สาวซ่าประธานเสี่ยว

ลืมเรื่องที่ฉันพูดเมื่อวานไปได้เลยวันแห่งความสุข  ไม่เจอเรื่องปวดหัวสักวันฉันคงตายจริงๆ
"ซันผูกเนคไทอะไรของลูกเนี้ยพันเป็นงูเขียวเลย"  แม่กระชากเนคไทซันมาผูกใหม่ก่อนจะเดินวนไปรอบบ้านหานูนหานี้ ฉันยังคงนั่งสบายอารมณ์อยู่กับการดูการ์ตูนโดเรม่อน 
"ยูมิทำไมยังไม่ไปอาบน้ำอีกห่ะ มั่วแต่ดูการ์ตูนไรสาระอยู่นั้นแหละ"  แม่ดันหลังฉันให้รีบไปอาบ ฉันได้แต่ชักสีชหน้าอย่างไม่พอใจ รออีกแปปก็ไม่ได้ใกล้จบแล้วอีกแค่นิดเดียวเอง โนบิตะจะพาโดเรม่อนไปโลกอนาคตได้ไหมนะ เครียด(ต๊อง)
"ใส่ชุดนี้นะลูกเสร็จก็เรียกแม่เดี๋ยวแม่มาทำผมให้" แม่พูดเสร็จก็รีบออกนอกห้องไป มีเหรอที่ฉันจะกระตือรือล้นกับเรื่องอย่างงี้ ฉันเดินไปทิ้งตัวลงนอนบนที่นอนก่อนจะหยิบหนังสือการ์ตูนขึ้นมาอ่าน
เวลาผ่านไป10นาที คร่อกฟี้ คร่อกฟี้
"ยูมิ เสร็จหรือยังแม่จะเข้าไปแล้วนะ" 
"คร่อกฟี้ คร่อกฟี้"
"ยู มิ๊ๆๆๆ" เสียงแม่ทำให้ฉันตื่นจากการไปเฝ้าพระอินอยู่ถึง10นาที
"ค่ะ แม่"  ฉันปาดน้ำลายข้างแก้มก่อนจะถามแม่อย่างงัวเงีย
"ทำไมแกยังไม่ได้อาบน้ำอีกห่ะ"  แม่ตะโกนถามฉันอย่างเหลืออดเต็มทน ถ้าสังเกตดีๆฉันเริ่มเห็นควันออกจากหูของแม่แล้ว
"กำลังไปค่ะ"  ฉันพูดก่อนจะเดินไปหยิบผ้าขนหนู่และรีบวิ่งเข้าไปอาบน้ำทันที
"โธ่เอ้ย!" 
เวลาผ่านไป15นาที
"โอ๊ย! แม่เจ็บๆ"
"ผมไม่เคยจะหวีติดกันเป็นตังเม ถ้าจะเจ็บก็สมควรแล้วละ"  แม่พูดก่อนจะหวี(กระชาก)ผมฉันต่อ หนังหัวจะเหลือไหมเนี้ย--*
"เอ้า เสร็จแล้ว"  แม่พูดก่อนจะเดินไปเก็บอุปกรณ์ให้เข้าที่และเดินออกนอกห้องไป ไม่ชมกันสักคำตกลงที่แม่ทำให้ฉันมันจะสวยไหมเนี้ย ฉันเดินไปที่กระจกบานใหญ่สุดในห้องแต่งตัวอย่างช้าๆ(กลัวกระจกรู้ทันแล้วแตกตัดหน้า--*) 
"เฮ้ย! เธอเป็นใครรรร"  ฉันชี้กระจกอย่างตกอกตกใจก่อนจะค่อยๆรวบร่วมสติให้กลับคืนมา
"นี้มันฉันแน่เหรอเนี้ยทำไมสวยจัง"  อย่างหาว่าฉันยอตัวเองนะค่ะ ถ้าไม่เชื่อเดี๋ยวอธิบายรู้ร่างหน้าตาฉันให้อ่านกันเลย  หน้าขาวใสตามวัยเด็ก ถูกลงแป้งอ่อนๆให้ดูเป็นผู้ใหญ่มากขึ้นดวงตาที่กลมโตอยู่แล้วถูกใส่บิ๊กอายทำให้มันดูโตขึ้นไปอีกจนเหมือนตุ๊กตาญี่ปุ่นที่เด็กๆกำลำฮิตซื้อกันอยู่ในตอนนี้  เรียวปากที่บางได้ที่อยู่แล้วถูกทาด้วยลิปสติกสีแดงสดจนดูเซ็กซี่เพิ่มขึ้นไปอีกร่างบางฉันตอนนี้ถูกสวมใส่่ด้วยชุดเกาะอกสีแดงเพลิงแสนเซ็กซี่ยั่วน้ำลายหนุ่มๆได้เลยทีเดียวแถมสั้นแค่หัวเข่าชั่งน่าอายเสียจริงที่ต้องใส่เสื้อตัวนี้ออกนอกบ้าน ส่วนสูง170พอสวมส้นสูงก็เพิ่มความสูงให้ฉันสูงเข้าไปอีกรวมแล้วฉันดูเว่อร์แบบสุดๆ(แต่ก็สวยอ่ะ)
"ยูมิลงมาสักที"  ระหว่างที่ฉันกำลังเห่อหน้าตาลุกใหม่ของตัวเองอยู่แม่ก็ตะโกนขึ้นมาด้วยน้ำเสียงโกรธสุดๆ
"มาแล้วค่ะ"  ฉันเดินลงบนไดอย่างช้าๆเพราะไม่ค่อยมั่นใจในตัวเองซะเท่าไร กระโปรงคงไม่สั่นไปใช่ไหมเนี้ย
"แม่ไหนอ่ะยู"  ซันพูดแขวะฉันขึ้นมา
"อยากตายหรือไงยะ"  ฉันพูดพร้อมทั้งชูกำปั้นขึ้น ซันเลิกคิ้วขึ้นอย่างกวนๆก่อนจะกอดอกอย่างไม่สนใจ
"ไปๆได้แล้วสายมากแล้วเนี้ย" แม่พูด
"อะไรกันคุณนี้พึ่งจะ4โมงเองจะรีบไปไหนผมของนั่งดื่มกาแฟก่อนสิ" พ่อพูด
"ฉันต้องไปช่่วยงานเขานะค่ะคุณแล้วนี้ก็จะเลยเวลาแล้วด้วย รีบไปเถอะค่ะกาแฟที่นั้นก็มีแถมดีกว่าที่คุณกินอยู่อีก" แม่แย้ง
"ไปๆ เด็กๆขึ้นรถเดี๋ยวแม่เขาไปสาย"  ทั้งฉันและซันหันมามองหน้ากันอย่างรู้ทัน พ่อไม่ได้สนใจแม่เหรอว่าจะสายหรือไม่สายแต่พ่อสนใจกาแฟที่แม่เอามาล่อมากกว่า 
ระหว่างอยู่ในรถทั้นฉันและซันต่างก็ทะเลาะกันเรื่องผู้พูดกล่าวเปิดงาน ในงาานเชิญให้แม่ฉันเป็นผู้พูดตอนเปิดงาน ในการกล่าวอะไรเล็กน้อยในงานแต่แม่ัฉันขี้เกียจก็เลยโยนงานนั้นมาให้พวกฉันสองคนว่าใครจะทำ
แต่มีหรือที่ฉันจะทำพวกเราก็เลยเกี่ยงกันและเริ่มทะเลาะกันในที่สุด
"ฉันจะฟ้องเจ๊ที่พี่มีกิ๊กชื่อจีน่า"
"ฟ้องไปเลย เรื่องนั้นฉันเคลียร์แล้ว"
"ถ้าจีน่าเคลียร์แล้วก็ไม่เป็นไร ฉันยังมีอีกหลายคนไม่ว่าจะเป็น ริซ่า ริส ยูริ เอมิ นากิ โอกิ หรือว่าจะเป็น"
"พอๆ ฉันยอมแล้วฉันพูดเอง"
"เย้! แม่ ซันพูดค่ะ" ฉันรีบบอกแม่ทันทีเพราะกลัวซันนึกอะไรขึ้นมาได้แล้วเปลี่ยนใจ
"งั้นฝากด้วยนะซัน" แม่พูดก่อนจะยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ส่วนฉันก็ยิ้มกว้างอย่างผู้มีชัย ส่วนซันก็สลดตายคาเบาะหลัง--*
เวลาผ่านไป15นาที พวกเราก็มาถึงสถานที่จัดงานจนได้และตอนนี้ฉันก็ได้มานั่งอยู่ที่โต๊ะ vip หมายเลข5เพราะเพื่อนแม่ชวนมาตามจริงเราอาจได้ไปนั่งที่โต๊ะธรรมดาๆก็ได้ถ้าไม่บังเอิญเจอเพื่อนแม่และฉันก็อยากให้เป็นแบบนั้นเพราะคนไม่ค่อยเยอะ
"ลูกสวยเธอนี้ทั้งสวยทั้งหล่อกันทั้งสองคนเลยนะค่ะ" คุณน้าเพื่อนแม่ชมเราสองคนตั้งแต่พวกเราเริ่มมานั่งอยู่นานแล้ว ตอนแรกก็ดีใจอยู่หรอกที่มีคนมาชมแต่มากไปก็จะอ้วกเหมือนกันแหละ
"แหม่ก็มีแม่สวยพ่อหล่อขนาดนี้ลูกออกมาก็ต้องทั้งสวยและหล่อกันเป็นธรรมดาสิจ้ะ"  แม่เองก็เหมือนกันได้ทีก็ยอตัวเองเข้าไปใหญ่ ฉันนั่งถอยหายใจเป็นครั้งที่ร้อยกว่าแล้วมั่งตอนนี้ แถมยังตอนมานั่งทนกับสายตาแทะโลมของลูกคุณน้าอีก ร่วมทั้งยัยน้องนั้นอีกส่งสายตาให้ซันตาเป็นมันส์เลย
"ยูมิฉันไปเดินเล่นแปปนะ" ซันหันมาพูดกับฉันก่อนจะทำท่าลุกขึ้น แต่ฉันไม่ยอมจับแขหมอนั้นก่อนจะกระชากกลับมานั่งเหมือนเดิม
"พี่คงไม่คิดหนีอยู่หรอกนะ"
"จะบ้านอ่อฉันไม่คิดแบบนั้นหรอกน่า"
"ฟังฉันนะซัน ฉัน ไม่ เชื่อ พี่" ฉันพูดอย่างเด็ดเดียวก่อนจะให้ซันนั่งอยู่ตามเดิม
"ขอโทษนะครับแต่ผมขอขัดจังหวะนิดนึง" ลูกคุณน้าที่ฉันจำไม่ได้ว่าชื่ออะไรขัดจังหวะการสนทนาของพวกแม่ขึ้นอย่างกะทันหัน
"นั่งกันมาตั้งนานผมยังไม่รู้เลยว่าคุณชื่ออะไร" ลูกคุณน้าพูดขึ้น แต่ฉันทำเป็นไม่สนใจเหม่อมองออกไปข้างนอกอย่างเดียว
"ยู ไอยู"
"หะ ห่ะ อะไร" ซันมองไปทางแม่ก่อนจะกลืนน้ำลายเสียงดัง
"ทาคุคุงเขาถามชื่อลูกอยู่ได้ยินไหมจ้ะ"  แม่พูดกับฉันอย่างสุดภาพแบบทุกครั้งที่เราอยู่ในงานใหญ่โตฉันส่ายหน้าอย่างเอือมๆกับท่าทีของแม่
 "ฉันชื่อ โอคิตามุ อายูมิค่ะยินดีที่ได้รู้จัก"  ฉันพูดอย่างไม่เต็มใจเท่าไรก่อนจะนั่งสงบนิ่งเหมือนเดิม
"งั้นผมขอเรียกคุณว่ายูมิซังได้ไหมครับ"
"ไม่ได้!" ฉันเผลอเสียงดังโดยไม่รู้ตัว ทำเอาทั้งแม่และคนอื่นทั้งงานมองมาที่ฉันเป็นตาเดียว
"ขะ ขอโทษค่ะ คือฉันไม่ชอบให้ใครเรียกฉันแบบนั้นถ้าไม่สนิท เรียกชื่อเต็มฉันดีกว่าค่ะ"  ฉันพูดก่อนจะเกาหัวตัวเองอย่างเขินๆที่เสียงดังจนทำให้คนทั้งงานมอง
"คะ ครับผม"
"ไม่เป็นไรนะยู" ซันหันมาถามฉันที่หน้าซีดเผือกอยู่
"มะ ไม่เป็นไรขอโทษที"
"ขอโทษเรื่องอะไรเล่า แกทำแบบนั้นอ่ะดีแล้ว ฉันน่ะอยากจะชกหน้ามันให้คว่ำตอนนี้เลยแต่ก็ทำไมได้บังอาจมามองน้องสาวฉัน" ซันทำท่าเหมือนจะชกทาคุ นั้นทำให้ฉันเผลอขำออกมาอย่างไม่ตั้งใจ บางครั้งซันก็ทำให้ฉันหลุดขำออกมาได้แบบไม่รู้ตัวเหมือนกัน (ข้อดี1ข้อที่รับได้)
"เอ่อ แล้วคุณล่ะค่ะชื่ออะไร" ยัยน้องสาวทาคุถามขึ้นมาบ้าง
"ผม โอคิตามุ ซันโว ครับ" ซันพูดด้วยคำพูดสุภาพแต่ถ้าสังเกตดีๆหน้าหมอนี้ดูสร้างขึ้นชะมัด
"ฉัน มิกะ ค่ะ เอ่อฉันเรียกคุณว่าซันได้ใช่ไหมค่ะ" ยัยมิกะกลัวซันจะเหมือนฉันเลยถามดูก่อนเพื่อที่หน้าจะไม่แตก
"ได้ครับ" 
"เอ่อว่าแต่ทำไมพวกคุณต้องพูดชื่อให้ดูยืดยาวด้วยละค่ะแค่บอกชื้อเล่นมาก็น่าจะพอแล้ว"
"เพราะพวกเรามีมารยาทไงละ ครับ/ค่ะ" ยังไงยัยมิกะก็หนีไม่พ้นการหน้าแตกยับเยินของพวกฉัน แม่หันมามองฉันกับซันตาเขียวแต่ฉันกับซันก็เลือกที่จะไม่สนใจและหันไปมองทางอื่น
"เอ่อจะว่าไป คุณอายูมิจริงๆแล้วมีแฝดใช่ไหมชื่อ อามามิใช่ไหมครับแล้วเขาอยู่ไหนละครับตอนนี้" คำถามนี้เหมือนยาพิษอีกชนิดของฉันเหมือนกันมันทำให้หัวใจฉันหล่นหายทุกทีและมันก็ทำให้ฉัน โกรธได้ทุกที
"ยูใจเย็นอย่าทำอะไรวูบวาม" เหมือนซันจะเตือนฉันช้าไปเพราะฉันทนไม่ได้จริงๆกับคำถามนี้
"อยากรู้ใช่ไหมค่ะว่าเขาอยู่ไหน ก็ตามไปหาเขาที่เอวาน่าเองก็แล้วกัน" ฉันพูดด้วยความโมโหก่อนจะวิ่งออกไปข้างนอกคฤหาสน์เพื่อหาที่สงบนั่งทำใจ
"มามิพี่ทิ้งฉัน ทิ้งความสงจำที่เลวร้ายให้ฉันแบกรับมันไว้คนเดียว พี่ใจร้าใจร้ายที่สุดเลย ฮือๆ"
"ยูมิ" 
"เรนโจ"