สาวซ่าประธานเสี่ยว

(พี่จ๋า)
(อย่าข้ามมานะยูมิ)
เอี๊ยด! ตูม!
“มามิ!!!”
“อะ อะไรๆยูแกเป็นอะไร”   เพราะเสียงที่ดังลั่นของฉันเรียกสติให้ซันรีบลุกขึ้นมาดูทันที ฉันมองไปรอบๆห้องก่อนจะหยุดตรงหน้าซันอีกครั้งด้วยความแปลกใจ
“ฝันร้ายอีกแล้วเหรอ” ซันลูบหัวฉันช้าๆเป็นการปลอบ ฉันพยักหน้าแต่ก็ยังคงไม่พูดอะไร
“ไอเรนมันทำอะไรแกหรือเปล่า” ฉันส่ายหน้าช้าๆอย่างเหม่อลอย
“แกพูดอะไรสักอย่างสิ”
“ฉันไม่ได้เป็นอะไร” ฉันหันไปตอบซันก่อนจะล้มตัวนอนอีกครั้ง ฉันรู้สึกเหนื่อยล้าทั้งหัวใจและร่างกายเหนื่อยจนอย่างจะหลับไปซะหนึ่งพันปีหรือหลับไปไม่ต้องตื่นอีกเลย ฉันกลายเป็นคนอ่อนแอร์เต็มที่ไปซะแล้ว
“จะกินอะไรเดี๋ยวฉันไปทำให้”
“ไม่เอา เดี๋ยวท้องเสีย”
“ดูถูกเดี๋ยว ฉันจะทำข้าวต้มที่อร่อยที่สุดในสามโลกมาให้แกกินเลย”             ซันบ่นก่อนจะเดินออกนอกห้องไป ฉันนอนยิ้มน้อยๆอยู่บนเตียงเพราะรู้อยู่แล้วว่าซันจะออกไปซื้อจากข้างนอกแล้วใส่ถ้วนมาให้ฉันเหมือนเคย
ก๊อก กุก ก๊อก กุก
“เสียงอะไรน่ะ” ฉันลุกขึ้นนั่งบนเตียงก่อนจะมองไปที่ระเบียง   เสียงมันดังมาจากนอกระเบียง  ฉันลุกขึ้นทันทีโดยไม่ลืมที่จะหยิบโครมไฟติดมือไปด้วย โครมไฟแก้วเชียวนะโพล่มาละก็แกได้หน้าแตกแน่   ฉันค่อยๆเลื่อยบานประตูช้าๆด้วยมืออันสั่นด้วยความกลัวของตัวเอง
“ไง!”
“กรี๊ดดดด ดดด”
“เฮ้ย!!!ฉันเองๆเรนโจ” ฉันค่อยๆลืมตามองตัวที่โพล่ออกมาช้าๆก่อนจะพบน้าเรนโจที่ยืนเหวอเกาะขอบระเบียงอยู่ ฉันถอยหายใจอย่างโล่งอก
“นึกว่าขโมยซะอีก”
“ขโมยอะไรจะหล่อบาดใจสาวขนาดนี้” ฉันมองเรนโจอย่างเอือมก่อนจะทำท่าเหมือนจะเลื่อยบานประตูปิด
“เฮ้ยๆ เดี๋ยวอย่าพึ่งปิดฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอ” เรนโจใส่มืออีกข้างมาจับบานประตูฉันไว้ก่อนจะเลื่อยให้เปิดกว้างกว่าเดิมและค่อยๆปีกขึ้นมาบนห้องฉัน
“ออกไปนะ ใครอนุญาติให้นายเข้ามา!” ฉันพูดเสียงเข้มก่อนจะผลักเรนโจให้ออกไป
“ใจเย็นก่อนสิยูซัง”
“ฉันบอกแล้วไงว่าห้ามเรียกฉันแบบนั้น ฉันไม่ชอบ” ฉันทำตาเขียวใส่เรนโจอย่างเคืองๆ
“ออกจะน่ารักทำไมถึงเรียกไม่ได้อ่ะ” เรนโจใช้จังหวะที่ฉันเผลอกระโดดขึ้นไปนอนบนเตียงฉันอย่างถือวิสาสะ
“ลุกออกจากเตียงฉันเดี๋ยวนี้นะ” ฉันกระโดดใส่เรนโจก่อนจะทับเขาอย่างเต็มแรง
“โอ๊ย! เจ็บตายและตัวเล็กยังกับลูกหมา”   ฉันลุกจ้องเรนโจอย่างแค้นสุดก่อนจะยืนขึ้นและใช้เท้าเตะเข้าที่ท้องเขาเต็มๆ
“เป็นไง ละ บังอาจมาหาว่าฉันเป็นหมา”   ฉันยิ้มก่อนจะใช้เท้าเขี่ยงๆเรนโจเหมือนขยะชิ้นหนึ่ง แต่แทนที่หมอนี้จะโกรธและเข้ามาด่าฉันเหมือนที่เคยทำ เขากลับนอนนิ่งจนหน้ากลัว
“เฮ้ เรนโจนายเป็นอะไรน่ะ” ฉันค่อยๆย่อตัวนั่งลงช้าเพื่อดูอาการเขาแต่เรนโจก็เอาแต่นอนขดจนฉันมองไม่เห็นว่าเขาทำหน้ายังไง
“ฉันเตะนายแรงขนาดนั้นเลยเหรอ ฉันขอโทษนะเป็นอะไรมากหรือเปล่าฉันมียาแก้ปวดนะกินไหม”   ฉันที่มัวแต่ตกใจที่เรนโจไม่ยอมพูดด้วยเลยเปิดช่องว่างออกมาทำให้เรนโจรวมตัวฉันเอาไว้ได้
“ตาบ้า! นายจะทำอะไรนะ ปล่อยนะ”
“เธอก็เป็นห่วงฉันเหรอ” เรนโจกระซิบที่ข้างหูฉันจนน่าขนลุก ฉันพยายามดิ้นแต่ก็ดิ้นไม่หลุด(ปลาหมึกเรียกพ่อจริงๆ)
“ใครเป็นห่วงนายมิทราบ ฉันกลัวมีคนมาตายในห้องแล้วจะเป็นอัปมงคลต่างหาก”
“แต่ฉันเป็นห่วงเธอนะ” คำพูดของเขาเหมือนกับยาพิษจริงๆ เวลาเขาพูดแบบนี้แล้วมันทำให้หัวใจฉันเต้นผิดจังหวะทุกที
“นายจะมาเป็นห่วงฉันทำไม นายควรจะสะใจสิที่เห็นฉันเป็นแบบนี้” ฉันพูดด้วยความรู้สึกน้อยใจ ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมต้องน้อยใจตาบ้านี้ด้วยแต่ฉันก็น้อยใจไปแล้ว(งง กับนางจริงๆ)
“เธอจะบ้าเหรอ ใครจะอยากเห็นเธอเป็นแบบนี้เล่า” เรนโจตะคอกใส่หูฉันจนฉันต้องรีบดิ้นหนีจนตกเตียง
“นายจะบ้าอ่อตะคอกมาได้แสบแก้วหูหมด”  
“เธอจำได้ไหมว่าใครทำเธอ” เรนโจลุกขึ้นมานั่งข้างๆฉันบนพื้นพลางถามอย่างจริงจัง
“ทำไม นายจะไปจัดการพวกนั้นแทนฉันหรือไง”
“ใช่ มันเป็นกฎของโรงเรียนถ้าเกิดเรื่องทะเลาะวิวาทขึ้นฉันต้องเป็นคนจัดการ” ฉันมองเรนโจที่ทำสีหน้าจริงจังแบบสุดๆก่อนจะยิ้มออกมาอย่องเยาะเย้ยตัวเอง เขาไม่ได้เป็นห่วงฉันแบบนี้แค่คนเดียวสักหน่อยอย่าลืมสิเขาเป็นประธานนักเรียกนะเขาก็ต้องห่วงทุกคนอยู่แล้ว
“ยูมิ ฉันมีเรื่องจะบอก”
“เฮ้ย! ไอยู ลงมากินข้าวต้มเร็วฉันทำเสร็จแล้ว”   ระหว่างที่เรนโจกำลังพูดอะไรบ้างอย่างกับฉันเสียงเรียกของซันก็ดังขึ้นทันที
“เฮ้ย!!! ซันมาแล้ว ไปๆเร็วออกไป” ฉันลุกขึ้นก่อนจะผลักเรนให้ออกไปที่ระเบียง
“พรุ่งนี้เธอว่างไหม” เรนโจยังไม่วายยืนหน้าเข้ามาพูดกับฉัน
“ไม่ว่างฉันต้องไปงานเลี้ยงกับพ่อ” ฉันพูดอย่างกระตืนรือล้นและรีบปิดบานประตูระเบียงทันที เรนโจดูเหมือนจะพูดอะไรบางอย่างกับฉันแต่ก็ต้องเงียบเพราะซันได้เดินเข้ามาแล้ว
“ทำอะไรอ่ะ” ฉันสะดุ้งอย่างตกใจก่อนจะหันส่ายหันขวาโดยที่ไม่รู้ว่าจะหันไปเพื่ออะไร--*
“อ่อ ฉันได้ยินเสียงแมวน่ะฉันอยากเล่นกับมันก็เลยเปิดออกไปเล่น ฮ่าๆน่ารักมากเลยแมวเหมียว”
“เออๆ ไปๆกินข้าว เพี้ยนขึ้นทุกวันๆนะแกเนี้ย”
“พึ่งรู้อ่อ”   ซันหัวเราะฉันก่อนจะดันหลังฉันให้ลงไปข้างล่าง
“แม่บอกให้แกรีบนอนพรุ่งนี้ต้องตื้นแต่เช้า” ซันยืนถ้วนข้าวต้มมาให้ฉันก่อนจะบอกคำสั่งจากแม่ให้ฉันได้รู้เรื่อง
“พี่ไปไหม”   ฉันกินข้าวต้มก่อนจะหันไปถามซันที่นั่งอ่านหนังสือประวัติศาสตร์อยู่
“ไม่อ่ะ ฉันมีนัดกับวีนัด” ฉันทำหน้าสงสัยก่อนจะหันไปมองซันอีกครั้งเพื่อขอคำตอบ
“กิ๊กฉันเว้ย!” ฉันยิ้มก่อนจะหยิบโทรศัพท์ออกมาโชว์เบอร์คนสำคัญของซัน
“เฮ้ย! อย่านะเว้ย” ซันวางหนังสือก่อนจะหันมาสนใจกับมือถือของฉัน
“ถ้าพี่ไม่ไปกับฉัน ฉันโทรหาเจ๊แน่” ฉันขู่ซันก่อนจะยิ้มอย่างมีชัย
“เออๆ ไปก็ไปยัยปีศาจเอ้ย” ซันมองฉันอย่างเคืองๆแต่ใครจะสนฉันสายเจ๊ซะอย่าง
พรุ่งนี้ก็ขอให้เป็นวันแห่งความสุขอีกสักวันเถอะเบื่อเรื่องปวดหัวเต็มทนแล้วฉัน