sweetheart รักไหมคุณชายจอมยิ่ง

          'อาา  อากาศดีจริง'

ฉันตื่นขึ้นมาออกไปนอกระเบียงเพื่อรับแสงแดดในตอนเช้าของวัน พลางนึกถึงเรื่องเมื่อวานที่เกิดขึ้น ระหวาางฉันกับอีตาเจ้าของบ้านนั่น 'หืมเดี๋ยวนะ หมอนั่นชื่ออะไรน่ะ' โอ้ จริงด้วยสิฉันยังไม่รู้เลยว่าคนท่ฉันคุยเถียงเมื่อวานชื่อว่าอะไ          

          ซ่า.....

ความคิดของฉันถูกทำลายลง เมื่อได้ยินเสียงน้ำไหลลงมาจากชั้นบน ทั่วทั้งร่างของฉันก็เต็มไปด้วยน้ำที่​สำคัญก็คือคนที่สาดมันลงมา หันมามองพร้อมรอยยิ้มหล่อกระชากใจที่มั่นใจได้ว่ผู้หญิงคนไหนเห็นก็ต้องตกหลุมรัก

         "ลงมานี่เดี๋ยวนี้เลยนะ!"

"ลงไปให้โง่สิ ยัยเพ้อ แบร่"

เจ้าของบ้านยังคงยิ้มหล่อต่อไป แถมแลบลิ้นใส่ฉันด้วย(แล้วทำไมฉันต้องย้ำด้วยว่ามันหล่อเนี่ย-_-^)ด้วยความโมโหฉันจึงรีบวิ่งขึ้นไปชั้นสอง เพื่อไปสั่งสอนคนที่อยู่ข้างบน 

ผีผลักหรืออะไรไม่ทราบอยู่ๆขณะที่กำลังจะถึงชั้นสอง ฉันก็ไปเจอกับเจ้าของบ้านที่วิ่งมาพอดิบพอดี

  "อ๊ะ" "เฮ้ย"O_o /O_o

ตุ้บๆๆๆ โครม!

สิ้นเสียงต่างคนต่างตกใจฉันกับเจ้าของบ้านก็ฟิวชั่นรวมกันเป็นก้อนเดียว กลิ้งตกบันไดมา ทันทีที่เสียงโครมดังขึ้น ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นมาเพราะตั้งแต่เซตกลงมาฉันก็หลับตาปี๋

"โอ้ย!!!นี่พรอมมันเจ็บนะ ลุกขึ้นไปได้แล้ว-.,-^"

"เฮือก!"O_o/>//<

หลังจากลืมตาไม่ถึงวิฉันก็ต้องหลับตาปี๋แทบไม่ทัน เพราะระยะห่างใบหน้าของฉันกับเขาห่างกันไม่ถึงคืบ

"นี่เธอ พรอม ยัยเพ้อ ลุกขึ้นไปจากตัวฉันนะ!ตัวฉันเปียกหมดแล้ว!"

ฟึบ! ฉันลุกแทบจะทันที หลังจากเขาพูดเสียงดุดันขึ้น

"ค...คือ ว..ว่า ข..ขอโทษนะๆ"

(นี่ฉันติดอ่างทำไมเนี่ย-/\-?)

"หืม ?ขอโทษเรื่องอะไร"

เขาพูดขึ้นขณะลุกขึ้นจากพื้น 

"ที่ฉันทำนายเปียก=~="

เจ้าของบ้านทำตาโตเหมือนตกใจเล็กน้อย ก่อนเบนหน้าไม่สบตาฉัน 

"ขอโทษเรื่องนั่นทำไมก็ฉันทำเธอเองนี่.."

อ้อ อย่างนี่นี้เองที่เขาไม่กล้าสบตาเพราะก็รู้สึกผิดอยู่งั้นเหรอ ที่จริงก็แอบเป็นคนดีเหมือนกันนี่นา

"เฮอะ! เธอนี่มันโง่จริงๆ"

"หาาา"

ทันใดนั้นความรู้สึกที่ดีของฉันถูกทำลายในพรึบตา-/\- "แทนที่จะขอโทษเรื่องเธอนั่งทับฉันกลับขอโทษเรื่องที่ฉันทำ เธองั้นเหรอ จะให้เรียกโง่หรือซื้อบื้อดีล่ะ"

"หนอย!ถ้านายเรียกฉัน ยัยเพ้อ ยัยโง่ หรือซื่อบื้อล่ะก็ ฉันก็จะเรียกนายว่าปัญญาอ่อน!"

"...-/\-"

ดูเหมือนว่าคำว่าปัญญาอ่อนของฉันจะได้ผล เขาผงะไปครู่นึงเลยแหละ 

พ่อแม่ต้องภูมิใจแน่เลย ฉันเถียงชนะแล้วT^T

"เฮอะ ฉันเองก็มีชื่อนะ จะเรียกก็เรียกให้มันดีๆหน่อย"

"แล้วนายชื่ออะไรล่ะ"

บิงโก>[]< เจ้าตัวเปิดโอกาศให้ถามเองเลยฉันจะได้ไม่เสียฟอร์มด้วย 

"มิกกี้"

"ฮะ??อะไรนะนายจะดูการ์ตูนรึไง?-_-^"

"ไม่ใช่ จะบ้ารึไง ฉันน่ะชื่อ มิกกี้ เรียกมิก เฉยก็พอ มิกกี้ มันดูเยาะแยะไป"

"อ้อ งั้นเหรอ มิกกี้ ชื่อน่ารักดีนะ=◇=หึๆ งั้นเรียกนายว่ามิกกี้และกัน"

พอฉันพูดว่าจะเรียกเขาว่ามิก-กี้ดูเหมือนเจ้าตัวทำหน้าไม่รับมุขเท่าไร

"งั้น​ให้​ฉัน​เรียกเธอว่าอะไรล่ะ"

"พรอมแพรม! เรียกงี้นะชื่อฉันน่ารักใช่ป่ะ>\\<"

พูดจบฉันก็บิดตัวไปมา ยอมรับกันตามตรงฉันน่ะชอบ ชื่อตัวเองม๊ากมาก แต่มิกกี้ไม่คิดอย่างงั้น

"งั้น เรียกเธอว่าพรอมก็พอ ชื่อยาวเปลืองน้ำลาย-_-^"

ฉันทำหน้าเบื่อโลกขึ้นมาทันที เชอะชื่อฉันออกจะเพราะมาหาว่ายาวเปลืองน้ำลาย

"แล้วนี่ เธอขึ้นมาชั้นนี่ทำไม?"

ฉัน ผงะเล็กน้อยคิดอยู่ว่าจะพูดดีรึป่าว

"มาว่านาย.." พูดไปแล้ว

"แล้วมิกกี้ล่ะลงมาทำไม"

พอเขาถามมาแบบนั้นฉันเองก็ไม่ลังเลที่จะสวนกลับหรอกนะย่ะ พอฉันถามออกไปใบหน้ามิกกี้ก็ผุดรอยยิ้มเจ้าเลห์ขึ้นมา

"มาชวนเธอไปสวนสนุก"

"หาาา O_o"

ตาฉันเบิกกว้างทันที ทำไงดีล่ะแย่แล้วรึว่ามิกกี้รู้..

"ยืนบื้ออะไรอยู่ไปอาบน้ำแต่งตัวได้แล้ว"

เขาดันหลังฉันเดินมาถึงหน้าห้องฉัน 

"คือ มิกกี้คือฉัน.."

จะพูดยังไงดีล่ะ ถ้าเขายังไม่รู้ล่ะ แต่ถ้ารู้ บอกไปก็เสียเซลฟ์เปล่า...

ตอนนี้จิตใจฉันร้อนรนอย่างบอกไม่ถูก

"ฉัน อุสาห์ชวน ไปด้วยหน่อยนะ.."

มิกกี้พูดมองลงมาด้วยสายตาอ้อนวอน ทำให้เขาดูหล่อขึ้นอีกสิบเท่าต้ว

 แต่มันแปลกนะ เพิ่งเจอกันไมกี่วันจะชวนไปเที่ยว เขาต้องวางแผนอะไรไว้แน่

ขณะที่ฉันกำลังจะพูดปฏิเสธออกไป เขาก็มองมาด้วยสายตาอ้อนวอนอีกครั้ง

"อือ ก็ได้"

"ไชโย( หึ)"

โฮ  ทำไมปฏิเสธไม่ได้ล่ะเนี่ยน่ฉันแพ้ทาง ผู้ชายขี้อ้อนเหรอเนี่ย ตายแน่ๆได้แน่เลยเขาจะรู้รึป่าวเนี่ยว่าฉันเป็นพวกแพ้เครื่องเล่นสวนสนุก!!

___________\___

Oh yeah พบป่ะผู้เขียนกันหน่อยนะ อย่างที่ว่าประสบการ์ณยังน้อยแต่ก็ตั้งใจทำนะจ้ะ ชอบไม่ชอบอะไร วิจาร์ณมาได้เลยนะรักคนอ่านนะ จุ๊บ♥♥♥♥