เสื้อสีขาว

 
 
          รถโดยสารพาเด็กหนุ่มเคลื่อนตัวผ่านภูเขาและสายน้ำ นำพาความรู้สึกต่างๆนานาเข้ามาในหัว เขาจะต้องพบเจอกับชีวิตใหม่ ตึกรามบ้านช่องใหญ่โตและความศิวิไล   รถค่อยๆเคลื่อนผ่านป่าเขาออกมาเจอกับหมู่บ้านเล็กๆเรียงรายกันตามสองข้างทางคล้ายประตูเข้าสู่เมืองหลวง ตึกใหญ่ๆเริ่มปรากฏมากขึ้นทุกที จนบางครั้งก็นึกว่าเป็นเพียงแท่งสีขาววางสลับกันเท่านั้นเอง
 
          ชานชาลาเมืองหลวงถูกเศษเหล็กสี่ล้อและสิ่งมีชีวิตเดินได้จับจองอยู่แทบทุกซอกมุม  ไม่เว้นว่างให้ความคิดใดๆแซรกตัวผ่านไปได้แม้แต่น้อย  ยายแก่ขอความช่วยเหลือผ่านม่านตาที่ส่อแววกังวล  คนขายของเร่ประกาศโฆษณาสินค้าที่ถืออยู่  ร้านขายของชำขายสินค้าแข่งกับเซเว่นที่เปิดใหม่
 
          รถโดยสารขาเข้าจอดนิ่งอยู่บนชานชาลา  เด็กหนุ่มบ้านนอกสาวเท้าก้าวลงบนบนพื้นของเมืองหลวง  ความกล้าที่พกมาจากบ้านกลับไม่หลงเหลืออยู่เลยในแววตา  
          " จะไปทางไหนดีละเนี้ย " เขาเอ่ยขึ้น
 
          หญิงสาวรุ่นราวคราวเดียวกับเขาท่าทางใจดี เพ่งมองสายตามายังเด็กบ้านนอกพร้อมกับก้าวเท้าเข้ามาหา
          " มีอะไรให้ช่วยไหมค่ะ " เธอพูดกับเขาพร้อมกับยิ้มให้
          " มหาลัยศรีนิวรณ์ไปทางไหนหรอครับ " เขาตอบ และเหลียวมองหน้าเธอ
          " ไปที่เดียวกันเลย บังเอิญจริงๆนะค่ะ " เธอตอบ
          " เรียนที่นั่นหรอคับ " เขาถาม
          " เพิ่งเข้าปีนี้ปีแรกค่ะ พอดีบ้านอยู่แถวนี้ เลยเข้าเรียนที่นี่ มันใกล้บ้าน " เธอตอบพร้อมกับพาเขาไปขึ้นรถที่จะพาไปถึงจุดหมาย
 
          รถประจำทางพาเขาและเธอมายังมหาลัยศรีนิวรณ์ เขามองไปยังอาคารมหาลัยด้วยความรู้สึกตลึง มันใหญ่โตกว่าท้องไร่ท้องนาที่เขาเคยอาศัยพักผ่อน 
         
          เธอชี้บอกทางไปตึกอำนวยการให้กับเด็กหนุ่ม เขากล่าวขอบคุณและยิ้มให้กับเธออย่างไม่เคยยิ้มให้หญิงสาวผู้ใดมาก่อน
          เขาแยกจากเธอโดยไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอชื่ออะไร เขามองเธอหายเข้าไปยังมหาลัยเหมือนเธอคุ้นเคยกับที่นี่ราวกับเป็นบ้านของตัวเอง 
 
          พลันความรู้สึกแปลกประหลาดก็เกิดขึ้นกับเด็กหนุ่ม สิ่งที่เขาไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่ามันจะเกิดขึ้นเร็วขนาดนี้ แววตาของหญิงสาวยังตราตรงหัวใจ ความใจดีของเธอทำให้เขาก้าวขาไม่ออก ได้แต่ยิ้มตามหลังให้กับความรู้สึกดีๆ ที่เดินหายไป เขาตกหลุมรักเธอ ผู้หญิงปริศนาคนนั้น....