My Love is Fariy ขอโทษทีแฟนผมเป็นนางฟ้าตกสวรรค์

กริ๊งๆๆ พักกลางวันจร้า
                  เสียงกริ่งดังขึ้นเป็นสัญญาณว่าตอนนี้เป็นพักกลางวันของเด็กนักเรียนชั้นม.4-ม.6แล้ว ฉันเดินออกจากห้องมาพร้อมอลิซและพูดคุยกันไปเรื่อยๆแต่แล้ว....ปึ้ก!! ฉันล้มลง หัวเข่าถลอกเป็นรอยปื้นแดง "โอ๊ย!! ใครชนมาเนี่ย??"ฉันถามด้วยความโกรธและเจ็บมาก แล้วเสียงหัวเราะครืน ก็ดังขึ้นมาจากข้างหลัง พร้อมคำพูดเช่น"ยัยซุ่มซ่ามเอ๊ย" "ยัยมารยาอยากให้ไทม์มารับแบบละครน่ะสิ(สายตาเคียดแค้น)" "มาวันแรกก็ปล่อยโก๊ะเลยหรอ" "เดินไม่รู้ตาม้าตาเรือรึป่าว?" "สวยซุ่มซ่ามอย่างเงี้ยรักเลย(ยิ้มหวานให้)" "เจ็บมากมั้ยนะ" โอ๊ยจะบ้าตายนอกจากเจ็บแล้วยังถูกหัวเราะอีก หมดกันภาพลักษณ์ดาวเด่นประจำห้องT^T แต่เสียงทุ้มแบบขี้เล่นที่คุ้นเคยก็ดังขึ้น "โทษที เราชนเอง เจ็บมากป่ะ ให้ช่วยป่ะ ไม่ต้องหรอกมั้ง เธอชื่อมาเฟียนี่" ไทม์พูดขึ้น "ฉันชื่อนาเดียย่ะไม่ใช่มาเฟีย ถามว่าเจ็บมากป่ะใช่มั้ย ก็ต้องลองเองแล้วจะรู้!"ฉันก้าวเร็วๆไปข้างหลังนายไทม์อย่างลืมเจ็บพร้อมชนแรงๆไป1ที หวังให้นายนั่นเสียหน้า นายนั่นถึงกับทรุดลงไปแบบฉันทีเดียว แต่...ความแตกต่างคือ ไม่มีเสียงหัวเราะเยาะ? ไม่มีคำถากถาง?มีแต่ใบหน้าที่เจ็บปวดเหมือนไทม์ทั้งนั้น และมีแต่คำปลอบโยน?เช่น..."ไทม์เจ็บมากมั้ยวะ" "ไทม์ไหวมั้ย ไปห้องพยาบาลป่าว" "ที่รักคะ อย่าทิ้งแฟนไปนะ (เว่อร์มาก-.-)" แล้วนายไทม์ก็ตอบไปว่า"ไม่ไปไรหรอกไปกินข้าวดีกว่า"นายไทม์ลุกขึ้นอย่างไม่ใส่ใจฉันและคิดว่าฉันเป็นธาตุอากาศ "เอ่อ....ไทม์ ฉัน ..ขอโทษนะ!" ฉันพูดขอโทษเค้า "อือ"ไทม์ตอบสั้นๆแล้วเดินไป อลิซเข้ามาจับมือฉันพร้อมบอกว่า"นาเดีย ตอนแรกฉันคิดว่าเธอจะเอาคืนหนักๆแล้วไม่ขอโทษแต่เธอกลับขอโทษ เธอ so beautiful มากเลยจ้ะ" เราทั้งคู่ยิ้มให้กันก่อนจะเดินไปที่โรงอาหารพร้อม"มิตรภาพ"ของทั้งคู่ที่เริ่มเติบโตในใจของเด็กหญิงทั้ง2คน ...
ไงค้า เอมิหายไปนานเลย คิดถึงมั้ย พอดียุ่งๆอ่ะค่ะเลยไม่ได้มาแต่งมาต่อให้ตอนนึงนะเดี๋ยวพรุ่งนี้ต่อให้ค่า อย่าลืมติดตามด้วยนะคะ รักรีดเดอร์มากค่ะ