You are crazy!!! บ้าอย่างนี้เจอฉันหน่อยเป็นไง

บทที่ 3

วันนี้ก็เป็นอีกวันนึงที่ต้องตื่นไปโรงเรียนแต่เช้า แต่ที่ไม่เหมือนก็คงจะเป็นเมื่อวานนี้ที่ชั้นได้จดหมายจากแม่หล่ะมั้งยังรู้สึกคนลุกไม่หายเลยอ่ะปกติแม่ไม่เคยเขียนโน๊ตหรืออะไรเทือนั้นหรอกเพราะจะใช้สั่งเอา ชั้นรีบปัดความคิดออกไปแล้วรีบไปอาบน้ำ แต่งตัว จัดตารางเรียนและต้องรีบไปทานข้าวฝีมือป้าคิม

หลังจากที่พี่และชั้นทานข้าวเสร็จก็ไปโรงเรียนวันนี้ดูคนยังเยอะอยู่แต่รอไปก่อนเถอะเดียวคนก็จะมาสายเพราะเริ่มไม่มีอะไรคุย พอลงจากรถได้ชั้นก็ต้องเดินอีกไกลถ้าถามว่าทำไมก็เพราะโรงเรียนมันใหญ่ไงไม่รู้จะใหญ่ไปไหน วันนี้เป็นวันแรกที่ชั้นมีเป้าหมายและเป้าหมายของชั้นก็คือเดินๆไปตีสนิทกับเรลลาหัวหน้าห้องที่พี่ชั้นเพิ่งย้ายไปนั่งข้างๆไง

“สวัสดีเรลลาห์”เรลลาห์ดูตกใจเล็กน้อยแต่ก็ยังทักชั้นตอบ

“สวัสดีนิมแล้วโชล่ะไปไหน”

“อ๋อ โชไปเข้าห้องน้ำน่ะเดี๋ยวก็คงมา”

“อ๋อ แล้วเธอมีอะไรรึเปล่า”นั่นรู้อีก

“คือว่าการบ้านเมื่อวานเธอเสร็จยัง”นี่แหละคือเป้าหมายของวันนี้

“เสร็จแล้วทำไมหรอ”

“ขอยืมดูหน่อยได้มั้ย”ยายนั่นขมวดคิ้วพ้อมกับถามว่า

“เธอยังไม่ได้ทำอีกหรอ ส่งวันนี้น่ะ”

“ทำแล้วแต่ยังไม่เสร็จน่ะ แล้วตกลงยืมได้มั้ย”

“ได้สิ”ยายนั่นลงไปหาใต้โต๊ะสักพัก

“อ่ะนี่ ถ้าไม่เข้าใจอะไรมาถามได้เลยน่ะ...แล้วโชทำการบ้านเสร็จรึยัง”

“เสร็จแล้วแหลออย่างโชง่ายๆอยู่แล้ว ไปหล่ะไม่กวนแล้ว”

“จะ”

หลังจากนั้นชั้นก็ทำงานอย่างเมามัน ความจริงที่ชั้นทำงานไม่เสร็จก็เป็นเพราะเมื่อคืนผับของพ่อชั้นเกิดมีปัญหาขึ้นชั้นกับพี่ก็เลยต้องไปเคลียห์กว่าจะได้กลับก็ประมาณตีหนึ่งนู่นแต่พี่ชั้นน่ะถึงจะดึกแค่ไหนการบ้านห็จะต้องเสร็จไม่เสร็จไม่ได้และเหตุผลว่าทำไมชั้นไม่ยืมของพี่ก็เป็นเพราะพี่ไม่ให้และเหตุผลที่ชั้นต้องขอเรลลาห์ตอนที่พี่ไม่อยู่ก็เพราะอย่างนี้แหละ

“แกๆเห็นวันนี้จะมีเด็กใหม่เข้ามาด้วย”เสียงตื่นเต้นดังมามิยูสมาชิกแก๊งอะไรก็ไม่รู้จำไม่ได้พูดขึ้น

“จริงหรอ เทอมสองแล้วยังมีคนเข้ามาอีกหรอ”เรจังสมาชิกอีกคนหนึ่งพูด ไม่ใช่สิเค้าเรียกกันว่าตะโกน นี่ยังดีน่ะมีแค่สองคนปกติมากันเป็นโขยงพูดทีเเสียงดังทะลุปูนเลยอ่ะ

“เห็นบอกว่าเป็นผู้ชายอ่ะ”มิยูตอบพร้อมกับทำหน้าที่เค้าเรียกกันว่าฟินสุดๆนี่ขนาดยังม่เห็นหน้าน่ะเนี่ยแต่เอ้ยรีบทำการบ้านเหอะมัวแต่มานั่งดูคนอื่นเค้าแต่ความจริงมันก็แปลกน่ะที่เทอมสองแล้วยังมีคนย้ายเข้ามาอีก...โอ๊ยช่างเหอะเรื่องไร้สาระหลังจากนั้นชั้นก็ทำงานจนเสร็จแล้วก็ไปเข้าแถว พอเข้าแถวเสร็จก็มีสัญญาณเริ่มเรียนคาบแรกแต่วันนี้ทำไมครูที่ปรึกษาเข้ามาก่อนหล่ะเนี่ย

“วันนี้มีเด็กใหม่เพิ่งย้ายมานะจะ”อ่าว มาห้องเราซะงั้นแต่ขออย่างอย่าให้เป็นผู้ชายเลยเพราะถ้าเป็นผู้ชายก็จะต้องมานั่งข้างชั้นอย่างแน่นอนเพราะที่ข้างชั้นมันว่า

“อ่ะ เข้ามาเลยจะ”ลุ้น ตอนนี้ประตูค่อยเปิดออกและเมื่อขาแรกที่ก้าวเข้ามาเป็น!....เป็น!!....เป็น!!!กางเกงก็แสดงว่าเป็นผู้ชายชั้นหยุดดูทันทีเฮ้ออะไรมันจะโชคร้ายขนาดนี้นี่ขนาดยังไม่ได้มองหน้าชั้นก็รู้ว่าหน้าหมอนั่นมันต้องทุเรศสุดๆ ชั้นรู้สึกว่ากล้ามเนื้อทุกส่วนของชั้นอ่อนล้ามากชั้นก้มหน้าลงกับตะ และรู้สึกหูอื้อนิดๆด้วย ในระหว่างชั้นไม่ได้ยินอะไรเลยจนคุณครูขานชื่อชั้น

“ค่ะ”

“นั่นแหละจะไปนั่งตรงนั้นเลยน่ะ”

“ครับ”

ตอนนี้หมอนั่นเดินมาข้างๆชั้นและนั่งลงถึงตอนี้ชั้นก็ยังไม่ได้เห็นหน้าหมอนั่นเลยน่ะเนี่ย

“ไงเธอไม่เจอกันตั้งนาน”เอ๊ะเสียงคุ้นๆแหะ

“ไม่คิดจะพูดอะไรหน่อยไง”คุ้นมาก ชั้นค่อยๆหันหน้าไมปทางด้านขวาอย่างช้าๆพร้อมกับภาวนาไปด้วยในใจว่าขอให้ไม่เป็นอย่างที่ชั้นคิดและ...!!!ชั้นก็เห็น ไอคิบะซึ่งตอนนี้นั่งอยู่ข้างชั้นและที่สำคัญอยู่ในเครื่องแบบของโรงเรียนชั้นดูหน้าหมอนี่ก็ไม่ค่อยสบอารมณ์สักเท่าไหร่ ณ จุดๆนี้

“มาได้ยังไง”

“ขับรถมาไง”

“ไม่ใช่ ชั้นหมายถึงว่านายมาทำอะไรที่นี่”

“อ๋อ ก็มาเรียนหนังสือไง”

“นายโดนโรงเรียนเก่าไล่ออกรึไง”

“เปล่า”

“แล้วนายมาเรียนที่นี่ทำไม”

“เธอน่าจะคิดก่อนพูดบ้างน่ะ ก็พ่อแม่เราสองคนไง”

“นายหมายถึงแม่ชั้นงั้นหรอ”

“เออ”

“แล้วมันเกี่ยวยังไงกับที่นายมาเรียนที่นี่”

“ก็พ่อชั้นบอกว่าพวกเราห่างเหินกันเกินไปชั้นก็เลยโดนย้ายและที่สำคัญคือตอนนี้ชั้นโดนแยกกับแจซ”อ๋อ พอเข้าใจเรื่องราวทั้งหมดแล้ว แต่ชั้นสงสัยอยู่อย่างนึง

“แจซ...แจซไหนของนาย”

“ก็แฟนชั้นไง”อ๋อ ยายรองเท้านั่นน่ะหรอ

“เฮ้อ ยังไงก็ไม่หลุดหรอเนี่ย”

“หลุดอะไรของเธอ”

“ก็เรื่องบ้าๆนี่ไงอุตส่าห์หายไปตั้งนาน”

“จะหลุดหรือไม่ยังไงชั้นก็ไม่ยอมเลิกกับแจซหรอกถึงจะต้องตายชั้นก็ไม่เลิก”

“เออดีให้มันจริงเถอะ”

“เธอคอยดูรึกัน”

บางทีหน้าหมอนี่ก็จริงจังไปน่ะ