เสื้อสีขาว

          เขาเดินหาตึกอำนวยการอยู่นานแต่ก็ไม่พบ ตึกที่รายล้อมรอบตัวเขาอยู่นั้น หนาและไม่เว้นช่องว่างให้เขาได้สอดส่องเลยแม้แต่น้อย ไม่เหมือนป่าเขาที่จากมาแม้ต้นไม้จะรายล้อมอยู่รอบตัวแต่นั่นก็ไม่ได้ปิดกั้นสายตาของเขาเช่นนี้ ช่างแตกต่างกับที่ๆเขาจากมาเหลือเกิน 

          " ลุงครับๆ ตึกอำนวยการไปทางไหนครับ " เขาถามด้วยท่าทางเป็นกังวล

          " เดินตรงไปอีก 2ตึก อยู่ซ้ายมือเลย " ลุงยามแก่ๆ พูดด้วยเสียงแหบแห้ง

          ขอบคุณเสร็จเขาก็รีบตรงไปยังตึกอำนวยการ การรายงานตัวเป็นนักศึกษามหาลัยกลางเมืองใหญ่ผ่านไปได้ด้วยดี แต่ที่ไม่ดีเหมือนการรายงานตัวก็คงเป็นเงินในกระเป๋าซึ่งหดเล็กลงตั้งแต่เริ่มเดินทาง จนตอนนี้แทบจะเดินตัวปลิวเพราะแทบไม่เหลือมูลค่าในกระเป๋าคอยถ่วงเอาไว้

          หนุ่มน้อยเดินกลับมาขอบคุณลุงยามอีกครั้ง ดูจากรอยเหี่ยวย่นบนใบหน้าลุงยามแล้วไม่น่าจะผ่านร้อนหนาวมาน้อยกว่า 50 ปี

          " แล้วจะไปไหนต่อหล่ะ " ลุงยามถามตามประสาคนแก่

          " ต้องรีบหาที่พักให้ได้ก่อนมืดหน่ะครับ แถวนี้มีที่ไหนถูกๆ บ้างไหมครับ " เขาถาม

          " หลังมหาลัยพอมีอยู่ ลุงออกเวรแล้วหล่ะ เดี๋ยวลุงพาไปนะ " ลุงยามพูด

          " ขอบคุณมากครับลุง " เขาตอบพลางยิ้มดีใจ

          หลังมหาลัยเป็นย่านสลัม ถูกปลูกสร้างด้วยเพิงสังกะสีและไม้เก่าๆ ซึ่งแตกต่างกับความศิวิไลภายนอกเสียเหลือเกิน คนจรจัดนอนริมถนนที่ถูกตกแต่งไปด้วยเศษขยะ คนกวาดถนนใส่เครื่องแบบมานั่งยกแก้วดื่มน้ำเมาให้มีชีวิตชีวาอยู่ร้านขายของชำเก่าๆ มันเก่าพอๆกับหน้าคนขาย ซึ่งเป็นเพียงป้าแก่ๆ คนหนึ่ง ร้านนี้ขายทุกอย่างเท่าที่คนจนในเมืองกรุงต้องการซื้อหามาประทังความสุขของตน 

          เขามองดูสลัมแล้วนึกสงสัยในทุกก้าวที่เดินผ่าน ทั้งๆที่่ห่างกันเพียงแค่ถนนคั่น แต่ความศิวิไลกลับไม่เคยย่างกรายมาถึงสลัมแห่งนี้เลย ที่นี่เต็มไปด้วยผู้คนที่ใช้ชีวิตเพียงเพื่อรอเวลาตะวันตกดินและตะวันขึ้นในยามเช้าที่แสนหดหู่เท่านั้นเอง

          " ถึงแล้วหล่ะ " ลุงยามชี้ไปยังห้องเช่าเก่าๆ ห้องหนึ่ง มันอยู่ห่างจากร้านขายของชำเพียงกระดานไม้แผ่นเดียว

          " มันว่างอยู่ห้องเดียวเอ็งอยู่ได้ไหมล่ะ " ลุงยามถามด้วยรอยยิ้ม

          " ได้ครับ สบายเลย " เขาตอบกลับ

          " เอ็งคงมาจากบ้านนอกสินะ เอาเถอะเดี๋ยวลุงลดค่าเช่าให้ " ลุงยามพูด

          " ขอบคุณครับลุง " เขาดีใจแล้วยกมือไหว้อยู่สองสามรอบ

          " ว่าแต่เอ็งชื่ออะไรหล่ะ " ลุงยามถาม

          " โอมครับ " เขาตอบแล้วเดินเข้าห้องไป

          โอมเอาของเข้าไปจัดแจงในห้องก่อนจะพบว่ามันมีสภาพไม่ต่างจากที่คิดไว้ซักเท่าไหร่ มันเป็นห้องไม้เก่าๆ ไม่มีเครื่องอำนวยความสะดวกใดๆ เป็นเพียงห้องปล่าวๆที่รอเขาเข้ามาอยู่ มันไม่มีแม้แต่หน้าต่างที่จะชโงกหน้าออกมาดูถุงขยะไหลบนน้ำครำ  เรื่องเสียงรบกวนไม่ต้องเป็นห่วง ขี้เมาเอะอะโวยวายอยู่ปากซอยยังได้ยินชัดแจ๋วทุกคำสบถ

           โอมหนุ่มน้อยออกมานั่งคุยกับลุงยามและป้าร้านชำตามประสาเด็กบ้านนอกอัธยาศัยดีในยามเย็นย่ำที่ไม่เห็นกระทั่งตะวันจะลับขอบฟ้า ได้ความว่าแถวนี้เรียกลุงยามและป้าร้านชำว่าลุงพจเเละป้าดี ทั้งสองคนมาจากบ้านนอกแถวชายแดนภาคเหนือเมื่อ 30 ปีก่อน ทั้งคู่พากันเข้ามาหางานทำในเมืองกรุงตั้งแต่แต่งงานกันใหม่ๆ แต่ชีวิตตกอับลุงพจต้องกลายมาเป็นยามที่มหาลัยจนถึงบัดนี้ ส่วนป้าดีต้องหาบเร่ขายของอยู่รอบๆมหาลัย กระทั่งมีเงินพอที่จะเปิดร้านชำและค่อยๆขยับขยายเป็นห้องแถวโทรมๆ