ยังคิดชื่อไม่ออกนะคะ ลองอ่านดูรับรองว่าจะติดใจ >_<

SonMin Story
      @คอนโดของซอนมิน
     Ž♫♫♫ ~~ ติ๊ด "ฮัลโหล!" ผมกรอกหูกับปลายสายอย่างหงุดหงิดที่บังอาจโทรมาตอนที่ผมกำลังเล่นเกมส์อยู่ :(
     (ซอนมิน! ตอนนี้นายอยู่ไหน) ปลายสายถามผม
     "นั่นใครน่ะ?" ผมถาม
     (ฉันจะเป็นใครไปอีกล่ะ ก็ผู้จัดการนายไง) 
     ผมถอนโทรศัพท์ออกจากหู พลางมองดูหน้าจอ "อ๋อ มุนอาหรอ มีไรพูดมา?"
     (ตอนนี้นายอยู่ไหนอ่ะ รีบมาหาฉันที่บริษัทเดี๋ยวนี้นะ บอสเรียกพบด่วน!)
     "เรียกพบเรื่อง? แล้วเรื่องงานที่ผมให้เอาไปลงในเว็บน่ะ ลงรึยัง?"
     (เออๆลงเรียบร้อยหมดแล้ว แล้วก็รีบๆมาที่บริษัทเร็วๆด้วยนะ ฉันวางละ ตู๊ดๆๆๆ)
     "เห้ย! เดี๋ยวมุนอา มุนอา!! บ้าเอ๊ย!" ผมสบถก่อนจะเขวี้ยงโทรศัพท์ทิ้ง พลางคว้าหมวกมาสวมและเดินออกจากคอนโดอย่างรวดเร็ว ผมว่าบอสเรียกพบแบบนี้ ไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆ
      ระหว่างที่เดินลงไปนั้น ผมเหลือบมองเห็นยายแก่ๆคนหนึ่งอยู่ตรงมุมเสาแอบมองผมอยู่ ผมจึงเดินเข้าไปและ...
     "ใครน่ะ?" ผมถามพลางเดินเข้าไปใกล้เรื่อยๆ
     "พ่อหนุ่ม" ยายคนนั้นเดินออกมาเผชิญหน้ากับผม
     "ยายเป็นใคร แล้วมาทำอะไรที่คอนโดหรูขนาดนี้?" 
     "ซอนมิน..." ยายคนนั้นเรียกชื่อผมเรียบๆ แล้วยายคนนี้รู้จักชื่อผมได้ไง มันก็ไม่แปลกนี่นา ผมน่ะดังจะตายไป (แล้วยายอายุแก่ราวเจ็ดสิบจะรู้จักผมได้ด้วยหรอว๊า?) 
     "ยายเรียกผม มีไรหรือเปล่าคับ?"
     "เจ้าจะได้เจอเนื้อคู่ในเร็วๆนี้ และเค้าคนนั้นมีชื่อว่า....มีโซ"
     "ห้ะ! อะไรนะ ยายพูดเพ้อเจ้ออะไรของยายเนี่ย เนื้อคู่อะไรของผม คนชื่อมีโซอะไร ผมยังไม่รู้จักเลย ยายเพ้อเจ้อชะมัด!" ผมว่ายายคนนั้นก่อนจะเดินหนี ยายคนนี้พูดอะไรของเค้า เนื้อคู่อะไร เพ้อเจ้อชะมัด เหอะ!
     ซอนมินคงไม่รู้หรอกว่าตอนที่เค้าคุยกับยายนั้น มีพนักงานสองคนยืนมองเค้าอย่างประหลาดใจ เพราะสิ่งที่พนักงานเห็นนั้น คือ...เค้ายืนคุยคนเดียว
     @บริษัท KM 
     "นี่มันเกิดอะไรขึ้น! ข่าวนี้มันอะไรกัน อธิบายให้ฉันฟังแล้วก็เข้าใจหน่อยซิ ซอนมิน!" ชายอายุราวๆสี่สิบว่าพลางขว้างหนังสือพิมพ์ลงบนโต๊ะ
     "ข่าวก็เป็นอย่างที่เห็นนั่นแหละครับบอส ผมไม่มีอะไรจะแก้ตัว" ผมว่าพลางยกโทรศัพท์ขึ้นมากดเล่น
     "อะไรนะ! นี่นายไม่คิดจะแก้ตัวเลยหรอ" 
     "..." ผมเงียบ
     "เฮ้อ! ฉันไม่รู้จะพูดอะไรกับนายแล้วล่ะซอนมิน เอางี้! ฉันให้เวลานายสองเดือนในการทำให้ข่าวนี้เงียบลงให้ได้" บอสว่าพลางเดินออกไปและปิดประตูเสียงดัง
     "บัดซบ!!" ผมสบถพลางทุบโต๊ะ อารมณ์เสียชะมัด!!
     ตอนนี้ผมกำลังอยู่ในห้องน้ำ ซ่า~ ซ่า~ อ่า~ ได้ล้างหน้าแล้วรู้สึกสดชื่นขึ้นอย่างบอกไม่ถูกแฮะ ผมกวักน้ำล้างหน้า พลางเหลือบขึ้นมองกระจก และผมเห็นผู้หญิงคนหนึ่ง ตาโต ปากนิด จมูกหน่อย ยืนอยู่ด้านหลัง และ...สติผมก็ดับวูบลงไป
     MeSo Story 
     นี่มันเรื่องบ้าอะไรเนี่ย! ฉันคิดว่าฉันทำถูกแล้วนะถ้าฉันไม่ลักพาตัวเขาบินข้ามน้ำข้ามทะเลมาที่เมืองไทย แล้วจะทำให้เขามีความสุขได้ไงเล่า ว่าแต่! แล้วผู้จัดการแฟนคลับของเขาล่ะ จะไม่สงสัยหรอว่าเขาหายตัวไปไหน โว้ย! สับสนๆ (ป.ล.ปกตินิยายทั่วไปเค้าต้องพระเอกลักพาตัวนางเอกไม่ใช่เหรอ แล้วนี่มันอะไร มันอาร๊ายยยยย >0<)
     จะว่าไป หมอนี่ก็หล่อดีเนอะ ใช้ได้เลยล่ะ! ฉันนึกพลางก้มหน้าลงไปมองหน้าเขา จะได้เห็นชัดๆ หล่ออะไรปานนี้ นี่มันเทพบุตรชัดๆ >0< 
     "อืม... เฮ้ย!! O.O โป๊ก!"
     "โอ๊ยยย!" ฉันร้องพลางคลำหัวตัวเองป้อยๆ ก็หมอนี่น่ะดิ จู่ๆก็ลุกพรวดขึ้นมา เจ็บนะเฟ้ย!
     "นี่คุณเป็นใคร O.O?" เขาถามออกมาเป็นสำเนียงภาษาเกาหลี "แล้วที่นี่ที่ไหน?" เขาว่าพลางมองไปรอบๆ
     "อ่ะแฮ่มๆ" ฉันกระแอมเบาๆ และพูดด้วยภาษาเกาหลีอย่างชำนาญ "ฉัน! ชื่อมีโซ..."
     "อะไรนะ!? มีโซงั้นหรอO.O?" เขาถามพลางทำตาโต
     "อื้มใช่! อายุ 23 ปี เป็นลูกครึ่งไทย-เกาหลี และเป็นคนพาคุณมาที่นี่ ภาคเหนือ,ประเทศไทย >_^" ฉันว่าพลางกอดอกขยิบตาทีหนึ่ง
     "อะไรนะ! ประเทศไทยงั้นหรอ แล้วคุณพาผมมาที่นี่ทำไม พาผมกลับเกาหลีเดี๋ยวนี้นะ" เขาโวยวาย ก่อนจะลุกเดินพรวดพราดไปที่ประตู
     "เฮ้ยๆๆ เดี๋ยว! คุณจะไปไหนไม่ได้นะ" ฉันรีบวิ่งไปขวางประตู
     "กลับ-เกา-หลี!!" เขาพูดเน้นประโยคให้ฉันฟังชัดๆ
     "คุณจะกลับไม่ได้นะ ฉันไม่ให้กลับ!!"
     "ไม่ให้ผมกลับงั้นหรอ ด้ายยยย!" เขาละมือจากประตูแล้วเปลี่ยนมาอุ้มฉันพาดบ่าแทน
     "นี่คุณจะทำอะไรน่ะ ปล่อยฉันลงไปนะ ปล่อยโว้ยยยย!" ตุ่บ!! "โอ๊ยยย! ไอ่บ้าเอ๊ย!"
     "ผมถามคุณนะ คุณพาผมมาที่นี่ทำไม?!" 
     "เอ่อ..." ฉันอึกอัก
     "จะบอกหรือไม่บอก ไม่บอกใช่มั้ย" เขาไม่รอให้ฉันพูด พลางเดินเข้ามาอุ้มตัวฉันพาดบ่าไว้เหมือนเดิม
     "โอเคๆ ฉันบอกก็ได้ แต่คุณต้องปล่อยฉันลงก่อน" ตุ่บ!! เขาวางฉันลงบนเก้าอี้ไม้ เจ็บชะมัด! :(
     "บอกมา!" เขาทำเสียงดุ
     "ฉัน....ฉันรับงานมาน่ะ มันเป็นงานที่ทำให้ซุปเปอร์สตาร์อย่างคุณมีความสุขไงล่ะ" ฉันทำท่าจริงจัง
     "ความสุข?" เขาถาม
     "ใช่! ความสุข ฉันจะทำให้คุณมีความสุขเอง" หลังจากฉันพูดจบ เขาก็ถอดเสื้อออกทันที "เฮ้ยๆ! เดี๋ยวนะ นี่คุณจะทำอะไร ถอดเสื้อออกทำไม" เอื้ออออ ซิคแพคคคคค -.,- กำเดาพุ่ง
     "ก็คุณบอกจะทำให้ผมมีความสุขไง'' เขาว่าพลางเตรียมจะถอดกางเกงต่อ
     เดี๋ยวๆนะ นี่เขาคิดว่าฉันเป็นพวก....ขายตัวรึไง มันจะมากไปหน่อยแล้ว!! ไอ่บ้าเอ๊ย "หยุดเดี๋ยวนี้น้า" ฉันว่าพลางวิ่งไปแล้วกระโดดฟรีคิกใส่เขาทันที
     "โอ๊ย! นี่คุณทำบ้าอะไรเนี่ย ผมเจ็บนะ!"
     "คุณคิดว่าฉันเป็นพวกขายตัวรึไง ฉันไม่ใช่แบบนั้นซะหน่อย งานที่ฉันบอกว่ารับมาแล้วทำให้คุณมีความสุขน่ะ ไม่ได้หมายถึงเรื่องนี้โว้ย!"
     "แล้วหมายถึงอะไรล่ะ ถ้าไม่ใช่เซ็กส์"
     "กรี๊ดดดด! คุณช่างกล้าพูดเรื่องแบบนี้นะ เอางี้คุณใส่เสื้อก่อนแล้วตามฉันไปที่ห้องนั่งเล่นนะ" ฉันว่าพลางรีบเดินไปที่ห้องนั่งเล่นอย่างเร็วที่สุด เมื่อกี้ฉันเกือบจะห้ามเขาไม่ทันนะเนี่ย ถ้าไม่งั้นละก็ฉันเนี่ยแหละ อาจจะห้ามตัวเองไม่อยู่ถ้าเขาถอดกางเกงน่ะ >0< โอ้ไม่นะ! นี่ฉันพูดอะไรออกไปเนี่ยมีโซ เธอเป็นผู้หญิง เป็นกุลสตรีไทยนะ (ถึงแม้จะลูกครึ่งก็เหอะ แต่ได้เชื้อแม่มาเยอะย่ะ!)
     "ตกลงเรื่องมันเป็นยังไง?"
     "เฮือก!" หมอนี่มาไม่ให้สุ่มให้เสียง ตกใจหมด :( "เรื่องมันก็...ฉันน่ะตกงานแล้วก็เลยหางานทำจนมาเจองานนี้แหละในอินเทอร์เน็ต มันเขียนไว้ว่า ถ้าสามารถทำให้ซุป'ตาร์อย่างคุณเนี่ย มีความสุขได้ภายในเวลาหกเดือน ฉันจะได้ค่าจ้างไม่ต่ำกว่าหนึ่งล้านเลยนะ >0<"
     "อ๋อ...เรื่องมันเป็นแบบนี้นี่เอง คุณก็เลยลักพาตัวผมมาเนี่ยนะ?"
     "อื้มใช่! ฉันไม่คิดจะพาคุณหาความสุขที่เกาหลีหรอก กลัวว่าเดี๋ยวพวกนักข่าวจะเห็นน่ะ ก็เลยพามาที่เมืองไทยไง >0<"
     "งั้นหรอ? แล้วผมจะมั่นใจได้ยังไงว่าคุณจะทำให้ผมมีความสุขได้จริงๆ"
     "เอาน่า ฉันทำได้ละกัน ฉันจะพาคุณเที่ยวเมืองไทยดีป่าว >0< แล้วผู้จัดการคุณแล้วก็แฟนคลับคุณอ่ะ จะว่ายังไงถ้าเค้ารู้ว่าคุณโดนลักพาตัวอ่ะ"
     "ไม่เป็นไร เดี๋ยวผมโทรบอกผู้จัดการเอง ผมก็อยากจะลองดูนะว่า ความสุขน่ะ มันเป็นยังไง ^_^" 
     "โอเค! งั้นเรามาเขียนตารางเที่ยวภายในเวลาหกเดือนนี้ดีกว่า ;)"
     "ยังไงอ่ะ จะเริ่มด้วยอะไร?"
     "หัดพูดภาษาไทยก่อนเป็นไง >_^"
Top ♥ : ฉัน! ชื่อมีโซ...
MeSo
To be continued ...