พิลลาธิเนียร์ กับ ปริศนาแห่งวอสตันอคาเดมี

พิลลาธิเนียร์ตื่นเช้ามาด้วยอาการเหมือนเคย 
หนักหัว งุนงง สะลึมสะลือ 
อาจจะหนักเล็กน้อยเพราะเธอตะลุยอ่านบทความวิชาการบ้าๆนั่นอีกแล้ว ด้วยความที่ตั้งใจว่าอยากอ่านจบภายในคืนนี้เลยนั่งจนโต้รุ่งไม่เป็นอันทำอะไร โชคดีที่วันนี้เป็นวันหยุด
เด็กสาวคว้าผ้าเช็ดตัวแล้วเดินเข้าห้องน้ำก่อนจะออกมาด้วยใบหน้าสดใสขึ้นเล็กน้อย เธออ่านโน้ตบนหัวเตียง
 



-เรียงความเรื่องการลอยตัวสามหน้ากระดาษ
มิสเตอร์พิลเทล ไรท์


-ลักษณะที่อยู่อาศัยและการกินอยู่ของตัวกริฟฟิน
มาดามเจนนิเฟอร์ สมิธ


-แร่ธาติและอัญมณี 120 ชนิด(พร้อมผู้ขุดพบเป็นคนแรก)
มาดามลิลลี่ หลุยส์


-ชื่อสมาชิกราชวงค์เซอร์ลัวตั้งแต่เริ่มต้นจนถึงปัจจุบัน
มิสซิสรีกาน่า เซริซี่



 
"อะไรกัน ยัยผู้สอนพวกนี้"พิลลาธิเนียร์โอดครวญ"เชื่อสิ แม้แต่เจ้าชายลูซิลเฟอร์ เซอร์ลัวก็คงจำชื่อราชวงศ์พวกนี้ไม่แม่น"
เธอเปิดฝาขวดหมึก หยิบอุปกรณ์ทั้งหลายแล้วเริ่มทำงานอย่างจริงจัง
..............................
 
เสียงนาฬิกาประจำเมืองตีบอกเวลาให้รู้ว่าเที่ยงตรงพอดิบพอดีแล้ว 
"พิลลาธิเนียร์..."แม่ของพิลลาธิเนียร์ตะโกนเรียก "ไม่คิดจะลงมาหน่อยเหรอ..."
แปลกแฮะ หญิงสาวคิด ลูกสาวของเธอไม่ใช่คนเงียบขนาดนี้ ข้าวเช้าก็ยังไม่ได้กินนี่นา
เธอเดินขึ้นบันไดแล้วเปิดประตูห้อง
พิลลาธิเนียร์นั่งนิ่งไม่ไหวติงบนโต๊ะ
งานที่เขียนอยู่เหมือนหยุดกะทันหัน หมึกที่ค้างเติ่งอยู่ที่ปลายปากกาขนนกหยดลงบนกระดาษสร้างรอยจุดสีดำจุดใหญ่
ท่อนแขนของพิลลาธิเนียร์แนบอยู่กับลำตัว
"แม่คะ.."เสียงแผ่วเบาออกมาจากริมฝีปาก
"หนูขยับแขนไม่ได้"
 
 
เดวิดคลินิก
"เป็นเคสที่ไม่เคยเจอนะครับ"คุณหมอพูดพลางขยับแว่น "ก่อนหน้านั่น เกิดอุบัติเหตุเกี่ยวกับมือรึเปล่า"
"ไม่เคยค่ะ"แม่ของพิลลาธิเนียร์ตอบเเทน
"ทำอะไรเกี่ยวกับมือมาบ้างรึเปล่า"คุณหมอถามต่อ
"รู้สึกจะไม่เคยนะคะ"แม่ของพิลลาธิเนียร์ตอบอีกครั้ง
นางพยาบาลเดินเข้าไปกระซิบกับหมอ คนอื่นอาจไม่ได้ยินแต่พิลลาธิเนียร์ได้ยินชัดเจน
"เราควรใช้จิตแพทย์ควบคู่ไปด้วยนะคะ ดูท่าคนไข้จะช๊อค...หรือว่จะาใช้อาเพรเซนิน นี่เป็นตัวทดลองที่ดีนะคะ"
อาเพรเซนิน!? อะไรอีกล่ะนั่น ชีวิตเธอนี้วุ่นวายจริงๆเลย แล้วยังจิตแพทย์กับทกลองอีก พิลลาธิเนียร์ไม่ใช้คนไข้โรคจิตนะ
หมอจดยิกๆในคลิบบอร์ดแล้วเงยหน้ามาพูดกับแม่ของพิลลาธิเนียร์ 
"เราจะให้ตัวยา อาเพรเซนิน กับเธอนะครับ รอดูอาการสองสามวันถ้ามีอะไรผิดพลาดให้..."
"อาเพรเซนินคืออะไรคะ!"พิลลาธิเนียร์โพล่งขึ้น ทั้งหมอและแม่สะดุ้งเล็กน้อย แม่กระตุกชายเสื้อพิลลาธิเนียร์เบาๆ แต่พิลลาธิเนียร์ไม่สนใจ
"ตอบฉันด้วยค่ะ!"หมอพยายามทำสีหน้าให้ดูปรกติแล้วพูด
"มันเป็นตัวยาที่ทางเราคิดค้นขึ้น ช่วยทำให้....."
"ตัวยาที่คิดค้นขึ้น!? ทางคลินิกของคุณไปแจ้งศูนย์การแพทย์ประจำเมืองรึยัง คุณไม่มีสิทธิ์ให้ฉันทดลองตัวยามั่วๆ ยกเว้นมีหลักฐานการยินยอมเป็นลายลักษ์อักษรนะ!"พิลลาธิเนียร์โวยวาย
"เอ่อ....หนูจ๋า เราได้ไปแจ้งแล้วจ้ะ"พยาบาลพูดแล้วยิ้มเจื่อนๆ หน้าซีดเผือดด้วยความตกใจ
"ใบอนุญาติค่ะ ฉันต้องการใบอนุญาติการใช้ตัวยา!"
ทั้งหมดต้องดั้นด้นไปที่ศูนย์การแพทย์ประจำเมือง เพื่อไปขอใบอนุญาติ แม้จะถูกต้องตามมาตรฐานแต่พิลลาธิเนียร์โยนถุงยาลงข้างทางทันทีที่ขึ้นฟลายด์บอร์ด1
"แม่ไม่เคยเห็นลูกเป็นแบบนี้มาก่อนเลยนะ ตั้งแต่.....นานมาแล้ว"แม่พูดเป็นเชิงถาม
"หนูเหนื่อยนิดหน่อยค่ะ"พิลลาธิเนียร์ตอบเบาๆ
อันที่จริง พิลลาธิเนียร์ไม่รู้สึกแบบนี้มาตั้งนานแล้ว เธอไม่เคยฉุนเฉียว โวยวาย แทบจะไร้อารมณ์และความรู้สึกในช่วงตลอดหลายปีที่ผ่านมาจนแม้แต่แม่ก็จำไม่ได้
ช่วงนี้มันเกิดอะไรขึ้นกันนะ พิลลาธิเนียร์คิดอย่างอ่อนใจ แต่เธอคงไม่รู้ว่า ปัญหาของเธอนั้น ไม่ใช่อาการป่วยธรรมดาซะแล้วสิ