สวยไม่ซ่าท้าดูได้

ผ่านไป 5 นาที

(ซัมเมอร์)

“เฮ้ย~เพิ่งขับมาได้ 5 นาทีเองหลับจริงๆซะงั้น”ฉันบ่นพรึมพรำกับคนที่นอนอยู่เบาะข้างๆมีมี่คงเหนื่อยน่าดูช่วงนี้เห็นว่าโดนแกล้งบ่อยและโดนแกล้งทุกวันเพราะมาชบคนอย่างฉัน.หนะสิแต่ฉันกลับช่วยอะไรเธอไม่ได้เลยได้แค่แอบดูมีมี่โดนรังแก มีมี่ไม่ได้ตอบโต้เพราะซันนี่เป็นน้องของเพื่อนสนิทของมิ้วค์ยัยมีมี่ไม่อยากให้พี่สาวของตัวเองต้องทะเลาะกับเพื่อนสนิทเพราะน้องสาวคนในครอบครัวยัยนี้ไม่รู้หลอก แต่ฉันรู้เพราะ...ฉันคอยแอบมองเธออยู่ห่างๆ ตอนที่ยัยมีมี่นอนก็น่ารักดี........... ณ คฤหาสอัมราคนบดี ในที่สุดก็ถึงบ้านของมีมี่ แต่ยัยนี้ยังไม่ตื่นเลยอย่างนี้ต้องเรียก “มีมี่ถึงแล้ว มีมี่ตื่นๆ”

“ไม่ตื่นแฮะ-.-”งั้นโทรหาไอ้มิกดีกว่า

(อัลโหลอยู่ไหนแล้วงะ?)ไม่ค่อยรีบรับเลย

“อยู่หน้าบ้านแกแล้วรีบมารับยัยตัวแสบได้แล้ว”

(เอ่อได้ )

แอด~ไม่ถึง 5 นาทีประตูคฤหาสเปิดอย่างเร็วเมื่อประตูเปิดเสร็จมีรถสปรอส์สีดำมาจอดเทียบกับรถของฉันแล้วคนที่ลงมาก็คือไอ้มิกค์

(คฤหาสมันกว้างเลยเอารถมารับ)

“แล้วน้องฉันอยู่ไหนวะ?”

"รอแปปเดี๋ยวพามาให้”

“เฮ้ยๆทำไมไม่ปลุกละ ทำไมถึงได้อุ้มลงจากรถมาแทน?”

“ก็น้องแกไม่ยอมตื่นนี้”ฉันพูดพลางอุ้มมีมี่ให้ไอ้มิกค์

“อืมๆ..ขอบใจวะที่มาส่ง”

“โธ่..ดูพูดซะขนลุกเลยอะ ไม่เป็นไรหลอกน้องแกก็เหมือนน้องฉันนั้นแหละ”

วันรุ่งขึ้น เวลา 05.00

(มีมี่)

“เฮ้ย....นะ...นะน้องสาวงั้นเหรอT^T”คำว่าน้องสาวทำให้นอนไม่หลับทั้งคืนเลย[เมื่อคืนไม่ได้หลับจริงๆแกล้งหลับเฉยแถมยังได้ยินทุกคำเลยด้วย]ตอนนี้หน้าโทรมมากไปอาบน้ำแต่งหน้าไปมหาลัยดีกว่า

1 ชม.ผ่านไปทำทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยพร้อมที่จะไปมหาลัยแล้ว(วันนี้ไม่อยากเจอพี่ซัมอะนะ)เดินไปดีกว่ามันก็ไม่ได้ไกลเท่าไหร่หลอก..เดินลงบรรใด

“อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณหนูเล็ก^^”อุ๊ยตกใจหมดนึกว่าใครแม่นมฉันเอง

“สวัสดีค่ะแม่นม”ฉันทักทายแม่นมพร้อมโค้งให้ 1 ที

“คุณหนูคะ ทานอาหารเช้าก่อนไปดีไหมคะ ป้าเตรียมไว้ให้บนโต๊ะแล้วค่ะ”แม่นมเดาใจฉันถูกตลอดสมกับที่เลี้ยงฉันมาเลย

“ค่ะ ขอบคุณนะค่ะแม่นม”ฉันตอบพร้อมเดินไปที่โต๊ะซึ่งตอนนี้พี่ๆก็ยังไม่ตื่นดีแล้วละเพราะตอนนี้ไม่พร้อมที่จะพูดกับใคร

5 นาทีผ่านไป..

ทานอาหารเสร็จแล้วเดินออกไปหน้าคฤหาสแต่โชคไม่ช่วยยพี่ซัมดันเดินออกมาจากคฤหาสเหมือนกันหาที่หลบก่อบ(คฤหาสของพี่ซัมอยู่ใกล้กับคฤหาสของฉันหนะ)นั้นไงพุ่มไม้หลบหลังพุ่มไม้ดีกว่า (เสียงโทรศัพท์)เอ๊ะนั้นเสียงโทรศัพท์ไม่ได้เป็นของฉันแต่เป็นของพี่ซัมเมอร์

“ฮัลโหลแซนนี่โทรมามีอะไรรึเปล่า” พี่ซัมยืนคุยตรงหน้าพุ่มไม้ที่ฉันซ่อนอะนะ

(ก็เรื่องวันเสาร์นี้ไงซัม!!)

“อ๋อเรื่องไปเที่ยวเหรอ?”

(แล้วคิดเรื่องอะไรละค่ะ น้อยใจนะเนี้ย T0T)

“ขอโทษๆหยอกเล่นเฉยๆน๊า” หรือว่าพี่ซัมจะไปเดตงั้นเหรอ???คำว่า ‘เดท’ทำให้น้ำตาไหลเป็นธารห้ามไม่อยู่ ดันเผลอลืมตัวโผล่ขึ้นมาจากพุ่มไม้แล้วความซวยก็มาเยือนพี่ซัมหน้ามาทางฉันแต่โชคดีนะที่ยืนหันหลังให้พี่เขา

“มีมี่.....ทำอะไรอยู่ตรงนั้นหนะ?”

“เอ่อ~...คือว่าหนูทำของตกหนะค่ะเลยมาหาแต่ตอนนี้เจอแล้ว...งั้นหนูไปก่อนนะค่ะ”ฉันพูดเสร็จก็โค้งให้พี่ซัมทีหนึ่งก่อนจะวิ่งไปตอนนี้ทั้งเศร้าทั้งเสียใจไม่อยากเจอหน้าใครตอนนี้เลย

พึบ

“โอ๊ย”เอาอีกแล้วแผลเก่ายังไม่ทันหายแผลใหม่มาเยือน

“ขอโทษครับคุณเป็นอะไรหรือเปล่าครับ?”อุ๊ยเสียงนี้คุ้นๆนะเขาก็ก้มมาดูข้อเท้าฉัน

“ไม่เป็นไรค่ะ”ฉันตอบเขาไปพร้อมปัดมือที่เปื่อนฝุ่นแต่ก็ไม่ได้มองหน้าเขา

“แต่ข้อเท้าเธอบวมนะมีมี่”เขารู้ชื่อฉันได้ไงฉันรีบเงยหน้ามองคนที่เรียกชื่อฉันแอบเงิบเล็กน้อย

“เอ๊ะ....เจวาน!!”เจวานคือเพื่อนสนิทฉันอีกคนหนะ

“ไงมีมี่^^”ยิ้มหน้าระรื่นเชียว

“ยิ้มอยู่ได้ไม่คิดจะช่วยฉันเลยเหรอ?”

“โทษทีลืมไป”เจวานยื่นมือมาดึงฉันขึ้นจากพื้น

“ขอบใจๆ”

“อืมๆ..ว่าแต่ขาเธอเป็นอะไรอทำไมถึงบวมขนาดนี้?”เจวานไม่พูดเฉยแต่ก้มลงมาดูข้อเท้าฉันด้วย-0-

“เอิ่ม....ไม่เป็นไรหลอก”ฉันตอบเขาพลางอาเท้าหลบ

“เมื่อวานล้มนิดหน่อยหนะ”

“อ๋อ ว่าแต่ทำไมเธอมาเช้าแถมยังเดินมาด้วยละ?”

“เอ่อ..คืออยากลองเปลี่ยนบรรยากาศนิดหน่อยนะแล้วนายละทำไมมาอยู่แถวนี้ละบ้านนายอยู่ฝั่งนู้นไม่ใช่เหรอ?”

“ก็ฉันร้ไงว่าเธอจะต้องเดินมามหาลัยไงเลยมารับ”

“แถชัดๆๆ”

“เอาเถอะหน๊า..ไปมหาลัยกันเถอะสภาพแปปนี้เธอคงเดินไปเองไม่ไหวหลอก”

“ก็จริงแฮะ ^^ ฝากดูแลเราด้วยนะเจวานเพื่อนรัก~”ฉันพูดเสร็วจก็เกาะแขนเจวานไปมหาลัยดีนะที่เช้านี้ไม่ค่อยมีคนถ้ามีใครมาเห็นเราสองคนในสภาพแบบนี้รับรองว่าเรื่องนี้ได้ลือและดังไปทั่วแน่ๆทำไงได้ก็เจวานเป็นถึงดารานิเนาะ ในที่สุดก็มาถึงมหาลัย