ยังคิดชื่อไม่ออกนะคะ ลองอ่านดูรับรองว่าจะติดใจ >_<

     "นี่! คำนี้อ่านว่า สะ-หวัด-ดี ใช้พูดทักทายเวลาเจอกันแล้วถ้าเป็นผู้ชายเค้าต้องลงท้ายด้วยครับ ไหนพูดตามซิ สะ-หวัด-ดี-ครับ" ฉันพูดพลางอธิบายและชี้ตัวหนังสือภาษาไทยที่เขียนไว้บนกระดาษให้เขาอ่านตาม

     "ซา-วัด-ดิ-ครับ" เขาอ่านตาม

     "ไม่ใช่แบบนั้น ต้องอ่านว่า สะ-หวัด-ดี-ครับ" ฉันย้ำอีกครั้ง

     "ซา-วัด-ดิ-ครับ" เขาพูดอีกครั้ง พร้อมทำหน้าจริงจัง

     "ไม่ช่าย คุณต้องพูดแบบนี้ ดูปากฉันนะ สะ-หวัด-ดี-ครับ" 

     "ซา-หวัด-ดี-ครับ" เขาพูดตาม

     "นั่นแหละ! ใช่เลย >_< คุณเก่งที่สุด เอาล่ะทีนี้ วัฒนธรรมไทยเวลาสวัสดีกันเขาจะยกมือไหว้กันแบบนี้" ฉันว่าพลางลุกขึ้นยืนและประนมมือขึ้น  "ทำแบบนี้นะ สวัสดีครับ" ฉันพูดพลางก้มหัวลงและไหว้สวัสดีให้เขาดู "ไหนลองยืนขึ้นทำตามซิ"

     เขาลุกขึ้นพร้อมทำหน้างง ฉันจึงต้องเอื้อมมือของฉันไปจัดระเบียบมือของเขา มือนิ่มจัง นี่สินะมือซุปเปอร์สตาร์ อร้าย >//< เฮ้ย! ไม่ใช่ละนี่มันใช่เวลามั้ยเนี่ยมีโซ -*-

     "คุณทำตามฉันนะ สวัสดีครับ" ฉันก้มหัวลงและสวัสดี

     "ซาหวัด..ดีครับ" เขาพูด

     "ไม่ช่าย คุณต้องก้มหัวลงด้วยสิ" ฉันว่าพลางเอื้อมมือกดหัวเขาให้ก้มลงเบาๆ (ย้ำ!เบาๆ)

     "นี่คุณ! อย่าเอามือมาจับหัวผมนะ ผมทำเองได้น่า" เขาว่าก่อนที่จะจับมือฉันสะบัดลง

     "โอเคๆ งั้นก็ได้ งั้นฝึกสวัสดีต่อไปละกัน ทำได้เมื่อไหร่มาทำให้ฉันดูด้วยนะ เดี๋ยวฉันจะไปนั่งดูทีวีรอ อ้อ! อีกอย่างถ้าทำไม่ได้ วันนี้ไม่ต้องกินข้าวเย็นนะจ๊ะ ไปละ บาย" ฉันรัวใส่เขา ก่อนจะชิ่งเข้าไปในห้องนอนของตัวเอง ฟู่วววว! หมอนี่น้า คงจะเป็นเด็กเอาแต่ใจล่ะสิท่า ดี๊!! ฉันจะได้ดัดนิสัยไปด้วยเลย ^_^

SonMin Story

     "ซาหวัด..ดีครับ" ผมพูดพร้อมก้มหัวเป็นครั้งที่ร้อยแปดสิบเก้า พูดไปก็แค้นไป ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยมีใครมาบังคับผมได้เท่ายัยนี่เลยนะเนี่ย! เป็นใครมาจากไหน อยู่ๆถึงได้มาสั่งๆๆแล้วก็เดินหนีไป แถมยังบอกอีกด้วยว่า ถ้าผมทำไม่ได้ห้ามกินข้าวเย็นด้วยนะ ฮึ่ย! มันน่าชะมัด

     "นี่คุณ!! ทำได้หรือยัง ทำไม่ได้ก็ไม่ต้องกินข้าวเย็นน้า" เสียงมีโซตะโกนดังมาจากในครัว คิดถึงปุ๊ปเสียงก็มาปั๊ป ตายยากจริงๆ หึ! 

     "ผมจะออกไปสวัสดีคุณเดี๋ยวนี้แหละ" ผมว่าพลางเดินเข้าไปในครัว

     "ไหน ทำได้แล้วหรอ ทำให้ฉันดูหน่อยซิ ^_^" ยิ้มเยาะเย้ยงั้นหรอ ด้ายย!!

     "ซาหวัดดีครับ" ผมพูดพร้อมก้มหัว

     "แข็งไป ไปหัดทำมาใหม่" ยัยนี่พูดเสร็จ ก็หันไปทำกับข้าวต่อ อย่างหน้าตาเฉย!!

     ผมยืนทำท่าจะตีหัวยัยนี่อยู่ด้านหลัง (ไม่กล้าทำจริงๆหรอก ปกติผมไม่ใช่เป็นคนชอบทำร้ายผู้หญิง) ผมดูก็รู้ว่ายัยนี่จงใจแกล้งผม ฮึ่ยยย!

     เวลาผ่านไป 30 นาที

     ผมก้มหัวสวัสดีเป็นรอบที่พันแล้วมั้ง ตอนนี้ยัยนั่นกำลังยกอาหารมาวางไว้บนโต๊ะ หื้ม..หอมจัง ชักหิวแล้วสิ ด้วยความหิว ผมจึงเดินไปหายัยนั่น

     "ผมพร้อมแล้ว" ผมพูด

     "อ้าว พร้อมแล้วหรอ งั้นทำเลย ฉันรอดูอยู่"

     "ซาหวัดดีครับ"

     "ดีขึ้นมานิดนึง แต่ฉันยังไม่พอใจอ่ะ กลับไปทำใหม่" ยัยนั่นว่าเสร็จก็เดินไปยกกับข้าวมาวางที่โต๊ะต่อ

     มันน่าโมโหชะมัด!! แต่ผมก็ต้องยอมทำตาม หิวก็หิว ชิ! "โครก คราก" จู่ๆท้องที่แสนจะทรยศของผมก็ร้องขึ้นมาทันทีทันใด

     "หืม? คุณหิวหรอ?" ยัยนั่นหันมาถามผม

     "ไม่อ่ะ ผมไม่หิว" ผมปฏิเสธ "โครกคราก" ท้องทรยศ T^T

     "นี่คุณ ถ้าหิวก็มากินก่อนก็ได้นา ฉันไม่ได้โหดอะไรขนาดนั้น ^_^"

     "ไม่เป็นไร ผมจะฝึกต่อให้ได้"

     "แน่ใจ๊?" ยัยนั่นถามผม

     "อือ" ผมตอบสั้นๆแต่ทว่า "โครกคราก" เอาอีกแล้ว T^T

     "นี่! หิวก็บอกกันมาตรงๆเลย ไม่ต้องกั๊กหรอกน่า มานี่มา" ยัยนั่นเดินมาแล้วดันตัวผมให้ไปนั่งลงตรงเก้าอี้ "มากินข้าวกัน ^_^" 

     ยัยนั่นเดินไปตักข้าวใส่จานและทิ้งให้ผมนั่งรอที่โต๊ะอาหาร มีกับข้าวอยู่สามอย่าง จานนี้เป็นอะไรก็ไม่รู้มีผัดมากมายแล้วก็มีกุ้งด้วย ส่วนจานนี้เป็นน้ำๆมีไข่แล้วก็เนื้อหมู ส่วนจานนี้เป็นต้มจืดแน่นอนเพราะผมเคยกิน

     "มาแล้วๆ" ยัยนั่นเดินมาพร้อมจานข้าวที่มีข้าวพูนเต็มไปหมด "อ่ะ! นี่ของคุณ ^_^"

     "โห้คุณ ทำไมจานของผมข้าวเยอะจังเลยอ่ะ แล้วผมจะกินหมดได้ไงอ่ะ" 

     "หมดไม่หมดเดี๋ยวก็รู้ ^_^" ยัยนั่นว่าพลางยักคิ้ว "เอ้อ! ฉันลืมแนะนำเมนูวันนี้ จานนี้เป็นผัดผักรวมกุ้ง ส่วนจานนี้เป็นพะโล้ ส่วนจานนี้..."

     "...ต้มจืด" ผมตอบ

     "คุณรู้จักด้วยหรอO.O?" ยัยนั่นทำตาโต

     "ใช่สิ ผมเคยกินด้วยนะ ^_^"

     "อ้อ งั้นเรามาเริ่มทานกันเลยดีกว่า" เย้! ในที่สุดผมจะได้กินซะที ผมเอื้อมมือจะไปตักกุ้ง แต่..

     "เพี๊ยะ!" ยัยนั่นตีแขนผม "คุณตีแขนผมทำไมเนี่ย" ผมว่าพลางลูบแขนตัวเองป้อยๆ 

     "คุณลืมอะไรไปหรือเปล่า^_^?"

     "ลืม? ผมลืมอะไร?" ผมถาม

     "เอ้า! ก็คุณลืมขอบคุณฉันไง ^_^"     

     "อ๋อ! คัมซามีดา" ผมขอบคุณเธอ

     "ไม่ใช่! ตอนนี้เราอยู่ประเทศไทย ฉะนั้นคุณต้องขอบคุณฉันเป็นภาษาไทย ^_^"

     "ห้ะ?!"

     "ไม่ต้องมาห้ะเลย พูดซิ ขอบ-คุณ-ครับ"

     "กอบ-กุน-ครับ"  

     "ไม่ใช่แบบนั้น ต้องแบบนี้ ขอบ-คุณ-ครับ" 

     "กอบ-กุน-ครับ" ผมพูดอีกครั้ง

     "ช่างเหอะๆ ทานข้าวกันเหอะ เนาะ! ^_^" ผมละสายตาจากเธอ และหันลงไปสนใจกับข้าวทันที ก็คนมันหิวนี่นา 

     ถามถึงความรู้สึกของผมตอนนี้งั้นหรอ...? ผมรู้สึกสบายใจ โล่งใจอย่างบอกไม่ถูก ถึงแม้จะโดนยัยนั่นเคี่ยวเข็ญก็ตาม แต่ผมรู้สึกสนุกอย่างบอกไม่ถูก นี่หรือเปล่าที่เค้าเรียกว่า 'ความสุข' ☺

     Top ♥ : ซาหวัด..ดีครับ

SonMin

     เย้!!! เจอกันอีกแล้วกับเฟย >//< ตอนนี้มีเพลงประกอบมาด้วยแหละ บอกเลยว่า เฟยเป็นติ่ง EXO นะคะขอบอก -.,- ใครเป็นติ่ง EXO เหมือนกัน หรือว่าอยากจะพูดคุยกับเฟยก็เข้ามาแอดได้ที่ https://www.facebook.com/nursepayaban 

     ป.ล.อย่าลืมติดตามตอนต่อๆไปนะค้า รักคนอ่านทุกคนเลย จุ้บบบ ♥ -3-