My Love is Fariy ขอโทษทีแฟนผมเป็นนางฟ้าตกสวรรค์

 
..(มองซ้าย) .. (มองขวา)
 
                   ที่นี่มันที่หนายเนี่ยสวรรค์ของนางฟ้าที่ตายแล้วหรอ เอ๊ะทำไมมันเบลอๆนะ มองไม่เห็นเลย คิดสิสมายล์คิด โอ๊ย ยิ่งคิดยิ่งปวดหัว T^T เอแต่ที่นอนก็นิ่มดีนะ ^^ ครืน(เสียงเปิดประตู) "อ้าว ตื่นแล้วหรอจ๊ะ"
 
พี่สาวคนนึงเดินเข้ามานั่งใกล้ๆเตียงแล้วลืบหัวฉันอย่างอ่อนโยน ฉันรู้สึกว่าเป็นลูกแมวตัวเล็กเพิ่งคลอดแล้วเนี่ย >//< "อะ  เออ...พี่คะพี่คือใคร ที่นี่ที่ไหน"
 
ฉันถามตามประสานางฟ้าน้อยผู้ใสซื่อบริสุทธิ์ พี่สาวคนนั้นยิ้มให้พร้อมคำตอบที่ชวนอึ้งว่า...."น้องสมายล์อยู่บนโลกมนุษย์จ้ะ พี่ชื่อแองจี้ที่นี่บ้านพี่เองจ้า"
 
ห๊า!!นี่ฉันอยู่บนโลกมนุษย์จริงๆหรอเนี่ยTYTฉันตั้งสติแล้วถามออกไปว่า
 
"พี่..พี่แองจี้รู้จักชื่อหนูได้ไง เอ่อ...คะ" พี่แองจี้ยิ้มหวานให้พร้อมบอกว่า..
 
"แน่นอนสิ พี่ก็เป็นนางฟ้าน้า สมายล์ไม่ต้องกลัวหรอกพี่อยู่ทั้งคนน้า ^^"
 
"อย่างงี้ก็แปลว่า??" "ใช่แล้วจ้าพี่เองก็ทำผิดกฎจ้า" กริ๊ดด ฉันมีเพื่อนร่วมพันธมิตรแล้ว>< "ทำตัวสบายนะ บ้านพี่ก็เหมือนบ้านเธอ ครูนิเซลล่าฝากเธอไว้กับพี่แล้ว ช่วงนี้ที่นี่ปิดเทอมก็นั่งเล่นนอนเล่นไปก่อนละกันเดี๋ยวพี่ไปหาอะไรมาให้กินก่อนแล้วเดี๋ยวไปช็อปปิ้งกัน"พี่แองจี้ทำท่าจะลุกออกไป"อ้อ..เธอมาอยู่ที่นี่เนี่ยเวลาไปข้างนอกห้ามเรียกพี่ว่าพี่แองจี้นะเรียกได้เฉพาะเวลาอยู่ในบ้านเท่านั้น" "ทำไมล่ะคะ??"ฉันถามอย่างงงงวย"ก็มันจะผิดกฎน่ะสิ มีกฎว่านางฟ้าที่อยู่บนโลกมนุษย์ห้ามให้ใครรู้ชื่อนางฟ้าจริงๆของเรา" "อ่อ แล้วพี่แองเจิ้นจะให้หนูเรียกว่าอะไรดีคะ" "เรียกพี่ว่าปารีสจ้า ส่วนเธอ"พี่แองเจิ้นชี้นิ้วมาหาฉัน "ฉันจะเรียกเธอว่านาเดียนะ จำไว้แทนตัวเองว่าเดีย จนกว่าจะอยู่บ้านกันสองคนถึงจะแทนตัวเองว่ามายล์หรือสมายล์ได้" "ค้าบผม ^^"ฉันตะเบ๊ะเหมือนทหาร เรียกรอยยิ้มจากพี่แองเจิ้นได้ไม่น้อย "เอาล่ะพี่ทำกับข้าวไว้แล้วมากินก่อนสิ"ฉันเดินลงไปข้างล่างก็เจอไข่เจียวสีทองอร่ามกัแกงจืดเต้าหู้หมูสับกับข้าวสวยร้อนๆรอท่าอยู่แล้ว "หิวแล้วสิกินได้ยังค้าพี่แองเจิ้น"ฉันถาม"เชิญจ้า"เราทั้งคู่ทานอาหารด้วยกันอย่างเอร็ดอร่อยระหว่างที่ทานอยู่นั้นพี่แองเจิ้นก็พูดขึ้นมาว่า"โชคดีนะที่ไทม์ไลน์น่ะเค้ารับเธอตอนตกลงมากจากสวรรค์ได้ไม่งั้นเธอเจ็บแน่" "ใครหรอคะไทม์ไลน์??"ฉันถามถึงคนที่มีพระคุณต่อฉัน "เด็กข้างบ้านน่ะรุ่นเดียวกับเธอ เปิดเทอมไปก็คงได้เจอกันแหละ" "ค่ะ"ฉันตอบอย่างไม่ได้ตะขิดตะขวงใจพร้อมทานอาหารต่อไป