เรื่องราวจากความทรงจำ (Memory story)

ยังไม่ทันที่หมัดของผู้ชายคนนี้จะซัดเข้าที่หน้าของหญิงสาวเด็กเสริฟ์ใจเด็ด .. เธอกระโดดพลิกตัวกลับหลังหัน และกระโจนด้วยท่าจระเข้ฟาดหาง เท้าของเธอฟาดเข้าที่หน้าของผู้ชายอย่างเต็มแรง อารมณ์ประมาณว่า กะเอาน็อคกันเลยทีเดียว
 
ร่างของผู้ชายคนนั้นล้มตัวลง และสลบทันที หญิงสาวถอนหายใจเพื่อถ่ายเทอากาศในร่างกาย
 
“เกิดอะไรขึ้นน่ะ ฝ้าย มานี่ซิ รื้อเข้ามานี่เลย”
(แย่แล้วล่ะสิ ชั้นโดนอีกแล้ว) ฝ้ายเอามีเคาะหัวตัวเองว่าทำเรื่องไม่เข้าท่าอีกแล้ว
 
อาเฮียเจ้าของร้านตะโกนเรียกฝ้ายเข้าไปในร้าน
“รื้อทำอย่างนี้ได้ยังไง อั๊วะเปิดร้านขายข้าวต้มนะ แล้วรื้อมีเรื่องกับลูกค้าได้ยังไงกัน คืนนี้ทำงานวันสุดท้ายเลยนะ พรุ่งนี้รื้อไม่ต้องมาแล้ว”
“เฮียหุย ให้โอกาสหนูหน่อยนะคะ หนูยับยั้งชั่งใจไม่ไหวจริง ๆ กับคนที่ทำอย่างนี้กับผู้หญิงไม่มีทางสู้น่ะค่ะ เฮีย ให้หนูทำที่นี่ต่อเถอะนะคะ”
“ไม่ล่าย ไม่ล่าย รื้อไม่ต้องมาแล้วนะ เกิดไอ้ผู้ชายคนนั้นมันพาพวกมันมาถล่มร้านอั๊วะวันหลัง รื้อจะทำยังไง เก็บของไปเลย ... เอ้านี่ เงินค่าแรงของรื้อ อั๊วะหักครึ่งนึง ค่าเสียหายสำหรับเหตุการณ์เมื่อกี้”
 
ฝ้ายได้แต่เดินคอตกออกมาจากร้าน และมองไปที่ผู้หญิงที่เพิ่งโดนผู้ชายเลวทรามคนนั้นทำร้ายจิตใจอย่างหนัก
 
“ไม่เป็นอะไรนะคะ คุณน้า ผู้ชายเลว ๆ อย่างนั้น ลืมมันซะเถอะนะคะ”
“ขอบใจหนูมากนะจ๊ะ ที่ทำให้ไอ้บ้านั่นเจ็บปวดบ้าง นี่น้าทำให้หนูตกงานเลยใช่ไหมเนี่ย”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ งานพาร์ทไทม์ค่ะ หาใหม่เมื่อไหร่ก็ได้ค่ะ มีเยอะแยะไป”
“เอานี่ไปสิจ๊ะ”
 
ผู้หญิงคนนั้นเปิดกระเป๋าสตางค์หยิบนามบัตรใบหนึ่งให้กับฝ้าย
“หนูเก็บไว้นะ นี่เป็นร้านพี่ชายของชั้น ถ้าเรื่องงานพาร์ทไทม์เด็กรุ่นหนู เขาน่าจะหาให้ได้ไม่ลำบาก แล้วติดต่อมานะจ๊ะ ขอบใจมากจริง ๆ จ้ะ”
 
ผู้หญิงคนนั้นบอกลาฝ้ายด้วยรอยยิ้ม แต่ดวงตาของเธอยังคงมีแววของความเจ็บปวดอันแสนจะทรมาน
        (เธอคงต้องใช้เวลารักษาแผลใจอีกนานสินะ น่าสงสารจัง)
 
ในขณะเวลาเดียวกัน อีกสถานที่หนึ่งในยามราตรีอันมืดมิด ณ เมืองหลวงแห่งนี้ รถยังคงวิ่งกันขวักไขว่ เสียงหัวเราะในผับเล้าจน์แห่งหนึ่ง เสียงชนแก้ว และเสียงเฮฮาของผู้คน ยังคงจ้อกแจ้กจอแจ มีผู้ชายคนหนึ่ง หน้าตาคมเข้ม คิ้วเป็นรูปสวย ตากลมโต และรูปร่างที่สันทัดแสดงให้เห็นถึงการออกกำลังกายที่สม่ำเสมอของเขา กำลังเดินออกมาจากเล้าจน์ พร้อมกับผู้หญิงคนหนึ่งที่วิ่งตามเขา และคล้องแขนเขาออกมาจากร้าน
 
"คุณจะกลับแล้วเหรอคะ คืนนี้เราอยู่ด้วยกันนะคะ" ผู้หญิงดูท่าจะเมามากซะแล้ว จนไม่สามารถควบคุมสติได้ จึงแสดงความต้องการออกมาเป็นวาจาให้ชายหนุ่มได้ยิน
 
ชายหนุ่มเอามือของหญิงสาวที่คล้องแขนของเขาออกอย่างนุ่มนวล แล้วบอกว่า
"ไม่ครับ คืนนี้คุณเมาแล้วนะครับ อย่ากลับบ้านคนเดียวให้หาเพื่อนกลับด้วยนะครับ"
ชายหนุ่มเดินไปที่ลานจอดรถคันหรูของเขา ปอร์เช่สีดำออกตัวอย่างช้า ๆ จากซองและมุ่งหน้าสู่ถนนใหญ่
 
"ฮัลโหล คุณหญิงจิตรา นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้วครับ ผมบอกแล้วไงครับ ว่าผมไม่ดูตัว ไม่ต้องโทรมาแล้วนะครับ ถ้าจะคุยเรื่องนี้" ชายหนุ่มวางสายลงทั้ง ๆ ที่ยังได้ยินเสียงของอีกฝ่ายในสาย
 
เขากดวางสายบนคอนโซลรถคันหรูของเค้า และมุ่งหน้ากลับบ้าน แต่ใจกลับครุ่นคิดถึงฝันประหลาดที่เขาเจออยู่บ่อย ๆ ยิ่งคิดยิ่งปวดใจ
(ตอนนี้เธอคนนั้นอยู่ที่ไหนแล้วน้า สิบปีแล้วสินะ)