สวยไม่ซ่าท้าดูได้

เช้ารุ่งขึ้น เวลา 8.00 น. (มีมี่)

"โอ๊ย...."ทำไมเมื่อยเนื้อเมื่อยตัวจังแล้วยังหนักหัวด้วยแล้วที่นี้ที่ไหนหว่าจำได้ว่าเราอยู่กับ หา

"พี่ซัม!!!"

"มีอะไรละยัยตัวยุ่งเสียงดังแต่เช้าเลยนะ ฝันเหรอ?"

"เปล่าค่ะ...ว่าแต่หนูมาอยู่ที่นี้ได้ไงคะ? หนูเป็นอะไรไปเหรอคะ?"ตอนนั้นฉันพยามลุกขึ้นแต่ว่า

"โอ๊ย..."อยู่ดีๆก็ปวดหัวขึ้นมาก็เลยทรุดลงท่าเดิมลุกไม่ไหวอะปวดไปหมด

“นอนนิ่งๆเถอะ เธอไม่สบายอยู่นะ”พี่ซัมพูดพร้อมหยิบถ้วยข้าวต้มที่วางโต๊ะหัวเตียงแล้วเดินมาทางฉัน

“ทานอาหาร ซะแล้วจะได้รีบกินยา” พี่ซัมไม่พูดเปล่าพี่ซัมเดินมานั่งอยู่ตรงหน้าฉันแล้วววว!! “อ่าว....มีมี่รีบอ้าปากสิไม่อ้าปากแล้วจะกินได้ไงละ?”

“จริงๆหนูกินเองได้นะค่ะหนูยังไหว” (เฮ้ยจะพูดไปทำไมวะให้พี่เขาป้อนก็ดีแล้วนิเล่นตัสอยู่ได้โง่จริง!!เสียงในใจ)

“สภาพแบบนี้ไหวเหรอ?”

“ก็พอได้ค่ะ ”

“ไม่ต้องมาเถียงเลยพี่ว่าเธอไม่ไหวหลอก..แล้วก็รีบๆอ้าปากเลยนะ!!! ”

"ก็ได้ค่ะ" ฉันพูดเสร็จพี่ซัมก็ตักข้าวต้มแล้วเอาช้อนเลื่อนมาตรงหน้าฉันเอาวะอ้าก็อ้า(ปากนะ)

“แค่เนี้ยก็จบ”พี่ซัมพูดแล้วป้อนข้าวต้มฉัน >////< เขิลนะเนี้ยยยยย
ผ่านไป 30 นาที วันนี้กินข้าวช้ากว่าทุกวันเพราะมัวแต่เขิลพี่ซัมมหนะสิฟินน

“นี้มีมี่พี่โทรไปหาไอ้มิกละนะมันบอกว่าตอนเย็นๆมันจะมารับตอนนี้มันติดเรียนอยู่หนะ”

“คือจริงๆหนูเดินกลับบ้านเองก็ได้นะค่ะ” “นี้เธอบ้าหรือไงกันเธอไม่สบายแถมข้อเท้ายังบวมอีกเนี้ยนะยัยบ๊อง”

“จริงๆพี่ปล่อยหนูอยู่ที่ห้องคนเดียวก็ได้นะค่ะเป็นเพราะหนูพี่ซัมเลยขาดเรียนไปด้วยเลย”รู้สึกผิดจริงๆนะT^T

“เธอนี้บ้าได้ตลอดเวลาเลยนะเพราะฉันเป็น......”พี่ซัมพูดไม่ทันจบเลยเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นขัดจังหวะอะเซงพี่เขาก็คงจะพูดว่าเพราะฉันเป็นเพื่อนพี่เธอจะปล่อยให้น้องสาวเพื่อนเป็นไรได้ไงมั้งงง

“พี่ขอตัวไปรับโทรศัพท์ก่อนนะ”

“โอเคค่ะ”.....พี่ซัมเดินออกไปแล้วว(ออกคุยโทรศัพท์)กับยัยแซนนี่(แอบเห็น5555)แต่ช่างเถอะมันก็เรื่องของพี่เขาว่าจะคุยกับใครแต่ตอนนี้ฉันง่วงนอนคงเป็นเพราะยาแก้ไข้แน่ๆฉันไม่ไหวละขอนอนก่อนละกัน