สาวซ่าประธานเสี่ยว

"กลับมาแล้วเหรอยัยตัวดี"  กลับมาถึงบ้านก็เจอพี่ชายเลยซวยแล้วไหมละ--*

"ทำหน้าแบบนั้นหมายความว่าไง"

"ฉันยังไม่ได้ทำหน้าอะไรเลย ใส่ร้ายกันชัดๆ"  ฉันพูดก่อนจะแทรกตัวหนีซันที่ยืนกอดอกเป็นนายแบบอยู่หน้าประตู

"เฮ้ย! แกมาทำอะไรที่บ้านฉันวะ"

"ขอรบกวนหน่อยนะครับ พี่เขย"

"เฮ้ย! อะไรนะพี่เขย ใครเป็นพี่เขยแกอยากตายไงวะ" 

"เสียงดังเอะ อะ อะไรน่ะซัน"  เพราะเสียงดังเอะ อะของเรน กับซันทำให้แม่โพล่หน้าออกมาถามอย่าง หงุดหงิด

"กลับมาแล้วค่ะ" 

"อ้าว! ยูกลับมาแล้วเหรอ รู้ไหมเสียงดังข้างนอกมันอะไรกัน" 

"หมากัดกันค่ะ" 

"ใครหมา พูดดีๆนะเฟ้ยเดี๋ยวได้มีเรื่อง"  ซันที่เข้ามาให้ห้องครัวตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้เข้ามาล็อกคอฉันจนแน่นจนแทบหายใจไม่ออก

"ซะ ซันปล่อยนะ"  ฉันดิ้นแต่ก็เหมือนหมอนี้จะไม่สนเลยแถมยังล็อกแน่นกว่าเดิม นี้จะฆ่ากันให้ตายเลยหรือไง

"ตายแล้ว! เรนโจคุงมาได้ไงค่ะเนี่ย"  นึกว่าแม่จะช่วยซะอีก ตายๆฉันตายแน่--*

"อ๊ากกก กกกก ก ปล่อยน๊าาา"  ฉันใช่กำลังสุดแรงกระแทกศอกเข้าที่ท้องซันแบบเต็มๆ หมอนั้นปล่อยก่อนจะลงไปนั่งกุมท้องอยู่ด้านล่าง ฉันหันไปมองแม่ที่กำลังคุยกับเรนโจอย่างสนุกสนานอย่างเคืองๆ ปกติถ้าแม่เห็นซันเล่นแรงๆกับฉันแบบนี้จะเข้ามาห้ามเสมอแต่นี้อะไรอยู่ๆก็เข้าไปคุยกะหมอนั้นเฉย ฉันมองอย่างเคืองก่อนจะกระทืบเท้าใส่ซันเต็มๆ

"โอ๊ยยยย ยย ยัยบ้าเจ็บนะเฟ้ย"  ซันพูดก่อนจะยันตัวลุกขึ้นมาจะเคกกระโหลกฉันแต่ความเร็วย่อมชนะเสมอ

"อะไรกันสองคนนี้เล่นอะไรไม่รู้เรื่อง ไปๆกินข้าว"  แม่พูดก่อนจะลากเรนโจไปนั่งที่โต๊ะทานอาหาร(ย้ำลากกกก) 

"แหม่ สนิทกันจังนะค่ะทั้ง สองคน!" ฉันเน้นทุกประโยคเพื่อแม่จะหันมาสนฉันบ้าง

"แม่อย่างสนหมาหัวเน่าเลย มันเรียกร้องความสนใจ"  ซันพูดก่อนจะเอาทับพีตีหัวฉัน แต่ยังไงมันก็ไม่แรงเท่าคำพูดหรอก ชิ

"ว่าแต่ เรนโจคุง แม่สบายดีไหมจ้ะ" 

"สบายดีครับ" 

"ทำไมช่วงนี้น้าไม่เจอแม่เรนโจเลยละจ้ะ" 

"ท่านอยู่อเมริกาฮะ กำลังทำงานอยู่"  ทำไมไม่รู้เหมือนวันนี้ฉันไม่มีอารมณ์อยากจะกินข้าวเลย อยากกินหัวตาบ้าข้างๆนี้มากกว่า ทำไมฉันต้องโกรธด้วยเนี้ย เหมือนพี่โดนน้องแย่งความรักเลยแหละ

"อิ่มแล้วค่ะ"

"กินข้าวไปเม็ดเดียว อิ่มแล้วเนี้ยนะ"  ซันยกจานข้าวฉันขึ้นให้ดู ข้าวยังเหลืออีกเพียบเลย

"ก็ไม่ค่อยหิวนี้น่า อยากเล่นเกมมากกว่า สนไหม"  ฉันเหล่ตามองคนข้างๆอย่างท้าทาย เรื่องเกมฉันเซียนอยู่แล้ว และดูเหมือนหมอนี้จะสนเหมือนกัน

"เกมอะไรละ" 

"กินให้อิ่มก่อนเตรียมแพ้ เฮ้ย ไม่ใช่ๆพูดผิดก่อนเตรียมเล่นไม่ดีกว่าเหรอ"  ฉันพูดอย่างเย้ยๆ ฮ่าๆนายไม่รอดแน่เรนโจ

5นาทีต่อมา

"ต่อยๆ เตะซ้าย หลบซ้าย เย้ๆชนะแล้ว" ในการแข่งขันคือเกมไฟเตอร์ การต่อสู้ของนักมวยที่แสนจะดุเดือดแม่งแต่ซันก็ยังเล่นไม่ชนะฉัน และตอนนี้ฉันก็ชนะหมอนี้แล้วด้วย ฮ่าๆ(จะอินไปถึงไหน--*)

"เล่นแบบนี้นี้เอง"

"ว่าไงนะ"  ดูเหมือนการแพ้ครั้งนี้หมอนี้จะรู้ก่อนอยู่แล้ว หมายความว่าไงเนี้ย

"ครั้งต่อไปเธอคงไม่รอด"

"ฮ่าๆ แกเจอคู่แข่งที่เทียบชั้นไม่ได้แล้วละไอยู"  ตั้งแต่เล่นเกมซันก็เอาแต่กัดฉันมาตลอด ฉันแทบจะลุกขึ้นไปท้าต่อยเหมือนในเกมอยู่แล้ว ชิ

"ต่ออีกรอบ มา!" ครั้งนี้หมอนี้ดูคึกแบบสุดๆ แต่ยังไงฉันก็ไม่แพ้หรอก

"นี้ ถ้าครั้งนี้เธอแพ้จะว่าไง" เรนโจหันมาถามฉันขณะที่เกมเริ่ม

"ฉันยอมเป็นเบ๊นายต่อเลย"  ฉันพูดด้วยอารมณ์ที่ไม่คงที่ ปากพาซวยจริงๆหากฉันเกิดแพ้ละ โห่ตาย!

"ตามนั้น"

1ชั่วโมง ผ่านไป

อายูมิ   เรนโจ

  5        15

"แพ้ขาดลอยเลยแหละ"  ซันเดินเข้ามานั่งข้างฉันที่นั่งโงกเงกจะล้มแล่ไม่ล้มแล่อยู่ ส่วนเรนโจของตัวไปกินน้ำที่ห้องครัว

"ฉันชนะหรือเปล่า"

"ยังจะถามอีก ดูๆหน้าจอ"  ฉันเงยน้ามองหน้าจอก่อนจะล้มตึงไปเลย

"แกนี้มันปากพาซวยจริง"

"ฉันต้องไปเป็นเบ๊หมอนั้นอีกแล้วเหรอ ฮือๆ" 

"ฉันบอกแกแล้วใช่ไหมว่ามันไม่ได้เป็นพวกกัดแล้วปล่อย"   ฉันเงยหน้ามองซันอย่าง งง

"ก็ที่มันเข้ามาตีตัวสนิทกับแกขนาดนี้ ไม่ว่าแปลกบ้างอ่อ"

"พี่จะบอกว่าฉันติดกับดักหมอนั้นเหรอ"  ซันพยักหน้า ก่อนจะลุกขึ้นไปนั่งที่เดิมเมื่อเรนโจเดินเข้ามา

"ต่อไหม เพื่อฟลุตเธอชนะ"  ฉันส่ายหน้าก่อนจะทิ้งจอยเกมแล้วเดินเข้าไปนั่งกับซัน

"หึ ฉันเตือนแกแล้ว"  นี้ฉันกลายเป็นเหยื่อในเกมหมอนั้นตั้งแต่เมื่อไรกันนะ บ้าชะมัดที่เผลอหลงกลความใจดีหมอนั้น