรม"
ฉันตกใจเล็กน้อยหลังจากที่ได้เสียงราบเรียบเรียกฉันมองไปทางต้นเสียง ตาฉันก็ไปสบเข้ากับ ตาสีน้ำตาลคมนิ่งกับใบหน้าหล่อเหลาเข้ากันกับผมสีน้ำตาลอ่อนที่สะท้อนกับแสงสีทองจากดวงอาทิตย์ยามเย็น ทำให้ใจฉันกระตุก เพราะความน่ากลงใหลชวนฝันของเขา
"อืม ฉ...ฉันพรอมแพรม เรียกพรอมเฉยก็ได้นะยินดีที่รู้..."
"เหอะ ยัยเพ้อบ้ารึไงคิดจริงๆเหรอว่าฉันจะไปญาติดีกับเธอ จะพูดจะจาอะไรหัดเจียมตัวบ้างนะ เป็น​แค่​ผู้หญิงธรรมดา จะมาตีสนิทกับฉันน่ะเหรอฝันไปเหอะ-*-"
"ห้ะ อะไรของนายเนี่ย ทำไมต้งมาดูถูกฉันด้วยคิดวาาตัวเองมาจากไหนกับห้ะ"
สายตาที่เขามองฉันกับคำพูดดูถูกเยียดยามเมื่อกี้ทำให้ฉัน อารมณ์เสียสุดๆ
เขายังมองด้วยสายตาแบบนั้นต่อไป
"แล้วไง ฉัน​มัน​สูงศักดิ์เธอมันต่ำต้อย ฉันแค่อยากบอกว่าระหว่างที่เธออยู่ที่นีก็จง หัดสำเนียกตัวเองด้วย "                                                                ฉันงงกับท่าทีของเขาตั้งแต่ฉันก้าวเขามาแทบไม่รู้จักกันด้วยซ้ำ เหมือนเขาต้องการให้ฉันออกห่างจากเขา ใช่​แล้ว​ฉันรู้สึกได้ว่า 'เขาหยิ่ง ยโส โอหัง '
เมื่อรู้อย่างนั่นฉันก็ขี้เกียจพูดตอบโต้ เพราะการกระทำของเขามันกัดกันฉันอยู่แล้ว ถ้าอย่สงนั้นฉันเองก็จะไม่สนใจเหมือนกัน  อยู่ๆบรรยากาศภายในห้องก็เริ่ม มาคุ อุตะ ลำตะปะ(เกี่ยว??)
จนเขาพูดออกมา "ฉัน​จบเรื่องที่จะคุยกับเธอแล้วออกไปได้"ขณะที่ฉันกำลังจะก้าวออกไปจากห้อง เขาก็พูดออกมาเชิงเวี่ยงๆว่า
"ตลอดสี่เดือนนี้เธอจะไม่ได้อยู่อย่างเป็นสุข ฉันจะทำให้เธอทนไม่ไหวจนออกไปเลยคอยดูสิ"
เขาพูดออกมายิ้มที่มุมปาก แต่ฉันเองก็เริ้มหมั่นไส้ เถียงกลับโดยไม่คิดเลยวาคำพูดแค่นั้นจะทำให้ฉันต้องทรมานไปตลอดสี่เดือน
"ถ้านายทำได้จริงอ่ะน่ะ""เราเจอกันแค่สี่เดือนอย่าหวังเลยว่านายจะทำให้ฉันออกไปได้ ฉันไม่ยอมแพ้นายหรอก แบร่-^'"
ในตอนนั้นทั้งฉันและเขาก็ไม่รู้กันเลยว่าเรื้องเถียงกันไร้สาระแค่จะำให้ เรื่องราวมันชุลมุนได้ขนาดนี้ เราสองคนกับสี่เดือนต่อจากนี้
แล้วฉันก็เดินออกจากห้องนั่นด้วยรอยยิ้มอย่างผู้ชนะ
ขณะเดียวกันคนให้ห้องเองก็มีรอยยิ้มแบบเดียวกันกับฉัน
ศึกต่อจากนี้อีกสี่เดือน กำลังจะเริ่มขี้นแล้ว
____________________________________
อะจ้าช่วงนี้มาพบป่ะผู้เขียนกันหน่อยเร็ว
ดีจ้าเรา เพิ่งเคยแต่งนิยายออนไลน์ ยัง​ไม่มี​ประสบการณ์มาก
ทำออกมาไม่ดีเท่าไรอ่ะ-..- แต่ว่าต่อจากนี้จะพยายามอัพเลเวลต่อไป
นะจ้ะ ชอบไม่ชอบติชมได้นะจ้ะ  แล้วก็ เม้นบอกด้วยได้นะว่าควรปรีบปรุงตรงไหน ขอความกรุณาด้วยนะ จะพยายามทำผลงานให้ออกมาดีที่สุดเจ้าค่ะเรื่องนันี้เองก็ต้องขอตวามกุณาเข้ามาอ่านมนเม้นข้อปรับปรุงด้วยนะ จะพยายามอัพฝีมือให้ดีขึ้นนะ  รักคนอ่านจ้า