สวยไม่ซ่าท้าดูได้

              
“สวัสดีจร้ามีมี่”เชอรี่(ชื่อของยัยนั้นน่ะ)ก็เดินมานั่งกับฉันเชอรี่คือที่ระบายอะนะในบรรดาญาติที่ฉันสนิทที่สุดก็คือยัยนี้แหละเพราะอายุเท่ากันมั้งถึงได้เข้ากันได้ดีฉันกับเชอรี่เกิดห่างกัน 3วันอะนะ^^เป็นเรื่องมหัสจรรย์มากๆเลยใช่ไหมละแถมยังหน้าเหมือนกันซะด้วยถ้าทุกคนเห็นเราสองคนอยู่ด้วยกันก็คงจะนึกว่าฝาแฝดกันละมั้งเหอะ
“สวัสดีเชอรี่”ฉันทักยัยนั้นกลับฉันไม่สุภาพเหมือนยัยนี้หลอกแต่ถ้าเปลี่ยนลุกแล้วฮอตไม่เบาเลยละ^^เพราะเมื่อก่อนเล่นเปลี่ยนลุกกันบ่อยก็ไม่มีอะไรทำก็เลยอยากลองเป็นยัยเชอรี่ดูน่ะนะว่าลุกไหนจะสนุกอะเปลี่ยนเรื่องกันเถอะ เนาะ
“วันนี้เธอมาคนเดียวอีกแล้วเหรอ?”เชอรี่ถามขึ้นมาทำให้ฉันพูดไม่ออกก็เลยพยักหน้า ตอบไป “อ่าวเพื่อนของเธอไปเดทอีกแล้วเหรอเนี้ย?”ถามอีกละยัยเชอรี่ขี้สงใส!!!แต่ละคำถามช่างโดนใจฉันอะไรเช่นนี้นะคิดแล้วหงุดหงิดชะมัด= =”
“อืม ไปเดท3 หนะเซงชะมัดเลย - -“
“แล้วทำไมเธอไม่หาแฟนสักทีละ?”ดูยังนี้ถามสิจี๊ดอีกละ ก็มันไม่มีนี้จะหายังไงเหล่า!!!!!!!!!!!!!!!
“ฉันยังไม่อยากมีหน่ะอยู่คนเดียวสนุกกว่า”อยากมีจะตายอยู่แล้วT_T ทำไงได้อยู่แบบไร้คู่ก็ดีไปอีกแบบเหอะๆ^^ช่างเถอะเรื่องฟงเรื่องแฟนเนี่ย!!!ตั้งใจเรียนและทำงานดีกว่า
“อืม....แล้วเธอเอาพี่ซัมเมอร์ไปไว้ไหนเอ๋ยยย?” กรี๊ดลืมไปว่ายัยนี้รู้เรื่องฉันมากที่สุด ><
“ฉันก็................ไม่รู้ด้วยแล้ว >//////<” พูดกับยัยเชอรี่เพลินไปหน่อยพอก้มมองดูนาฬิกาอีกที...............
“เฮ้ยจะ 2 ทุ่มแล้วเหรอเนี้ย!! เชอรี่ฉันกลับก่อนนะ”
พรึบ ... ฉันรีบลุกขึ้น
เก็บทุกอย่างลงในกระเป๋าแล้วรีบวิ่งออกจากร้านของเชอรี่ทันทีมันไม่เคยคุยกับเชอรี่นานขนาดนี้มาก่อนเลยวันนี้มีอะไรมาดนใจนะเนี้ยกลับถึงบ้านงานนี้เละแน่!! แต่ทะวาคิดไม่ทันดูทางดันวิ่งไปชนอะไรไม่รู้ พรึบ “โอ้ย”ไม่รู้ว่าวิ่งชนอะไรแต่เจ็บเป็นบ้าเลย
“ขอโทษครับเป็นอะไรหรือเปล่า” เสียงคน นี้(เป็นผู้ชายด้วย)
“ไม่เป็นไรค่ะ ^^ ฉันต่างหากที่วิ่งไม่ดูทางเองขอโมษด้วยนะค่ะ”ฉันตอบไปโดยไม่ได้มองหน้าของผู้ชายคนนั้นแล้วเตรียมตัวลุกขึ้น
“อ่าวมีมี่นี้?” แต่ทว่าคนที่วิ่งชนกับฉันนั่งยองๆมาดูฉัน นั้นยิ่งทำให้ฉันอึ้งมากๆเลยเพราะคนข้างนั้นฉันตอนนี้คือพี่ซัมเมอร์เพื่อนสนิทของพี่มิกค์กี้(คนที่ฉันแอบชอบอยู่หนะ)พี่เขาเป็นสุภาพบุรุษมากๆเลย หน้าตาก็ดีมากๆ ตาเรียวสวยนันตาเป็นสีฟ้า ปากเรียวเป็นทรงสวย หุ่นดีเฟอร์เฟ็กเวอร์ จมูกโด่งเป็นสัน เข้ากับหน้าตามาก ผิวขาว (ขาวน้อยกว่าฉัน) ผมออกสีน้ำตาลๆ เพอร์เฟกศ์สุดๆ
“มีมี่เป็นอะไรหรือเปล่า?”เสียงพี่ซัมทำให้ฉันหลุดจากภวังค์
“ปะ...เปล่าค่ะ^^”คงเพราะมองหน้าพี่เขานานไป เอ๋แต่ว่าเราลืมอะไรไปหรือเปล่า?......เฮ้ยลืมไปว่ารีบกลับบ้านนี้หว่า!!
“เป็นอะไรไปหน่ะหน้าตื่นเชียว?”
“ไม่ไม่มีอะไรค่ะก็เพิ่งนึกออกว่ารีบกลับบ้าน ^^”พูดไปด้วยไม่รอช้ารีบลุกขึ้น แต่ว่า...ขาก็เกิดเจ็บจี๊ดขึ้นมากะทันหัน
“โอ๊ย!!”ทรงตัวไม่อยู่จ่ก่อนที่จะไปนั่งลงไปที่เดิมฉันรู้สึกว่ามีมือใครคนหนึ่งช่วยพยุงไว้ก่อนนั้นคือมือพี่ซํมนั้นเองฉันเขิลแทบละลายตายตรงนั้นเลยอะ >///////<
“ขอบคุณค่ะ”ตอนนี้ไม่กล้ามองหน้าพี่เขาเลยอะถ้าพี่เขาเห็นหน้าฉันตอนนี้ต้องรู้แน่ว่าฉันคิดยังไงกับพี่เขา
“เป็นอะไรมากไหม?” !! หรือว่าพี่เขาจะรู้แล้วว่าเราชอบพี่เขานะ?
“ปะ...ปะเปล่าค่ะ หนูไม่ได้คิดอะไรเลยนะค่ะ!!”
“ฮ่าๆๆ เธอนี้บ๊องจริงๆเลยนะฉันหมายถึงเท้าเธอต่างหากคิดไกลนะเนี้ยเธอ!!^0^”เหมือนได้ยินเสียงอะไรแตกเลย T^Tพี่ซัมชอบแกล้งกันตลอดเลย
“เท้าหนูไม่เป็นไรค่ะเดี๋ยวหนูจะวิ่งให้ดูเลย”กลบเกลือนความอายพร้อมทำท่าเตรียมวิ่งแต่ดันเจ็บแปล๊บๆที่ข้อเท้าซะงั้นแล้วจุดจบก็คงจะล้ม(เหมือนเดิม)
“ไหวเหรอเนี้ย -.-?”พี่ซํมพูดพรางพยุงฉันขึ้นกน้าอายชะมัด
“ไหวสิค่ะหนูออกจะทึกและบึกบึนขนาดนี้^^”กลบเกลือนไปก่อน
“อืมยอมรับ^^”
“งะหนูประชด T^T”
“อ่าวเหรอ แต่พี่ว่าเธอก็บึกบึนดีนี้”
“-0-เห็นอย่างนี้หนูเบาะบางนะ”
“ฮ่าๆเธอนี้ต๊องชะมัด ฮ่าๆๆๆ”
“หนูไม่ได้ต๊องเหมือนพี่มิกค์นะT^T”
“พี่เธอไม่เรียกว่าต๊องหลอกเค้ารียกว่าใกล้บ้าแล้ว ฮ่าๆ”
“ฟ้องพี่มิกค์แน่ -.-“
“ตามสบาย จ้า 555+”
“งะ” ไม่มีอะไรจะเถียง (เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น)อุ๊ยโทรศัพท์ฉันเองซึ่งรู้เลยว่าใครโทรมานั้นก็คือ P’Micky นั้นเองพี่มิกต้องโทรมาถามแน่ๆเลยทำไงดี
“มาๆเดี๋ยวพี่รับให้”พี่ซัมพูดเสร็จยังไม่รอฉันตอบพี่ซัมก็ฉวยโทรศํพท์ในมือฉันไปเฉยเลย -0-
“แต่ว่า.........”
“ไม่เป็นไรหลอกเดี๋ยวเคลียร์ให้”พี่ซํมพูดเสร็จกดรับทันทีแถมเปิดสปีกโฟนให้ฟังด้วย
“ฮัลโหล สวัสดีครับ” (เฮ้ย...ไอ้ซัมแกมารับโทรศัพท์ของน้องฉันได้ไงวะ?)
“ก็ฉันอยู่กับน้องแกไง” (แล้วพวกแกเจอกันได้ยังไง!! แกทำยัยนั้น หรือว่า ยัยนั้นทำอะไรแกหรือเปล่า?)ถามรัวมาเป็นชุดเลยแต่ที่น่าฆ่าพี่ชายสุดที่รักทิ้งก็คงตรงที่ถามมาว่า
”ยัยนั้นทำอะไรแกหรือเปล่า?”นี้แหละ หน้าเจ็บใจชมัดเลยพี่น๊าพี่หนูเป็นผู้หญิงนะ
“เราเจอกันโดยบังเอิญ..แต่แกไม่ต้องห่วงหลอกแกก็รู้ฉันไม่ใช่คนแบบนั้น”
(เอ่อ..แล้วทำไมยังไม่กลับกันวะ รู้ไหมฉันแทบจะครังตายอยู่แล้ว)
“เอ่อ..รู้แล้วเดี๋ยวฉันจะพาคุณหนูมีมี่ของแกไปส่งถึงบ้านเลยครับนายน้อย !!”
(เอ่อ..งั้นรีบกลับมากันได้แล้วนะ แล้วอย่าทำอะไรน้องฉันด้วย!!)
“โถ่ ...ใครจะกล้าวะอยู่บ้านใกล้กันขืนทำอย่างที่แกคิด.แกคงมาเผาบ้านฉันเละพอดีดิ”
(ok งั้นรีบๆกลับมากกันซะ!!)
“อืมงั้นแค่นี้ก่อนนะ^^”ทำไมพี่มิกใจง่ายกับที่ซํมจังที่กับเพื่อนน้องไม่เห็นเป็นงี้เลย- - หรือว่าพี่มิกค์กับพี่จะเป็น......กันไม่หลอกมั้ง “พี่มิกใจง่ายจัง”ฉันพูดลอยๆ
“ไม่หลอก...ที่จริงมันก็เป็นห่วงเธอมากๆเลยนะแต่ที่มันไม่ออกมารับเธอแต่กลับให้เธอกลับกับฉันก็เพราะว่าที่บ้านก็มีมิ้วค์กี้อยู่คนเดี๋ยวมันก็ห่วงหน้าห่วงหลับทางนี้ก็คงไม่ค่อยห่วงเท่าไหร่แล้วละเพราะฉันอยู่กับเธอแล้ว ที่มันปล่อยเธอมากับฉันก็คงเพราะว่ามันรู้นิสัยฉนมากที่สุดมั้งแต่มันก็ไม่วางใจหลอกจากที่ได้ยินเสียงมันเมื่อกกี้....โหดเวอร์เลยอะอยู่กับมันมาสิบๆปีไม่เคยดุฉันอย่างนี้มาก่อนเลยนะเพิ่งให้มันเป็นครั้งแรกนี้แหละ”-0-เทศมาซะยาวเลยเชื่อค่ะ
“ค่ะ หนูเชื่อพี่ก็ได้”
“งั้นเรารีบกลับกันเถอะ”พี่ซัมพูดเสร็จก็ลุกขึ้นก่อนฉัน
“ค่ะ”ก่อนที่ฉันจะลุกตามพี่ซัมแต่ยังไม่ทันได้ลุกขึ้นรู้สึกว่าตัวลอย สาเหตุของความรู้สึกนั้นก็คือพี่ซัม.อะ...อะอุ้มฉันตอนนี้ฉันอยู่ในอ้อมกอดของพี่ซํมนี้คือช่วงเวลาที่ดีที่สุดสำหรับฉัน.............. ณ บนรถพี่ซัม
“วันนี้เหตุการณ์เหมือนวันแรกที่เรารู้จักกันเลยนะ^^”
“ค่ะ ...ก็คงงั้น0/////0” เวลาอยู่กับพี่ซัมรู้สึกหัวใจพองโตเลย จริงสิคือว่าก่อนหน้านี้ 2ปีฉันดีรู้จักกับเพื่อนของพี่มิกค์คนหนึ่งเขาชื่อว่าพี่ซัมเมอร์หนะนะที่เราเจอกันเพราะเป็นความซุ่มซ้ามของฉันวันนั้นก็คล้ายกับวันนี้เพราะฉันคุยกับยัยเชอรี่เพลินแบบนี้.....................................
2 ปีก่อน
“เฮ้ยจะ 2 ทุ่มแล้วเหรอเนี้ย!! เชอรี่ฉันกลับก่อนนะ”
พรึบ ... ฉันรีบลุกขึ้น เก็บทุกอย่างลงในกระเป๋าแล้วรีบวิ่งออกจากร้านของเชอรี่ทันทีมันไม่เคยคุยกับเชอรี่นานขนาดนี้มาก่อนเลยวันนี้มีอะไรมาดนใจนะเนี่ยกลับถึงบ้านงานนี้เละแน่!!
พรึบ
“โอ้ย”ไม่รู้ว่าวิ่งชนอะไรแต่เจ็บเป็นบ้าเลย
“นี่คุณเป็นอะไรไหม?”เสียงคนนี้หว่า พอเงยหน้าขึ้นมาดูก็เห็นผู้ชายคนหนึ่งเขาหน้าจะเป็นลูกครึ่งอังกฤษไม่ก็ฝรั่งเศสเพราะตาเค้าเป็นสีฟ้า สวย ริมฝีปากเรียวสวย หุ่นดีเวอร์เพอร์เฟ็กที่สุด
“นี่คุณ?”เสียงของเขาทำให้ฉันหลุดจากภวังค์
“ไม่เป็นไรหลอกคะ” ฉันรีบตอบไปลืมไปเลยว่ารีบกลับบ้านอยู่ต้องรีบแล้วเลยรีบลุกขึ้นเพื่อไม่ให้เสียเวลา
“อุ๊ย”เจ็บข้อเท้าป็นไรเนี้ยแล้วทำไมต้องตอนนี้คนยิ่งรีบๆอยู่ T_T ดาดี้มามี้ช่วยหนูด้วย
“สงใสข้อเท้าเธอจะแพงบวมเลยดูดิ”เฮ้ยเขามาดูข้อเท้าฉันตั้งแต่เมื่อไหรเนี่ย?? ช่างเถอะแต่ตอนนี้ต้องรีบแล้ว
“ไม่เป็นไรแค่นี้สบายมากขอบคุณนะคะ”ฉันรีบลุกขึ้นแต่ก็ไม่ได้ผลยิ่งปวดมากขึ้นกว่าเก่าอีกต่างหากบ้าซิป
“เธอชื่ออะไรนะ”
“มีมี่ คะ แล้วคุณละ?”
“ซัมเมอร์ ยินดีที่ได้รู้จักนะ”เฮ้ยลืมไปเลยว่ารีบกลับบ้านหน่ะ
“งั้นขอตัวก่อนนะค่ะคุณซัมเมอร์”ฉันรีบลุกขึ้นแต่ก็รู้ว่าลุกยังไงก็ลุงไม่ไหวหลอกแต่ก่อนที่จะล้มอีกครั้งก็มีมือของคนข้างๆมาช่วยพยุงแต่ก็ช่วยทรงตัวได้บ้างแหละ
“ขอบคุณนะค่ะคุณซัมเมอร์แต่ไม่เป็นไรละเดี๋ยวฉันต้องรีบกลับบ้านละ บาย”
“เดี๋ยวฉันไปส่งเธอได้นะข้อเท้าเจ็บคงไม่ถึงบ้านหลอก”
"ไม่เป็นไรหลอกค่ะ!!”ฉันรีบเดินโดนไม่รอซัมเมอร์ไปส่งแต่ต้องลงไปนั่งที่พื้น(แต่ดีที่ท่าลงสวยถ้าไม่สวยต้องหมดรูปแน่ๆเลย)แล้วซัมเมอร์ก็รีบมาช่วยฉันอีกครั้ง -0-  
“บอกแล้วว่าฉันจะไปส่ง แล้วเดินหยังงี้จะถึงไหมเนี้ยดีไม่ดีโดนฉุดไปก่อนอะดิ”เฮ้ยก็จริงอย่างที่ซัมเมอร์บอก
“แต่................”
“กลัว พี่ชายเธอเหรอ?”
“คุณรู้จักพี่มิกค์ด้วยเหรอคะ?”
“กะแล้วไม่มีผิดว่าเธอต้องเป็นน้องสาวของไอ้มิกค์แน่ๆถึงได้เหมือนกันขนาดนี้
"..ฉันเป็นเพื่อนสนิทของพี่ชายเธอเอง^^”
“อ๋อ..ค่ะ งงั้นหนูขอรบกวนหน่อยนะค่ะ 0///0”
“ไม่เป็นไรงั้นนั้นรอที่นี้ก่อนนะ เดี๋ยวฉันไปเอารถมารับ”(ตอนคุยกันพี่ซัมก็พาฉันมานั่งที่เก้าอี้รอคิวรถเรียบร้อยแล้ว)พูดจบเขาก็ไปเอารถ
กลับมาในปัจจุบัน
ผ่านไปไม่ถึง 5 นาทีก็มีรถสปอตร์สีแดงมาจอดตรงหน้าฉันแล้วซัมเมอร์ก็ลงมาจากรถเดินมาทางฉันแล้วก็ประคองฉันขึ้นรถสปอตร์ของเขา ซัมเมอร์ขับออกมาได้ไม่นานฉันก็ได้แต่ นั่งตัวแข็งไปหมดเกรงไปหมดเลยอะ(ไม่เคยขึ้นรถกับผู้ชายยกเว้นพี่มิคกี้นะ)
“ไม่ต้องเกรงหลอกทำตัวตามสบายเลยนะ ^^” เขาคงรู้ว่าเราเกรงอยู่ ก็เลยบอกแบบนี้
“ค่ะ .....” ฉันตอบพี่ซัมสั้นๆ ฉันก็ชอบพี่เขาตอนนั้นแหละ^^ .............................................................................................................................................................................
“นี้มีมี่หลับหรือยังเนี้ย ไม่พูดไม่จาเลย” เสียพี่ซัมทำให้ฉันหลุดจากภวังค์
“คะ?”ฉันรีบตอบพี่ซัม
“เป็นอะไรหรือเปล่าเห็นเม่อๆหนะ?”
“เปล่าค่ะ ^^แค่เหนื่อยนิดหน่อยค่ะ”
“ถ้าง่วงก็นอนได้นะถ้าถึงแล้วจะเรียก” ฉันไม่ได้ตอบอะไรพี่เขาแล้วหันหน้าไปนอกหน้าต่างแล้วหลับตาลงอย่างช้าๆ