พิลลาธิเนียร์ กับ ปริศนาแห่งวอสตันอคาเดมี

*คำเตือน เพลงประกอบอาจทำให้ท่านอ่านไม่รู้เรือง*(ใส่เพลงเอาฮาเท่านั้น)
 
"ขอต้อนรับผู้ศึกษาที่น่ารักทุกคน สู่ วิชา วิจัยวัฒนธรรมต่างถิ่นจ้า!"
เสียงใสของสเตซี่กล่าวต้อนรับเด็กนักเรียนอย่างเริงร่า พิลลาธิเนียร์ทำหน้าเซ็งๆ
เด็กผู้ชายสองคนนั่งถัดจากเธอ คนหนึ่งมีตาสีส้มสว่าง ผมแดงแปร๊ดจนดูเหมือนไฟลุกท่วม แถมยังร่าเริงจนเกือบบ้า ส่วนอีกคนก็นั่งนิ่งยังกับรูปปั้น แววตาสีน้ำเงินเข้มเฉยชาเขามีผมสีฟ้าอ่อน และข้างๆของพิลลาธิเนียร์มีเด็กผู้หญิงบ๊องแบ๊วนั่งอยู่ ตวงดาสีชมพูกลมโตกว่าคนปกติผมสีม่วงอ่อนแวววาวและนั่งมองสเตซี่อย่างเรียบร้อย
นี่มันอะไรก๊านนนน!!!!!!!!!!!
 
ชั่วโมงที่แล้ว
ห้องเรียนชั้นอพิลสโลว์ดูเงียบสงบ ผู้ศึกษาเฝ้ารอมิสซิสรีกาน่าเดินเข้ามาในห้องอย่างใจจดใจจ่อ แต่ยังไม่เห็นแววของหญิงร่างท้วม
ตึก  ตึก  ตึก  ตึก  ตึก  ตึก  ตึก  ตึก
เสียงรองเท้าส้นสูงกระแทกปึงปังอย่างไม่สบอารมณ์ทำให้นักเรียนหลายคนสะดุ้งโหยง
พากันชะเง้อไปนอกประตู หญิงสาวร่างสูงระหงผมสีแดงเพลิง นัยตาสีนิลแสดงอาการไม่พอใจ
พิลลาธิเนียร์จำเธอได้ทันที เธอคือคนเดียวกันกับที่เดินออกมาจากห้องมิสซิสรีกาน่าเมื่อสองสามวันก่อน
"นี่คือห้องของชั้น 2 อพิลสโลว์ใช่มั้ย!!!"หล่อนตวาด นักเรียนพากันหยักหน้าหงึกหงัก
"ใครคือผู้ศึกษาหมายเลข 38 พิลลาธิเนียร์ ไลลีฟ!" ทุกคนมองไปที่พิลลาธิเนียร์เป็นสายตาเดียว พิลลาธิเนียร์ลุกขึ้นอย่างหวาดๆ 
"ตามฉันมาที่ห้องเลือกวิชาเพิ่มเติม!"
เธอเดินออกไป พิลลาธิเนียร์ตามไปอย่างว่าง่าย วันนี้วันอะไรเนี่ย 
หญิงสาวผมแดงกดปุ่มสีแดงในห้องเลือกวิชาเพิ่มเติม (มีตั้งแต่เมื่อไหร่น่ะ-พิลลาธิเนียร์นึก)
ประตูบานใหญ่สน้ำตาลเข้มปรากฏขึ้น
"นี่คือวิชาวิจัยวัฒนธรรมต่างถิ่น"หญิงสาวผมแดงกล่าว"ทั้งวันนี่เธอจะเรียนวิชานี่อยู่ที่นี่เพื่อเป็นการศึกษา เวลากลับคือสองทุ่ม  เข้าใจนะ"
"แต่เวลานั้น...รถรางคงจะ.."
"เราจะส่งคนมารับเธอกลับบ้าน เงียบ แล้วเข้าไปในห้องนั้นซะ! โชคดี!"
มือบางของหญิงสาวจอมเผด็จการผลัดผลักพิลลาธิเนียร์เข้าไปข้างใน ซึ่งมีสเตซี่และเด็กสามคนนั่งอยู่แล้ว
 
 กลับมาที่เวลาปัจจุบัน
"เป็นอะไรอีกแล้วล่ะ หนูน้อยพิลลี่..." สเตซี่พูดด้วยน้ำเสียงหวานเจี๊ยบ(อีกแล้ว)พลางหันมาทางพิลลาธิเนียร์ ทำไมชีวิตต้องพัวพันกับคนพวกนี้ด้วยเนี่ย ไปถามอีตาผมสีฟ้าที่นั่งนิ่งเป็นรูปปั้นโน่นไป!
 "ฉันไม่เป็นอะไรนี่..."ทำเสียงเฉยชาตามสเต็ป
"อ้อเหรอออออออออ"เด็กหนุ่มผมแดงเพลิงสอดขึ้น พิลลาธิเนียร์หันไปทำตาเขียวใส่ สเตซี่เห็นท่าไม่ดี เลยรีบปราม
"เฮ้ๆ ฉันไม่อยากให้ลินเทียร์คลั่งนะ หล่อนมองพวกเราตลอดแหละ" แม้จะสงสัยว่าลินเทียร์คือใคร แต่ทัั้งห้องก็กลับมาเงียบตามเดิม
"ว่าแต่.. ชื่ออะไรกันบ้างน่ะ"
ทุกคนต่างหันไปมองฝ่ายตรงข้าม ประมาณว่า 'เธอตอบหล่อนไปก่อนสิ' หรือไม่ก็ 'ทำไมต้องบอกชื่อกับยัยนี่ด้วย'
 ในที่สุด ยัยแบ๊วผมสีม่วงอ่อนก็ลุดขึ้นยืนอย่างกล้าๆกลัวๆ
"ฉ... ฉันชื่อ เลเวีย เอ็มมิน่า ค่ะ" (ลูกสาวของ เธธิเนียร์ เอ็มมิน่า ผู้ค้นพบอัญมณีที่ก่อเกิดพลังเวทย์เป็นคนแรก การบ้านยัยลิลี่ก็มีประโยชน์นะเนี่ย-พิลลาธิเนียร์นึก)
 เด็กชายผมแดงตามมาอีกคน
"ส่วนฉันล่ะก็...ชาร์มเวล เรนาไรม์"(หมอนี่ได้ถ้วยเกมกีฬาบนท้องฟ้ามาเจ็ดปีซ้อนแล้วนี่นา อยู่ชั้นเบลลาเธียร์ มีชื่ออยู่ในหนังสือ บุคคสลำคัญของการกีฬาแห่งอาณาจักร-)
ถึงตาของอีตารูปปั้นผมฟ้าบ้าง
"อาเธอร์ วาร์เวอเซีย"(นี่มัน....เด็กที่ได้รางวัลนักเรียนตัวอย่างตั้งแต่เข้าเรียนมา ลูกพี่ลูกน้องคนสนิทของลูซิลเฟอร์ เซอร์ลัว อยู่ชั้นเบลลาเธียร์ แถมยังเป็นผู้อุทิศตัวเพื่อศึกษาและวิจัยสัตว์วิเศษอีกด้วย มีชื่อในหนังสือ ผู้อุทิศตนเพื่ออาณาจักร พวกโลกสวยบ้านรวยล่ะสิเนี่ย)
 "แล้วเธอล่ะ พิลลาธิเนียร์" สเตซี่ถาม"ไม่แนะนำตัวเหรอ"
"เธอแนะนำตัวให้ฉันไปแล้ว..."
"โอ๊ะ! นั่นสิ เอาใหม่น่ะ ยัยเย็นชานี่คือ พิลลาธิเนียร์ ไลลีฟ เป็นพวกเด็กหลังห้อง เงียบๆ ไม่สุงสิงกับใคร เข้าสังคมยาก แถมยังเป็นพวกถ้ำมองด้วยแหละ"
"ที่เธอพูดน่ะถูก แต่ฉันไม่ใช้พวกถ้ำมอง!"พิลลาธิเนียร์เถียง
"ช่างเถอะน่า ยังไงก็เริ่มเรียนถันเถอะน้า"สเตซี่พูดเสียงหวานตามสเต็ป
นี่เธอต้องอยู่กับยัยพวกนี่ทั้งวันจริงๆเหรอเนี่ย ให้ตาย!