Magic love รักใสๆของยัยสามสาวกับนายสามแสบสุดเจ๋ง

           เมื่อกลับมาถึงบ้านทั้งสี่จึงไขกุญแจเข้าโลกเวทมนตร์ เมื่อมาถึงโรสและมิล่าก็เจอกับผู้ดูแลของตนเอง      
     “ขอโทษนะอารันที่ต้องรบกวนนายหน่ะ คือว่าพวกเราโดนเรียกตัวด่วนหน่ะ” อารันพยักหน้า      
     “ไม่เป็นไรหรอก พวกเราไปกันเลยดีกว่า” ทั้งหกจึงมุ่งหน้าไปที่ปราสาท เมื่อทุกคนมากันพร้อมแล้วผู้ดูแลของราชินีจึงแจ้งเรื่องให้ทุกคนรู้       
     “ทุกคนคงทราบกันดีแล้วว่าพวกภูติต้องการที่จะนำเพชรสีขาวของราชินีไปให้พ่อมดลิโอ เธอร์รี่ แต่ว่าพวกมันไม่ได้ต้องการแค่เพชรสีขาวของราชินีเพียงคนเดียว พวกมันยังต้องการเพชรสีอื่นอีกรวมๆก็คือเพชรมีทั้งหมด 7 สี และถ้าเกิดว่าพ่อมดลิโอได้มันไปหล่ะก็พวกเราเกรงว่าทั้งโลกเวทมนตร์และโลกมนุษย์จะต้องแย่แน่ๆดังนั้นพวกเราจะต้องปกป้องเพชรทั้งหมดไว้ให้ได้ และเท่าที่เรารู้มาคืออยู่ที่โลกเวทมนตร์ 4 สี อยู่ที่โลกมนุษย์อีก 3 สี พวกเราเองก็รู้แล้วด้วยว่าเพชรที่อยู่บนโลกมนุษย์นั้นอยู่ที่ไหน เพชรทั้งสามสีนั้นอยู่ที่เด็กชายมนุษย์สามคนที่โรงเรียนเคาว์เวอร์ฟราวแต่เรายังไม่รู่แน่ว่าอยู่ที่ใคร ส่วนที่อยู่กับโลกเวทมนตร์นั้นอยู่ที่ราชินีหนึ่งส่วนที่เหลืออีกสามพวกเราจะตรวจดูทีหลัง แต่ที่สำคัญกว่านั้นคือราชินีต้องการให้ว่าที่พ่อมดและว่าที่แม่มดทุกคนเข้ารับการทดสอบภายในหนึ่งอาทิตย์นี้การทดสอบแรกของพวกเธอก็คือข้ามผ่านประตูสู่โลกพวกเธอก็ทำผ่านทุกคนแล้วถูกไหม พวกเราจึงทำตารางการทดสอบให้พวกเธอใหม่” พูดจบผู้คุมจึงแจกตารางการทดสอบให้ใหม่ และแจ้งให้ทราบเรื่องของการทดสอบอีกที
     “ภายในหนึ่งอาทิตย์นี้พวกเราจะทำการทดสอบให้พวกเธอ ทุก-บท-ทด-สอบ หวังว่าพวกเธอคงจะเข้าใจ เราจะเริ่มทำการทดสอบตั้งแต่วันพรุ่งนี้ ขอให้ทุกคนเตรียมตัวให้พร้อม และเมื่อจบบททดสอบแล้วเราก็จะให้พวกเธอไปกลับไปอยู่ที่โลกมนุษย์ก่อนจนกว่าจะจัดการเรื่องนี้เสร็จ โดยเราจะเริ่มทำการทดสอบในวันพรุ่งนี้ที่ภูเขาลาวาน่า เราจะไปให้มังกรได้เลือกเจ้าของ โดยเราจะต้องทำให้มันเชื่อใจหรือพอใจ หากว่ามันชอบคนไหนมันก็จะเลือกคนนั้นเพราะฉะนั้นพวกเธอมีหน้าที่แค่ทำให้พวกมันพอใจ เราจะมาเจอกันกันที่ภูเขาลาวาน่าในวันพรุ่งนี้เช้า ขอให้พวกเธอทุกคนโชคดี ชั้นมีเรื่องแจ้งแค่นี้” ทุกคนจึงแยกย้ายกันไปเตรียมตัว ผู้ดูแลของทิวามิล่าและโรสจึงขอกลับโลกมนุษย์เพื่อไปทำงานและทำตามหน้าที่ที่ได้รับ ทิวามิล่าและโรสจึงไปคุยกันที่น้ำตกช็อกโก้ มิล่าจึงถามโรสและทิวา
      “นี่วาโรสมนุษย์ที่มีเพชรแห่งดวงใจอยู่อ่ะ อยู่โรงเรียนเดียวกับพวกเราเลยว่ามั้ย”
     “นั่นสินะ แต่ว่ายังไงเรื่องที่พวกเราต้องคิดตอนนี้ไม่ใช่เรื่องนี้นี่เนอะจริงมั้ย”      
     “จริงสินะ เรื่องที่เราต้องคิดก็คือเรื่องการทดสอบในวันพรุ่งนี้ต่างหากจริงมั้ยวา” มิล่าหันไปถามทิวาแต่ทิวานั่งเหม่ออยู่มิล่ากับโรสเห็นจึงตะโกนเรียกเพื่อนของเธอ
     “ยัยวา”     
     “อะไรของพวกเธอเนี่ยมาตะโกนใส่ฉันทำไม”      
     “พวกฉันต่างหากที่ต้องถามเธอว่าเธอหน่ะเป็นอะไร” มิล่าถาม      
     “นั่นสินะฉันเป็นอะไรไป”ทิวาพูด      
     “อ้าว ขนาดตัวเองยังไม่รู้เลยแล้วพวกฉันจะไปรู้มั้ยเนี่ย”      
     “นั่นสินะ” มิล่าและโรสมองหน้ากัน
     “อย่าไปสนใจเลย มาคุยเรื่องการทดสอบวันพรุ่งนี้ต่อเถอะ ตรงๆเลยมั้ยฉันไม่เคยเลี้ยงสัตว์มาก่อนเลยอ่ะ”ทิวาพูด
     “มันก็คงไม่ยากเท่าไหร่หรอกมั้ง” โรสพูด      
     “ถ้ายังไงแค่ทำให้พวกมันเชื่อใจหรือพอใจก็พอหล่ะมั้ง” มิล่าพูด      
     “อืมใช่แล้วหล่ะมิล่า คิดได้แบบนี้ก็ดีแล้วหล่ะ” โรสพูด      
     “ถ้ายังไงวันนี้พวกเราแยกย้ายกันกลับบ้านก่อนเถอะ” ทิวาพูด ทั้งสองจึงพยักหน้าให้ ทั้งสามคนจึงแยกย้ายกันกลับบ้าน พอทิวากลับมาบ้านก็มีเสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นมาในกระเป๋าของเธอ
     "ฮัลโหลค่ะ ทิวาพูดค่ะ" 
     "พูดเพราะจังเลยนะครับ นี่ฉันเองดันเต้"      
     "เอ๋...ดันเต้ หรอ ใครอ่ะ ดันเต้ไหนหรอ"      
     "นี่เธอจำฉันไม่ได้จริงๆหรอ ความจำเธอเนี่ยดีจริงๆเลยนะ"      
     "นี่นายอย่ามาประชดฉันนะ ไอ้บ้าดันเต้ ไอ้จระเข้ปากกว้าง"      
     "อ้าวว่ากันอย่างงี้เลยหรอ โห่ใจร้ายจังนะเธอเนี่ย ว่าแต่จำฉันได้รึยังฮะ"      
     "จำได้แล้วย่ะ จำได้ตั้งแต่มาทำปากปีจอใส่ฉันแล้วล่ะย่ะ"      
     "ครับผมขอประทานโทษครับคุณลาวาไหลเยิ้ม"      
     "นี่ไอ้บ้าอย่ามาว่าฉันนะ ไอ้จระเข้ปากกว้าง"
     "ก็ทีคุณลาวายังว่าผมได้เลยทำไมผมจะว่าบ้างไม่ได้ล่ะครับคุณลาวาไหลเยิ้ม แล้วอีกอย่างนึงนะครับผมชื่อว่าดันเต้ ไม่ใช่จระเข้ครับ"
     "ฉันก็ชื่อว่าทิวาย่ะ ไม่ใช่ลาวา แล้วก็นะถ้าจะโทรมาแค่กวนฉันหล่ะก็ ฉันจะวางสายแล้วนะย่ะ"      
     "เดี๋ยวก่อนสิครับ โห่ขี้งอนจังเลยนะเธอเนี่ย"      
     "ฉันไม่ได้งอนซะหน่อย" 
     "ว่าแต่เธอเถอะทำอะไรอยู่"      
     "เพิ่งกลับมาถึงบ้านเนี่ยแหล่ะไปทำธุระมา ถามทำไม"      
     "ก็แค่ถามดู"      
     "อือ..."      
     "ว่าแต่เธอหน่ะเป็นอะไรรึเปล่าเครียดอะไรรึเปล่า บอกฉันก็ได้นะ ยังไงพวกเราก็เป็นเพื่อนกันแล้ว"      
     "นายรู้ได้ยังไงว่าฉันเครียด"      
     "ก็เสียงเธอมันฟ้องซะขนาดนั้นไม่รู้ก็บ้าแล้วหล่ะ"      
     "เสียงฉันมันฟ้องขนาดนั้นเลยหรอ"      
     "อืม ว่าแต่เธอเถอะจะเล่าให้ฉันฟังได้รึยังว่าเธอเป็นอะไร"      
     "ฉันหรอ คือว่าฉัน..."      
     "ฮึ...ว่าไงล่ะสรุปเธอเป็นอะไร จะเล่าให้ฉันฟังได้รึยัง"      
     "ฉันเออจะว่ายังไงดีล่ะ ฉันมีเรื่องเครียดอยู่สองเรื่องอ่ะนะ เป็นเรื่องง่ายๆหน่ะนะ"      
     "อืมว่าไง"      
     "ตรงๆเลยนะ นายต้องสัญญาก่อนนะว่านายจะไม่หัวเราะฉันหน่ะ"      
     "ฮะ เออ..อืมฉัน สัญญา"      
     "คือว่าฉันมีสัตว์เลี้ยงได้มาใหม่ตัวนึง ฉันไม่เคยเลี้ยงสัตว์มาก่อนเลยหน่ะ ก็เลยไม่รู้จะทำให้มันพอใจหรือว่าชอบฉันได้ยังไง"      
     "555+ เรื่องง่ายๆจริงด้วย"       
     "ไหนนายบอกว่าจะไม่หัวเราะฉันไง ไอ้บ้า โกหก นิสัยไม่ดี"      
     "เดี๋ยวสิ ฉันขอโทษฉันแค่ล้อเล่นหน่ะ อย่าโกรธฉันเลยนะ"      
     "ไอ้บ้า"
     "เรื่องที่เธอถามฉันเมื่อกี้หน่ะที่ว่าได้สัตว์เลี้ยงมาเธออยากให้มันชอบเธอ ก็ไม่เห็นยากเลย เธอก็แค่แสดงให้มันเห็นว่าเธอรักมันมากแค่ไหน"      
     "แสดงให้มันเห็นงั้นหรอ ยังไงอ่ะ"      
     "ก็เออ...คือว่า...อย่างแบบว่า ถ้าเธอรักใครซักคนเธอจะแสดงให้เค้าเห็นยังไงล่ะ"      
     "ก็ต้องตอบตรงๆอีกนั่นแหล่ะฉันไม่เคยชอบใครแล้วจะรู้ได้ยังไงว่าต้องแสดงให้เห็นยังไง"      
     "ถามจริงอ่ะ น่ารักๆแบบเธอยังไม่เคยมีใครมาชอบ"      
     "ฉันบอกว่ายังไม่เคยชอบใคร ไม่ได้บอกว่าไม่มีใครชอบย่ะ"      
     "อ้าว แบบนั้นเองหรอกหรอ"      
     "ก็ใช่สิย่ะ ว่าแต่จะแสดงให้เห็นยังไงอ่ะ ฉันยังไม่เข้าใจเลย"      
     "ไม่เห็นยากเลย ก็แค่ทำให้มันเชื่อใจเธอแล้วทำให้มันเห็นว่าก็เธอรักมันและจะอยู่กับมันไปตลอดไม่จากมันไปไหน เชื่อมั่นในตัวมันแค่นั้นก็พอ"      
     "อ๋อ ฉันพอจะเข้าใจบ้างแล้วหล่ะ ขอบใจสำหรับคำแนะนำนะ ถ้ายังไงฉันต้องขอตัวก่อนนะ"          "เฮ้นี่เดี๋ยวสิ แล้วอีกเรื่องล่ะ"      
     "นายไม่ต้องรู้หรอกอีกเรื่องนึงรู้ไปนายก็ช่วยอะไรไม่ได้"      
     "อืมถ้างั้นก็ไม่เป็นไรหรอก เธอดีขึ้นก็ดีแล้วหล่ะ อย่าไปเครียดเลยนะ ยัยลาวา"      
     "เหอะๆ ทิวาย่ะไม่ใช่ลาวา ไอ้จระเข้ ถ้างั้นฉันขอตัวนะ หลับฝันดีนะนาย ขอบใจนะสำหรับคำแนะนำดีๆ"      
     "อืม หลับฝันดีนะ"ทิวาจึงวางสาย      
     "ขอบใจนะนายจระเข้ที่ให้คำแนะนำ" ทิวาจึงมองตัวเองในกระจกจึงได้เห็นว่าตอนนี้เธอหน้าตาสดชื่นขึ้นเยอะ      
     "ทำไมแค่คุยกับนายฉันถึงได้ยิ้มได้ขนาดนี้นะ นายจระเข้"
     ทางด้านมิล่า เมื่ออาบน้ำจึงเดินไปเอาน้ำส้มมากิน
     "เฮ้อ เครียดจังเลยทำยังไงดีนะเรื่องของ การทดสอบวันพรุ่งนี้หน่ะ" มิล่าที่กำลังกินน้ำส้มอยู่ อยู่ๆก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมิล่าจึงเดินไปรับโทรศัพท์      
     "ฮัลโหลค่ะ มิล่าค่ะ"
     "ไงครับ ผมนัดเอง"
     "นัดหรอ เออ...ขอโทษนะ นัดไหนอ่ะ"
     "คุณเนี่ยใจร้ายจังนะครับจำไม่ได้แม้กระทั่งเพื่อนร่วมห้อง"
     "อ๋อ นายนัด นายสจ๊วดหน่ะหรอ"
     "เข้าใจอะไรผิดหรือเปล่าครับ ผมชื่อนัดครับไม่ใช่สจ๊วด คุณมิล่า"
      "ไม่ต้องมาประชดเลยนะ"
     "ครับขอโทษครับ ว่าแต่คุณเป็นอะไรรึเปล่า เสียงฟังดูไม่ค่อยดีเลยนะคุณ"
      "ฉันหรอ ก็แค่มีเรื่องไม่สบายใจนิดหน่อยหน่ะ"
     "มีอะไรเล่าให้ผมฟังได้นะ"
     "ก็แค่เรื่องนิดๆหน่อยๆเอง"
     "เล่ามาเถอะครับ ยังไงเราก็เป็นเพื่อนกันแล้ว"
     "ก็ได้ คือว่านะฉันมีสัตว์เลี้ยงอยู่ตัวนึงแต่ไม่รู้จะทำให้มันเชื่อใจหรือชอบฉันได้ยังไง"
     "ไม่เห็นยากเธอก็แสดงให้มันเห็นสิว่าเธอรักมันมากแค่ไหนแล้วก็จะอยู่กับมันไปตลอดไม่ทิ้งมันไปไหน อ้อ แล้วก็ที่สำคัญคือเธอห้ามทำสีหน้าไม่พอใจหรือไม่ชอบใจมันเด็ดขาด"
     "อ๋อ อย่างงี้เองหรอ อย่างนี้ก็ง่ายสินะ"
     "ใช่แล้วง่ายมากๆเลยใช่ไหมล่ะ"
     "ขอบใจนายมากนะนายสจ๊วด"
     "เออ...คือว่าผมชื่อนัดครับไม่ใช่นายสจ๊วด"
     "อ้าวหรอ สงสัยชั้นจะจำผิดไปหน่ะนะ ขอโทษทีนะ นายสจ๊วด อุ้ยนายนัด"
     "เธอเนี่ยนะ มั่วจริงๆเลยนะ"
     "หรอ ฉันว่าฉันไม่มั่วหรอกนะ"
    "ครับผมๆเชื่อแล้วครับว่าไม่มั่ว"
     "เออ...ชั้นขอตัวก่อนนะ"
     "อ้าวซะงั้น"
     "พรุ่งนี้ฉันต้องตื่นแต่เช้าหน่ะ ไว้ค่อยคุยกันนะนาย บาย ฉันไปหล่ะ"
     "อ๋อ เออ...ครับผม ฝันดีนะครับ"
     "อืม เช่นกัน"มิล่าเมื่อวางสายไปแล้วจึงเข้าไปแต่งตัวและเตรียมเข้านอน ทางด้านของโรสที่กำลังหาข้อมูลจากอินเทอร์เน็ต
     "เฮ้อ มนุษย์เนี่ยดีจริงๆเลยนะเนี่ยมีของแบบนี้ก็ดีเหมือนกันหาข้อมูลได้สบายเลยนะเนี่ย" โรสที่กำลังหาข้อมูลอยู่ก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมา จึงเดินไปหยิบโทรศัพท์และมานั่งคุยที่โต๊ะ
     "ฮัลโหล โรสพูดค่ะ"
     "สวัสดีครับ ผมเรียวเองจำได้รึเปล่า"
     "เรียวหรอ เรียวไหนอ่ะ ตอนนี้ฉันเครียดไม่มีเวลานึกถึงคนหรอกนะว่าแต่เรียวไหนอ่ะ"
     "โห่นี่คุณอยู่โรงเรียนเดียวกันห้องเดียวกันแท้ๆยังจำไม่ได้เลย คุณเนี่ยยังไง"
      "อ๋อ จำได้แล้วค่ะ ไอ้คุณชายเรียว เรสเตอร์"
     "เอาจริงๆก็จำได้นี่หน่า"
     "แล้วยังไงย่ะ"
     "เปล่าก็ไม่ยังไงหรอกครับผม ว่าแต่ที่คุณพูดว่าเครียดเมื่อกี้นี้มีเรื่องอะไรไม่สบายใจงั้นหรอ บอกผมได้นะ"
     "ก็ได้เดี๋ยวฉันจะเล่าให้ฟัง คิดว่านายคงรู้นะ"
     "ครับผม เล่ามาสิครับ"
     "คือว่านะฉันมีสัตว์เลี้ยงอยู่ตัวนึงอ่ะนะ พึ่งได้มาใหม่ๆเลยหน่ะ แต่ว่าฉันไม่รู้ว่าจะทำยังไงให้มันเชื่องกับฉัน แบบว่าทำให้มันเชื่อใจฉัน ไว้ใจฉัน พอใจฉัน"
     "ง่ายนิดเดียวเลย เธอก็แค่ทำให้มันเห็นว่าเธอรักมันมากแค่ไหน ก็แค่นั้นเอง"
     "รักงั้นหรอ ก็พอเข้าใจแล้วหล่ะ ขอบใจมากนะนาย งั้นฉันขอตัวก่อนนะพรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้าหน่ะ บาย"
     "อืม งั้นก็หลับฝันดีนะ"
     "เช่นกันนะนาย" โรสเมื่อวางสายแล้วจึงปิดโน๊ตบุ๊คและเข้าห้องนอน