สาวซ่าประธานเสี่ยว

ทั้งๆที่ทุกวันอาทิตย์จะได้อยู่บ้านกับทุกคนแท้ๆแต่กับต้องออกมาเที่ยวนอกบ้านกับผู้ชายที่ไม่ค่อยน่าไว้วางใจเป็นกรรมอะไรของฉันกันเนี้ย
"จะไปไหนของนายอ่ะ"
"เธออยากไปไหนละ"  ขับรถมาตั้งนานโดยที่ไม่มีจุดหมายหมอนี้บ้าชะมัด
"ไปที่นี้ก็แล้วกัน เดี๋ยวฉันบอกทางขับไปเรื่อยๆ" อืม ถ้าเป็นปานนี้ที่นั้นคงเปิดแล้วละ
 โรงเรียนฝึกศิลปะป้องกันตัว
"ทำไมถึงอยากมาที่นี้ละ" 
"มาเยี่ยมอาจาร์ของฉันนะสิ  เมื่อก่อนพ่อเอาฉันมาฝากเรียนที่นี้ประจำทุกวันหยุดเลย"  คิดถึงจังไม่ได้มาตั้งนานแล้วยังเหมือนเดิมเดะเลย
"เธอมาเรียนด้านอะไรอ่ะ" 
"ดาบ ของมีคมทุกชนิดเลย"  ฉันพูดอย่างภาคภูมิใจ ก็เคยไปแข่งมาด้วยนี้น่าไม่ให้ภาคภูมิใจได้ไง
"โห เจ๋งนะเนี้ย" ถึงจะพูดอย่างงั้นแต่ฉันก็แอบเห็นนายลอบกลืนน้ำลายนะยะ
"เจอแล้วๆ ห้องนี้ละ"  ฉันพูดก่อนจะเลื่อนประตูให้เปิดออก ก่อนจะพบนักเรียนมากมายกำลังฝึกกันอย่างเอาเป็นเอาตาย(อะไรจะขนาดนั้น--*)
"โหดกันจังเลยแหละ"
"คงมีแข่งแน่เลย ถึงได้จริงจังกันขนาดนี้"  จะว่าไปอาจาร์หายไปไหนนะ อยากคุยให้หายคิดถึงจังเลย
"มาหาใครเหรอครับ"  ระหว่างที่ฉันกำลังมองซ้ายมองขวาหาอาจาร์อยู่นั้น ก็มีนักเรียนชายคนหนึ่งเดินเข้ามาถามพวกเราอย่าง สงสัย (ฉันน่าสงสัยขนาดนั้นเลยเหรอ)
"เอ่อ อาจาร์มิซาโกะอยู่ไหม"
"ฮะ เดี๋ยวผมไปตามให้ ให้เรียนว่าใครมาหาครับ"
"ลูกศิษย์ตัวแสบของอาจาร์ "  ฉันพูดอย่างขำๆ นักเรียนชายเองก็ดูจะขำไปกับฉันด้วยและก็ไม่เว้นแต่ผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างๆ หมอนี้ดูจะโอเว่อร์มากกว่าคนอื่น เหอะขยับตัวออกห่างหน่อยดีกว่า (เดี๋ยวเขาหาว่ามากับคนบ้า)
"ครับเดี๋ยวผมไปเรียนให้ครับ" 
"ฝากหน่อยนะ" 
"อะไรกัน เธอเป็นลูกศิษย์ตัวแสบของอาจาร์เหรอเนี้ย ฮ่าๆ"  เรนโจพูดก่อนจะหัวเราะออกมาสุดกลั้น
"แล้วจะทำไมเล่า ถึงฉันจะเป็นตัวแสบของอาจาร์แต่ก็ทำประโยชน์ให้นะยะไม่ได้สร้างปัญหาให้" 
"นั้นมีชื่อเธอด้วย"  เรนโจเดินเข้าไปดูถ้วนรางวัลของฉันที่ตั้งสวยงามอยู่ที่เดิมบนชั้นเก็บรางวัล แถมยังอยู่บนสุดอีกต่างหาก แต่เฮ้ย! ไม่ฟังที่ฉันพูดเลยหรือไงเนี้ย
"ฉันไปแข่งที่โอกินาว่าเชี่ยวนะ" ของอวดหน่อย คิคิ
"ได้ที่1ด้วยนี้น่าอะไรจะเก่งปานนั้น"  แหม่จะดีใจดีไหมนี้ที่ประธานนักเรียนสุดฮอตมากล่าวชมขนาดนี้
"ถ้าที่โรงเรียนมีชมรมนี้จะดีมากเลยนะ เพราะมันสามารถสร้างชื่อเสียงให้โรงเรียนได้ดีมาก"
"จะลองเอาไปเสนอดูก็แล้วกัน" แต่เล่นกับของมีคมแบบนี้คณะกรรมการคงให้ยอมง่ายหรอกนะ
"อายูมิ!"  ฉันหันไปตามเสียงก่อนจะยิ้มร่าทันที
"อาจาร์ มิซาโกะค่ะ"  ฉันกับอาจาร์กอดกันทันทีด้วยความคิดถึง ที่ไม่ได้เจอกันมาตั้ง3ปี
"พอฉันได้ยินคำว่าลูกศิษย์ตัวแสบก็รู้ทันทีเลยว่าต้องเป็นเธอแน่ๆยูมิ ไม่ได้เจอตั้งนานสวยขึ้นนะเรา"
"แหม่อาจาร์ก็ชมกันจังเลย เขินนะค่ะ"
"อะไรหอบให้เธอมาที่นี้ละเนี้ย"  อาจาร์ถามฉันก่อนจะหยิกแก้มฉัน เหมือนที่เคยทำเป็นประจำ
"ก็ความคิดถึงหอบมา"
"แหม่ปากหวานเหมือนเดิมเลยนะเรา แต่เอ๋คนนี้ใครกันเอ้ย"  อาจาร์มิซาโกะถามพลางชี้นิ้วไปที่เรนโจที่กำลังยืนดูดาบอยู่
"รุ่นพี่ที่โรงเรียนนะค่ะ" 
"เหรอ น่าเสียด้ายจังหล่อจะตายทำไมไม่เป็นแฟนเรานะยูมิ"  ฉันรับรู้ถึงใบหน้าที่ร้อนฉ่าอย่างไม่รู้สาเหตุ บ้าชะมัดเลย
"เอ๊ะ! หน้าแดงใหญ่เลยตกลงเป็นหรือเปล่า"  ฉันรีบโบกมือโบกมือเป็นการใหญ่ จะเกลียดหมอนั้นจะตายให้ตายชาตินี้ก็ไม่มีวันเป็นไปได้
"หนูเกลียดเขาจะตาย ไม่มีวันหรอกค่ะ" 
"เกลียดยังไงมักได้ยังงั้นนะจ้ะยูมิ"  
"เขานะเป็นประธานนักเรียนที่โรงเรียนหนู แถมยังเจ้าชู้อีกต่างหากมีข่าวลือกันให้หนาหูว่าเป็นคาสโนว่าประจำโรงเรียน เหมือนพวกผ้าพับไว้นะค่ะ หนูเกลียดคนประเภทนี้ที่สุดเลย" 
ฉันสาธยายความร้ายกาจของเรนโจออกมาให้อาจาร์มิซาโกะฟัง เพื่ออาจาร์จะหาทางออกให้หมอนี้เลิกตามรังควานฉันได้
"มันคงยังไม่ถึงเวลา หนูก็เลยยังมองไม่เห็นความรัก ทุกอย่างมันขึ้นอยู่ที่เวลาเอาไว้ให้นานกว่านี้แล้วหนูค่อยเอามาคิดทบทวนใหม่ว่า ชอบ หรือเกลียดเขาจริงๆ"  เวลา งั้นเหรอฉันคงไม่ใช่เวลาทั้งหมดอยู่กับหมอนี้หรอก แต่ก็อดคิดไม่ได้ว่าฉันเองก็มีช่วงหนึ่งที่เคยคิดถึงหมอนี้ ไม่ใช่ๆเรื่องบ้านั้นจะไม่เกิดขึ้นอีกเป็นครั้งที่สอง
"ในระหว่างนี้จะคุยกันอย่างเดียวก็คงไม่สนุกมาลองรื้นฟื้นฝีมือดูไหม"  ฉันยิ้มก่อนจะพยักหน้าให้อาจาร์ลองออกกำลังบ้างก็ดีเพื่อสมองจะแล่นมากกว่านี้
"มาเลยอายูมิ ไปหยิบดาบที่คิดว่าถนัดมาสู้กับฉันซะดีๆ"  อาจาร์พูดจะลุกขึ้นไปยืนกลางลานต่อสู้
หวังว่าฝีมือฉันคงไม่ตกนะ ไม่งั้นคงไม่รอดแหง่เลย เอาละฟัดปัญหาให้กระจายไปเลยเคยดูฉันเถอะ