พิลลาธิเนียร์ กับ ปริศนาแห่งวอสตันอคาเดมี

ขอให้เธออ่านเรื่องนี้สักนิด เพื่อจะได้เข้าใจเรื่องราวที่เป็นไป

ในตอนนี้เราจะพักเรื่องของพิลลาธิเนียร์ไว้ก่อน เธอกำลังขยับแขนไม่ได้เพราะฉะนั้นเราจึงไม่ควรรบกวนคนป่วย

และฉันจะชี้แจงต้นตอปัญหาที่มันเกิดขึ้นให้นักอ่านที่น่ารักอย่างพวกเธอฟัง

สงสัยรึเปล่า จิตวิณญาณคืออะไร?

ถ้าในสิ่งที่ฉันกำลังพูดถึงล่ะก็ จิตวิณญาณมีหน้าที่ดูแลทุกส่วนในร่างกายมนุษย์ จิตวิณญาณมีทั้งดีและไม่ดี ก็เหมือนคนนั่นแหละ

บางคนนั้น เขาอาจจะเคยประสบอุบัติเหตุร้ายแรงจนเหล่าจิตวิณญาตกใจและลอยกลับไปหามารดาของมัน บางที่มารดาของจิตวิณญาณก็สร้างจิตวิณญาณไม่พอทำให้ในบางครั้ง การเกิดของมนุษย์แม่จำเป็นต้องถ่ายโอนจิตวิณญาณไปสู่ลูก นี่คือสาเหตุของการตายระหว่างคลอด 

เธอสงสัยมั้ยว่ามารดาของมันคือใคร ไม่งั้นเหรอ! เธอต้องสงสัยสิไม่งั้นฉันจะดำเนินเรื่องยังไงล่ะ

โอเค ถึงเธอจะไม่อยากรู้ฉันจะบอกเอง

มารดาของเหล่าจิตวิณญาณชื่อ โซลเลดี้(Soul lady) มันเป็นฉายาน่ะ ที่จริงแล้วโซลเลดี้ไม่มีชื่อ บางทีเธอก็เหมือนหญิงสาวที่ไร้ตัวตนนะ แต่ก็นั่นแหละ ไม่ว่าเธอจะเป็นเจ้าหญิงผู้เลอโฉมจากดินแดนไกลโพ้น แม่มดชั่วร้ายจับเด็กไปกินหรือหนูน้อยหน้าตาจิ้มลิ้ม เธอก็ยังเป็นโซลเลดี้อยู่ดี

ฉันไม่รู้หรอกว่าเธอเคยเห็นโซลเลดี้มั้ย แต่ถ้าเคยเห็นในช่วงสองสามวันนี้ เธอจะพบว่าไม่มีใครหม่นหมองไปกว่านางอีกแล้ว ทำไมน่ะเหรอ

เพราะโซลเลดี้รับรู้ได้ว่า จิตวิณญาณแห่งมือสองดวงหายไป จิตวิณญาณนั่นไม่ได้ตกใจและมันก็ไม่มีทางหมดอายุไขจนกว่าคนๆนั้นจะตาย

นั่นแปลได้ทางเดียวว่ามีคนขโมยจิตวิณญาณไป แต่เรื่องนี้ไม่เกิดขึ้นมานานเป็นร้อยสหัสศวรรษแล้ว โซลเลดี้รู้ดีว่าถ้าจิตวิณญาณมือหายไป เจ้าของจิตวิณญาณก็จะขยับมือไม่ได้ มันไม่ดีนักหรอกที่อยู่ๆมือก็ขยับไม่ได้ไปเสียอย่างนั้น โซลเลดี้เสียใจและรู้สึกแย่เพราะเธอคิดว่าป็นเพราะเธอดูแลเหล่าจิตวิณญาณไม่ดี สุดท้ายเธอก็เก็บตัวเงียบและไม่มีแก่ใจควบคุมเหล่าจิตวิณญาณอีก 

แน่นอนว่าพวกเทพเบื้องบนทั้งหลายก็พลอยเดือดร้อนไปด้วย มันก็เหมือนฟันเฟืองนั้นและ เฟืองไหนหยุดเฟืองอื่นๆก็ต้องหยุดด้วย 

เทพีแห่งโชคชะตาต้องทำการดำเนินวันเวลาซ้ำกันไปก่อน วันเวลาจะดำเนินซ้ำไปมาไปเรื่อยๆจนกว่าปัญหานี้จะเสร็จสิ้น ซึ่งมันก็ไม่ดีนัก พวกเหล่าเทพและเทพีต่างช่วยกันปลอบใจโซลเลดี้เพื่อที่เธอจะได้กลับมาทำงานอีก

และในเวลาเดียวกันนั้น ที่ปราสาทของแม่มดทิศใต้

หญิงสาวคนหนึ่งกำลังนั่งมองลูกแก้ว นางมีผิวขาวเนียนละเอียด ผมสีดำขลับตรงและยาวดุจผ้าแพรเนื้อดี แม้ว่านางจะใส่เสื้อตัวยาวรัดรูปสีดำสนิท แต่ก็ดูเหมือนนางจะส่องแสงได้ ชื่อของเธอผู้นั้นคือ ลูมีน่า 

 ลูมีน่าจ้องมองลูกแก้ว เธอแสยะยิ้มเอามือแจะริมฝีปากอย่างชอบใจ

"ดูเหมือนว่า ข้าจะทำให้สวรรค์ปั่นป่วนแล้วสิ"เสียงหวานเยือกเย็นกล่าวแล้วหัวเราะคิกคัก 

ข้างเธอมีขวดโหลขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่ ข้างในมีลูกแก้วสีขาวส่องประกายสองลูก