You are crazy!!! บ้าอย่างนี้เจอฉันหน่อยเป็นไง

บทที่ 5

และวันนี้ก็มาถึงจนได้วันที่พี่กับเรลลาห์จะต้องบินไปที่ญี่ปุ่นหลังจากวันนั้นก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นชั้นและคิบะก็ยังทะเลาะกันอยู่เหมือนเดิม ส่วนการเรียนก็เป็นปกติจนมาถึงตอนนี้ และตอนนี้ชั้นก็นั่งในรถกับพี่เพื่อไปที่สนามบินให้ก่อนเวลาเครื่องออก ภายในรถเงียบมากตอนนี้เงียบมากจนชั้นได้ยินแค่เสียงแอร์เท่านั้น

“พี่มีอะไรจะให้”พี่พูดขึ้นในขณะที่ชั้นมองออกไปนอกรถ

“อะไรหรอ”

“ปืนรุ่นล่าสุดนะ”พี่พูดพร้อมกับหยิบปืนขึ้นมา คืออย่าพึ่งเข้าใจพี่ชั้นผิดนะคือชั้นเป็นคนชอบสะสมปืนและปืนส่วนมากที่ชั้นมีก็เป็นเพราะพี่ซื้อให้เพราะชั้นนะไม่มีสิทซื้ออาวุธใดๆทั้งสิ้น

“ขอบคุณค่ะ แล้วทำไมพี่ไม่ให้ชั้นตั้งแต่อยู่ที่บ้าน”ตอนนี้ชั้นยกปืนขึ้นเพื่อทดสอบว่ามันเบามั้ย เหมาะมือรึเปล่าอะไรเทือกๆนั้นแหละ

“ตอนอยู่ที่บ้านยุ่งๆนะก็เลยพึ่งเอามาให้”อ๋อ ยุ่งจริงนั่นแหละเพราะป้าคิมป่วยกะทันหันต้องรีบปฐมพยาบาลอะไรก็ไม่รู้อิรุงตุงนังพอหารถพยาบาลได้แล้วก็ต้องไปซื้อข้าวกินเพราะว่าอาหารทุกวันนี้ก็ได้ป้าคิมเป็นคนทำให้นั่นแหละ “แล้วเป็นไงชอบมั้ย”

“ชอบสิถามได้ปืนรุ่นนี้กำลังจะให้พี่ซื้อให้อยู่พอดีราคาย่อมเยาเบาสบายกระเป๋าดี พี่ว่ามั้ย”

“หึ ว่าอยู่แล้ว”

“คุณหนูครับถึงแล้วครับ”คุณลุงขับรถหันมาพูดกับชั้นและพี่ชั้นลงรถมาก่อนแล้วรอให้พี่ออกมาจากรถแล้วก็ค่อยเดินไปด้วยกัน และตอนนี้ชั้นก็อยู่ที่หน้าเกทเรียบร้อยแล้ว รอพี่เข้าประตูแต่ตอนนี้ต้องรอให้เรลลาห์มาก่อนแล้วค่อยเข้าไปพร้อมกันในขณะนี้ที่สนามบินคนเยอะเว่อร์ไม่รู้จะไปไหนกันนักหนาสายตาของชั้นเอาแต่สอดส่ายหาเรลลาห์เพราะตอนนี้ใกล้เวลาแล้วอีกแค่ครึ่งชั่วโมงเครื่องก็จะออกแล้ว เอ๊ะ หรือว่าเรลลาห์เข้าไปแล้ว

“พี่ไม่ลองโทรถามเรลลาห์ดูหล่ะว่าตอนนี้อยู่ที่ไหนเผลอๆอาจจะเข้าเกทไปแล้วก็ได้”

“เออจริงด้วยลืม”พี่รีบยกมือถือขึ้นมากดเบอร์โทรไปหาเรลลาห็ทันที

“สวัสดีครับ เรลลาห์อยู่ที่ไหนตอนนี้ผมรออยู่ที่หน้าเกทแล้วนะครับ”

...

“อ๋อ ครับ”

...

“ได้ครับ”ทันทีที่พี่วางหูชั้นก็รีบถามพี่ทันที

“เป็นไงบ้างพี่”

“อำลาพ่อแม่อยู่เดี๋ยวกำลังเข้ามา”โอ้โห ที่แท้ก็อำลาอาลัยอยู่นี่เองไม่รู้รึไงว่าพี่ชั้นรอจนกินไม่ได้นอนไม่หลับแล้วเนี่ย (เวอร์)

ตอนนี้ชั้นก็เลยมองไปทางอื่นเพื่อดูคนอื่นและสภาพแวดล้อมต่างๆที่ค่อนข้างจะดูพลุกพล่าน และสายตาของชั้นก็ไปเจอกับด้านหลังของผู้ชายคนนึงซึ่งชั้นคุ้นมากๆและมั่นใจด้วยว่าต้องเป็น….

“โช ค่ะ”เสียงของเรลลาห์ทำให้ชั้นหยุดมองตามแผ่นหลังแล้วหันมาหาเรลลาห์แทน

“สวัสดีเรลลาห์”พี่ชายของชั้นทักด้วยเสียงที่ฟังดูดีใจ

“รอนานรึเปล่า”

“ไม่นาน”พี่ชายชั้นรีบพูดทันที เห็นแล้วก็อดขัดไม่ได้

“เหรอ”ชั้นพูดเหน็บแนม”รีบไปกันเถอะเดี๋ยวเครื่องก็จะออกแล้วไปรอยังดีกว่าต้องวิ่งไปที่เครื่องนะ” พี่ชายชั้นกับเรลลาห์พยักหน้าอย่างเห็นด้วย

“งั้นพี่ไปก่อนนะ”พี่ชายหันมาพูดอำลาชั้น ชั้นได้แต่พยักหน้าเพราะว่าชั้นรู้สึกเหมือนจะร้องไห้ยังไงก็ไม่รู้

“ชั้นไปก่อนนะค่ะ”เรลลาห์หันมาพูดกับชั้นบ้าง ชั้นก็ได้แต่พยักหน้าเหมือนเดิม ชั้นพยายามกลืนก้อนแข็งๆที่ติดอยู่ที่ลำคอพร้อมกับพูดออกมาว่า

“รีบไปเถอะ เดินทางโดยปลอดภัยนะ”ชั้นโบกมือบ้าย บายพี่กับเรลลาห์จนเข้าเกทไป เฮ้อ รู้สึกเหมือนสูญเสียร่มโพธิ์ร่มไทรไปเลยอ่ะแม่คิดจะทะอะไรของเค้านะ เออ O_o เกือบลืมเลยชั้นมองหาผู้ชายคนนั้นอีกครั้งและชั้นก็เห็นเค้าอยู่ไม่ห่างจากชั้นนี่เอง ชั้นรีบตรงเข้าไปทักทันที

“ไงนาย”หมอนั่นหันมาทันทีพร้อมกับร้อง เห้ย แล้วก็ทำหน้าเหมือนกับเห็นผี

“เธอมาทำอะไรที่นี่O_o”ใช่แล้วหมอนั่นก็คือคิบะนั่นเองแต่นั่นมันเป็นประโยคที่ชั้นกำลังจะถามเค้าอยู่พอดี

“แล้วนายมาทำอะไรที่นี่”

“ชั้นมาส่งแจซ”

“แจซหรอ อ๋อ ส่วนชั้นมาส่งพี่คิบะกับเรลลาห์ก็อย่างที่นายรู้นั่นแหละ”

“จริงหรอ อืมน่าคิดนะ”หมอนั่นพูดพร้อมกับทำท่าคิดอะไรบางอย่าง

“อืม ความจริงชั้นก็พอจะเดาออกแล้วหล่ะตั้งแต่นายบอกว่ามาส่งแจซ”ชั้นพูดอย่างเหนื่อยล้า ไม่ใช่สิเราทั้งสองคนเหนื่อยล้าต่างหาก ตอนนี้ชั้นและนายนั่นไม่มีกะจิตกะใจที่จะเถียงใครหรือแม้แต่จะพูดก็ยังไม่อยากพูด เพราะฉะนั้นตอนนี้ระหว่างเราทั้งสองคนเลยดูเงียบผิดปกติ แต่ชั้นจะต้องเข้มแข็งให้ได้เร็วที่สุดเหมือนกับที่คนๆนึงเคยบอกกับชั้นไว้ก่อนที่เค้าจะจากไป ไปในที่ๆชั้นยังไม่อาจนึกถึงและม่อาจจะตามเค้าไปได้

“นี่เธอ”คิบะพูดพร้อมกับเขย่าตัวชั้นให้ได้สติ”นี่เธอเสียใจจนเอ๋อเลยรึไง”

ชั้นพยายามเรียกสติกลับคืนมาใช่ ใช่แล้วเราต้องตั้งสติและเข้มแข็ง”ชั้น...ไม่เป็นไร”พอคิบะได้ยินดังนั้นเขาจึงปล่อยตัวชั้นลง

“ก็ดีแล้วที่ไม่เป็นอะไร”ความจริงหมอนั่นก็มีบางส่วนที่เหมือนกับเขา เหมือนมากจนชั้นรู้สึกดีใจที่มีหมอนี่ยืนอยู่ข้างๆ...ในตอนนี้

ฝากติดตามตอนต่อไปด้วยนะค่ะ ตอนหน้าเราจะพาทุกคนย้อนกลับไปเจออดีตที่นิมไม่เคยลืมกันค่ะ ฝากติชมกันด้วยนะค่ะ