You are crazy!!! บ้าอย่างนี้เจอฉันหน่อยเป็นไง

          หลังจากที่ห่างหายไปนานไรเเตอร์ก็ได้กลับมาอีกครั้งนึงกับบทที่ 6 นี้ ขอให้อ่านกันให้สนุกนะ แต่ไรเตอร์คิดว่าตัวเองแต่งแย่ลงยังไงไม่รู้แหะ เอาเป็นว่ายังไงก็ฝากเรื่องนี้ให้ติดตามกันหน่อยนะ ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน

บทที่ 6

หลังจากที่ยืนมาม่า เอ้ย ดราม่า อยุ่ตรงนั้นซักพักนึงฉันก็ต้องตกใจกับเสียงแปลกปลอมที่มันดังมากๆนี่

จ้อกกก

ฉันเลิกคิ้วมองไปทางนายคิบะ จากเมื่อกี้ที่เศร้าก็กลายมาเป็นอั้นขำแทน นายคิบะดูอึกอักแต่ก็ยอมรับสารภาพ

“เมื่อเช้ารีบมาเลยไม่ได้กินข้าวมา...”หมอนั่นเหลือบดูนาฬิกาแล้วก็พูดต่อ”นี่ก็ใกล้จะเที่ยงแล้วเนอะไปกินข้าวกันมั้ย”

“ชวนฉันหรอ?”ฉันเลิกคิ้วนิดหน่อยเป็นเชิงถาม

“ก็เอออ่ะดิ แถวนี่ฉันไม่ค่อยรู้จัก”

“ถ้างั้นเดี๋ยวแนะนำร้านให้เอาป่าว ฉันคิดน่าจะถูกกับนาย”นายคิบะตาประกายลุกวาวทันทีที่ฉันพูดเสร็จ

“ไหนอ่ะบอกมาดิ หิวจนไส้จะขาดแล้ว”

“นู่น”ฉันทำท่าคิดสักพักก่อนจะชี้ไปทางข้างหลังหมอนั่นซึ่งก็คือร้าน…

“ยายบ้า!!! นั่นมันร้านของหมานะเฟ้ย นี่เธอหลอกด่าฉันหรอ”

“555 ก็มันเหมาะกับนายจริงๆอ่ะ ขอให้สนุกกับการกินน้า บาย”พูดเสร็จฉันก็หันหลังเตรียมกลับบ้าน วันนี้ไปลองปืนของพี่ดีกว่า โฮะๆ

“จะไปไหนฟร่ะ ยายทอม”

“กลับบ้านเฟ้ย รีบกินข้าวล่ะกันเป็นห่วง 555”

“ยายทอม ยัย@#!$%@#$@!”หมอนั่นพูดไรบ้างไม่รู้หรอกเพราะตอนนี้ฉันออกมาจากสนามบินเรียบร้อยเตรียมพร้อมกลับบ้าน ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อจะโทรไปหาคุณลุงคนขับรถของฉันแต่ก็ต้องแปลกใจเมื่อเปิดหน้าจอขึ้นมาก็เห็นข้อความที่ส่งมาจาก...แม่!!! โอ้ บร่ะ เจ้า แม่ไม่ค่อยส่งข้อความมาเลยนะ ส่งมาทีนึงคือต้องมีเรื่องร้ายแบบว่า เรือไททานิกล่ม ภูเขาไฟระเบิด เอเลี่ยนบุกโลก ตบท้ายด้วยหุ้นตกแบบนรกแตก ( ไม่ใช่และ =_=: PIPO_PARE )( NIM : ล้อเล่นน่า )

อย่ากระนั้นเลยเปิดดูเลยดีกว่า เนอะ

‘อย่าลืมนะลูกรัก ว่าวันนี้เรามีการตกลงธุรกิจที่บ่อนใหญ่ในตัวเมือง ระวังตัวด้วยนะเวลาที่พี่โชไม่อยู่ ^^’.....อ้ากก นี่มันหนักกว่า เรือไททานิกล่ม ภูเขาไฟระเบิด เอเลี่ยนบุกโลก หุ้นตกแบบนรกแตกซะอีกอ่ะ ฉันยังจำได้ดีว่าไอเสี่ยนั่นมันกวนทีนขนาดไหน ขนาดคราวที่แล้วโชซึ่งเป็นคนใจเย็นเป็นคนต่อรองให้ฉันยังเกือบหยิบปืนมาลั่นใส่หัวมันเลย แล้วคราวนี้คนใจร้อนอย่างฉันฉายเดี่ยวมีหวังได้เกิดศึกนองเลือดระหว่างฉันกับไอเสี่ยนั่นแหง็มๆ ไม่ได้ๆเด็ดขาดเราจะต้องใจเย็น ควบคุมสติให้ได้ เราเป็นถึงความหวังของแก๊งเพราะฉะนั้นเราต้องใจเย็นๆ แต่ว่า...ไอเสี่ยนั่นมันกวนจริงๆนะฉันกลัวจะห้ามใจไม่ไหว เฮ้อ ทำไงดี ในขณะที่ฉันกำลังยืนคิดอยู่นั้นมีมือที่ไม่ทราบเจ้าของมาวางบนไหล่ของฉันอย่างแผ่วเบา ฉันหันไปมองที่มาแล้วก็ต้องตกตะลึงเมื่อเห็นว่ามือนั้นเป็นมือของนายคิบะ

“มีเรื่องกลุ้มใจรึไง”หมอนั่นถามฉันด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้าง...ไม่อ่อนโยน =_=

“นิดหน่อย ว่าแต่...นายหายหิวแล้วหรอ”

จ้อกกกก

“ได้ยินคำตอบยัง ยายทอม”555 ขำว่ะ แต่ทำไมต้องพูดเสียงต่ำอย่างนั้นด้วยฟร่ะ กลัวเป็นนะเฟ้ยเอ๊ะ ฉันว่าฉันคิดออกแล้วหล่ะว่าจะให้ใครไปเป็นเพื่อนเย็นนี้ดี

“^^”

“ยิ้มไร มีความสุขมากไงที่เห็นฉันในสภาพอย่างนี้”

“เปล๊า ไม่เลยค่อนข้างที่จะเสียใจมากด้วยซ้ำ เลยคิดว่าฉันจะเป็นไกด์พานายไปกินข้าว แต่ว่า มีข้อแม้นะ”

“อะไร”หมอนั่นถามอย่างระแวงนิดๆ

“เย็นนี้นายว่างมั้ย”

“ก็ว่างนะ ทำไม...อย่าบอกนะว่าจะพาไปดินเนอร์ ^^”ดินเนอร์หรอ 55 ฝัน!!! ฉันจะหลอกแกไปเป็นไม้กันหมาต่างหาก แต่ตอบอย่างนั้นคงไม่ได้หรอก เนาะ

“ประมาณนั้น ถ้าเย็นนี้นายไปกับฉัน มื้อกลางวันให้ฉันเลี้ยงนายก็ยังได้”หมอนั่นดูอึ้งนิดๆ แต่ก็ตอบตกลง 55 ขอบคุณที่ฉลาดน้อยกว่าฉันน้านายคิบะ โฮะๆ ทำไมฉันถึงได้ฉลาดอย่างนี้นะ

เหมือนเดิม ใครอ่านแล้วอยากติชมอะไรกันก็สามารถคอมเมนท์ได้เลยนะ