You are crazy!!! บ้าอย่างนี้เจอฉันหน่อยเป็นไง

บทที่ 2

[ NIM TALKS ]

เป็นครั้งแรกที่ชั้นคิดว่านายนั่นก็ไม่ได้เป็นตัวซวยเสมอไป ( เพราะเจอหน้าหมอนั่นทีไรมีเรื่องซวยทุกที ) และหลังจากทีมีแต่ชั้นเท่านั้นที่โต้แย้งตอนนี้นายนั่นก็กำลังช่วยแย้งด้วยเหมือนกัน

"แต่ถ้าพ่อบอกให้ลูกหมั้นลูกก็ต้องหมั้น"พ่อของนายนั่นตวาดลูกชายดังมากอ่ะ ชั้นเริ่มสงสารนายนั่นแล้วดิ

"แต่ผมไม่ได้ชอบยายนั่นความจริงผมเกลียดยายนั่นด้วย"

"ใช่ ชั้นก็เกลียดนายเหมือนกันนั่นแหละ"

"ผมก็เกลียดหมอนั่นและไม่มีวันให้น้องสาวของผมหมั้นกับคนที่มีเจ้าของแล้วหรอก"พี่ชายของชั้นพูดขึ้นซึ่งปกติแล้วไม่เคยแสดงความคิดเห็นอะไรเลยพ่อชั้นที่เห็นว่ายิ่งพูดจะยิ่งเกิดอารมณ์เลยพูดว่า

"เอาอย่างนี้ผมว่าปล่อยให้พวกเด็กๆคุยกันก่อนว่าตกลงจะเอายังไง แต่พ่อขอพูดไว้ตรงนี้เลยว่าจะไม่มีการยกเลิกการหมั้นใดๆทั้งสิ้น"

ปังง

"ตกลงจะเอายังไง"นายนั่นถามชั้นซึ่งตอนนี้กำลังสงสัยว่าทำไมแม่ถึงยอมออกไปง่ายนักปกติแม่ไม่คอยปล่อยให้ชั้นเคลียปัญหาเองเท่าไหร่ชั้นเลยลุกสำรวจตามมุมห้อง

"นั่นเธอทำอะไรหน่ะ"หมอนั่นที่คงจะหงุดหงิดอยู่คงหงุดหงิดมากเข้าไปกันใหญ่แต่ใครสนหล่ะก่อนพูดอะไรต้องหาให้เจอก่อน

"พี่ช่วยชั้นหาหน่อยสิ”พี่ที่น่าจะรู้ดีว่าชั้นหาอะไรก็พยักหน้าและช่วยกันหาด้วย

“นี่พวกนายทำอะไรกันหน่ะ”เงียบไปเลยน่ะ นี่คือสิ่งที่ชั้นอยากจะพูดแต่ยังพูดไม่ได้ ชั้นเจอซอกหนึ่งและ...บิงโกชั้นเจอที่ดักฟังแล้วชั้นเลยหยิบมีดพกออกมาและจัดการตัดซะ และรีบเดินไปล็อกประตูเพื่อกันการเปิดเข้ามาก่อนที่จะเคลียกันเสร็จ ดูเหมือนหน้าหมอนี่จะกระจ่างขึ้นมาบ้างเมื่อรู้ว่าชั้นกำลังทำอะไร

"ทีนี้เราก็มาคุยเรื่องปัญญาอ่อนนี่กันต่อว่าจะเอายังไง"ชั้นนั่งลงและถามหมอนั่นพี่ชายชั้นก็นั่งลงตามข้างๆชั้นและก็มองหน้าหมอนั่น

"ชั้นจะไม่มีทางหมั้นกับเธอ"

"เรื่องนั้นคือสิ่งที่แทบจะเป็นไปไม่ได้เพราะแม่ของชั้นจะไม่ล้มเลิกความคิดนี้แน่ถ้าคิดว่ามันถูกต้อง"ชั้นพูดและพี่ชายก็เห็นด้วยเพราะเรื่องนี้เป็นมาตั้งแต่เราเกิด

"แล้วจะทำยังไง"

"ชั้นก็ไม่รู้"หลังจากตกอยู่ในความเงียบสักพักเพื่อค้นพบหาทางออกพี่ชายชั้นก็นึกอะไรออก

เป๊าะ ( เสียงดีดนิ้วของโชเมื่อเวลาคิดอะไรออก )

“เอาอย่างนี้ แผนของชั้นก็คือพวกเธอสองคนก็แกล้งทำเป็นว่าตกลงแต่ที่จริงแล้วพวกเธอก็แยกกันอยู่เหมือนเดิมจนถึงงานหมั้นเธอก็ฉีกหน้าพวกเขาซะแค่นี้ก็จะได้รู้ว่าพวกเธอไม่เคยรักกันเลย”พอจบประโยคของโชปุปทั้งชั้นและนายนั่นก็ต่างยิ้มออกมา

“แต่…”อะไรจะดัดค้านหรือไง

“อะไร”

“คือวิธีนี้มันก็เยี่ยมแต่จะไม่ลองพูดกับพ่อก่อนหรอ”

“เอาอย่างนี้”พี่ชายชั้นพูด”ให้กลับไปเกลี้ยกล่อมกันอีกที…แต่ถ้าไม่ได้ผลต้องทำตามแผนนี้”

“แจ๋ว/เยี่ยม” ชั้น/นายนั่น

“ชั้นตกลง”ชั้นพูดขึ้นนายนั่นมองหน้าชั้นแล้วพูดว่า...

“ตกลง”เยส!!!

หลังจากนั้น

ชั้นที่ไม่ได้ออกไปอีกครั้งเพราะถึงยังไงคำตอบที่ได้มันก็ไม่สวยอยู่แล้วก็รอแต่คำตอบของหมอนั่น แล้วหมอนั่นก็เปิดประตูเข้ามาดูหน้าก็รู้แล้วว่า

“เป็นไง”

“ทำตามแผนได้เลย”J

และหลังจากที่เราบอกกับผู้ปกครองของพวกเราว่าตกลงแล้วดูพวกท่านก็ดีใจกันยกใหญ่เลยทีเดียว

“นี่ลูกพูดจริงๆหรอ”แม่ถามชั้นด้วยท่าทางกระวนกระวาย วงเล็บ อย่างมาก

ส่วนชั้นก็ได้แต่พูดด้วยท่าทางหน่ายๆเพื่อให้สมจริงไง

“ค่า”

“แม่ดีใจมากเลยน่ะลูก แม่ไม่เคยดีใจขนาดนี้มาก่อน”

“ค่ะ...แต่หนูสงสัยอยู่ข้อนึงค่ะ”ชั้นตัดสินใจถามข้อสงสัยอยู่อย่างหนึ่ง ซึ่งดูเหมือนแม่จะรู้ว่าชั้นอยากถามอะไรแต่แม่ชั้นฉลาดพอที่จะให้ชั้นเป็นฝ่ายถามก่อน

“ว่ามาสิ”

“ทั้งๆที่หนูเป็นเพียงแค่ลูกเลี้ยงแต่ทำไมถึงให้หนูเป็นฝ่ายหมั้นก่อนที่พี่จะได้หมั้นเพื่อกระชับมิตร”ถึงแม้ชั้นจะอยากอวกทุกครั้งที่พูดคำว่ามิตรกับหมอนั่น

“คือ...”อ้อ ถ้าใครสงสัยชั้นจะเล่าให้ฟังก็ได้คือชั้นกับพี่มีอายุห่างกันแค่สี่เดือนและชั้นถูกรับมาเลี้ยงเพื่อที่จะได้คอยดูแลพี่ชายแต่เห็นได้ชัดๆว่าเป็นได้แค่ตัวถ่วงอ่ะ

“คืออะไรค่ะ”

“เปล่าหรอกแม่ก็แค่เห็นว่าแก๊ง อาโอริว มีลูกผู้ชายแล้วจะให้แม่เอาพี่คิบะกับโชมาคู่กันรึไง”เออ ก็จริงแหะแต่ช่างเหอะถึงยังไงงานหมั้นก็จะไม่มีวันได้เกิดขึ้นอยู้แล้ว 555 ขำอย่างชั่วร้าย

“เข้าใจแล้วค่ะ”

หลังจากนั้นชั้นก็ไม่ได้เจอหมอนั่นอีกเลยถือว่าเป็นเรื่องที่ดีมากๆและดูเหมือนโชคของชั้นจะดีวันดีคืนซะด้วยจนถึงวันนี้วันแรกของเทอมสองตอนนี้ชั้นอยู่ม.6แล้วและอีกไม่กี่เดือนก็จะเรียนจบและจะต้องก้าวเข้าไปอีกโลกนึงที่น่ากลัวและอยู่ยากกว่านี้เยอะ

"วันนี้ดูคนตื่นเต้นเป็นพิเศษนะว่ามั้ย"พี่ชายถามชั้นที่กำลังนั่งเหม่อมองออกไปนอกรถ

"อืม ดูคนเยอะเป็นพิเศษ"อย่างนี้แหละวันแรกของการเปิดเทอมเด็กทุกคนก็คงอยากเจอเพื่อนแต่รู้อะไรมั้ยว่าชั้นไม่มีเพื่อน ฮ่วยยิ่งพูดยิ่ง...เซ็ง

ชั้นเดินขึ้นบันไดด้วยอาการค่อนข้างเหนื่อยล้าพอไปถึงหน้าห้องก็เห็นคนมุงประตูหน้าห้องกันใหญ่พอชั้นไปถึงก็รีบกระจายตัวอย่างรวดเร็วอย่างนี้ประจำแหละไม่รู้ว่ากลัวอะไรกันนักหนา

ชั้นเดินไปที่หน้าประตูและก็เห็นใบประกาศหนึ่งใบชั้นอ่านข้อมูลเนื้อหาก็คือรายชื่อหัวหน้ากับรองหัวหน้าใหม่

"เห้ย"อยู่ดีๆพี่โชที่ยืนดูใบประกาศของชั้นก็ร้องขึ้น

"อะไรของพี่เนี่ย"

"ก็ชื่อชั้นได้เป็นรองหัวหน้า ดูดิ"ชั้นตาสว่างทันทีพร้อมกับอ่านใบประกาศอีกคครั้ง

"จริงด้วย"

"แล้วทีนี้พี่จะไปทำอะไรได้หล่ะเนี่ย"

"ทำอะไร?"

"ก็ทำงานหน่ะสิถามได้"

"เออว่ะ...O_o ทำไงดีบอกแม่มั้ยแม่อาจจะช่วยได้"

"โง่รึไง เรื่องพวกนี้คุณครูไม่กล้าตัดสินใจเองหรอกถ้าไม่ใช่คำสั่งของแม่"

"แล้วแม่จะทำอย่างนั้นไปทำไม"

"คงอยากจะแยกพี่กับแกมั้ง"

"แปลก จะแยกไปเพื่อ"

"ไม่รู้"

วันนั้นทั้งวันชั้นก็นั่งสงสัยอยู่คนเดียวจนไม่ได้ฟังอะไรเลยจนกระทั่งกลับบ้านวันนี้ชั้นกับโชต้องแยกกันนั่งคือว่ารองหัวหน้าหรืออะไรอย่างนั้นต้องไปนั่งข้างหน้าห้องส่วนชั้นก็เลยกลายเป็นหลังห้องไปคนเดียวและยังไม่ใช่แค่นั้นห้องชั้นนะจะให้นั่งกันเป็นคู่ชาย-หญิงชั้นซึ่งตอนแรกนั่งกับพี่ก็เลยต้องโดดเดี่ยวเดียวดายอยู่คนเดียวส่วนพี่ชั้นน่ะหรอนั่งดี้ด้าอยู่กับหัวหน้าห้องรู้สึกว่าชื่อเลลาห์แต่ก็ไว้ใจได้เพราะดูเป็นคนดี

"นี่จะลงจากรถมั้ยเนี่ย"พี่ชั้นที่นั่งข้างๆชั้นพูด อ้าวรถจอดแล้วหรอเนี่ยชั้นรีบลงและตรงดิ่งไปในบ้านเพื่อหาแม่และถามปัญหาที่ข้างคาใจแต่บ้านว่างเปล่าชั้นก็เลยไปหาป้าคิมเพื่อถามว่าแม่หายไปไหนแต่ชั้นยังไม่ทันได้พูด ป้าคิมก็พูดซะก่อน

"คุณท่านทั้งสองไม่อยู่ค่ะ และฝากให้มาบอกว่าไม่ต้องรอเพราะจะกลับดึก"คุณป้าพูดอย่างใจเย็น

"ค่ะ"

"แล้วคุณหนูจะรับอาหารเย็นเลยมั้ยค่ะ"

"ขอแค่ขนมปัง กับ นมก็พอค่ะ"

"จะ"

เฮ้อ ชั้นรู้สึกเหนื่อยหนักกว่าเดิมอีกพอชั้นไปถึงหน้าห้องก็มีกระดาษใบเล็กเขียนแปะไว้ในนั้นเขียนว่า"พรุ่งนี้รอรับเซอไพรน่ะลูกรัก"ทำไมชั้นถึงได้รูสึกขนลุกอ่ะ

โปรดติดตามตอนต่อไปน่ะค่ะ